Weblogbrief 9.24, 26 maart 2014

Weblogbrief 9.24, woensdag 26 maart 2014

“¡Bueno, seguimos!” Goed, gaan we door! Dat zei de mevrouw die zaterdagavond bij de abortusmanifestatie “Yo Decido” op het podium de zaak in de juiste banen moest leiden. Voor mijn brieven geldt hetzelfde. Op naar de dertig, hier is mijn 24ste. Daar gaan we…

Ik heb allereerst een correctie aan te brengen op mijn vorige brief. Bij mijn rijmwoorden op ”tanto” ben ik er een vergeten, “cuanto”. Ik kan er natuurlijk van maken dat ik het expres gedaan heb en jullie mij er vervolgens op opmerkzaam hadden moeten maken, maar dat is bezijden de waarheid. Ik zat eerst bij “canto”en later bij “quanto”, maar in het Spaans is het “cuanto” met een C en niet met een Q. “Cuanto” staat voor “hoeveel”, zoals in het veel gebruikte “Cuanto vale”, wat kost dat? En om Noé te citeren “de tanto en cuanto”, soms.
Om het moeilijk te maken wees hij mij zaterdagavond ook op “un par”. In het A.B.S. staat dat voor een tweetal. “Un par de calcetines” zijn twee sokken en niet meer. Echter, in het Canarisch heeft “un par” een royalere betekenis, staat het voor “een aantal”, voor “soms”. Hier is “un par” zo iets als “a veces”. Je kunt ook “de tanto en cuanto” zeggen, zie boven.

Voor mijn muziek ga ik terug naar de donderdagmiddag op de faculteit. Ik keek op You Tube naar een concert in 1970 van The Soft Machine in Parijs, maar echt bevallen deed het me niet, helaas. Bij nader inzien vind ik de groep met zijn psychedelische pop bij lange na niet zo goed als bijv. Pink Floyd. Dus zette ik de film na een kwartiertje uit en koos in plaats daarvan voor het “Live 8 (aid)” spektakel in 1985 van de Engelse formatie van jewelste, 23 minuten ongeëvenaarde muziek met op het einde mijn favoriete nummer “Confortably numb”. En toen dacht ik: natuurlijk ken ik de onverstoorbare David Gilmour nog, de vervanger van knotsgekke Syd Barrett, en ook de volgens mij enigszins manische Roger Waters, maar hoe heten de andere twee mannen van Pink Floyd ook alweer?
Allereerst kwam ik op de naam van Richard (Rick) Wright. Hij is uit 1943 (en helaas overleden in 2008) en heeft vele jaren als toetsenist bij de groep gespeeld: keyboard, orgel en piano. Helaas heb ik zijn “Wet dreams” uit 1978 nog niet in mijn collectie zitten, wel soloplaat “Broken China” uit 1996 en wat is dat een mooie Cd. Ik zet hem bij dezen in als CD van de week. Hier zijn de zestien nummers:
01.Breaking water
02.Night of a thousandfurrytoys
03.Hidden fear
04.Runaway
05.Unfair ground
06.Satellite
07.Woman of custom
08.Interlude
09.Black cloud
10.Far fromtheharbour wall
11.Drowning
12.Reaching for the rail
13.Blue moon of Venice
14.Sweet July
15.Along the shoreline
16.Breakthrough
Prachtig, prachtig! En nou ik toch bezig ben, doe ik de soloplaat van de vierde Pink Floyder, drummer Nick Mason, geboren in 1944, er gratis en voor niks als cadeautje bij. Het gaat om “Fictitious Sports” uit 1981. (Hij maakte nog een plaat, samen met Rick Fenn, “Profiles” in 1985, maar die heb ik niet.) Er staan acht nummers op “Fictitious Sports”, die ik eveneens graag onder jullie aandacht breng:
01.Can’t get my motor to start
02.I was wrong
03.Siam
04.Hot river
05.Boo to you too
06.Do ya?
07.Wervin’
08.I’m a mineralist
Zijn jullie aldus een beetje bijgepraat over de twee mindere goden van Pink Floyd? Dat die er ook best wat van kunnen, blijkt overduidelijk op “Broken China” en “Fictitious Sports”. Over Pink Floyd heb ik niets dan goeds te melden, ook de muziek van de individuele leden kan er zeer mee door. Dat is m.i. inclusief die van Rick Wright en van Nick Mason.

Als je uit de bus kijkt, gaar er een wereld voor je open, als je je doppen maar gebruikt. Op weg naar San Telmo zag ik vlakbij de zijstraat naar El Corte Inglés (Meso y López) een café, waar ik echt al X keer ben langs gereden en –gelopen. Je kunt er drinken en ook goedkoop lunchen, zoals op honderden plekken in de stad. Aan de deur hong een bord met de tekst: “El aseo es de uso exclusivo de nuestros clientes”.
Waar ben ik dat eerder tegengekomen? Toch niet bij café de Poort met carnaval, waar een dikzak zich achter een minitafeltje had geposteerd om klanten en nog meer eventuele passanten die alleen om te plassen even binnenkwamen, geld uit hun zak te kloppen. Daarbij, de WC’s voortdurend schoonhouden deed de man in het geheel niet.
Ik heb daar niks mee. Geld verdienen doet een café niet via zijn toilet, maar via de tap.

Willen jullie er ook nog een voor een quiz? Bovenop de kathedraal hier in Vegueta staan twee torentjes. Mijn vraag: op welke van de twee, gezien vanaf Santa Ana, staat een kruisje?

Afgelopen vrijdagmorgen zat ik om 11 uur in de bus naar Maspalomas. Wat je onderweg allemaal niet tegenkomt, ik zou er een boek mee kunnen vullen. (En als je al mijn stukjes daarover bij elkaar optelt, kom je een heel eind.) Ten zuiden van het vliegveld is het uitgebreide windmolenpark en daar ligt ook Ingenio. Het is zeker niet mijn plaats om te bivakkeren – dan geef ik op mijn eiland na Las Palmas de voorkeur aan Telde en nog ietsje meer aan Agüimes - en dat zullen B&W van de gemeente ook gedacht hebben. Dus huren ze een reclamebedrijf in om de tent op te leuken en toch op zijn minst een sprekend logo te fabriceren. Dat van Ingenio luidt: “tejiendo futuro”, waar gewerkt wordt aan je toekomst. Het staat op een groot bord langs de snelweg. De bus rijdt er straal langs en terecht.
Nog ietsje meer naar het zuiden, al bijna in San Bartolomé de Tirajana, niet ver voor Bahía Feliz, waar Trudie en Marij een foute herinnering aan hebben, ligt Gran Hotel Vecindario Aeropuerto langs dezelfde weg. Ik schat in dat het hotel op wel 10 minuten met de bus van het vliegveld ligt. Vraagje: wie komt er nou met zijn bagage het vliegveld uit en laat zich vervolgens met de taxi naar dat verkeerde logement brengen. Dan moet je toch van de ratten besnuffeld zijn. Trouwens, ik reken Vecindario net als Ingenio tot de buitengebieden, waar ik alleen in nood zou gaan logeren.

In Maspalomas aangekomen had ik nog een viertal uren tegoed, voordat ik met Eva had afgesproken. Wat doe je dan? Ik begon met een wandeling langs de boulevard daar naar het verste punt waar nog hotels stonden en constateerde allereerst hoeveel Nederlanders hier wel niet een vakantietje vierden. Soms ben je blij dat ze je niet direct als soortgenoot herkennen, zo Hollands druk was het. Om de moed erin te houden liep ik bovendien langs wel vijf levende standbeelden (en overigens maar een muzikant).
Aan het water bekeek ik voor de zoveelste keer weer eens het “punta mujer”, waar in de zevende tot zeventiende eeuw mensen, alleen dames?, direct aan de zee gewoond moeten hebben. Om de toeristen een lol te doen zijn de stenen ter plekke in de vorm van een woning neergelegd en noemt men het sindsdien een “yacimiento arqueológico”, een archeologische vindplaats. Toch aardig, vind ik.
Op een gegeven moment passeerden mij op het paadje ernaast achter elkaar zes van die staanauto’s, voetganger auto’s, hoe heten die ook al weer. Ze zijn uitgerust met twee wielen en een hoog stuur en snelheid dat ze kunnen maken… Jammer vind ik het nog steeds dat ze peperduur in de aanschaf zijn en dus (bijna) alleen voor uitstapjes gebruikt worden, voor een uurtje sociaal doen met je vrienden op het apparaat. Als ik het ding had bedacht en rijk had willen worden, zou het al lang in massaproductie zijn gebracht als alternatief voor de fiets en brommer. Ik heb er bij tijd en wijlen zelfs aan gedacht om er voor mezelf een aan te schaffen, maar als je de enige met een dergelijk apparaat het verkeer ingaat, lig je, denk ik, echt zo onder een echte auto met je goeie goed.
Om ongeveer half 2 uur begon ik aan mijn wandeling van Maspalomas langs de zee naar Playa del Inglés. Die duurt een uur, precies lang genoeg om mij tevreden bij de les te houden. Het was eb, in ieder geval geen vloed, en dus liep ik net als diverse anderen een aardig tempo. Daarna had ik nog anderhalf uur boulevard in Playa voordat ik me bij Eva zou melden. Die heb ik vooral doorgebracht met niks doen op een bank met rugleuning bij een zaak die geloof ik vroeger Hooters heette. Eerst kon ik vervolgens Eva’s hotel niet vinden Dus werd het toch nog even over 4, toen ik de receptie ervan gevonden had. Eva stond mij daar, eigenlijk voor de deur al, op te wachten.
Wat hebben we gedaan? Eigenlijk niets aparts, maar gewoon doen heeft zonder meer ook zijn charme. Er werd eerst een simpel wandelingetje gemaakt naar winkelcentrum Yumbo en daar op het terras van Café de Parisploften we tevreden onderuitgezakt om bij te praten. Het leven zelf kwam voorbij in al zijn schakeringen. Op een geven moment moest er beslist worden waar we zouden gaan eten. Mijn idee om het buffet van Las Camelias - dat zijn bloemen, Eva – aan te doen werd door Eva ferm van de hand gewezen. Haar voorkeur ging overduidelijk uit naar Broodje Amsterdam, de zaak op het overigens nagenoeg lege Gran Chaparral.Om even over half 7 zaten we daar half in de open lucht aan een drankje met de menukaart van de zaak voor ons. Eva koos voor de biefstuk met pepersaus en ik voor de kipsaté met frites en mayo, de specialiteit van het huis. We deden er voor de gezondheid nog een gemengde salade bij. Het was smullen; Ton & Marion zullen het willen beamen. Na ons hoofdgerecht werd mij nog een ijsje, zeg maar ijs, aangereikt en mocht Eva nog een Irish koffie wegwerken. Voldaan liepen we daarna langs de Avenida de Tirajana naar mijn bushalte bij Las Camelias, was ik daar in ieder geval weer in de buurt geweest. De bus liet een kwartier op zich wachten, maar om 10 voor 9 zwaaide Eva me uit. Om 10 uur zat ik thuis achter mijn laatste versnapering van die dag. Een leuk dagje uit!

Van Noé leerde ik zaterdagavond in het Venezuelaanse café“Oh! QuéBueno”bij hem om de hoeknog weer een uitdrukking erbij: Lo prometido es deuda, wat je zegt, moet je ook doen, belofte maakt schuld. Hij SMSte dat bericht naar Marta, een vriendin van hem, die mij eerder eens beloofd heeft om de allerlaatste Cd van Maria Dolores Pradera, “Gracias a vosotros 2” voor me te downloaden. Ze SMSte hem en mij prompt terug dat ze er nu echt met spoed werk van zou maken. Een mens blijft hopen, ze heeft nog ruim een maand om bij mij in een goed blaadje te komen.

Eerder die middag/avond hadden Noé en ik afgesproken in parqueSan Telmo in Triana. Ik ging er te voet heen, langs de kust, voor de broodnodige lichaamsbeweging.
Op het plein was een manifestatie gaande, met allerlei muziek, in het teken van “aborto legal, seguro y gratuito”, “por nuestros derechos y libertades”. Hier zijn een paar zinnen achtergrond. Nu de Partida Popular in plaats van de socialisten aan de macht is in Spanje, zie je de katholieke Kerk voor de zoveelste keer uit haar schulp kruipen. Zo iets gaat niet acuut, maar in steeds weer ordinairdere stapjes. En dan is het ineens zo ver, dan is voor uiterst rechts de tijd gekomen om abortus opnieuw ter discussie te stellen. Als ik het goed begrijp, zegt men get anders, vindt men dat het recht van het kind weer opgeëist moet worden en dat abortus dus maar weer verboden dient te worden. Allerlei linkse clubs en clubjes verzetten zich daar vervolgens met hand en tand, maar onverrichter zake, tegen.
Op San Telmo waren vooral veel vrouwenbewegingen met hun aanhangsters van de partij. De “Medicos Del Mundo” gaven eveneens acte de présence en daarvan is Noé lid. Als binnenkomer kocht hij voor mij en voor zichzelf, een paarse button met daarop de slagzin “Yo decido”, ik beslis. (“Ik” staat voor de vrouw, laar daar geen misverstand over bestaan.“Las mujeres tenemos derecho a decidir si queremos o no ser madres”. En de mannen dan? Zijn die er vooral om voor de eventuele opvoeding van het kind te betalen?) Zo’n button heet in goed Spaans trouwens een “chapa”. (Hetzelfde woord staat ook voor het dopje van een bierfles.).
Echt druk vond ik het overigens niet op San Telmo, hooguit 200 mensen. Misschien kwam dat mede, als ik Noé mag geloven, omdat de motregen, die af entoe de kop opstak, spelbreker was. Opzij van het podium waren twee tentjes met informatie over het voorstel van de overheid. Enkele kreten geef ik hier: “Volver a considerar el aborto un delito”, “Suprimir el supuesto de malformatión fetal”, “endurecer los requisitos para acceder al supuesto de riesgo para la salud física y psíquica de la gestante” enz. Zelfs kwam de zin voorbij: “Se pretende volver a aquello de ¡España, una! del franquismo”.
In een tentje tegenover het podium werd een prima glas Tropical bier geschonken, wel van plastic. En op hetoverdekte podium traden diverse zangers en zangeressen en de ene na de andere popgroep op. Zelf was ik bijzonder gecharmeerd vaneen dame, genaamd Betty, zangeres van de groep “Betty ad the Speed Devies”. Die wist de aanwezigen heel aardig op toeren te houden met popmuziek van de jaren 70 en 80. Ik heb er haar na afloop nog mee gecomplimenteerd. Om 9 uur vonden Noé en ik het tijd om te vertrekken en de vertrouwde omgeving van Las Canteras weer op te zoeken.

Nu het slecht gaat met de economie hier, zie je allerlei winkeltjes en bedrijfjes verschijnen van mensen die geen baan meer hebben en het eens op een andere manier proberen. Ik wees jullie er in een eerdere brief al eens op dat het hier langzaam aan vergeven is van de groente- en fruitzaken. Ook zie ik bijv. steeds meer kapsalonnetjes van de grond komen en de prijzen om je haar te laten knippen steeds lager worden. Het nieuwste, denk ik, is een toename van het aantal neringen, waar je gebit geblancheerd wordt. Ik weet niet of het van ketens komt, maar ik kan zo een winkel of tien opnoemen hier, waar het uitgebreid tanden poetsen tot een kunst verheven is. Sowieso, mensen als Noé en ook Jorge geven hun gebit een uitgebreide beurt steeds als ze iets gegeten hebben. Zou het echt helpen? Ik geloof er geen mieter van.

Op de faculteit kijk ik op zijn tijd graag eens op het grote prikbord net voorbij de ingang, waar geregeld aardige advertentie hangen, gratis. Die advertenties lopen aldus wel de kans dat ik ze er even afhaal, omze jullie te showen.
Afgelopen donderdag, toen ik mijn vorige brief aan jullie ging posten, hing er – of het niks was – zo maar een aankondiging tussen van een gitaar die kennelijk te koop was. Het gaat om een Bajo Electrico Activo Cort Artisan A5 in “perfecto estado, muy poco uso, 5 cuerdas”. Vijfsnarig dus, ik dacht dat een gitaaraltijd zes snaren rijk was, maar is dat wel altijd het geval bij een basgitaar, vraag ik mij nu af?“Controles de volumen, graves, medios, agudos. Balance de pastillas, Interruptor para activar/desactivar el circuito activo”. Kennelijk zit er heel wat op en aan, maar hoe ligt het instrument in de hand? Cuerpo: tapa de arce en el cuerpo de caoba”. Coaba, toehoorders, dat wil ik wel verklappen, is mahonie hout. En de “diapasón”(stemvork? klankkast?) is “PaloRosa, 24 trastes”. Wie kan dat voor mij vertalen? Hoe dan ook, je mag hem wel eerst proberen, want de huidige eigenaar woont in Las Palmas de Gran Canaria. Zijn telefoonnummer voor belangstellenden staat erbij. Voor de 600 euro vraagprijs krijg je er trouwens de oorspronkelijke “caja”, kist bij om hem in te vervoeren.
Ik weet niet of mensen als Bill Black, Paul McCartney, Bill Wyman of Roger Waters het ervoor doen, maar de aangeboden basgitaar ziet er best mooi uit. als ik naar de bijbehorende foto’s kijk. En wie weet, gaat er nog iets van de prijs af, mag je hem voor 500 euro meenemen.

Ik kijk hier eigenlijk nooit televisie op een sporadische voetbalwedstrijd na. Zelfs dan moet het echt om iets bijzonders gaan. Zondagavond was het zo ver of liever, vond ik het zo ver. Real Madrid speelde om 8 uur Canarische tijd (9 uur bij jullie) tegen belager Barcelona, in het Bernabeu stadion. De club staat samen met Athletico Madrid bovenaan met 70 punten en Barcelona volgt op vier punten afstand. Als mijn club zou verliezen, kon ze de titel dit jaar wel verder vergeten.
Op aanraden van Noé, die zelf zondagmiddag naar Tenerife vertrokken was, zat ik al om half 8 met een Coca Cola Zero op het terras van Lolita Pluma hier, aan Santa Catalina. Ik had een mooie plek en was net op tijd, want even later was er geen stoel meer te krijgen. Links van me zat een groepje Japanners of zo, die weinig met het voetbal ophadden en rechts een viertal Barcelona- aanhangers, van wie vooral de jongen naast mij zeer meeleefde. Voor me had ik alleen een regiment best vriendelijke Marokkanen, van wie sommigen voor Barcelona waren en anderen voor Real. Daarvoor was, iets hoger zodat we allemaal goed zicht hadden, een groot Tv-scherm met Canal +. Voor de wedstrijd en daarna nog een paar keer verscheen een annonce op het scherm om eens een gokje op de uitslag te wagen. De bijbehorende slagzin was: : “Para ganar, hay que juegar”. Het lijkt wel een zinnetje van Johan Cruyff.
Wat zal ik over de ontmoeting der giganten zelf vertellen? Voor mij was men aardig aan elkaar gewaagd en zou een gelijkspel de beste uitslag zijn geweest. En dan nu de werkelijkheid. Het werd 0-1 door een poeier van Iniesta in de zevende minuut, 1-1 in de negentiende minuut door een kopbal van Benzema en ook een beetje een fout van keeper Valdés van Barcelona. Vier minuten later tekende dezelfde Benzema die vlak voor het doel werd vrijgelaten om uit te halen, voor 2-1. Bleef het daar voor de rust bij? Nee, met een mooi schot maakte Messi er vlak voor de rust 2-2 van.
Gaan we naar de tweede helft, na de “descanso”. Dani Alves versperde in de negende minuut, m.i. net buiten het strafschopgebied, aan Cristiano Ronaldo de doorgang, maar de scheidsrechter legde de bal op de penaltystip. Hij maakte het zelf prompt af, 3-2. Dan denk je als Barcelona-fan: dat was het dan. En toch, in minuut 17 maakte Real-verdediger Sergio Ramos een minuscule overtreding in het strafschopgebied tegen Neymar. Hij moest met een rode kaart het veld af - overtreding tegen een doorgebroken speler. Messi wist vervolgens niet hoe snel hij de strafschop moest verzilveren: 3-3. Daarna was het voor Real Madrid vooral verdedigen, want 3-3 was voor de club nog best een acceptabele uitslag. Dani Alves schoot zo waar een keer loeihard op de paal, in de negenentwintigste minuut. Gaan we naar de zevenendertigste minuut; toen ging Iniesta neer tussen twee Real-verdedigers. En dus kon Messi er met de derde penalty van de wedstrijd alsnog 3-4 van maken.
De spanning is daarmee helemaal terug in de Spaanse eredivisie. Barcelona staat nu nog maar één schamel puntje achter op Real Madrid en we gaan nog een aantal spannende wedstrijden tegemoet. Niet uitgesloten is trouwens dat Athletico Madrid als derde hond, terwijl de twee andere vechten om een been, als winnaar uit de bus gaat komen. Misschien moet ik me de komende weken toch weer wat vaker tussen de voetbalsupporters begeven op een van de vele terrassen hier, ook vanwege de Europacup.

De maandag en dinsdag heb ik vooral aan deze brief zitten sleutelen en zitten lezen op mijn balkonnetje. Een namaak-Palmees zoals ik wil per week wel minstens twee boeken hebben uitgelezen. Dus heb ik niks anders meer voor deze brief dan een poster van eetgelegenheid McDonalds. Voor de prijs van drie euro krijg je daar nu een “triple cheeseburger”, met drie hamburgers en drie plakken kaas, plus nog wat groenvoer erboven op en een broodje erom heen. Zou het een wereldwijde actie zijn, ook in Nederland? Ik had graag vernomen of de “triple cheeseburger” ook in bijv. Maastricht op de Markt en het Vrijthof nu tegen deze dumpprijs de deur uit gaat.

Mag ik het daar voor deze brief bij laten? Zelfs sla ik een verder Spaans lesje over. Hij, de brief, heeft intussen voldoende power om hem uit te sturen, laat ik dat dan maar doen ook. Verwacht mijn volgende maar over zes dagen, op dinsdag 1 april (kikker in je bil). Dan zitten we, vanaf zaterdagnacht al, in de zomertijd, is het ’s avonds één uur langer licht.
Voor nu, hebben jullie de lente al in je kop? Mocht je je vervelen, dan is mijn advies: schrijf je eens in voor een cursus macramé. Of begin eens met cryptogrammen en als je dat al; doet, bedenk er zelf eens een. Is het bovendien niet halfvasten komend weekeinde? In dat geval kunnen jullie zondagmiddag in Hasselt terecht voor een beetje carnaval op zijn “Belsj”. Ik ga eruit met een lach en een traan. Tot ziens maar weer, hastaluego, PaulK.

BOEKBIJLAGE

Ik heb iets positiefs met Lee Child, zeker als hij Jack Reacher van stal haalt en laat uitrazen. Op mijn e-reader stond “De rekening” van hem, uit 2011, oorspronkelijk als “Bad luck and trouble” op de markt gebracht in 2007, en zo’n kans om gratis een boek te lezen laat ik niet voorbij gaan. De plaats van handeling is vooral Los Angeles, maar er speelt bijv. ook een stuk in Las Vegas en ter hoogte van de woestijn tussen L.A. en L.V.
Jack Reacher was vroeger leider van een speciale militaire eenheid, bestaande uit acht mensen, van wie er aan het begin van het boek eentje al jaren dood is, maar vier anderen net uit helikopters gegooid zijn: Calvin Franz, Manuel Orosco, Tony Swan en Jorge Sanchez. Als je dan een kilometer omlaag valt, in 20 seconden, blijft er weinig van je heel en kunnen de gieren in de woestijn gaan toehappen. Jack Reacher gaat er achter aan en krijgt prompt hulp van de overige drie mensen van het commando: Frances Neagley, David O’Donnell en Karla Dixon. Er blijkt het een en ander mis te zijn met de beveiliging van New Age, waar aan een nieuw wapen voor de Amerikaanse defensie wordt gewerkt, “little wing”. Jack en zijn maten besluiten om de verantwoordelijke beveiligers, inclusief een politieman en een helikopterpiloot, om zeep te brengen. Of hun dat ook lukt? Of krijgt Azhari Mahmood zijn zin, die het nieuwe wapen stiekem heeft gekocht voor 65 miljoen dollar om er allerleikwaad mee aan te richten.
Het boek bestaat uit legio kleine hoofdstukjes met nogal wat cliffhangers, zodat je steeds door blijft lezen, of je wilt of niet. Ik vind “De rekening” alles bij elkaar genomen best te pruimen, vooral spannend en zelfs het gewelddadige einde kom ik deze keer zonder probleem door. Lee Childgaat voor dit boek met een 8+ van mij als recensiecijfer naar huis, best goed. Dan verlang je als lezer naar meer en dat komt eraan, omdat ik zijn “Tegenspel” nog op mijn e-readerprogramma heb staan.

Gisteravond kreeg ik mijn tweede boek uit, “Past reason hated” van door en door Engelsman Peter Robinson. Het is uit 1991 en zo waar heb ik het gewoon als boek gelezen. Het speelt rond de “feestdagen”, een beetje in Londen, maar vooral in het plaatsje Eastvale en omgeving in Yorkshire.
Hoofdpersoon is DCI (Detective Chief Inpector) Alan Banks van de politie daar en ook een beetje zijn pas verworven DC (Detective Constable) Susan Gay. Zij gaan, met enkele andere politiemensen, op zoek naar de moordenaar van Caroline Hartley, een lesbische 26-jarige schoonheid, die samenwoonde met Veronica Shildon. Caroline had een tuincafé en hield erg van toneelspelen, Veronica dreef een bloemisterij. In de tussenstand op blz. 155 staat een mooie opsomming van wie het allemaal gedaan kunnen hebben: de buren (Christine, Charles), Caroline’s broer Gary, haar ex-man Colm, haar ex-vriendin Ruth, de ex-man van Veronica en musicus Claude en diens vriendin Patsy, diverse andere mensen van de toneelclub zoals James, Marcia, Faith en Teresa. En dan laat ik mensen als bijv. psycho-analiste Ursula, Londense proleet Tuffy en vicaris Catcott nog maar even buiten beschouwing. Terzijde worden twee tieners opgepakt die bij diverse buurtverenigingen hebben ingebroken en die ook de toneelclub met een beurt lijken te hebben vereerd.
Vlak voor de moord op 22 december om ongeveer half 8 ’s avonds komen er drie bezoekers bij Caroline aan de deur, daar concentreert het verhaal zich uiteindelijk op. Nummertje drie zou de moordenaar zijn. En waarom speelt Vivaldi’s “Laudate pueri”, als de moord ontdekt wordt? Op blz. 236 wordt “Old Willie”Shakespeare al aangekondigd. Als zijn stuk “Twelfth Night” op 6 januari (twaalf dagen na Kerstmis) in première gaat, daagt het bij Alan Banks wie de dader is. Susan Gay zit dan bij die persoon aan een drankje. Hoe loopt het af?
Ik kan het niet helpen: ook “Past reason hated” vind ik een goed boek. Het is totaal anders dan “De rekening”, veel Engelser, veel onderkoelder, maar wel zo spannend. Voor dit boek geef ik Peter Robinson een 8+. Is dat hetzelfde recensiecijfer als voor “De rekening”? Wat kan mij dat bommen! Boeken van Peter Robinson ga ik nog vaker van stal halen.