Weblogbrief 15.09, 31 december 2019
Queridos amigos y familia, aan alles komt een eind, ook aan 2019. Op de eerste avond van 2020 (twintig twintig, volgens de kenners, niet tweeduizend twintig) zit ik weer in Las Palmas, Het zal me benieuwen hoe het er is, na 2½ week verblijf in Nederland. Ik heb best een aardig oponthoud hier gehad, maar ben toch ook blij dat ik de natte winter in Maastricht en omstreken weer mag inruilen voor veel draaglijker weer in Las Palmas.
Terug in de tijd begin ik maar met een plaatje op te zetten. Het wordt voor mij in de kerstdagen terugvallen op een dubbelCD van Vic van de Reijt uit 2009. Hij heet "Ik Voel Me Als Een Kerstboom Zonder Piek", 2x20 oerhollandse liedjes met in gedachte de boreling in Bethlehem, zo'n 2000 jaar terug. De titel is ontleend aan het liedje "Eenzame kerst", een tekst van André Hazes (en muziek van A.W. Le Roy). Hier zijn een paar regels: "Voor mij zullen hier geen kaarsen branden. Ik voel mij als een kerstboom zonder piek. Ik voel me zo alleen. Waar moet ik straks nog heen? In gedachte hoor ik kerstmuziek".
Om het voor jullie niet te gek te maken, zal ik hier niet alle veertig nummers gaan zitten opsommen. Ik volsta met het twaalftal dat me het meest een kerstgevoel bezorgt. Hier zijn die, met het jaartal van uitkomen erbij:
01.(1955) Kerstmis in de Jordaan - Johnny Jordaan
02.(1963) De onbekende – Jules De Korte
03.(1965) Hij was maar 'n neger! - Zangeres Zonder Naam
04.(1971) Hoog daar aan de hemel - Corry En De Rekels
05.(1976) Eenzame kerst – André Hazes
06.(1978) Karsmis deur de jaore – Stafle Fabri
07.(1981) Flappie – Youp Van 'T Hek
08.(1984) Ik ben een kerstbal – Bert En Ernie
09.(1985) Wat moet ik nu met kerstmis - Marieke
10.(1992) Gaandeweg – Carry Tefsen En Kinderen Voor Kinderen
11.(1997) Kerstmis – Rowwen Hèze
12.(1999) Maaltijd – Maarten Van Roozendaal
Zijn die twaalf apostelen geen uit-de-kunst kerstnummers? Wat vinden jullie bijv. van de Zangeres Zonder Naam met "Hij was maar 'n neger, zo'n zwarte. Zo iets haal je niet in je huis. Omdat je het noodlot dan tartte. Want die zwarten zijn immers niet pluis."? Niemand minder dan Johnny Hoes heeft nog aan dit overduidelijk ironisch bedoelde nummer meegeschreven. En weten jullie wel dat Carry Tefsen als zangeres best redelijk uit de verf komt, als je er een kinderkoor achter zet?
Van de avond vóór kerstmis, in Las Palmas het familiehoogtepunt van het jaar, staat me vooral de film "Cirque Du Soleil" bij die op de Belgische TV vertoond wordt. Voor mij is circus echt iets van vroeger, iets dat vandaag de dag nogal passé is met alle beroemdheden op de buis. Ik kende het wel al, dat "Circque Du Soleil", o.a. van aan bomen vastgebonden advertenties op Santa Catalina.
Dan denk ik: als Canvas me bedeelt met een film over het circusspektakel van anderhalf uur, is er misschien toch iets bijzonders aan de hand. Om kwart over 9 stem ik daarom maar eens op de zender af en eerlijk is eerlijk: ik krijg een show voorgezet waar je U tegen zegt. Ik ga hem hier niet onderwerp voor onderwerp nabauwen, maar voor mij was de circusuitvoering prima de luxe. "Cirque Du Soleil" is vanaf nu een aanrader!
's Ochtends vertelt Harry me dat het met Greetje nog steeds beroerd gaat. Eva is door de telefoon goed voor een vrolijke noot. Met Jan Willem heeft ze gisteravond "Once Upon A Time... In Hollywood" gehuurd bij Pathe Thuis. Als ik er interesse in heb, kan ze mij de code van de film wel per e-mail sturen. Ik word verondersteld hem dan wel dezelfde middag af te kijken op mijn laptop.
Dus zit ik even later aan geanimeerd te kijken naar de film van 2½ uur uit 2019. Quentin Tarantino is de regisseur en de twee hoofdrolspelers zijn Leonardo DiCaprio en Brad Pitt. Ik houd die twee coryfeeën van de film best moeilijk uit elkaar, maar het lukt me deze keer, bijv. door erop te letten dat het haar van Pitt een stuk langer is dan dat van DiCaprio. Leonardo DiCaprio speelt filmacteur Rick Dalton, die na negen jaar film en tv-series een beetje op zijn retour begint te raken. Voor zijn stunts maakt hij graag gebruik van de diensten van stuntman Brad Pitt, in de film Cliff Booth, die ook zijn mannetje staat, als er in het echt geknokt moet worden. Als Pitt (Cliff Booth) een bezoek brengt aan een ranch in de buurt (met allemaal volgelingen van Charles Manson?), wordt een band van zijn auto doorgestoken. De jongen die het gedaan heeft, wordt eerst door hem in elkaar geramd en dan verplicht om de reserveband erop te zetten. Later komt een drietal van de ranch, een jongen en twee meisjes, verhaal halen bij Rick Dalton thuis. Met Cliff Booth als tegenstander, en ook Rick Dalton, leidt dat tot zwaar weer.
Ik vind het een alleszins acceptabele film, niet fantastisch, maar zeker aangenaam genoeg om mij door een stuk kerstmiddag heen te helpen.
Dan valt me een verhaaltje in dat ik jullie niet wil onthouden. Het gaat over mijn tegenwoordige ijver om overal waar ik kom, potjes mosterd te confisqueren en die uiteraard later ook leeg te eten, want vooral daarom is het me te doen. In de Observant, het weekblad van de Universiteit Maastricht, ben ik wel eens uitgemaakt voor een mosterd-junkie, zo ver is het kennelijk met me gekomen.
We gaan terug naar mijn kinderjaren, als ik nog op het Cörversplein aan de Maas woon, bij de Aw Brögk in Wiek. In navolging van mijn oudere broer Harry word ik lid van het jongens-zangkoor van de Sint Martinuskerk, met in mijn hoofd de mantra: "zingen is dubbel bidden". Dat ik er echt iets van kan, zullen jullie van mij niet horen. Ik mag als jongetje meedoen van de dirigent, maar word wel gemaand om me heel erg in te houden. Onder ons gezegd: ik zong zelfs toen al aardig vals.
Een bijzondere gebeurtenis is de jaarlijkse kerstmisviering in de kerk aan de Rechtstraat, waarvoor ook het zangkoor uiteraard zijn kunst mag vertonen. Na de hoofdmis, in de vroege ochtend, wordt ons, jongens van het koor, een lekker ontbijt geserveerd, met limonade en brood, kaas en leverworst. We hebben het over 1955 of zo - ik zal een jaar of acht geweest zijn – en dan laat jeje zo'n ontbijt goed smaken.
Op de grote tafel, waarin ik zit, staat ook een grote kom met mosterd en ik zie naast me verscheidene jongens niet alleen royaal mosterd smeren op hun kaas, maar ook op de leverworst. Dat doe ik dan ook maar, voor het eerst, hiervoor was dat nooit aan de orde, en het bevalt me meer dan prima.
Van het kerstontbijt in mijn jonge jaren houd ik over dat je op allerlei eten mosterd kunt smeren, als je daat zin in hebt. Intussen, zoveel decennia later, ben ik zo ver dat ik een potje mosterd, als hij niet te sterk is, zelfs sec kan leeg lepelen zonder brood en/of beleg erbij. Niettemin, mijn voorkeur gaat nog steeds uit naar met brood en beleg met een flinke lik sterke mosterd van dit of dat merk.
(Terzijde, Eva heeft hetzelfde vandaag de dag met sambal oelek. Dat doet ze al te graag op mijn boterham met kaas of dergelijke.)
Het kan niet op: op dezelfde christelijke feestdag is het van "een film is geen film". Ik doe er nog een, wel eentje die ik al eens eerder gezien heb. Op NPO3 is in de late avond "Slumdog Millionaire". Het is een film uit India – weer eens iets anders - die maar liefst acht Oscars in de wacht heeft gesleept. Hij krijgt in 2008 zelfs een Oscar als beste film van het jaar en ik heb toen o.a. regisseur Danny Boyle nog naar voren zien komen om een "Academy Award" in ontvangst te nemen. De man van de soundtrack van de film, ene AR Rahman, kom ik later nog eens tegen op een CD uit 2011 van de eenmalige popgroep SuperHeavy. Daarop figureren naast AR Rahman ook Darrian Jr, Dave Stewart, Gong Marley, Mick Jagger en Joss Stone,
Hoofdpersoon in "Slumdog Millionaire" is een jongeman genaamd Jamal Malik, die meedoet aan de Indiase versie van "Who wants to be a millionaire?". De Robert ten Brink van de quiz daar heet Prem, zoals de advocaat die vroeger af en toe bij DWDD te gast was. Gaat Jamal een hele vracht roepies verdienen? Hij wordt hoe dan ook gaandeweg van bedrog beschuldigd, ten onrechte. Intussen gaat de film vooral over Jamal's jonge leven in de sloppen van Mumbai, samen met zijn broer Salim en vriendinnetje Latika. De vragen in de quiz blijken steeds van doen te hebben met een gebeurtenis uit zijn jongste jaren
Het blijft, ook in herhaling, een goede film, die een aardig inkijkje geeft in de barre armoede, waarin mensen in Indiase sloppenwijken leefden.
Dan is het alweer Tweede Kerstdag, in Nederland alweer een vrije dag. In Las Palmas is het een gewone werkdag. In Engeland is op "(Chrismas) boxing day" zelfs een compleet voetbalprogramma. The day after is voor mij vooral een dag dat ik in mijn boek zit te lezen. Ik maak een flinke ruk en denk dat ik mijn boek in het weekend uitkrijg.
's Avonds heel laat ga ik op herhaling bij Diederik van Vleuten. Ik heb diens geschiedenisverhaal over zijn oudoom Jan, broer van zijn opa Sam, in Nederlands Indië al eens eerder gezien, maar zit de hele voorstelling uit 2015, opgenomen in Den Haag, opnieuw helemaal uit, tot het gaatje. De titel is: "Daar werd wat groots verricht" en Diederik van Vleuten baseert zijn verhaal op het Indische familiearchief van Jan, nog eens verluchtigd met een serie foto's.
Het archief vertelt vooral wat Jan van Vleuten zo al meemaakt in de eerste helft van de twintigste eeuw. Hij is van 1905 (of zo). Eerst gaat het over zijn kindertijd in Indië, dan zijn schooljaren in Nederland, gevolgd door zijn opleiding in Zuid-Afrika. In 1930 keert hij terug naar zijn geboorteland Indië. Daar maakt hij de crisisjaren mee, ook zijn liefde voor zijn vrouw Auke, en dan komt de tweede wereldoorlog en de Japanase bezetting. Tenslotte is er de onafhankelijkheidsstrijd van Soekarno en consorten. "Onkruid vergaat niet", is en blijft het motto van oudoom Jan en terug in Nederland in 1945, met Auke, gaat hij nog een aantal decennia mee. Zijn uitgebreide memoires schrijft hij vlak voor zijn dood.
Ik vind de voorstelling van Diederik van Vleuten nog steeds een van de betere in zijn soort. Hij overstijgt ermee het niveau van de gewone cabaretvoorstelling zoals die dezer dagen usance lijkt te zijn. Wat maakt hij er een adembenemend verhaal van, tegen de achtergrond van een grote landkaart van wat vandaag de dag Indonesië heet en overdreven islamitisch is.
Op de vrijdag is de kerst helemaal finito. Vroeger, toen ik nog een "begenadigd" bridger was, deed ik ieder jaar op derde kerstdag mee aan een tournooitje onder vrienden en kennissen, net over de grens in België. Ik herinner me er nog van dat bridger Mw. Hermans (de voornaam ben ik kwijt) van banketbakkerij Hermans bovenaan bij de Brusselsestraat het tournooitje altijd sponsorde door met een hele stapel fruit- en rijstevlaaien aan te komen zetten.
Vandaag doe ik Alex Roeka (van 1945) nog maar eens voor jullie. In de periode tot 2019 is de man uit de buurt van Nijmegen nog eens goed voor opnieuw vijf CD's: "Mannenwoestijn" uit 2007, "Beet Van Liefde" uit 2008, "Zachtaardig Vergooid" uit 2010, "Gegroefd" uit 2012 en "Voort!" uit 2015. "Rauwe Genade", uit sinds 11 december 2019, staat er nog niet bij. In totaal gaat het op de vijf CD's om maar liefst 72 liedjes. Hier ben ik met mijn tweede, eigen compilatie van Alex Roeka. Mijn favorieten over de periode 2007-2015 zijn:
01.07.01.Dieper leven, als ik zing
02.07.02.Afscheidslied voor mijn zoon
03.07.03.Dit is leven!
04.07.04.Twaalf uur
05.07.07.De rode vod
06.07.09.Aad praat met zijn te jong gestorven vrouw
07.07.12.Hades bar
08.08.01.Wat is toch die liefde
09.08.03.Wil je voorzichtig zijn
10.08.05.Een ander zijn
11.08.07.Helemaal op
12.08.09.In galop
13.08.12.Naar dat huis toe gaan
14.10.01.Stille dromers in de stad
15.10.03.Gestreeld en gekrast
16.10.05.De vrouw op de trap
17.10.07.De schommel van de liefde
18.10.09.Het wordt weer eens tijd dat ik dronken word
19.10.12.Ik ben een renner
20.10.13.Dansen op de bodem van de nacht
21.12.01.Het nachtcafé aan het eind van de straat
22.12.04.Het hart dat jaagt en eenzaam is
23.12.06.In het neonlicht
24.12.11.Als je blijft
25.15.02.Mooie meid
26.15,04.Naar mezelf terug
27.15.05.Nog eenmaal zoals toen
28.15.05.Als een rollende steen
29.15.08.Moeder
30.15.13.Nog altijd samen
Wat zijn het er veel, zelfs nadat ik diverse nummers weglaat die er, wat mij betreft, eigenlijk ook bijhoren. Hoe dan ook heb ik genoeg muziek bijeen staan voor een dubbelCD. Laat ik het maar toegeven: ik ben een fan van de muziek van Alex Roeka, in het kwadraat. Deze nieuwe serie, nu uit de periode 2008-2015, moge daarvan getuigen. Als ik met carnaval terug ben in Maastricht, ga ik eens kijken of en waar ik hem eens "live" kan gaan zitten bewonderen.
(Nagekomen bericht: op 7 februari 2020, de zaterdag na na het feest van Trudie & Marcel, treedt Alex Roeka op in het Theater aan het Vrijfthof in Maastricht. Komt jet zien, komt het zien!)
Al om kwart over 11 staat Trudie voor de deur. Ze komt om te lunchen, maar dat niet alleen. Ze komt ook een aantal dingetjes in mijn huis in orde maken, waar ik slecht in ben. De dekbedden worden van verse hoezen voorzien, de lamp tegenover de TV krijgt een nieuw schakelaartje (dat lukt overigens maar half), de binnen- en buitenthermometer krijgt zijn plek en mijn kantoorprinter wordt voorzien van een nieuwe cartridge. Ook mijn haar wordt "gesneden", zodat ik er weer twee maanden tegen kan.
Mijn kleine koffertje heeft het helaas begeven, is kaduuk. Zonder dit hulpmiddel zal ik woensdag toch een beetje onthand zijn, als ik dan terug naar Las Palmas ga. Dus staat later op de middag ook een bezoek van ons tweeën aan de ANWB op het programma. Op de Wieker Brögkstraot sla ik mijn dubbelslag door me een mooi, klein koffertje toe te eigenen met Trudie's ANWB-korting en nog eens 40% uitverkoopkorting. Het kost nog maar 30 euro, is een lichtgewicht geval en heeft vier onderwieltjes. De kleur ervan zit tussen lichtgroen en lichtblauw in, turquoise komt er het dichtste bij.
Later op de dag komt "batse knien" op tafel, met patat friet en doppertjes, en Griekse yoghurt na. Daarna kijken we naar "Adaptation", een film uit 2002 van regisseur Spike Jonze over een orchideeëndief. In de hoofdrollen zien we Meryl Streep, Nicolas Cage en Chris Cooper. Ik ken hem al, maar Trudie nog niet. Hij is bij mijn weten in Nederland nooit uitgebracht. Ook nu is hij best wel aardig, hoewel: Trudie is minder enthousiast.
Zaterdag is vooral de dag dat ik mijn "Of Human Bondage" van W, Somerset Maugham helemaal uit krijg. We hebben het over ruim 600 dichtbeschreven bladzijden, uitgesmeerd over CXXII oftewel 122 hoofdstukjes. Eerder kocht ik voor habbekrats al een exemplaar van het boek, maar dat had zo'n klein lettertjes dat ik er 's avonds op mijn Palmese balkon nauwelijks uit wijs kon worden. Dus heb ik me later een leesbaarder versie aangeschaft, deze dus. Lege bladzijden, omdat ieder hoofdstuk rechts bovenaan dient te beginnen, is er niet bepaald bij.
Dit is de tijd van de (oudejaars)conferences. Op de late avond val ik voor het cabaret van Leneke van Dongen, een Uithoornse van nu 61 jaar. Ze is naast cabaretière ook maker van CD's, DVD's en boeken en af en toe doet ze mee met iets op de televisie. De dame is wat je noemt een veelzijdig iemand.
Haar cabaretprogramma "Tegenwind" van ruim een uur, dat ik krijg voorgeschoteld, is van 2015. Het is een aanhoudende ode aan de rol van de vrouw, waarbij de nodige dagelijkse bezigheden voor het voetlicht komen en de mannen het soms moeten ontgelden. In de zaal waar het programma is opgenomen (in Utrecht), bespeur ik in het publiek trouwens veel meer vrouwen dan mannen. Thuis aan de buis zit ik – als man, dat wel - te genieten.
Daarbij steekt de oudejaarsconference van Pieter Derks, die ik op NU.NL zie op zondagmorgen, maar mager af, al was het maar omdat die nog geen vijf minuten duurt. De titel daarvan is: "Koeien laten nu andere scheten" of iets dergelijks. Sinds kort zou het voedsel voor de beesten anders van samenstelling zijn, waardoor ze tot genoegen van de politiek minder ammoniak aanmaken.
Pieter Derks kan nog steeds een potje bij me breken. Ik vind hem misschien wel de leukste beoordelaar van wat er allemaal mis gaat in de Nederlandse samenleving.
Kennen jullie de Griekse filosoof Epicurus? Hij leefde ongeveer 300 jaar voor Christus en had vanaf 307 voor Christus een filosofieschool in Athene, genaamd "De Tuin". Ik ben geen filosoof en zal dat ook nooit worden. Niettemin, ik beweer bij dezen dat de ideeën van Epicurus dichtbij komen bij wat ik me van het leven voorstel.
Het hoogste goed in het leven is volgens hem persoonlijk geluk, met name op de wat langere termijn. Direct genot is voor hem minder gewenst, als dat problemen geeft. We moeten pijn en angst (voor de dood) zo veel mogelijk zien te vermijden. Tegelijkertijd dienen we ons ethisch te gedragen, zodat anderen weinig of niks over ons te mopperen hebben. De leer van Epicurus (die overleden zou zijn aan een niersteen) is lichamelijk en mechanistisch: vooral het bevredigen van "natuurlijke" behoeften zoals geen kou lijden, gewoon eten en drinken zou volgens hem belangrijk zijn. Bekendheid, in de schijnwerpers treden, rijkdom e.d. hoeven niet zo erg. Vrienden en gemoedsrust, daar gaat het in het leven om.
In de oudheid en ook door de Kerkvaders daarna is Epicurus afgeschilderd als een oppervlakkige, genotzuchtige filosoof. Dante kende hem in "La divina comedia" een plaatsje in de hel toe. Latere bekendheden zoals Thomas Jefferson en Karl Marx zagen veel meer in zijn ideeën. Mag ik voor mezelf een bescheiden plekje claimen in de laatste groep verlichte denkers?
Harry laat terecht maar weinig van zich horen de laatste weken. Wel krijg ik op de zondag van hem een mooi citaat (van Hester Carvalho in de NRC in 1998). Dat geef ik graag door aan jullie: "(Tot in het) begin van de jaren zestig werd een zwarte artiest nog wel eens van de hoes van een plaat geweerd. "My guy" bijv. van Mary Wells verscheen in een hoes met een tekening. En als er toch een foto werd gebruikt, kregen de donkerste artiesten een wat lichtere huidskleur – dit alles om de blanke platenkopers niet af te stoten.
N.B. We hebben het over nog geen zestig jaar geleden. Ik neem maar aan dat er intussen hele boeken zijn volgeschreven over het rassenleed dat zwarte artiesten (en ook zwarte politici bijv.) destijds in de Verenigde Staten te verduren hebben gehad van hun niet-zwarte evenknieën. Achterin de bus zitten, geen goede hotelkamer, noem maar op. Misschien zou Harry t.z.t. aan die schande eens aandacht kunnen geven in een R&B-artikel. Wat moeten de jaren met Barack Obama als president van de VS een opluchting geweest zijn voor veel zwarten.
Dan is het zondagmiddag 2 uur en sta ik op het station om Dalí en Eva te verwelkomen, die mij met een bezoek komen vereren. Met zijn drieën lopen we terug naar mijn huis. Eva wil graag weer eens gaan "shoppen" in het Maastrichtse centrum, maar Dalí voelt daar bitter weinig voor. Die wil liever met mij boodschappen gaan doen bij Albert Heijn op de Scharnerweg. Eva maakt een lijstje wat er allemaal gehaald dient te worden en gaat dan met mijn fiets de hort op. Om een uur of 3 vertrekken Dalí en ik gewapend met een grote boodschappentas naar de supermarkt. Op de heenweg passeren we de grote houten en stalen dinosaurus met touwen, sinds de zomer genaamd Klimrex. Op het beest zijn een paar jongens in de weer en Dalí loopt er straal voorbij.
Met een karretje, terwijl Dalí voorop staat met het boodschappenbriefje, gaan we de winkel in. Een voor een worden de "kemissies" uit de schapppen gehaald en dan door Dalí weggestreept op het briefje. Op de terugweg weet Dalí niet hoe snel ze de dinosaurus ook moet beklimrexen. Ze gaat boven langs, onder langs en door het midden, en dat een aantal keren. Zou het mede komen, omdat ze nu alleen is en niet de blik en aandacht van de jongens hoeft te dulden?
Thuis gekomen ruimen we de boodschappen in en gaan dan samen aan het kienen (met de bingomolen mini). Ik win, als mijn nummer 54 uit de molen valt, terwijl Dalí op haar kaart nog enkele nummers leeg heeft. Om half 5 is Eva weer terug, kan die haar aankopen door ons laten bewonderen. Dan gaat ze de keuken in om "ons eten" klaar te maken. Ik word gesommeerd om de tafel te dekken. We eten "wraps", een Engels woord voor tortilla's. De vulling is vooral gehakt of tonijn, nadat eerst een grote ronde tortilla is ingesmeerd met Philadelphia kaas of mayonaise. Als extraatje hoort er ook mosterd, sla, augurk, avocado, zelfs Hüttenkäse op gedaan te worden, voordat het zaakje aan oprollen toe is. Pas dan kan het spul richting je mond gebracht worden. Lekker! De dames eten er twee en ik ben goed voor nog een derde. Wat willen jullie: ik heb nou eenmaal meer lichaam mee te slepen. Als toetje zorgt Dalí voor pudding met smarties.
Na het eten en nog wat napraten wil Dalí best gaan slapen, maar eerst moet haar mamma haar dan nog wat voorlezen. Eva kijkt met mij nog een restje jaaroverzicht van de sport uit en daarna doen we het acht uur journaal. Niet veel later, als ik "Heel Holland Bakt" bemonster, met André van Duin als hofmeier, geeft ook zij er al de brui aan en kruipt boven naast Dalí in haar tweepersoonsbed. Ik zing het beneden uit tot even over 12, als het live concert van Bruce Springsteen op de TV eindigt.
's Morgens zijn de dames net op en fris gewassen en gestreken, als ik mijn kop om even over 9 uit de slaapkamerdeur steek. Niet veel later is Dalí al weer goed voor een ontbijtboterham en zit Eva aan haar smartphone en laptop. Dan is het kwart voor 11, hun weekendkoffertje is her-ingepakt en mogen we naar Ton & Marion voor nog een laatste familiepraatje. Zo waar is het daar ook tijd voor vers aangesleepte vlaai van Albert Heijn op Plein 1992. Waarom zou ik nog lunchen, als ik even later al twee stukken op heb? Om even voor half 1 neem ik op de hoek van de Wilhelminasingel en de Hoge Brugstraat afscheid van Eva & Dalí. Ik kan aan mijn laatste stukje Maastricht beginnen, voordat Las Palmas weer aan de beurt is.
De voordeur kan niet meer op het nachtslot, dus mijn eerste aktie wordt om Trudie te vragen om morgen spul mee te nemen om het euvel te verhelpen.
Later op de dag zit ik een uur of wat te lezen in "Nudge", het boek dat ik van Marcel & Damaris heb gekregen. Het blijft een aardig, zelfs als het vooral over "duwthes in de rug" in de Venenigde Staten gaat. Ik heb nog tachtig bladzijden te gaan. Zal ik het hier in Maastricht laten of mee terugnemen naar Las Palmas?
Ik bel nog eens met Harry en ja, het gaat onverminderd slecht met Greetje. De huisdokter is gisteren langs geweest en het aftellen is begonnen.
En dan is het alweer verzenddag, nog net in 2019. Zo meteen komt Trudie en ze heeft me al gemaild dat ze sleutelspul meeneemt. Wat we later op de dag en avond gaan doen, staat nog in de sterren. Transavia vertelt me dat mijn vliegtuig naar Gran Canaria morgen pas om 1 uur vertrekt in Eindhoven, niet om 12 uur. Dus heb ik vanavond nog een extra uur respijt, als ik verondersteld word de bloemetjes buiten te zetten. Buiten? Als ik dan maar niet tegen allerlei toegestaan, laat staan verboden vuurwerk aan loop.
Mijn volgende brief wordt er weer een vanuit Las Palmas. Ik verstuur hem wel pas na Driekoningen, de variant van Sinterklaas in Gran Canaria, op 7 januari, als het niet de achtste wordt. Jullie moeten het er maar voor doen. Laat ik deze brief eindigen met jullie allemaal, zonder uitzondering, "'ne gooje roetsj" (of is het "gooie" dan wel goje" – even opzoeken in Mestreechter Taol) toe te bedelen en tot in 2020. Neem het ervan en tot ziens maar weer, hasta luego, PaulK.
BOEKHOEK
Ik heb de neiging om vooral boeken te lezen die nog niet zo lang geleden zijn uitgekomen. Boeken van de nodige decennia terug schieten er een beetje bij in. Als ik toch een oud boek doe, van een "oude meester", verbaas me er soms over hoe goed zo'n boek soms nog steeds is. Tot de vergane glorie boekenschrijvers reken ik W. Somerset Maugham (de W. staat voor William). Deze Engelse schrijver van veel boeken en toneelstukken is van 1874 en hij is best heel oud geworden, 91 jaar (in 1965). Van hem had ik nog maar drie boeken in huis, in Nederlandse vertaling: "Toen en nu", "Verhalen" en "De Brief en andere verhalen", boeken die ik heel lang geleden moet hebben gelezen. Ze zijn nog van mijn joinge jaren met Wil. Maugham's kennelijke meesterwerk "Of Human Bondage" is van 1915, nog net uitgekomen voor het begin van de eerste wereldoorlog. De man is dan 40 jaar of zo.
Is het autobiografisch? Ja en nee. Het boek begint bij het overlijden van zijn moeder - zijn vader is dan al dood. Wees Philip Carey is dan 10 jaar, kan goed meekomen op school en heeft een klompvoet (in het echt stottert hij). Hij vindt onderdak bij zijn ouderwetse oom, dominee William Carey en tante Louise in het plaatsje Blackstable (in het echt Whitstable) niet echt ver van Londen. Met name met oom William kan hij het slecht vinden in zijn jonge jaren, op de lagere school in de buurt en daarna als hij op kostschool in Tercanbury zit en voor vacanties naar huis komt. Zijn eerste baantje is er een als hulpje van een boekhouder in Londen, maar dat is helemaal niks. Philip is wat blij, als hij voor zijn vervolgopleiding filosofie (?) na de middelbare school naar het Duitse Heidelberg mag. Daar ontmoet hij in het pension o.a. zijn langdurige vriend Hayward voor het eerst.
Vrouwen vallen niet op hem, ook niet in zijn jaren daarna in Parijs, als student schilder. Hij gaat er als twintiger tegen de wil van zijn oom heen. De Parijse periode vind ik in de Wikipedia-biografie van Somerset Maugham in het geheel niet terug. Zijn tijd in de Franse hoofdstad, in een omgeving van legio schilders, van wie er een aantal beroemd zijn geworden, is in het boek een zegen voor hem, met veel vermaak. Hij krijgt er nieuwe vrienden bij, zoals Clutton, Flanagan en Lawson. Met de laatste blijft hij ook weer veel langer bevriend. In Parijs gaat hij ook om met mede-leerlinge en schilderes in de dop Fanny Price en de dichter-aan-de -drank Cronshaw. Philip Carey leert er dat hij als schilder net niet goed genoeg is om er een royale boterham mee te kunnen verdienen.
Dan is Londen als woonstad weer aan de beurt, waar hij medicijnen gaat studeren. Hij zoekt er zijn liefde bij de afhoudende Mildred Rogers, dienster on een theehuis. Die geeft met afstand de voorkeur aan contact met andere mannen, zoals Emil Miller (waar ze ook een kindje van krijgt) en later Philip's bovenbuurman, ook geneeskunde student Harry Griffiths. Dezelfde Mildred blijft hem intussen wel alle jaren bestoken en om geld vragen. Philip Carey laat een andere, veel sympathiekere vriendin, Norah Nesbit, vallen, als hij Mildred weer eens op straat tegenkomt, als die aan de grond zit. Dan mag ze zelfs een tijd met haar kind bij hem wonen, zonder dat ze een verhouding hebben.
Philip studeert intussen door voor dokter. Hij onderbreekt zijn studie een hele tijd, als zijn eigen portemonnee leeg is. Op voorspraak van een nieuwe vriend, Thorpe Athelby, een kleine man met een groot gezin, wordt hij bediende (later ook ontwerper) bij een kledingfirma. Zijn tante Louisa gaat dood en als zijn oom William eindelijk ook overlijdt, heeft hij eindelijk weer genoeg geld om zijn medische studie af te maken. Daarna is het kiezen tussen zich settelen met Sally, de oudste dochter van Athelby, dan wel de wereldreis gaan maken waarnaar hij al die tijd heeft uitgezien. Philip Carey is op het einde van het boek bijna 40 jaar.
W. Somerset Maugham verbaast me echt met zijn levensverhaal dat het midden houdt tussen nonfictoe en fictie. Niks krijgen we te horen over zijn bisexualiteit, eigenlijk vooral homosexualiteit. Ook zijn stotteren komt niet aan bod; die wordt ingeruild voor een klompvoet, waar hij in het boek aanhoudend onder gebukt gaat. Zijn beschrijving van oom William lijkt me helemaal naar het echt getekend, maar bijv. zijn jaren in Parijs als jongeman zie ik in de biografie van zijn echte leven niet terug.
Terzijde, in het boek frequent voorkomende woorden zoals "presently", "brick" en "ripping" zijn nu helemaal uit de tijd. Niettemin vind ik "Of Human Bondage" uiterst leesbaar geschreven en in porties van steeds zo'n 50 bladzijden tekst heb ik het probleemloos tot me genomen. Ik ben het helemaal eens met de mensen die dit een prachtboek vinden. Als recensiecijfer heb ik er maar liefst een 8½ voor over. Dit boek van W. Somerset Maugham ga ik koesteren.
dinsdag 31 december 2019
dinsdag 24 december 2019
Weblogbrief 15.08, 24 december 2019
Weblogbrief 15.08, 24 december 2019
Queridos amigos y familia, nog net voor de zoveelste verjaardag van Jezus van Nazareth, geboren in Bethlehem, heb ik de eer om jullie met een nieuwe brief te bepotelen. Deze keer ga ik niet terug naar mijn b.h.b.h. In Las Palmas, maar begin en eindig ik onverdroten op de W. Pieringestraot. Mijn vorige "carta" (brief in het Spaans) heb ik op 17 december gepost, dus heb ik het nu over de periode vanaf die middag.
Op de dinsdagmiddag hadden jullie me kunnen vinden in het centrum van de stad, aan de kant van Maastricht in sensu strictu. Reden: mijn Dante-handschoenen zijn zoek en dan is het tijd om een nieuw paar aan te schaffen. Waar kun je beter terecht dan in de Hema in de stad? Echt groot vind ik mijn handen niet, maar ik ben toch blij dat ik thuiskom met zwarte wollen exemplaren in de XL-variant.
Onderweg heb ik voor mijn printer hier ook nog een zwart-wit cartridge besteld (niet in voorraad) ben ik bij de AZ-winkel in Wiek. De mevrouw daar blijft me verbazen met haar deskundigheid. En na de Hema heb ik mij ook weer eens kunnen verlustigen aan een boel niet-Maastrichtenaren in boekhandel De Dominicanen.
's Avonds kijk ik naar (een groot stuk van) een Lords Of The Ring- film op Veronica. De hoeveelheid tussendoorse reclame op die zender blijft me irriteren, zeker als ik steeds weer opnieuw naar dezelfde reclames terug moet kijken. Reclameblokken zijn er m.i. vooral om je drank en knabbeltjes bij te vullen, ook wel om te gaan plassen, maar wat zou ik al die onzin graag afschaffen.
Deze keer is "Pauw" om 11 uur minder geslaagd, vind ik,]. Vanavond spreken de meeste onderwerpen mij niet erg aan.
Mijn telefoon had gisteren kuren – ik had geen Gboard meer, maar nu doet het apparaat het weer als vanouds. Komt dat, doordat ik maar eens alle eerdere bezigheden heb opgeruimd? Hoe dan ook, op de donderdagmorgen bel ik eerst met Harry. Met Greetje gaat het redelijk, ze is in ieder geval niet weer achteruitgegaan. Vanmiddag of morgen komt ze naar huis. Gewoon eten is er niet bij, alles gaat via een sonde. En praten kan ze ook niet meer. Door de specialist van KNO is voorzichtig voorgesteld om in januari naast chemotherapie ook (experimenteel) te beginnen met immunotherapie. Greetje gaat nog met Harry overleggen of ze dat nog wel wil.
Met Eva, die trouwens weer heel even bij Greetje in het LUMC is geweest, praat ik ook per telefoon bij. A.s. zaterdag (als Trudie in België zit, onder Gent) ga ik naar Amsterdam om mijn direkte familie, inclusief Lux & Dalí, weer eens te zien.
Daarna kijk ik op NPO een aparte documentaire af over de ondergang van de nu 67-jarige filmproducer Harvey Weinstein, een man van ongeveer mijn postuur. Als er één overbekend persoon is die gezorgd heeft voor tot de #ME TOO actie, is hij het wel. Bij nadere beschouwing heeft hij – vanuit zijn macht – legio vrouwen belaagd, zelfs verkracht, vanaf zeg 1980 tot bijna nu. Ik ga de documentaire-film van anderhalf uur hier niet uitgebreid citeren, bekijk hem zelf maar. Laat ik me beperken tot één woedende, openbare uitspraak van hem tegen een journaliste: "I am the sheriff of this shit ass town", daarmee vergoelijkend dat hij geregeld over de schreef is gegaan.
Vele tientallen vrouwen hebben geen aanklacht tegen hem willen indienen of zijn afgekocht. Het duurt tot 2017, voordat hij "hangt", omdat er dan heel veel tegelijkertijd tegen zijn smeerlapperij in opstand komen. Eindelijk, op 5 oktober komt The New York Times met een groot artikel op de voorpagina, met boven zijn foto de zin: "Harvey Weinstein paid off sexual harassment accusers for decades". Een journalist die zich al langer in de affaire heeft vastgebeten, Ronan Farrow, presenteert ongeveer gelijktijdig een stuk in The New Yorker onder de kop: "Abuses of power". Daarna gaat het balletje voor Harvey Weinstein definitief omlaag rollen.
Er is sprake van een wereldwijde zaak van machtswellust en misselijk makende onderdrukking, die de naam #ME TOO geeft gekregen. Nietr alleen Harvey Weinstein legt het loodje. De nodige mensen, met name mannen in allerlei hogere beroepen: de film, de televisie, banken, universiteiten, noem maar op, gebruiken hun macht om met (aankomend) personeel van bil te gaan, ook als dat personeel daar niet in het minst voor voelt.
Waarvan akte!
's Avonds ga ik eerst bij Trudie eten. Vooraf heb ik bij mij thuis op straat een alleszins acceptabele discussie over het leven zelf met buren Chris Leenders en Jo Kesselaar. Daar voegt zich even later ook nog Ellen bij, de vrouw van Chris. Om even over 5 stap ik op de fiets, met handschoenen aan, richting Plantijndomein.
Trudie en de jongens van Marcel & Danaris verwelkomen mij hartelijk en later ook de ouders. Met zijn zessen zitten we om 6 uur aan de "cena", de avondmaaltijd, vis met aardappelschijfjes en verse groente plus ijs na. Om kwart voor 8 ga ik weer terug "naar mijn hutje", want een kwartier later staat "El Clásico" op het programma, Barcelona tegen Real Madrid, in Camp Nou.
Op de Spaanse televisie is vooraf de nodige bombarie geweest, of de wedstrijd wel door mocht gaan. Nogal wat Catalanen zijn er nog steeds niet over uit dat hun "independencia" een sprookje is gebleken en diverse kopstukken van de afscheidingspartij zelfs in de gevangenis zijn beland. Met stukjes papier wordt vooraf de Catalaanse vlag (wit, blauw. paars) over alle toeschouwers heen uitgeserveerd. Sierd de Vos verzorgt het commentaar op Ziggo Sport.
De wedstrijd zelf – ik kan het ook niet helpen – is een beetje een flop. In de eerste helft mag Piquet een kopbal van Casemiro van de lijn koppen, vlak voor het doel, terwijl keeper Ter Stegen naast hem staat. Even later gebeurt min of meer hetzelfde aan de andere kant, als Messi uithaalt. Dan is Ramos er op de doellijn bij om een doelpunt te voorkómen. Enige andere wapenfeit voor de thee is een prachtpass van Messi over de verdediging van Real heen naar Alba, maar die schiet de bal net naast.
Over het geheel genomen is Real de iets betere ploeg, in de eerste en in de tweede helft. Over de hele tweede helft heb ik maar één zeer opmerkelijk moment. Een mooie voorzet van opzij wordt door Bale ingetikt, maar de aangever (wie?) blijkt een elleboog, niet méér, buitenspel te staan. Ook invallers in beide kanten kunnen er geen chocola van maken. De wedstrijd loopt puntlooos naar zijn einde. Dit is de eerste 0-0 uitslag van "El Clásico" sinds het najaar van 2002.
Midden in de nacht word ik wakker, omdat ik moet plassen. Het is 10 over half 4. Tegenwoordig is het usance dat ik er 's nachts een keertje uit moet. Het is de leeftijd zullen we maar zeggen. Meestal is het wel wat later, na een uur of 6, 7 nachtrust. In de badkamer, waar de WC is, is het tot mijn verbazing aardig licht. Hoe kan dat nou weer? Terug in mijn warme bed kijk ik nog eens opnieuw op mijn horloge. Blijkt het niet 10 over half 4 te zijn, maar 10 voor half 9. Dat is beter! Ik draai me op mijn andere zij en dommel weer weg.
Dan kijk ik 's ochtends op NPO naar een documentaire van ongeveer een uur over klokkenluiders in Italië. Is je baas corrupt, krijgt hij steekpenningen toegeschoven bij een grote aanbesteding? Denk dan eerst goed na, voordat je in je eentje de whistleblower gaat ziiten uithangen.
In de documentaire komen zeven klokkenluiders aan bod, van start tot finish. De corruptie van je baas, het smeergeld dat hij krijgt, melden bij de politie is maar een begin. Je moet ook gesprekken stiekem vastleggen op tape. Als de bal vervolgens aan het rollen gaat, wordt je belaagd, overgeplaatst en ervan beschuldigd dat je niet goed bij je hoofd bent dan wel zelf een deel van de casus bent. Pas jaren later krijg je eventueel je gelijk voor de rechter, eerder als ook de publieke opinie zich ermee bemoeit.
In Italië zouden er per jaar een kleine 800 zaken zijn, die door klokkenluiders zijn aangemeld.
In 2017 zijn drie inmiddels 65+ ikonen van de Nederlandse popmuziek een keer bij elkaar gekomen om samen een CD te maken. De Hollandse variant van de Traveling Wilburys bestaat uit Henny Vrienten, George Kooymans en Boudewijn de Groot. Als triootje hebben ze zich "Vreemde Kostgangers" genoemd, een acceptabele naam, en hun album heet "Nachtwerk". Hier zijn de zestien nummers van de CD:
01.Leven zat in de stad
02.Geloof, hoop, liefde
03.Schrijven
04.De afgesproken plek
05.Mocht je een minnaar willen
06.Ze houdt van mij
07.Water bij de wijn
08.Geen weg terug
09.Een eenzaam avontuur
10.Bang
11.Warm vanavond
12.Verslaafd
13.Ieder voor zich
14.Half leeg = half vol
15.Ik heb een hekel aan de blues
16.Dynamiet
Helaas, echt heel goed kan ik de CD niet vinden. Wat m.i. ontbreekt, is de oerdrang om er iets van te maken. Bijv., zo'n Boudewijn de Groot zou m.i. best wat meer opa mogen zijn en minder performer. Alle drie "Vreemde Kostgangers" zijn mij eigenlijk ietsje te uitgesponnen. Als ik toch liedjes moet noemen die (maar net) boven het maaiveld uitsteken, dan kom ik uit op de nummers 1, 3, 5, 7, 11 en 13. En laat ik ook eerlijk toegeven: bij vaker afdraaien wordt de CD wel beter.
In de middag denk ik: wat kan me gebeuren, ik doe nog een documentaire . En zo kom ik uit bij een uur bewegend beeld over het drie dagen durende feest dat de Perzische sjah, koning der koningen Mohammad Reza, in 1971 geeft om het voortbestaan van de Perzische monarchie te vieren. "The greatest party on earth" is ter gelegenheid van 2500 jaar dynastie, gaat terug tot Cyrus de Grote van vóór onze jaartelling.
Mohammad Reza komt op de troon in 1941, als zijn vader naar het buitenland verbannen wordt. In 1963 slaat zijn leger de witte revolutie neer (o.a. voor meer vrouwenrechten en een beter leven voor de boeren). De islamitische geestelijke leider Khomeini gaat dan in ballingschap. Terwijl bijna de helft van de bevolking onder de armoedegrens leeft, zou het feest in 1971 enkele honderden miljoenen dollars bedragen. Het is bedoeld om aan andere 60 à 70 staatshoofden uit het westelijk (met voor Nederland prins Bernard) en oostelijk halfrond plus Afrika te laten zien dat Perzië op en top is. Slechts een handje hoofden laat het afweten. Terzijde worden er enkele duizenden mensen opgepakt, die het feest en machtsvertoon niet zien zitten.
Bij de voorbereiding van het feest gaat men te leen bij deskundigen uit Parijs, o.a. van het beroemde restaurant Maxim's. Dan zet men bij de resten van Persepolis enkele grote luxe tenten neer. Met 100 vliegtuigen worden o.a. zes (of is het 18?) ton voedsel ingevlogen (uit Parijs), 12.000 flessen dure whisky en -voor wie dat leuk vindt – bijv. 360.0000 eieren. Het eten en drinken van de hoogwaardigheidsbekleders kan een aanvang nemen. Er is ook een legerparade om de Perzische macht uit te stralen en natuurlijk vuurwerk.
De overdaad van de machthebbers en gelijktijdige armoede in de bevolking zorgt er mede voor dat het verzet tegen het bewind van de sjah steeds groter wordt, In oktober 1979 wordt Mohammad Reza afgezet en verbannen. Twee maanden later vindt een islamitische revolutie plaats en neemt Khomeini het stokje over.
Bij het nieuws 's avonds is vooral het vandaag overlijden van Jules Deelder vermeldenswaard. De vlaggen (witgroen) in Rotterdam hangen halfstok voor de man die onlangs nog zijn 75ste verjaardag vierde en toen voor de zoveelste keer onderscheiden werd. Hij zat een maand terug ook aan tafel in het programma van Jeroen Pauw.
Bij "Pauw" aan boord zijn vanavond laat Ahmed Aboutaleb, Wilfied de Jong, Jan Mulder en Benjamin Herman (jazzmuzikant) om de nachtburgemeester van Rotterdam uit te zwaaien. Benjamin Herman speelt daarna met zijn orkestje en vader en dochter Dulfer St. James Infirmary, de uitvaartmars in New Orleans, Dood gaan we allemaal, dichter, junkie en jazz-publicist Jules Deelder is helaas niet meer.
Op de vrijdag kijk ik nog maar eens opnieuw op mijn NPO-app, welke programma's ik allemaal gemist heb de afgelopen weken. Dan blijft bijv. dat op 7 december j.l. (de 16de verjaardag van prinses Amalia) Jack Spijkerman op herhaling is geweest met zijn voormalig cabaretprogramma "Kopspijkers". Dat startte 25 jaar geleden en hield het tien jaar vol. Onlangs mocht Jack met zijn hele bus cabaretiers nog één keer opnieuw vlammen, en uur lang.
Ik kan hier niet de hele trits grappen gaan herhalen, maar pik der een paar uit voor deze brief. Thierry Baudet liep aan het begin van de nieuwe "Kopspijkers" al onaangenaam door het beeld en was verder op aktief met een liedje over zijn malafide ideeën. Heel aardig vond ik het gesprek van Jack Spijkerman met een rolstoeljongere (Rauw) en een jonge autist (Fabian). Vooral de autist was goed voor enkele schalkse opmerkingen. Op het einde zaten bij Jack aan de "deze week" tafel: "Femke Halsema", "hotelier en publiekslieveling Martien" en "Willem Alexander". Vooral de laatste vond ik goed op dreef, o.a. met de grap dat zijn opa omkwam in de vriendinnen en zijn neef in de huizen in Amsterdam. Wat "Femke" de kreet ontlokte dat die neef dan wel eens iets aan een probleem met haar toilet thuis mocht doen. Op de valreep diende "Ivo Opstelten" zich ook nog aan.
Ik betwijfel of ik de diverse "DWDD-heimwee"-programma's op de televisie wel aardig vind. Niettemin, deze opknapbeurt van Kopspijkers kon er m.i. best mee door. Leuk!
Zaterdag 21 december is de eerste winterdag en voor mij opreisdag. Hierna gaan de dagen weer lengen. Om 9 uur zit ik in de trein naar Amsterdam, met een honderd jaar oud boek van ruim 600 bladzijden dat ik zeer te pruimen vind. In de hoofdstad aangekomen begin ik – zoals wel vaker – met een broodje tonijn te eten bij de Hema op de Nieuwendijk. Voedzaam, zo'n 12 uurtje, terwijl ik naar het voorbij trekkende publiek kijk, uit echt alle windstreken van de wereld. Dan ga ik aan de wandel, via de Dam, het Rokin, de Reguliersbreestraat en het Rembrandtplein naar de Utrechtsestraat, om halt te houden bij platenzaak Concerto. Het is vooral druk bij de vele bakken LP's. Zo waar zie ik bij de Nederlandse CD's de nieuwe van van Alex Roeka liggen: "Rauwe Genade", net uit. (Die had ik natuurlijk ter plekke moeten kopen, vind ik later, maar dan is het te laat.) Bij Concerto ligt nog steeds veel moois, ook tweedehands.
Opeens krijg ik wat je noemt forse aandrang. Ik moet nodig naar de "grote" WC. Ik verlaat Concerto in aller ijl en ga naar binnen bij café Krom op de hoek vlakbij. Daar vlei me tevreden op de WC-pot. Even later zit ik een stuk lichter, maar uiterst tevreden aan een Cola Zero in de zeer bruine zaak. Op de stoel naast me staat mijn Albert Heijntas met Eva's skipak en Gabi's elektrische tandenborstel (die ze eerder vergeten is, nadat ze een weekendje in mijn huis in Maastricht gezeten heeft).
Ik loop via het Frederiksplein naar de Van Woustraat en sla af naar rechts voor de Albert Cuypmarkt. Het begint te druilen, maar geanimeerd en vol kooplustigen blijft het. Er is zoals altijd een hoop rommel te koop, wat kun je er lekkere vis krijgen en zal ik, zoals heel vroeger, weer eens een grote zure bom nemen? In de (ook tweedehands) grote boekenkraam op de markt liggen de nodige interessante boeken voor een prijs van niks, maar ik heb mijn Boekenverlanglijst niet bij me en misschien heb ik ook wel gewoon geen zin vandaag om toe te slaan. De grote platenwinkel op de Albert Cuyp zie ik niet; zou die zaak er de brui aan hebben gegeven?
De Albert Cuypmarkt, het blijft misschien wel de beste markt van Mokum. Uiteindelijk kom ik wel weer uit op de Ferdinand Bolstraat en kan ik doorlopen naar de Ceintuurbaan voor mijn lijn 24 naar Eva.
Als ik in de Richard Wagnerstraat aankom, is alleen Jan Willem thuis. Dalí is naar een feestje in het Joods Historisch Museum bij het Waterlooplein en Eva en Lux nemen de gelegenheid te baat om ook in de voormalige synagoge een kijkje te nemen. Ik ga mee met Jan Willem in de SUV, die een golfset wil afleveren bij een kringloopwinkel in Amsterdam-West. Daarna gaan we getweeën boodschappen doen voor het avondeten: een Indonesische rijsttafel, die hij gaat klaarmaken. We brengen daarvoor een bezoek aan de grote biologische MARQT-winkel en (voor de gehaktballetjes) ook aan een eersteklas slager in de Beethovenstraat. Als we terugkomen, worden we verwelkomd door Lux, Dalí (plus vriendinnetje Eliane) en Eva.
Jan Willem gaat aan de slag op het kookeiland en Eva en ik praten bij. Zij wist al dat Harry En Greetje gisteren gingen trouwen, terwijl ik het vandaag met een e-mailtje heb moeten doen. De diverse dranken worden uit de kelder, ijskast en kast gehaald plus door ons gekochte "knabbeltjes". Er komt inderdaad een prima rijsttafel op tafel; die man van Eva kan beter koken dan ik. Hij brengt me ook nog eens om even vóór acht uur naar het Amstelstation.
Om 18 over 8 zit ik – met opnieuw mijn boek – in de trein, die mij vanaf Amsterdam-Amstel in 2¼ uur gaat afleveren op het station van Maastricht, of liever "Maastricht-Centraal". Onderweg in de trein denk ik nog even: wie zou de kickbokswedstrijd tussen Nico Verhoeven en Badr Hari winnen, die vanavond in de Arnhemse Gelredome is?
Op zondagmorgen kijk ik hem af, op een videootje van NU.NL. In de eerste twee ronden geven de kemphanen elkaar weinig toe: Badr Hari wint ronde 1 en Nico Verhoeven ronde 2. Dan, in het begin van ronde 3, als Nico Verhoeven al twee keer acht tellen heeft gekregen, deelt Badr Hari met zijn linker voet een forse trap uit tegen het hoofd van Nico Verhoeven. Die raakt diens been nog even aan en dan valt Badr Hari op de mat, helemaal niet zo hard. Blijken zijn enkelbanden ineens niet meer mee te willen doen. Dus is en blijft Nederlander Nico Verhoeven zijn wereldtitel in het zwaargewicht kickboksen houden wegens opgeven van de Marokkaan.
Ik ben het eens met Johan Derksen die op de televisie verklaart dat kickboksen eigenlijk verboden zou moeten worden. Aan de andere kant, zo'n minipartijtje "Ga jij KO of ik?" met goede afloop laat ik me in retrospectief toch niet ontgaan.
Wordt het niet tijd voor een vers muziekje? Ja, toch? Laat ik of het niks kost nog maar een keer iets Nederlands opzetten. Leo Blokhuis, o.a. van de top 2000, is al vele tientallen jaren de man van Ricky Koole. Zij is een vrouw (uit 1972) die op de Academie voor Kleinkunst heeft gezeten en sindsdien haar tijd verdeelt tussen film, theater en televisie. Leo's vrouw heeft intussen ook een aantal CD's op haar naam staan, waaronder één Nederlandse: "Wind Om Het Huis" uit 2011. De meeste nummers op het album heeft ze zelf geschreven. Hier zijn ze allemaal:
01,Gerbera's
02.De nacht
03.Regen
04.Ik draag je wel naar huis
05.Lege handen
06.De olielamp
07.Ik ben stil
08.Niets meer voor mij
09.Net zo lief alleen
10.Niet vergeten
11.Dr. John
12.Vermeer
Eerlijk is eerlijk, een beetje iel vind ik de stem van Ricky Koole wel. Ze is me ietsje te klein voor kunst, die m.i. best wat meer overdonderend mag zijn. Maar af en toe is ze toch ook wel aardig, zoals op de nummers 3, 5, 7, 9 en 10. Misschien moet ik nog eens een van Ricky Koole's Engelstalige platen proberen, bijv. vrij recent met de jongens van Ocobar.
's Middags kijk ik eens op de website van Harry,of hij, ondanks de beroerde persoonlijke omstangheden, nog clips heeft afgescheiden die ik heel goed vind. Wat hij brengt, is niet veel, maar wel uit een goed hart. Aardig vind ik vooral Johnny Cash op zijn oude dag met "Hurt". En nog meer: kleindochter Holly Willams van opa Hank, met diens "I'm so lonesome I could cry" uit 2013. Als ik het niet mis heb, is de originele versie van Hank Williams uit 1949.
Dan is het maandag en ga ik het met jullie hebben over de man van Ricky Koole, te weten Leo Blokhuis. Eigenlijk is hij de reden dat ik Ricky Koole een plekje in deze brief heb gegund. Popmuziekkenner Leo Blokhuis is deze maand voor de zoveelste keer actief in de top 2000 met zijn "untold stories".
Terug in de tijd geeft hij bijv. in 2013, zes jaar geleden, disc jockey Gerard Ekdoorn van Toppop3 wekelijks een mini-lesje van 5 à 10 minuten. Zijn muzikale bijdragen hebben de naam: "Over ... " en dan waar het die keer over gaat. Vandaag heb ik een stuk of vijftien clipjes" nog eens afgekeken. Hier zijn ze op alfabetische volgorde. Ik doe er steeds een enkel zinnetje bij van iets dat mij aan het filmpje is opgevallen:
01-Over award shows.
Eminem maakt zijn fout over homo's goed door samen met Elton John op te treden.
02-Over David Bowie.
Hoogtepunt van David Bowie in Berlijn vind ik nog steeds zijn "Heroes".
03-Over festivals.
Het eerste in Nederland is Pinkpop in Geleen, één dag in 1970, net vóór Kralingen.
04-Over flops.
"Sultans of Swing" van Dire Straits doet niks totdat het in Nederland een hit wordt.
05-Over gekken.
Er is maar één Phil Spector, tot hij iemand ombrengt en in de gevangenis verdwijnt.
06-Over Justin Timberlake.>BR> Is dit de nieuwe Michael Jackson? Zijn "Rock your baby" komt niet op "Invincible".
07-Over kerstmuziek.
In Nederland kom je dan uit bij de "Eenzame kerst" van André Hazes.
08-Over Margaret Thatcher.
Mark Knopfler veroordeelt de Falklands-oorlog met "Brother in arms".
09-Over natuurfilms.
Dan kom je vanzelf uit bij "What a wonderful world" van Louis Armstrong.
10-Over merchandise.
Het is een immense handel. Voorbeeld: de tong van de Rolling Stones.
11-Over racisme.
Dit is een ode aan andere huidskleuren, zelfs "Being green" van Kermit the frog.
12-Over reclame.
Zelfs Bob Dylan gaat overstag met "Lovesick" voor bepaald damesondergoed.
13-Over revolutie.
14-Pver Rusland.
Dan mag "Pussy Riot" niet ontbreken met de kritiek op Putin.
15-Over "slechte" muziek.
Ik heb "Doe Maar" ook nooit iets gevonden (bijv. hun nummer "Smoorverliefd").
Op de dinsdag, vandaag dus, is het weer tijd om mijn brief aan jullie te versturen. Er zit geen boekenbijlage bij, omdat ik mijn dikke boek dat ik aan het lezen ben, nog steeds niet uit heb (mede, omdat ik hier 's avonds nogal eens voor de buis zit). Mijn brief hierna komt ook nog uit Maastricht, op 31 december. De dag erop (in 2020) vertrek ik weer naar Las Palmas en moeten jullie wachten tot na Driekoningen voor een vervolg.
Voor nu, haal gerust eens een kransje uit de boom en vooruit, de kerststol kan wat mij betreft ook al op tafel gezet worden. Trek wel een jas aan, als je eruit moet, om "kemissies" te doen voor het kerstdiner, want ik vind het buiten venijnig koud. Wat wil je, als je Las Palmasweer gewend bent.
Veer zien us, hasta luego, PaulK.
Queridos amigos y familia, nog net voor de zoveelste verjaardag van Jezus van Nazareth, geboren in Bethlehem, heb ik de eer om jullie met een nieuwe brief te bepotelen. Deze keer ga ik niet terug naar mijn b.h.b.h. In Las Palmas, maar begin en eindig ik onverdroten op de W. Pieringestraot. Mijn vorige "carta" (brief in het Spaans) heb ik op 17 december gepost, dus heb ik het nu over de periode vanaf die middag.
Op de dinsdagmiddag hadden jullie me kunnen vinden in het centrum van de stad, aan de kant van Maastricht in sensu strictu. Reden: mijn Dante-handschoenen zijn zoek en dan is het tijd om een nieuw paar aan te schaffen. Waar kun je beter terecht dan in de Hema in de stad? Echt groot vind ik mijn handen niet, maar ik ben toch blij dat ik thuiskom met zwarte wollen exemplaren in de XL-variant.
Onderweg heb ik voor mijn printer hier ook nog een zwart-wit cartridge besteld (niet in voorraad) ben ik bij de AZ-winkel in Wiek. De mevrouw daar blijft me verbazen met haar deskundigheid. En na de Hema heb ik mij ook weer eens kunnen verlustigen aan een boel niet-Maastrichtenaren in boekhandel De Dominicanen.
's Avonds kijk ik naar (een groot stuk van) een Lords Of The Ring- film op Veronica. De hoeveelheid tussendoorse reclame op die zender blijft me irriteren, zeker als ik steeds weer opnieuw naar dezelfde reclames terug moet kijken. Reclameblokken zijn er m.i. vooral om je drank en knabbeltjes bij te vullen, ook wel om te gaan plassen, maar wat zou ik al die onzin graag afschaffen.
Deze keer is "Pauw" om 11 uur minder geslaagd, vind ik,]. Vanavond spreken de meeste onderwerpen mij niet erg aan.
Mijn telefoon had gisteren kuren – ik had geen Gboard meer, maar nu doet het apparaat het weer als vanouds. Komt dat, doordat ik maar eens alle eerdere bezigheden heb opgeruimd? Hoe dan ook, op de donderdagmorgen bel ik eerst met Harry. Met Greetje gaat het redelijk, ze is in ieder geval niet weer achteruitgegaan. Vanmiddag of morgen komt ze naar huis. Gewoon eten is er niet bij, alles gaat via een sonde. En praten kan ze ook niet meer. Door de specialist van KNO is voorzichtig voorgesteld om in januari naast chemotherapie ook (experimenteel) te beginnen met immunotherapie. Greetje gaat nog met Harry overleggen of ze dat nog wel wil.
Met Eva, die trouwens weer heel even bij Greetje in het LUMC is geweest, praat ik ook per telefoon bij. A.s. zaterdag (als Trudie in België zit, onder Gent) ga ik naar Amsterdam om mijn direkte familie, inclusief Lux & Dalí, weer eens te zien.
Daarna kijk ik op NPO een aparte documentaire af over de ondergang van de nu 67-jarige filmproducer Harvey Weinstein, een man van ongeveer mijn postuur. Als er één overbekend persoon is die gezorgd heeft voor tot de #ME TOO actie, is hij het wel. Bij nadere beschouwing heeft hij – vanuit zijn macht – legio vrouwen belaagd, zelfs verkracht, vanaf zeg 1980 tot bijna nu. Ik ga de documentaire-film van anderhalf uur hier niet uitgebreid citeren, bekijk hem zelf maar. Laat ik me beperken tot één woedende, openbare uitspraak van hem tegen een journaliste: "I am the sheriff of this shit ass town", daarmee vergoelijkend dat hij geregeld over de schreef is gegaan.
Vele tientallen vrouwen hebben geen aanklacht tegen hem willen indienen of zijn afgekocht. Het duurt tot 2017, voordat hij "hangt", omdat er dan heel veel tegelijkertijd tegen zijn smeerlapperij in opstand komen. Eindelijk, op 5 oktober komt The New York Times met een groot artikel op de voorpagina, met boven zijn foto de zin: "Harvey Weinstein paid off sexual harassment accusers for decades". Een journalist die zich al langer in de affaire heeft vastgebeten, Ronan Farrow, presenteert ongeveer gelijktijdig een stuk in The New Yorker onder de kop: "Abuses of power". Daarna gaat het balletje voor Harvey Weinstein definitief omlaag rollen.
Er is sprake van een wereldwijde zaak van machtswellust en misselijk makende onderdrukking, die de naam #ME TOO geeft gekregen. Nietr alleen Harvey Weinstein legt het loodje. De nodige mensen, met name mannen in allerlei hogere beroepen: de film, de televisie, banken, universiteiten, noem maar op, gebruiken hun macht om met (aankomend) personeel van bil te gaan, ook als dat personeel daar niet in het minst voor voelt.
Waarvan akte!
's Avonds ga ik eerst bij Trudie eten. Vooraf heb ik bij mij thuis op straat een alleszins acceptabele discussie over het leven zelf met buren Chris Leenders en Jo Kesselaar. Daar voegt zich even later ook nog Ellen bij, de vrouw van Chris. Om even over 5 stap ik op de fiets, met handschoenen aan, richting Plantijndomein.
Trudie en de jongens van Marcel & Danaris verwelkomen mij hartelijk en later ook de ouders. Met zijn zessen zitten we om 6 uur aan de "cena", de avondmaaltijd, vis met aardappelschijfjes en verse groente plus ijs na. Om kwart voor 8 ga ik weer terug "naar mijn hutje", want een kwartier later staat "El Clásico" op het programma, Barcelona tegen Real Madrid, in Camp Nou.
Op de Spaanse televisie is vooraf de nodige bombarie geweest, of de wedstrijd wel door mocht gaan. Nogal wat Catalanen zijn er nog steeds niet over uit dat hun "independencia" een sprookje is gebleken en diverse kopstukken van de afscheidingspartij zelfs in de gevangenis zijn beland. Met stukjes papier wordt vooraf de Catalaanse vlag (wit, blauw. paars) over alle toeschouwers heen uitgeserveerd. Sierd de Vos verzorgt het commentaar op Ziggo Sport.
De wedstrijd zelf – ik kan het ook niet helpen – is een beetje een flop. In de eerste helft mag Piquet een kopbal van Casemiro van de lijn koppen, vlak voor het doel, terwijl keeper Ter Stegen naast hem staat. Even later gebeurt min of meer hetzelfde aan de andere kant, als Messi uithaalt. Dan is Ramos er op de doellijn bij om een doelpunt te voorkómen. Enige andere wapenfeit voor de thee is een prachtpass van Messi over de verdediging van Real heen naar Alba, maar die schiet de bal net naast.
Over het geheel genomen is Real de iets betere ploeg, in de eerste en in de tweede helft. Over de hele tweede helft heb ik maar één zeer opmerkelijk moment. Een mooie voorzet van opzij wordt door Bale ingetikt, maar de aangever (wie?) blijkt een elleboog, niet méér, buitenspel te staan. Ook invallers in beide kanten kunnen er geen chocola van maken. De wedstrijd loopt puntlooos naar zijn einde. Dit is de eerste 0-0 uitslag van "El Clásico" sinds het najaar van 2002.
Midden in de nacht word ik wakker, omdat ik moet plassen. Het is 10 over half 4. Tegenwoordig is het usance dat ik er 's nachts een keertje uit moet. Het is de leeftijd zullen we maar zeggen. Meestal is het wel wat later, na een uur of 6, 7 nachtrust. In de badkamer, waar de WC is, is het tot mijn verbazing aardig licht. Hoe kan dat nou weer? Terug in mijn warme bed kijk ik nog eens opnieuw op mijn horloge. Blijkt het niet 10 over half 4 te zijn, maar 10 voor half 9. Dat is beter! Ik draai me op mijn andere zij en dommel weer weg.
Dan kijk ik 's ochtends op NPO naar een documentaire van ongeveer een uur over klokkenluiders in Italië. Is je baas corrupt, krijgt hij steekpenningen toegeschoven bij een grote aanbesteding? Denk dan eerst goed na, voordat je in je eentje de whistleblower gaat ziiten uithangen.
In de documentaire komen zeven klokkenluiders aan bod, van start tot finish. De corruptie van je baas, het smeergeld dat hij krijgt, melden bij de politie is maar een begin. Je moet ook gesprekken stiekem vastleggen op tape. Als de bal vervolgens aan het rollen gaat, wordt je belaagd, overgeplaatst en ervan beschuldigd dat je niet goed bij je hoofd bent dan wel zelf een deel van de casus bent. Pas jaren later krijg je eventueel je gelijk voor de rechter, eerder als ook de publieke opinie zich ermee bemoeit.
In Italië zouden er per jaar een kleine 800 zaken zijn, die door klokkenluiders zijn aangemeld.
In 2017 zijn drie inmiddels 65+ ikonen van de Nederlandse popmuziek een keer bij elkaar gekomen om samen een CD te maken. De Hollandse variant van de Traveling Wilburys bestaat uit Henny Vrienten, George Kooymans en Boudewijn de Groot. Als triootje hebben ze zich "Vreemde Kostgangers" genoemd, een acceptabele naam, en hun album heet "Nachtwerk". Hier zijn de zestien nummers van de CD:
01.Leven zat in de stad
02.Geloof, hoop, liefde
03.Schrijven
04.De afgesproken plek
05.Mocht je een minnaar willen
06.Ze houdt van mij
07.Water bij de wijn
08.Geen weg terug
09.Een eenzaam avontuur
10.Bang
11.Warm vanavond
12.Verslaafd
13.Ieder voor zich
14.Half leeg = half vol
15.Ik heb een hekel aan de blues
16.Dynamiet
Helaas, echt heel goed kan ik de CD niet vinden. Wat m.i. ontbreekt, is de oerdrang om er iets van te maken. Bijv., zo'n Boudewijn de Groot zou m.i. best wat meer opa mogen zijn en minder performer. Alle drie "Vreemde Kostgangers" zijn mij eigenlijk ietsje te uitgesponnen. Als ik toch liedjes moet noemen die (maar net) boven het maaiveld uitsteken, dan kom ik uit op de nummers 1, 3, 5, 7, 11 en 13. En laat ik ook eerlijk toegeven: bij vaker afdraaien wordt de CD wel beter.
In de middag denk ik: wat kan me gebeuren, ik doe nog een documentaire . En zo kom ik uit bij een uur bewegend beeld over het drie dagen durende feest dat de Perzische sjah, koning der koningen Mohammad Reza, in 1971 geeft om het voortbestaan van de Perzische monarchie te vieren. "The greatest party on earth" is ter gelegenheid van 2500 jaar dynastie, gaat terug tot Cyrus de Grote van vóór onze jaartelling.
Mohammad Reza komt op de troon in 1941, als zijn vader naar het buitenland verbannen wordt. In 1963 slaat zijn leger de witte revolutie neer (o.a. voor meer vrouwenrechten en een beter leven voor de boeren). De islamitische geestelijke leider Khomeini gaat dan in ballingschap. Terwijl bijna de helft van de bevolking onder de armoedegrens leeft, zou het feest in 1971 enkele honderden miljoenen dollars bedragen. Het is bedoeld om aan andere 60 à 70 staatshoofden uit het westelijk (met voor Nederland prins Bernard) en oostelijk halfrond plus Afrika te laten zien dat Perzië op en top is. Slechts een handje hoofden laat het afweten. Terzijde worden er enkele duizenden mensen opgepakt, die het feest en machtsvertoon niet zien zitten.
Bij de voorbereiding van het feest gaat men te leen bij deskundigen uit Parijs, o.a. van het beroemde restaurant Maxim's. Dan zet men bij de resten van Persepolis enkele grote luxe tenten neer. Met 100 vliegtuigen worden o.a. zes (of is het 18?) ton voedsel ingevlogen (uit Parijs), 12.000 flessen dure whisky en -voor wie dat leuk vindt – bijv. 360.0000 eieren. Het eten en drinken van de hoogwaardigheidsbekleders kan een aanvang nemen. Er is ook een legerparade om de Perzische macht uit te stralen en natuurlijk vuurwerk.
De overdaad van de machthebbers en gelijktijdige armoede in de bevolking zorgt er mede voor dat het verzet tegen het bewind van de sjah steeds groter wordt, In oktober 1979 wordt Mohammad Reza afgezet en verbannen. Twee maanden later vindt een islamitische revolutie plaats en neemt Khomeini het stokje over.
Bij het nieuws 's avonds is vooral het vandaag overlijden van Jules Deelder vermeldenswaard. De vlaggen (witgroen) in Rotterdam hangen halfstok voor de man die onlangs nog zijn 75ste verjaardag vierde en toen voor de zoveelste keer onderscheiden werd. Hij zat een maand terug ook aan tafel in het programma van Jeroen Pauw.
Bij "Pauw" aan boord zijn vanavond laat Ahmed Aboutaleb, Wilfied de Jong, Jan Mulder en Benjamin Herman (jazzmuzikant) om de nachtburgemeester van Rotterdam uit te zwaaien. Benjamin Herman speelt daarna met zijn orkestje en vader en dochter Dulfer St. James Infirmary, de uitvaartmars in New Orleans, Dood gaan we allemaal, dichter, junkie en jazz-publicist Jules Deelder is helaas niet meer.
Op de vrijdag kijk ik nog maar eens opnieuw op mijn NPO-app, welke programma's ik allemaal gemist heb de afgelopen weken. Dan blijft bijv. dat op 7 december j.l. (de 16de verjaardag van prinses Amalia) Jack Spijkerman op herhaling is geweest met zijn voormalig cabaretprogramma "Kopspijkers". Dat startte 25 jaar geleden en hield het tien jaar vol. Onlangs mocht Jack met zijn hele bus cabaretiers nog één keer opnieuw vlammen, en uur lang.
Ik kan hier niet de hele trits grappen gaan herhalen, maar pik der een paar uit voor deze brief. Thierry Baudet liep aan het begin van de nieuwe "Kopspijkers" al onaangenaam door het beeld en was verder op aktief met een liedje over zijn malafide ideeën. Heel aardig vond ik het gesprek van Jack Spijkerman met een rolstoeljongere (Rauw) en een jonge autist (Fabian). Vooral de autist was goed voor enkele schalkse opmerkingen. Op het einde zaten bij Jack aan de "deze week" tafel: "Femke Halsema", "hotelier en publiekslieveling Martien" en "Willem Alexander". Vooral de laatste vond ik goed op dreef, o.a. met de grap dat zijn opa omkwam in de vriendinnen en zijn neef in de huizen in Amsterdam. Wat "Femke" de kreet ontlokte dat die neef dan wel eens iets aan een probleem met haar toilet thuis mocht doen. Op de valreep diende "Ivo Opstelten" zich ook nog aan.
Ik betwijfel of ik de diverse "DWDD-heimwee"-programma's op de televisie wel aardig vind. Niettemin, deze opknapbeurt van Kopspijkers kon er m.i. best mee door. Leuk!
Zaterdag 21 december is de eerste winterdag en voor mij opreisdag. Hierna gaan de dagen weer lengen. Om 9 uur zit ik in de trein naar Amsterdam, met een honderd jaar oud boek van ruim 600 bladzijden dat ik zeer te pruimen vind. In de hoofdstad aangekomen begin ik – zoals wel vaker – met een broodje tonijn te eten bij de Hema op de Nieuwendijk. Voedzaam, zo'n 12 uurtje, terwijl ik naar het voorbij trekkende publiek kijk, uit echt alle windstreken van de wereld. Dan ga ik aan de wandel, via de Dam, het Rokin, de Reguliersbreestraat en het Rembrandtplein naar de Utrechtsestraat, om halt te houden bij platenzaak Concerto. Het is vooral druk bij de vele bakken LP's. Zo waar zie ik bij de Nederlandse CD's de nieuwe van van Alex Roeka liggen: "Rauwe Genade", net uit. (Die had ik natuurlijk ter plekke moeten kopen, vind ik later, maar dan is het te laat.) Bij Concerto ligt nog steeds veel moois, ook tweedehands.
Opeens krijg ik wat je noemt forse aandrang. Ik moet nodig naar de "grote" WC. Ik verlaat Concerto in aller ijl en ga naar binnen bij café Krom op de hoek vlakbij. Daar vlei me tevreden op de WC-pot. Even later zit ik een stuk lichter, maar uiterst tevreden aan een Cola Zero in de zeer bruine zaak. Op de stoel naast me staat mijn Albert Heijntas met Eva's skipak en Gabi's elektrische tandenborstel (die ze eerder vergeten is, nadat ze een weekendje in mijn huis in Maastricht gezeten heeft).
Ik loop via het Frederiksplein naar de Van Woustraat en sla af naar rechts voor de Albert Cuypmarkt. Het begint te druilen, maar geanimeerd en vol kooplustigen blijft het. Er is zoals altijd een hoop rommel te koop, wat kun je er lekkere vis krijgen en zal ik, zoals heel vroeger, weer eens een grote zure bom nemen? In de (ook tweedehands) grote boekenkraam op de markt liggen de nodige interessante boeken voor een prijs van niks, maar ik heb mijn Boekenverlanglijst niet bij me en misschien heb ik ook wel gewoon geen zin vandaag om toe te slaan. De grote platenwinkel op de Albert Cuyp zie ik niet; zou die zaak er de brui aan hebben gegeven?
De Albert Cuypmarkt, het blijft misschien wel de beste markt van Mokum. Uiteindelijk kom ik wel weer uit op de Ferdinand Bolstraat en kan ik doorlopen naar de Ceintuurbaan voor mijn lijn 24 naar Eva.
Jan Willem gaat aan de slag op het kookeiland en Eva en ik praten bij. Zij wist al dat Harry En Greetje gisteren gingen trouwen, terwijl ik het vandaag met een e-mailtje heb moeten doen. De diverse dranken worden uit de kelder, ijskast en kast gehaald plus door ons gekochte "knabbeltjes". Er komt inderdaad een prima rijsttafel op tafel; die man van Eva kan beter koken dan ik. Hij brengt me ook nog eens om even vóór acht uur naar het Amstelstation.
Om 18 over 8 zit ik – met opnieuw mijn boek – in de trein, die mij vanaf Amsterdam-Amstel in 2¼ uur gaat afleveren op het station van Maastricht, of liever "Maastricht-Centraal". Onderweg in de trein denk ik nog even: wie zou de kickbokswedstrijd tussen Nico Verhoeven en Badr Hari winnen, die vanavond in de Arnhemse Gelredome is?
Op zondagmorgen kijk ik hem af, op een videootje van NU.NL. In de eerste twee ronden geven de kemphanen elkaar weinig toe: Badr Hari wint ronde 1 en Nico Verhoeven ronde 2. Dan, in het begin van ronde 3, als Nico Verhoeven al twee keer acht tellen heeft gekregen, deelt Badr Hari met zijn linker voet een forse trap uit tegen het hoofd van Nico Verhoeven. Die raakt diens been nog even aan en dan valt Badr Hari op de mat, helemaal niet zo hard. Blijken zijn enkelbanden ineens niet meer mee te willen doen. Dus is en blijft Nederlander Nico Verhoeven zijn wereldtitel in het zwaargewicht kickboksen houden wegens opgeven van de Marokkaan.
Ik ben het eens met Johan Derksen die op de televisie verklaart dat kickboksen eigenlijk verboden zou moeten worden. Aan de andere kant, zo'n minipartijtje "Ga jij KO of ik?" met goede afloop laat ik me in retrospectief toch niet ontgaan.
Wordt het niet tijd voor een vers muziekje? Ja, toch? Laat ik of het niks kost nog maar een keer iets Nederlands opzetten. Leo Blokhuis, o.a. van de top 2000, is al vele tientallen jaren de man van Ricky Koole. Zij is een vrouw (uit 1972) die op de Academie voor Kleinkunst heeft gezeten en sindsdien haar tijd verdeelt tussen film, theater en televisie. Leo's vrouw heeft intussen ook een aantal CD's op haar naam staan, waaronder één Nederlandse: "Wind Om Het Huis" uit 2011. De meeste nummers op het album heeft ze zelf geschreven. Hier zijn ze allemaal:
01,Gerbera's
02.De nacht
03.Regen
04.Ik draag je wel naar huis
05.Lege handen
06.De olielamp
07.Ik ben stil
08.Niets meer voor mij
09.Net zo lief alleen
10.Niet vergeten
11.Dr. John
12.Vermeer
Eerlijk is eerlijk, een beetje iel vind ik de stem van Ricky Koole wel. Ze is me ietsje te klein voor kunst, die m.i. best wat meer overdonderend mag zijn. Maar af en toe is ze toch ook wel aardig, zoals op de nummers 3, 5, 7, 9 en 10. Misschien moet ik nog eens een van Ricky Koole's Engelstalige platen proberen, bijv. vrij recent met de jongens van Ocobar.
's Middags kijk ik eens op de website van Harry,of hij, ondanks de beroerde persoonlijke omstangheden, nog clips heeft afgescheiden die ik heel goed vind. Wat hij brengt, is niet veel, maar wel uit een goed hart. Aardig vind ik vooral Johnny Cash op zijn oude dag met "Hurt". En nog meer: kleindochter Holly Willams van opa Hank, met diens "I'm so lonesome I could cry" uit 2013. Als ik het niet mis heb, is de originele versie van Hank Williams uit 1949.
Dan is het maandag en ga ik het met jullie hebben over de man van Ricky Koole, te weten Leo Blokhuis. Eigenlijk is hij de reden dat ik Ricky Koole een plekje in deze brief heb gegund. Popmuziekkenner Leo Blokhuis is deze maand voor de zoveelste keer actief in de top 2000 met zijn "untold stories".
Terug in de tijd geeft hij bijv. in 2013, zes jaar geleden, disc jockey Gerard Ekdoorn van Toppop3 wekelijks een mini-lesje van 5 à 10 minuten. Zijn muzikale bijdragen hebben de naam: "Over ... " en dan waar het die keer over gaat. Vandaag heb ik een stuk of vijftien clipjes" nog eens afgekeken. Hier zijn ze op alfabetische volgorde. Ik doe er steeds een enkel zinnetje bij van iets dat mij aan het filmpje is opgevallen:
01-Over award shows.
Eminem maakt zijn fout over homo's goed door samen met Elton John op te treden.
02-Over David Bowie.
Hoogtepunt van David Bowie in Berlijn vind ik nog steeds zijn "Heroes".
03-Over festivals.
Het eerste in Nederland is Pinkpop in Geleen, één dag in 1970, net vóór Kralingen.
04-Over flops.
"Sultans of Swing" van Dire Straits doet niks totdat het in Nederland een hit wordt.
05-Over gekken.
Er is maar één Phil Spector, tot hij iemand ombrengt en in de gevangenis verdwijnt.
06-Over Justin Timberlake.>BR> Is dit de nieuwe Michael Jackson? Zijn "Rock your baby" komt niet op "Invincible".
07-Over kerstmuziek.
In Nederland kom je dan uit bij de "Eenzame kerst" van André Hazes.
08-Over Margaret Thatcher.
Mark Knopfler veroordeelt de Falklands-oorlog met "Brother in arms".
09-Over natuurfilms.
Dan kom je vanzelf uit bij "What a wonderful world" van Louis Armstrong.
10-Over merchandise.
Het is een immense handel. Voorbeeld: de tong van de Rolling Stones.
11-Over racisme.
Dit is een ode aan andere huidskleuren, zelfs "Being green" van Kermit the frog.
12-Over reclame.
Zelfs Bob Dylan gaat overstag met "Lovesick" voor bepaald damesondergoed.
13-Over revolutie.
14-Pver Rusland.
Dan mag "Pussy Riot" niet ontbreken met de kritiek op Putin.
15-Over "slechte" muziek.
Ik heb "Doe Maar" ook nooit iets gevonden (bijv. hun nummer "Smoorverliefd").
Op de dinsdag, vandaag dus, is het weer tijd om mijn brief aan jullie te versturen. Er zit geen boekenbijlage bij, omdat ik mijn dikke boek dat ik aan het lezen ben, nog steeds niet uit heb (mede, omdat ik hier 's avonds nogal eens voor de buis zit). Mijn brief hierna komt ook nog uit Maastricht, op 31 december. De dag erop (in 2020) vertrek ik weer naar Las Palmas en moeten jullie wachten tot na Driekoningen voor een vervolg.
Voor nu, haal gerust eens een kransje uit de boom en vooruit, de kerststol kan wat mij betreft ook al op tafel gezet worden. Trek wel een jas aan, als je eruit moet, om "kemissies" te doen voor het kerstdiner, want ik vind het buiten venijnig koud. Wat wil je, als je Las Palmasweer gewend bent.
Veer zien us, hasta luego, PaulK.
dinsdag 17 december 2019
Weblogbrief 15.07, 17 december 2019
Weblogbrief 15.07, 17 december 2019
Querida familia y amigos, hier ben ik weer met een brief waarvan het eerste stuk tot zaterdagmiddag in Las Palmas is geconcipieerd en daarna heb ik hem voortgezet vanuit mijn huis in Maastricht-Oost. Naturlijk heb ik na zitten denken of ik niet beter een week of meer kon overslaan, nu Greetje ziek is. Aan de andere kant, naast dit trieste deel is er ook nog steeds een vrolijk deel. Laat ik van beide zaken maar eens in dezelfde brief getuigen.
Ik krijg Harry op woensdagmorgen 11 december niet te pakken, maar lees later, als ik op de universiteit ben, een nieuwe e-mail van hem aan mij: het is, denkt hij, een kwestie van hooguit een paar dagen. Ik bestel een stoel in de Transavia-vlucht van zaterdagavond naar Eindhoven.
Ik verstuur mijn vorige brief aan jullie en druk een kopie (plus enkele foto's) af. Dan breng ik Harry, Trudie, Eva & Jan Willem en Ton & Marion ervan op de hoogte dat ik binnenkort naar Nederland kom. Een terugvlucht naar Gran Canaria boek ik nog niet. Dat lijkt me een zaak van later.
Vervolgens doe ik op de universiteit maar gewoon wat ik de laatste weken steeds doe: Harry's website bekijken en daarna mijn feuilleton van "Zondag Met Lubach" voortzetten.
Tussen de redelijk recente clips die Harry mij aanbiedt, zit er een van een live versie (in München) van Michael Jackson: "Black or white" een nummer uit 1991. De performance van de man blijft apart.
Eerder heeft Harry ook nog zijn verhaal over Jan de Winter op papier kunnen zetten, de vader van Jan-Maarten die als oud-hoofdreactuer van muziekblad Oor bij hem op bezoek is geweest. Jan de Winter, wie is dat nou weer? De vader van Jan-Maarten is in Amsterdam geboren in 1918 (een jaar eerder dan mijn vader). Hij treedt na de oorlog als jongeman in dienst van de AVRO. In 1950 wordt hij daar hoofd van de nieuwe sectie "Lichte Muziek".
(Wie van de ouderen kent niet nog de "Bonte Dinsdagavondtrein" van de omroep, met artiesten zoals de Wama's en Snip & Snap. Zoon Jan-Maarten de Winter (uit 1947) kan zich nog goed voor de geest halen hoe op de dinsdagavonden, ook in de jaren 50, steeds een hele stoet toeschouwers, die een kaartje hebben weten te bemachtigen, van het station in Hilversum naar de AVRO-studio trekken.)
In 1956 weet Nico Boer van Philips/Phonogram Jan de Winter over te halen om voor die platenfirma te komen werken. Later voegt ook Rine Geveke zich bij hen. De nieuwe doelgroep: teenagers, wil eigen sterren en om die te werven worden overal in het land talentenjachten georganiseerd. Concurrent Bovema (met Ger Oord) heeft goud in handen met Johnny Jordaan, maar Phonogram weet in die tijd o.a. Peter Koelwijn te contracteren.
Bij het opnemen van platen wordt er extra aandacht aan besteed dat de zangers en zangeressen goed verstaanbaar zijn. Toch heten veel nieuwkomers met hun hitsingles "nonvaleurs" te zijn, die zelfs niet fatsoenlijk noten kunnen lezen, laat staan ook nog spelen. Uitzonderingen zijn het harmonica-duo Karl Schriebl & Jos Hupperts uit Kerkrade en het zigeunerorkest van Tata Miranda. Grote tienerhits in bijv. 1960 zijn "Hou je echt nog van mij, Rocking Billy", een vertaald Zweeds nummer gezongen door Ria Valk, en "Ramona" van de Blue Diamonds (Riem en Ruud de Wolff). Van "Ramona" krijg ik zelfs een clip in het Spaans te zien. Weten jullie wel dat "Ramona" veel eerder een hit was van Gene Austin in 1928 (met ook een mooie filmversie in dat jaar van Tommy Weir)?
In de jaren erna, de sixties, kent Nederland, naast de Britse invasie, zijn eigen beatrage. Jan de Winter start een muziekuitgeverij op de Amsterdamse Weteringschans (schuin tegenover Paradiso). Jack Bulterman is in die tijd een van zijn arrangeurs Hij neemt nog een prima producer onder zijn hoede, Ad Kraamer, maar de sjeu gaat er langzaam en steeds meer af. Jan de Winter overlijdt in 2004.
Is dit geen mooi verhaal over de eerste jaren van de "lichte muziek" in Nederland?
Als tussenstapje vertel ik jullie dat Antoine Griezmann, vooralsnog een peperdure miskoop van voetbalclub Barcelona, tegenwoordig ook actief is als reclamemaker vooor de auto-industrie. "Hoy 3500 personas morirán en la carretera. Detente cuando estes cansado", Vandaag de dag gaan er 3500 mensen dood op straat. Hou je een beetje gedeisd, als je moe bent.
Nu nog wat beter voetballen en wie weet, komt het dan weer goed met deze spitse Fransman met een staartje.
En dan is het uiteraard tijd voor mijn (terugkerende) "column" over "Zondag Met Lubach". Allereerst staat die van 8 december op de rol. Wat kan zijn club toch veel brengen in een goed half uur tijd. Een klein onderwerp, om in de sfeer te komen, is deze keer de aangekondigde nieuwe protestactie van de boeren. Stoppen ze met hun waar door te geven aan de distributiecentra en de supermarkten en gaan ze hun producten zelf verkopen? Nee hoor, dat zit er niet in. Ze gaan in de week vóór kerst de distributiecentra blokkeren, in de hoop dat die hun vooraden niet op tijd kunnen uitventen naar de supermarkten. Dat protest nu al aankondigen zal er wel ook toe leiden dat de supermarkten hun tegenzetten kunnen voorbereiden. Ik vrees met Lubach dat een kleine hongerwinter vlak voor de "felices fiestas" er niet echt inzit.
Onderwerp 2 gaat over de steeds weer nieuwe zogenaamde mijlpalen in afwachting van het Europese songfestival in mei 2020. Een van de laatste is dat er meer dan 1000 vrijwilligers in Rotterdam komen helpen. En dat er een grote after-party zal zijn, voor de bobo's in de Maassilo en voor de overige Nederlanders in het Eurovillage. Er hangt wel een prijskaartje aan het entreebewijs van de overige Nederlanders. Voor niks gaat de zon op.
Het verbod om vuurwerk af te steken in Duindorp en Scheveningen houdt niet alleen VVD-kamerlid Dennis Wiersma bezig,. De ad interim burgemeester Remkes staat open voor alternatieve ideeën. De groep van Lubach doet hem er alvast een aan de hand: twee hoge uitkijktorens bouwen van kerstbomen en pallets en die op oudejaarsnacht in de fik steken. Wat zal het een vreugdevuur op het strand geven!
Dan mag ik nu – eindelijk – naar het hoofdonderwerp van "Zondag Met Lubach" van afgelopen zondag 8 december. Dat gaat - met permissie - over de vliegschaamte, een woord dat de nieuwe editie van de Van Dale zeker gaat halen. Als binnenkomer wordt bij "Zondag Met Lubach" een gepland optreden van Guus Meeuwis gememoreerd, in New York, waarvoor zo'n 3000 Brabanders zullen worden ingevlogen. Dan komt ons aller Mark Rutte weer even in beeld, die het echt te ver vindt gaan dat hij naar de conferentie over de klimaatcrisis in Madrid per trein zou moeten reizen. Met een vliegmachine doe je er maar 2 uur over en met de trein 15 uur.
Een belangrijk punt hiebij is natuurlijk dat we er met het spoor in Euroa nog steeds een rotzooitje van maken. In Spanje ligt een breder spoor dan bij ons en wie naar Duitsland gaat, krijgt aan de grens met andere leidingspanning van doen. Roger van Boxtel, nu de baas van de NS, zegt dat een rit Amsterdam-Berlijn best in minder tijd kan, maar we hebben nou eenmaal besloten dat die internationale trein op allerlei plaatsen in Nederland en Duitsland halt moet houden. Idem dito zou de treinrit Amsterdam-Madrid best in veel kortere tijd kunnen.
Bijna 40% van onze internationale reizen is binnen de 750 km en meer dan 70% is binnen Europa. Daar moet toch iets in Europees verband aan te verhapstukken zijn. Waarom zou een trein dat niet veel sneller kunnen doen? Als we de vliegtuigindustrie zo dramatisch bevoordelen: geen BTW, geen kerosinebelasting, zou ook een treinbonus best op zijn plaats zijn. Met de trein gaan zou voor wie dat graag ziet, ook nog eens heel goed zijn voor het milieu - Amsterdam-Madrid kost nu per vliegtuig 295 kilo CO2 en per trein 45 kilo.
Tot de voordelen om zaterdagavond naar Maastricht te gaan reken ik dat ik de volgende uitzending van "Zondag Met Lubach" op 15 december al op het moment van uitzending zelf op zijn merites kan gaan beoordelen.
Gewoontegetrouw neem ik op woensdagmiddag laat bus 12 vanaf de universiteit in het zuiden helemaal naar mijn parkje in La Isleta. Daar zit ik een uurtje te lezen op een bank bij de "kiosco" , voordat ik mag teruglopen naar het stadsbibliotheekje daar vlakbij. Weten jullie het nog? In het Spaans heet ze "biblioteca municipal Pepe Dámaso".
Ik lees er in verscheidene kranten hoe Valencia ons Ajax in de Amsterdamse Johan Cruyff Arena vernederd zou hebben. De werkelijkheid is anders, beste mensen. Joël Veltman is mijn verdediger al lang niet meer en dat heeft hij ook bij diverse gelegenheden laten merken. Als hij niet zo stom was geweest om een paar stappen terug te doen richting het doel van Onana, had Rodrigo in minuut 24 meer dan een beetje buitenspel gestaan, toen die de Ajax-keeper verschanste. Die Veltman zou ik, als ik trainer van Ajax was, definitief verbannen naar de bank of liever de kleedkamer en nog liever uit het stadion verwijderen. Veltman, opgehoepeld!
Wat heeft Valencia een geluk gehad bij acties van o.a. Donny van de Beek, Ziyech en Álvarez. Maar goed, 0-1 is 0-1, daar helpt geen lief moedertje aan.
Op donderdagmorgen loopt een meisje door mijn stukje straat met op haar voorgevel: "WHY NOT NOW?".
Overdag kijk ik met uiterst gemengde gevoelens terug op een debat dat ik gistermiddag op de computer "op het werk" heb bekeken. Voor ITV betreden zo´n vier weken terug de twee hoofdkemphanen van de Engelse verkiezing, Boris Johnson en Jeremy Corbyn, het strijdperk. Conservatief Boris Johnson is nog steeds niks meer dan de omhoog gevallen journalist, die eerder in Brussel heeft laten zien dat het daar niet allemaal pais en vree is. Om een leugentje toen en nu zat hij toen en zit hij nog steeds niet verlegen. Socialist Jemery Corbyn aan de andere kant is mij net iets te saai om tegen zijn opponent te scoren. Hij is helaas niet iemand om de oorlog meer te winnen. Vanaf het begin al krijgt zijn bijdrage aan het debat (bijna een uur) minder krediet. Hij houdt zich in tegenstelling tot Boris Johnson, ook ietsje teveel aan de hem toegemeten seconden. Corbyn is mij teveel een schoolmeester en Johnson een foute belhamel.
Na afloop blijkt dat andere, redelijk neutrale deskundigen in meerderheid vinden dat Corbyn beter over het voetlicht is gekomen dan Johnson. Maar de polls blijven onverbiddelijk: Boris Johnson met zijn Brexit-plan gaat de glorieuze overwinnaar worden, wellicht zelfs met een absolute meerderheid van de stemmen.
Als ik donderdagavond 12 december om half 9 of zo op NU.NL pols of de voorspelling is uitgekomen, blijkt dat ik weer eens te vroeg ben. Er kan nog steeds gestemd worden! Op de definitieve uitslag zal ik nog moeten wachten. Ik ga morgen, vrijdag nog eens opnieuw kijken of Jeremy Corbyn niet toch als winnaar uit de strijd is gekomen (maar ik denk van niet).
Harry vertelt me donderdagavond (per e-mail) dat het met Greetje in het LUMC nu wel weer ietsje beter gaat. De woensdag en donderdag lijken ietsje minder zwart te zijn dan de dagen ervoor. Trudie komt me zaterdagavond gelukkig in Eindhoven ophalen. Eva belt me en vraagt zich af of mijn vertrek nu naar Nederland niet een beetje voorbarig is.
Ik blijf bij mijn idee dat ik zaterdagavond in het vliegtuig naar Eindhoven ga zitten. Wellicht kan ik de komende week nog een keer bij Greetje op bezoek gaan in het Leidse ziekenhuis.
Terzijde, in El Corte Inglés is het donderdagavond best druk. Het is (bijna) "Black Friday", de feestdagen komen eraan en menigeen is daar nu al voor aan het shoppen. Ik ben er vooral om mijn voorraad nootjes weer eens op peil te brengen en of ik het leuk vind of niet, ik breng ook een bezoek aan de zesde etage van het noordgebouw. Die etage is helemaal in kerstsfeer ingericht, helaas.
Tussen de twee Corte Inglés gebouwen staan op het plein enkele jongeren (met masker op) uit te venten dat er wel weer vele vrachtwagens dieren naar de slachtbank zullen gaan en dat een en ander niet allemaal even zachthandig gebeurt. Het lijkt wel of ik naar actievoerders van Wakker Dier aan het kijken ben.
Vrijdagmorgen al zie ik op NU.NL dat Boris Johnson zijn tegenstander Jeremy Cordyn verpletterend heeft verslagen, heeft ingemaakt. Ongeveer 67% van alle stemgerechtigden is naar de stembus gegaan en daarvan heeft de conservatieve partij 44% gekregen en de socialisten 32%. Daarbovenop komt dat de Britten een ander kiesstelsel hebben dan wij. Er zijn 650 districten en voor ieder district geldt: "the winner takes all". (Bij de vierjaarlijkse presidentsverkiezing in de VS is iets dergelijks aan het handje. Daar is het: "the winner takes all" per staat.) Het kiesdistrictstelsel zorgt ervoor dat de partij van Boris Johnson 56% van alle 650 kiesmannen, Kamerleden achter zich weet, meer dan de helft. Jeremy Corbyn kan vertrekken door een zijdeur. Boris de Grote kan zijn variant van de Brexit op 31 januari met de nodige schwung gaan uitserveren in het Britse parlement.
Een van de meest onderschatte muzikanten van Nederland komt uit de provincie en is bij mijn weten nooit echt een "Nationale Bekendheid" geworden. Hij heet Alex Roeka, is geboren in 1945 in Ravenstein bij Nijmegen. Het is een laatbloeier, als het op studioplaten maken aankomt. Zijn eerste CD is van 1996, als hij de 40 jaar al gepasseerd is en daarna volgen er nog negen plus in 2017 een compilatie. Ik vind de man - de Nederlandse Bob Dylan? - zo goed dat ik hem hier met alles wat ik in me heb, ga opvoeren. Dat doe ik overigens met dank aan Vic Damoiseaux, op wiens uitvaart ik afgelopen zomer voor het eerst met de muziek van Alex Roeka (liedje 7 van mijn serie van 25) kennismaakte.
De eerste vijf CD's van de man uit Ravenstein zijn getiteld (met jaartal van uitkomen) "Zee Van Onrust" (1996), "Wildernis (1999), "Wolfshonger" (2002), "Schemerdrift"(2004) en "Hadeskade"(2006). De vijf CD's zijn m.i. allemaal indrukwekkend, maar het is misschien iets teveel van het goede om hier met de hele bups aan nummers aan te komen zetten. Dus selecteer ik voor jullie een 25-tal liedjes die ik echt allemaal even "guay" vind:
01.96.04. Late morgen
02.96,05. Blues op de nacht
03.96.10. Nanda
04.96.11. De blindenkaravaan
05.96.12. Roos
06.99.03. Blues bij de deur waar de man staat
07.99.07. Kermis in Ravenstein
08.99.08. De mannenwoestijn
09.99.12. Vader
10.02.01. De dag van altijd
11.02.05. Stad van je leven, stad van de dood
12.02.08. De muur van Geraardsbergen
13.02.11. Laat ons niet vergaan
14.02.12. Vechten tot het eind
15.04.04. Vuur en ijs
16.04.07. Miranda II
17.04.09. Er is geen later meer
18.04.10. Het licht van broeder Jozef
19.04.11. Het carnaval der doden in de hel
20.04.12. Alleen maar dit moment
21.06.04. Brand in het hart van de stad
22.06.05. Lege ochtendkroeg
23.06.08. Het lied van de vreemde
24.06.10. De sloeberbruid
25.06.12. Leer me de liefde weer
Ik herhaal het, in andere woorden: er is maar één Alex Roeka in Nederland en dat zit ik jullie bij dezen in te peperen. Ik weet nu al dat er later nog een tweede deel van zijn oeuvre volgt, dus bereid je daar geestelijk maar alvast op voor. Mijn 25 uit de eerste vijf CD's,, in totaal twee uur muziek, zijn naar mijn onbescheiden mening allemaal hoogtepunten, Daar ga ik verder niks meer aan afdoen of extra ophemelen. Doe me een lol en kijk in alle rust eens, hoe Alex Roeka jullie op bijv. YouTube voor verrassingen zal plaatsen.
Ik heb intussen al een flinke hap uit mijn voorraadje eten in de diepvries genomen. Eerder ging er al een halve kilo zuurvlees met toebehoren doorheen in twee sessies. Gisteren en vanmiddag is daar een pond of wat goulash bovenop gekomen, ook nu in tweeën, met bruin brood met veel pitjes en als toetje ook nog eens enkele yoghurtjes.
De liefde van een man gaat door de maag (naar de darmen).
Nu we de (weder-)geboorte van Jezus weer eens gaan beleven, vraag ik me in alle ernst af hoeveel mensen het instituut Kerk nog zien als een mediair tussen god en de gewone wereld. Kan ik als atheïst überhaupt nog voldoende begrip opbrengen voor mensen die in een god (of drie of meer) geloven? Zeker in Maastricht heb ik, zelfs onder mijn vrienden en kennissen, nog de nodige halve en hele godsgelovigen zitten. Laat ik mijn eerlijke mening daarover vandaag maar eens ronduit ventileren: wie zelfs maar enigszins rationeel is, hoort met het idee van een "god in de hemel" niks niemandal uitstaande te hebben. In god geloven is m.i. in strijd met nadenken. Daarbovenop zie ik ook nog eens geloven in de leidende rol van paters, dominees, imams e.d. in de uitoefening van je godsdienst zelfs als complete onzin.
Ik vertel aan mensen om mij heen graag het verhaal van de plek van onze aarde en onze zon in het melkwegstelsel: ergens op tweederde van het centrum, te midden van zijn honderd miljard andere zonnen. En dan te bedenken dat er 100 miljard melkwegstelsels zijn in het heelal en wie weet, zelfs wel meer heelallen. Dat er mensen zijn die daar nog weer een of meer goden boven zetten, met ook nog eens een Kerk of zo erbij, vind ik heel verontrustend. Ieder mens heeft, vind ik, recht op één afwijking, maar godsdienst hoort niet in het rijtje te vergeven fouten thuis.
Hebben jullie intussen de kerststal al uit de mottenballen gehaald, een sopje gegeven en op het dressoir gezet? Noche de paz, noche de amor", stille nacht, heilige nacht!
De zaterdag staat uiteraard in het teken van de overgang en dan bedoel ik niet die van jonge volwassene naar oudere. Ik heb het over mijn gang van Las Palmas naar Nederland. 's Ochtends zit ik nog te lezen op mijn balkon, dan eet ik in mijn keuken de restjes uit de ijskast op (maar niet als "ropa vieja"). Even over 2 uur besluit ik dat best alvast richting het streekbusstation kan gaan. Op het vliegveld blijkt mijn Transavia-vliegtuig een half uur vertraging te hebben. Dat komt mede, hoor ik later van een stewardess dat er op de heenvlucht een behoorlijke tegenwind heeft gestaan en dan duurt zo'n vlucht van ruim 3000 km een stuk langer dan 4½ uur.
Komen we nou niet te laat in Nederland aan om nog vóór 12 uur in Eindhoven te mogen landen? Uitwijken naar Schiphol is me één keer overkomen en heeft me vele uren extra tijd gekost. Moet ik Trudie alsnog afbellen, omdat die anders onverrichterzake om 11 uur, half 12 op de "kiss and ride" (wie bedenkt zo'n naam?) bij het Eindhovense vliegveld staat? Dezelfde "luchtwaardin" (op zijn Vlaams) verzekert me dat forse tegenwind op de heenweg tevens heel wat meewind inhoudt op de vlucht Gran Canaria – Eindhoven. Ik heb deze vlucht al vaak genoeg gemaakt, maar vanavond breek ik het record: de vlucht duurt deze keer maar drie uur en drie kwartier van start tot landing. Trudie staat in Eindhoven keurig in de aanslag om mij naar mijn huis in Maastricht-Oost te brengen. Om even over 1 lig ik op één oor.
Uitslapen hoort in Nederland een beetje bij de zondagmorgen. Om half 10 sta ik onder de douche en een stief kwartiertje later neem ik mijn pillen, zet een pot koffie en begin op mijn gemak de post door te nemen (die Ton eerder al netjes voor me op de grote tafel in de woonkamer heeft klaargelegd). Om in stijl te blijven bij deze brief zet ik als muziek nog eens opnieuw mijn top 25 van de eerste vijf CD's van Alex Roeka op.
Weten jullie al – ik heb het net vanmorgen op zijn "site" gezien - dat er vanaf deze week in nieuwe Roeka uit is? Ze heet "Rauwe Genade" en ik ga niet rusten (bij wijze van spreken dan) voordat ook die op mijn laptop staat. Er zijn vijftien nieuwe liedjes op de plaat, te beginnen met "Zanger van leven, liefde en dood". Andere nummers op de CD, die op BOL.COM al is aangekondigd, zijn o.a. "Credo voor een leeghoofd", "De Polen" (die hem helpen) en – als ode aan de plek waar hij zich een tijdje heeft teruggetrokken – "Zeeuwse wind".
Op maandagmorgen lees ik dat de trainer van voetbalclub PSV, Mark van Bommel, ontslagen is, nu de club zondagmiddag ook nog eens van Feyenoord verloren heeft. Te slechte resultaten de laatste tijd, wordt gezegd. Mijn Nederlandse clubje Ajax verliest ook, deze week voor de derde keer, nu van AZ in de laatste minuut. Erik ten Hag staat nog niet op straat, gelukkig.
Laat ik maar vlug naar later op de zondagavond gaan, als Arjen Lubach mij trakteert op de laatste "Zondag Met Lubach" in dit jaar. Er worden vijf onderwerpen "aangesneden", o.a. over het niet kunnen internetbankieren van sommige bejaarden (maar ze staan wel achter de rollator sinds 1987), de gebarentaal van de burgemeester van Utrecht en de canon van Nederland voor 18-jarigen. Ten hemelschreiend vind ik de afwijzing van de Marokkaanse overheid, ook van de ambassadeur in Den Haag, om staatssecretaris Ankie Broekers-Knol fatsoenlijk te woord te willen staan over het terugsturen van uitgeprocedeerde Marokkaanse jongeren.
Het hoofdonderwerp is deze keer – december - het meedoen aan loterijen. Ongeveer de helft van Nederland koopt wel eens een lot. Er zijn twee grote spelers in de markt. De ene is Novamedia met hun drie kassuccessen: de Nationale postcodeloterij, de Vriendenloterij en de BankGiroloterij (met hun "Wij zijn miljonair"). De andere grote speler is de Nederlandse Staat met zijn zeven loterijen. Wat de laatste betreft, komen bij Lubach, naast de Lotto, Eurojackpot, Lucky Day en het Miljoenenspel vooral de Toto aan bod (gokken op voetbalwedstrijden), de Krasloten ("krassen, cashen, klaar") en bovenal de Staatsloterij.
Er gaat om de zaak een beetje op te peppen jaarlijks zo'n 40 miljoen euro aan reclame doorheen, terwijl de winnaar op iets minder, 30 miljoen, kan rekenen (plus enige hulp van een geldbegeleider). Op de internetsite kun je al een half staatslot kopen voor 15 euro, maar met enkele extra klikken zit je op 30 dan wel 300 of zelfs 3000 euro. De rol van de overheid zou primair moeten zijn het gokken tegen te gaan (er zijn 80.000 gokverslaafden), de consument te beschermen en de criminaliteit en illegaliteit tegen te gaan. De werkelijkheid is helaas ietsje anders. Lubach suggereert met zoveel woorden – en volgens mij terecht - dat "Wopke" (Hoekstra, de minister van Financiën) met eerst zijn hondje en nu zijn egeltje via de loterijen een aardige nieuwe bron van inkomsten genereert.
In januari (2020) komt er wee een nieuwe serie "Zondag Met Lubach". Ik ga dan zeker weer kijken.
Gisteren kreeg ik Harry niet te pakken, maar op maandagmorgen zit hij aan de telefoon, als ik bel. Het gaat inderdaad weer ietsje beter met Greetje, maar helemaal overgaan van de kanker zit er niet meer in. Ze is ook nog steeds snel moe. Een bezoekje het afgelopen weekend van twee goede vriendinnen is haar best zwaar gevallen. Ik spreek met Harry af om woensdag opnieuw bellen en dan ook opnieuw te bekijken of en wanneer ik eens op bezoek in het ziekenhuis kan komen.
Intussen heeft hij het best druk met allerlei dingen regelen.
In Nederland kijk ik veel meer televisie dan wanneer ik in Las Palmas ben. Zelfs mijn nieuwe flatscreen daar verleidt me er maar zeer af en toe toe om eens een film of voetbalprogramma op te zetten. Hier in Maastricht heb ik er, met name 's avonds, best vrede mee om voor apparaat te zitten. Vooral sommige informatieve programma's kunnen me wel bekoren.
Jeroen Pauw heeft te kennen gegeven om met zijn praatprogramma te stoppen. Deze week is de laatste van zijn praatprogramma. Dat staat op de maandagavond (gisteren dus) voor een belangrijk deel in het teken van de arrestatie van Taghi. Voluit heet de man Rioudan Taghi, bij de politie Roudan T. en hij is van origine Marokkaan. Voor de politie, recherche, officieren van justitie en hoe ze allemaal heten is Taghi al tijden lang de belangrijkste en meest gezochte crimineel van Nederland, vanwege zijn drugshandel (hash op steeds grote schaal, nu ook vrachtwagens coke) en zijn veronderstelde hoofdrol bij allerlei liquidaties. Wat zijn ze blij, ik ook, dat Taghi in de nacht van maandag op dinsdag, in samenwerking met de politie van die stad, is opgepakt in Dubai. De uitlevering en berechting zal nog een hele tijd in beslag gaan nemen, maar ik schat in dat hij de rest van zijn leven in de bak moet gaan zitten in Nederland (als hij niet aan Marokka wordt uitgeleverd).
Is daarmee de rust in de drugswereld weergekeerd? Nee, vertellen de deskundigen bij "Pauw", waarschijnlijk gaat de rest van zijn organisatie gewoon door, eventueel met de tweede man als kopman. Ook zullen andere drugsorganisaties zeker gaan proberen om een deel van de afzetmarkt van Taghi te veroveren.
En dan is het dinsdag en lijkt me dat ik genoeg bladzijden heb om jullie mee te verrassen Vooruit, in de straat komt een jongen voorbij met op zijn jas: "NEVER AFRAID TO FAIL". Nooit bang om een fout te maken. Zo kan die wel weer. Mijn volgende brief kunnen jullie na het weekend verwachten, ik neem aan nog vóór Kerstmis.
Hou het niet droog de komende dagen, is mijn advies aan jullie, en tot ziens maar weer, hasta luego, PaulK.
P.S. Kerstkransjes en kerststollen mogen uiteraard pas na de hoogmis op 25 december gegeten worden. Bommetjes gooien en oliebollen wegwerken zijn nog langer taboe.
BOEKENBIJLAGE
Op de afgelopen donderdagavond ben ik in El Corte Inglés, ook op boekenafdeling. Die is op begane grond in het zuidgebouw. R=Er liggen allerlei nieuwe boeken (nog in harde kaft) die mij de moeite waard lijken. Ik zie er nu bijv. John le Carré's "Agent running in the field", Michael Connelly's "Dark sacred night", John Grisham's "The reckoning" en Stephen King's "The institute". Ze zijn wel allemaal in het Spaans, niet in het Engels, laat staan Nederlands. Tussen de niet- "novelas policiacas" valt mij er een van Isabel Allende op: "Largo pétalo de mar". En om dit alineaatje af te sluiten, er liggen ook maar liefst twee nieuwe boeken van Arturo Pérez-Reverte: "Sidi" en "Una historia de España".
Hoewel ik met name in het vliegtuig naar Eindhoven haast aanhoudend heb zitten lezen, ben ik nog lang niet door mijn leesboek, 600 blz. dichte tekst, heen. Komt dat mede, omdat het vliegtuig als een pijl naar het noorden ging? Jullie moeten het daarom doen met maar eentje, waaraan ik eigenlijk al voor mijn vertrek naar Las Palmas begonnen ben en dat ik de laatste dagen weer in Maastricht wel uit heb gekregen: "De Linkerbil Van Bettini". Het boek staat op het conto van Rotterdammer Wilfried de Jong. Het is uit 2005.
Het gaat deze keer niet om één uitgesmeerd verhaal, maar om een hele serie korter werk. Ik krijg vijf verhalen voorgeschoteld, dan 22 colums, daarna zes belevenissen en ten slotte nog (samen met Wim de Jong) een ruim twintig pagina's tellend interview met Johan Cruijff. Ik ga er nu eens niet iets uitlichten, maar wil hier wel gezegd hebben dat Wilfied de Jong van sport weet en ook weet hoe hij zijn verhaaltjes moet opschrijven. Zijn stukken en stukjes zijn een combinatie van vakmanschap en onmiskenbare literaire kwaliteit. Het boek gaat met een volle 8 terug in de kast.
Querida familia y amigos, hier ben ik weer met een brief waarvan het eerste stuk tot zaterdagmiddag in Las Palmas is geconcipieerd en daarna heb ik hem voortgezet vanuit mijn huis in Maastricht-Oost. Naturlijk heb ik na zitten denken of ik niet beter een week of meer kon overslaan, nu Greetje ziek is. Aan de andere kant, naast dit trieste deel is er ook nog steeds een vrolijk deel. Laat ik van beide zaken maar eens in dezelfde brief getuigen.
Ik krijg Harry op woensdagmorgen 11 december niet te pakken, maar lees later, als ik op de universiteit ben, een nieuwe e-mail van hem aan mij: het is, denkt hij, een kwestie van hooguit een paar dagen. Ik bestel een stoel in de Transavia-vlucht van zaterdagavond naar Eindhoven.
Ik verstuur mijn vorige brief aan jullie en druk een kopie (plus enkele foto's) af. Dan breng ik Harry, Trudie, Eva & Jan Willem en Ton & Marion ervan op de hoogte dat ik binnenkort naar Nederland kom. Een terugvlucht naar Gran Canaria boek ik nog niet. Dat lijkt me een zaak van later.
Vervolgens doe ik op de universiteit maar gewoon wat ik de laatste weken steeds doe: Harry's website bekijken en daarna mijn feuilleton van "Zondag Met Lubach" voortzetten.
Tussen de redelijk recente clips die Harry mij aanbiedt, zit er een van een live versie (in München) van Michael Jackson: "Black or white" een nummer uit 1991. De performance van de man blijft apart.
Eerder heeft Harry ook nog zijn verhaal over Jan de Winter op papier kunnen zetten, de vader van Jan-Maarten die als oud-hoofdreactuer van muziekblad Oor bij hem op bezoek is geweest. Jan de Winter, wie is dat nou weer? De vader van Jan-Maarten is in Amsterdam geboren in 1918 (een jaar eerder dan mijn vader). Hij treedt na de oorlog als jongeman in dienst van de AVRO. In 1950 wordt hij daar hoofd van de nieuwe sectie "Lichte Muziek".
(Wie van de ouderen kent niet nog de "Bonte Dinsdagavondtrein" van de omroep, met artiesten zoals de Wama's en Snip & Snap. Zoon Jan-Maarten de Winter (uit 1947) kan zich nog goed voor de geest halen hoe op de dinsdagavonden, ook in de jaren 50, steeds een hele stoet toeschouwers, die een kaartje hebben weten te bemachtigen, van het station in Hilversum naar de AVRO-studio trekken.)
In 1956 weet Nico Boer van Philips/Phonogram Jan de Winter over te halen om voor die platenfirma te komen werken. Later voegt ook Rine Geveke zich bij hen. De nieuwe doelgroep: teenagers, wil eigen sterren en om die te werven worden overal in het land talentenjachten georganiseerd. Concurrent Bovema (met Ger Oord) heeft goud in handen met Johnny Jordaan, maar Phonogram weet in die tijd o.a. Peter Koelwijn te contracteren.
Bij het opnemen van platen wordt er extra aandacht aan besteed dat de zangers en zangeressen goed verstaanbaar zijn. Toch heten veel nieuwkomers met hun hitsingles "nonvaleurs" te zijn, die zelfs niet fatsoenlijk noten kunnen lezen, laat staan ook nog spelen. Uitzonderingen zijn het harmonica-duo Karl Schriebl & Jos Hupperts uit Kerkrade en het zigeunerorkest van Tata Miranda. Grote tienerhits in bijv. 1960 zijn "Hou je echt nog van mij, Rocking Billy", een vertaald Zweeds nummer gezongen door Ria Valk, en "Ramona" van de Blue Diamonds (Riem en Ruud de Wolff). Van "Ramona" krijg ik zelfs een clip in het Spaans te zien. Weten jullie wel dat "Ramona" veel eerder een hit was van Gene Austin in 1928 (met ook een mooie filmversie in dat jaar van Tommy Weir)?
In de jaren erna, de sixties, kent Nederland, naast de Britse invasie, zijn eigen beatrage. Jan de Winter start een muziekuitgeverij op de Amsterdamse Weteringschans (schuin tegenover Paradiso). Jack Bulterman is in die tijd een van zijn arrangeurs Hij neemt nog een prima producer onder zijn hoede, Ad Kraamer, maar de sjeu gaat er langzaam en steeds meer af. Jan de Winter overlijdt in 2004.
Is dit geen mooi verhaal over de eerste jaren van de "lichte muziek" in Nederland?
Als tussenstapje vertel ik jullie dat Antoine Griezmann, vooralsnog een peperdure miskoop van voetbalclub Barcelona, tegenwoordig ook actief is als reclamemaker vooor de auto-industrie. "Hoy 3500 personas morirán en la carretera. Detente cuando estes cansado", Vandaag de dag gaan er 3500 mensen dood op straat. Hou je een beetje gedeisd, als je moe bent.
Nu nog wat beter voetballen en wie weet, komt het dan weer goed met deze spitse Fransman met een staartje.
En dan is het uiteraard tijd voor mijn (terugkerende) "column" over "Zondag Met Lubach". Allereerst staat die van 8 december op de rol. Wat kan zijn club toch veel brengen in een goed half uur tijd. Een klein onderwerp, om in de sfeer te komen, is deze keer de aangekondigde nieuwe protestactie van de boeren. Stoppen ze met hun waar door te geven aan de distributiecentra en de supermarkten en gaan ze hun producten zelf verkopen? Nee hoor, dat zit er niet in. Ze gaan in de week vóór kerst de distributiecentra blokkeren, in de hoop dat die hun vooraden niet op tijd kunnen uitventen naar de supermarkten. Dat protest nu al aankondigen zal er wel ook toe leiden dat de supermarkten hun tegenzetten kunnen voorbereiden. Ik vrees met Lubach dat een kleine hongerwinter vlak voor de "felices fiestas" er niet echt inzit.
Onderwerp 2 gaat over de steeds weer nieuwe zogenaamde mijlpalen in afwachting van het Europese songfestival in mei 2020. Een van de laatste is dat er meer dan 1000 vrijwilligers in Rotterdam komen helpen. En dat er een grote after-party zal zijn, voor de bobo's in de Maassilo en voor de overige Nederlanders in het Eurovillage. Er hangt wel een prijskaartje aan het entreebewijs van de overige Nederlanders. Voor niks gaat de zon op.
Het verbod om vuurwerk af te steken in Duindorp en Scheveningen houdt niet alleen VVD-kamerlid Dennis Wiersma bezig,. De ad interim burgemeester Remkes staat open voor alternatieve ideeën. De groep van Lubach doet hem er alvast een aan de hand: twee hoge uitkijktorens bouwen van kerstbomen en pallets en die op oudejaarsnacht in de fik steken. Wat zal het een vreugdevuur op het strand geven!
Dan mag ik nu – eindelijk – naar het hoofdonderwerp van "Zondag Met Lubach" van afgelopen zondag 8 december. Dat gaat - met permissie - over de vliegschaamte, een woord dat de nieuwe editie van de Van Dale zeker gaat halen. Als binnenkomer wordt bij "Zondag Met Lubach" een gepland optreden van Guus Meeuwis gememoreerd, in New York, waarvoor zo'n 3000 Brabanders zullen worden ingevlogen. Dan komt ons aller Mark Rutte weer even in beeld, die het echt te ver vindt gaan dat hij naar de conferentie over de klimaatcrisis in Madrid per trein zou moeten reizen. Met een vliegmachine doe je er maar 2 uur over en met de trein 15 uur.
Een belangrijk punt hiebij is natuurlijk dat we er met het spoor in Euroa nog steeds een rotzooitje van maken. In Spanje ligt een breder spoor dan bij ons en wie naar Duitsland gaat, krijgt aan de grens met andere leidingspanning van doen. Roger van Boxtel, nu de baas van de NS, zegt dat een rit Amsterdam-Berlijn best in minder tijd kan, maar we hebben nou eenmaal besloten dat die internationale trein op allerlei plaatsen in Nederland en Duitsland halt moet houden. Idem dito zou de treinrit Amsterdam-Madrid best in veel kortere tijd kunnen.
Bijna 40% van onze internationale reizen is binnen de 750 km en meer dan 70% is binnen Europa. Daar moet toch iets in Europees verband aan te verhapstukken zijn. Waarom zou een trein dat niet veel sneller kunnen doen? Als we de vliegtuigindustrie zo dramatisch bevoordelen: geen BTW, geen kerosinebelasting, zou ook een treinbonus best op zijn plaats zijn. Met de trein gaan zou voor wie dat graag ziet, ook nog eens heel goed zijn voor het milieu - Amsterdam-Madrid kost nu per vliegtuig 295 kilo CO2 en per trein 45 kilo.
Tot de voordelen om zaterdagavond naar Maastricht te gaan reken ik dat ik de volgende uitzending van "Zondag Met Lubach" op 15 december al op het moment van uitzending zelf op zijn merites kan gaan beoordelen.
Gewoontegetrouw neem ik op woensdagmiddag laat bus 12 vanaf de universiteit in het zuiden helemaal naar mijn parkje in La Isleta. Daar zit ik een uurtje te lezen op een bank bij de "kiosco" , voordat ik mag teruglopen naar het stadsbibliotheekje daar vlakbij. Weten jullie het nog? In het Spaans heet ze "biblioteca municipal Pepe Dámaso".
Ik lees er in verscheidene kranten hoe Valencia ons Ajax in de Amsterdamse Johan Cruyff Arena vernederd zou hebben. De werkelijkheid is anders, beste mensen. Joël Veltman is mijn verdediger al lang niet meer en dat heeft hij ook bij diverse gelegenheden laten merken. Als hij niet zo stom was geweest om een paar stappen terug te doen richting het doel van Onana, had Rodrigo in minuut 24 meer dan een beetje buitenspel gestaan, toen die de Ajax-keeper verschanste. Die Veltman zou ik, als ik trainer van Ajax was, definitief verbannen naar de bank of liever de kleedkamer en nog liever uit het stadion verwijderen. Veltman, opgehoepeld!
Wat heeft Valencia een geluk gehad bij acties van o.a. Donny van de Beek, Ziyech en Álvarez. Maar goed, 0-1 is 0-1, daar helpt geen lief moedertje aan.
Op donderdagmorgen loopt een meisje door mijn stukje straat met op haar voorgevel: "WHY NOT NOW?".
Overdag kijk ik met uiterst gemengde gevoelens terug op een debat dat ik gistermiddag op de computer "op het werk" heb bekeken. Voor ITV betreden zo´n vier weken terug de twee hoofdkemphanen van de Engelse verkiezing, Boris Johnson en Jeremy Corbyn, het strijdperk. Conservatief Boris Johnson is nog steeds niks meer dan de omhoog gevallen journalist, die eerder in Brussel heeft laten zien dat het daar niet allemaal pais en vree is. Om een leugentje toen en nu zat hij toen en zit hij nog steeds niet verlegen. Socialist Jemery Corbyn aan de andere kant is mij net iets te saai om tegen zijn opponent te scoren. Hij is helaas niet iemand om de oorlog meer te winnen. Vanaf het begin al krijgt zijn bijdrage aan het debat (bijna een uur) minder krediet. Hij houdt zich in tegenstelling tot Boris Johnson, ook ietsje teveel aan de hem toegemeten seconden. Corbyn is mij teveel een schoolmeester en Johnson een foute belhamel.
Na afloop blijkt dat andere, redelijk neutrale deskundigen in meerderheid vinden dat Corbyn beter over het voetlicht is gekomen dan Johnson. Maar de polls blijven onverbiddelijk: Boris Johnson met zijn Brexit-plan gaat de glorieuze overwinnaar worden, wellicht zelfs met een absolute meerderheid van de stemmen.
Als ik donderdagavond 12 december om half 9 of zo op NU.NL pols of de voorspelling is uitgekomen, blijkt dat ik weer eens te vroeg ben. Er kan nog steeds gestemd worden! Op de definitieve uitslag zal ik nog moeten wachten. Ik ga morgen, vrijdag nog eens opnieuw kijken of Jeremy Corbyn niet toch als winnaar uit de strijd is gekomen (maar ik denk van niet).
Harry vertelt me donderdagavond (per e-mail) dat het met Greetje in het LUMC nu wel weer ietsje beter gaat. De woensdag en donderdag lijken ietsje minder zwart te zijn dan de dagen ervoor. Trudie komt me zaterdagavond gelukkig in Eindhoven ophalen. Eva belt me en vraagt zich af of mijn vertrek nu naar Nederland niet een beetje voorbarig is.
Ik blijf bij mijn idee dat ik zaterdagavond in het vliegtuig naar Eindhoven ga zitten. Wellicht kan ik de komende week nog een keer bij Greetje op bezoek gaan in het Leidse ziekenhuis.
Terzijde, in El Corte Inglés is het donderdagavond best druk. Het is (bijna) "Black Friday", de feestdagen komen eraan en menigeen is daar nu al voor aan het shoppen. Ik ben er vooral om mijn voorraad nootjes weer eens op peil te brengen en of ik het leuk vind of niet, ik breng ook een bezoek aan de zesde etage van het noordgebouw. Die etage is helemaal in kerstsfeer ingericht, helaas.
Tussen de twee Corte Inglés gebouwen staan op het plein enkele jongeren (met masker op) uit te venten dat er wel weer vele vrachtwagens dieren naar de slachtbank zullen gaan en dat een en ander niet allemaal even zachthandig gebeurt. Het lijkt wel of ik naar actievoerders van Wakker Dier aan het kijken ben.
Vrijdagmorgen al zie ik op NU.NL dat Boris Johnson zijn tegenstander Jeremy Cordyn verpletterend heeft verslagen, heeft ingemaakt. Ongeveer 67% van alle stemgerechtigden is naar de stembus gegaan en daarvan heeft de conservatieve partij 44% gekregen en de socialisten 32%. Daarbovenop komt dat de Britten een ander kiesstelsel hebben dan wij. Er zijn 650 districten en voor ieder district geldt: "the winner takes all". (Bij de vierjaarlijkse presidentsverkiezing in de VS is iets dergelijks aan het handje. Daar is het: "the winner takes all" per staat.) Het kiesdistrictstelsel zorgt ervoor dat de partij van Boris Johnson 56% van alle 650 kiesmannen, Kamerleden achter zich weet, meer dan de helft. Jeremy Corbyn kan vertrekken door een zijdeur. Boris de Grote kan zijn variant van de Brexit op 31 januari met de nodige schwung gaan uitserveren in het Britse parlement.
Een van de meest onderschatte muzikanten van Nederland komt uit de provincie en is bij mijn weten nooit echt een "Nationale Bekendheid" geworden. Hij heet Alex Roeka, is geboren in 1945 in Ravenstein bij Nijmegen. Het is een laatbloeier, als het op studioplaten maken aankomt. Zijn eerste CD is van 1996, als hij de 40 jaar al gepasseerd is en daarna volgen er nog negen plus in 2017 een compilatie. Ik vind de man - de Nederlandse Bob Dylan? - zo goed dat ik hem hier met alles wat ik in me heb, ga opvoeren. Dat doe ik overigens met dank aan Vic Damoiseaux, op wiens uitvaart ik afgelopen zomer voor het eerst met de muziek van Alex Roeka (liedje 7 van mijn serie van 25) kennismaakte.
De eerste vijf CD's van de man uit Ravenstein zijn getiteld (met jaartal van uitkomen) "Zee Van Onrust" (1996), "Wildernis (1999), "Wolfshonger" (2002), "Schemerdrift"(2004) en "Hadeskade"(2006). De vijf CD's zijn m.i. allemaal indrukwekkend, maar het is misschien iets teveel van het goede om hier met de hele bups aan nummers aan te komen zetten. Dus selecteer ik voor jullie een 25-tal liedjes die ik echt allemaal even "guay" vind:
01.96.04. Late morgen
02.96,05. Blues op de nacht
03.96.10. Nanda
04.96.11. De blindenkaravaan
05.96.12. Roos
06.99.03. Blues bij de deur waar de man staat
07.99.07. Kermis in Ravenstein
08.99.08. De mannenwoestijn
09.99.12. Vader
10.02.01. De dag van altijd
11.02.05. Stad van je leven, stad van de dood
12.02.08. De muur van Geraardsbergen
13.02.11. Laat ons niet vergaan
14.02.12. Vechten tot het eind
15.04.04. Vuur en ijs
16.04.07. Miranda II
17.04.09. Er is geen later meer
18.04.10. Het licht van broeder Jozef
19.04.11. Het carnaval der doden in de hel
20.04.12. Alleen maar dit moment
21.06.04. Brand in het hart van de stad
22.06.05. Lege ochtendkroeg
23.06.08. Het lied van de vreemde
24.06.10. De sloeberbruid
25.06.12. Leer me de liefde weer
Ik herhaal het, in andere woorden: er is maar één Alex Roeka in Nederland en dat zit ik jullie bij dezen in te peperen. Ik weet nu al dat er later nog een tweede deel van zijn oeuvre volgt, dus bereid je daar geestelijk maar alvast op voor. Mijn 25 uit de eerste vijf CD's,, in totaal twee uur muziek, zijn naar mijn onbescheiden mening allemaal hoogtepunten, Daar ga ik verder niks meer aan afdoen of extra ophemelen. Doe me een lol en kijk in alle rust eens, hoe Alex Roeka jullie op bijv. YouTube voor verrassingen zal plaatsen.
Ik heb intussen al een flinke hap uit mijn voorraadje eten in de diepvries genomen. Eerder ging er al een halve kilo zuurvlees met toebehoren doorheen in twee sessies. Gisteren en vanmiddag is daar een pond of wat goulash bovenop gekomen, ook nu in tweeën, met bruin brood met veel pitjes en als toetje ook nog eens enkele yoghurtjes.
De liefde van een man gaat door de maag (naar de darmen).
Nu we de (weder-)geboorte van Jezus weer eens gaan beleven, vraag ik me in alle ernst af hoeveel mensen het instituut Kerk nog zien als een mediair tussen god en de gewone wereld. Kan ik als atheïst überhaupt nog voldoende begrip opbrengen voor mensen die in een god (of drie of meer) geloven? Zeker in Maastricht heb ik, zelfs onder mijn vrienden en kennissen, nog de nodige halve en hele godsgelovigen zitten. Laat ik mijn eerlijke mening daarover vandaag maar eens ronduit ventileren: wie zelfs maar enigszins rationeel is, hoort met het idee van een "god in de hemel" niks niemandal uitstaande te hebben. In god geloven is m.i. in strijd met nadenken. Daarbovenop zie ik ook nog eens geloven in de leidende rol van paters, dominees, imams e.d. in de uitoefening van je godsdienst zelfs als complete onzin.
Ik vertel aan mensen om mij heen graag het verhaal van de plek van onze aarde en onze zon in het melkwegstelsel: ergens op tweederde van het centrum, te midden van zijn honderd miljard andere zonnen. En dan te bedenken dat er 100 miljard melkwegstelsels zijn in het heelal en wie weet, zelfs wel meer heelallen. Dat er mensen zijn die daar nog weer een of meer goden boven zetten, met ook nog eens een Kerk of zo erbij, vind ik heel verontrustend. Ieder mens heeft, vind ik, recht op één afwijking, maar godsdienst hoort niet in het rijtje te vergeven fouten thuis.
Hebben jullie intussen de kerststal al uit de mottenballen gehaald, een sopje gegeven en op het dressoir gezet? Noche de paz, noche de amor", stille nacht, heilige nacht!
De zaterdag staat uiteraard in het teken van de overgang en dan bedoel ik niet die van jonge volwassene naar oudere. Ik heb het over mijn gang van Las Palmas naar Nederland. 's Ochtends zit ik nog te lezen op mijn balkon, dan eet ik in mijn keuken de restjes uit de ijskast op (maar niet als "ropa vieja"). Even over 2 uur besluit ik dat best alvast richting het streekbusstation kan gaan. Op het vliegveld blijkt mijn Transavia-vliegtuig een half uur vertraging te hebben. Dat komt mede, hoor ik later van een stewardess dat er op de heenvlucht een behoorlijke tegenwind heeft gestaan en dan duurt zo'n vlucht van ruim 3000 km een stuk langer dan 4½ uur.
Komen we nou niet te laat in Nederland aan om nog vóór 12 uur in Eindhoven te mogen landen? Uitwijken naar Schiphol is me één keer overkomen en heeft me vele uren extra tijd gekost. Moet ik Trudie alsnog afbellen, omdat die anders onverrichterzake om 11 uur, half 12 op de "kiss and ride" (wie bedenkt zo'n naam?) bij het Eindhovense vliegveld staat? Dezelfde "luchtwaardin" (op zijn Vlaams) verzekert me dat forse tegenwind op de heenweg tevens heel wat meewind inhoudt op de vlucht Gran Canaria – Eindhoven. Ik heb deze vlucht al vaak genoeg gemaakt, maar vanavond breek ik het record: de vlucht duurt deze keer maar drie uur en drie kwartier van start tot landing. Trudie staat in Eindhoven keurig in de aanslag om mij naar mijn huis in Maastricht-Oost te brengen. Om even over 1 lig ik op één oor.
Uitslapen hoort in Nederland een beetje bij de zondagmorgen. Om half 10 sta ik onder de douche en een stief kwartiertje later neem ik mijn pillen, zet een pot koffie en begin op mijn gemak de post door te nemen (die Ton eerder al netjes voor me op de grote tafel in de woonkamer heeft klaargelegd). Om in stijl te blijven bij deze brief zet ik als muziek nog eens opnieuw mijn top 25 van de eerste vijf CD's van Alex Roeka op.
Weten jullie al – ik heb het net vanmorgen op zijn "site" gezien - dat er vanaf deze week in nieuwe Roeka uit is? Ze heet "Rauwe Genade" en ik ga niet rusten (bij wijze van spreken dan) voordat ook die op mijn laptop staat. Er zijn vijftien nieuwe liedjes op de plaat, te beginnen met "Zanger van leven, liefde en dood". Andere nummers op de CD, die op BOL.COM al is aangekondigd, zijn o.a. "Credo voor een leeghoofd", "De Polen" (die hem helpen) en – als ode aan de plek waar hij zich een tijdje heeft teruggetrokken – "Zeeuwse wind".
Op maandagmorgen lees ik dat de trainer van voetbalclub PSV, Mark van Bommel, ontslagen is, nu de club zondagmiddag ook nog eens van Feyenoord verloren heeft. Te slechte resultaten de laatste tijd, wordt gezegd. Mijn Nederlandse clubje Ajax verliest ook, deze week voor de derde keer, nu van AZ in de laatste minuut. Erik ten Hag staat nog niet op straat, gelukkig.
Laat ik maar vlug naar later op de zondagavond gaan, als Arjen Lubach mij trakteert op de laatste "Zondag Met Lubach" in dit jaar. Er worden vijf onderwerpen "aangesneden", o.a. over het niet kunnen internetbankieren van sommige bejaarden (maar ze staan wel achter de rollator sinds 1987), de gebarentaal van de burgemeester van Utrecht en de canon van Nederland voor 18-jarigen. Ten hemelschreiend vind ik de afwijzing van de Marokkaanse overheid, ook van de ambassadeur in Den Haag, om staatssecretaris Ankie Broekers-Knol fatsoenlijk te woord te willen staan over het terugsturen van uitgeprocedeerde Marokkaanse jongeren.
Het hoofdonderwerp is deze keer – december - het meedoen aan loterijen. Ongeveer de helft van Nederland koopt wel eens een lot. Er zijn twee grote spelers in de markt. De ene is Novamedia met hun drie kassuccessen: de Nationale postcodeloterij, de Vriendenloterij en de BankGiroloterij (met hun "Wij zijn miljonair"). De andere grote speler is de Nederlandse Staat met zijn zeven loterijen. Wat de laatste betreft, komen bij Lubach, naast de Lotto, Eurojackpot, Lucky Day en het Miljoenenspel vooral de Toto aan bod (gokken op voetbalwedstrijden), de Krasloten ("krassen, cashen, klaar") en bovenal de Staatsloterij.
Er gaat om de zaak een beetje op te peppen jaarlijks zo'n 40 miljoen euro aan reclame doorheen, terwijl de winnaar op iets minder, 30 miljoen, kan rekenen (plus enige hulp van een geldbegeleider). Op de internetsite kun je al een half staatslot kopen voor 15 euro, maar met enkele extra klikken zit je op 30 dan wel 300 of zelfs 3000 euro. De rol van de overheid zou primair moeten zijn het gokken tegen te gaan (er zijn 80.000 gokverslaafden), de consument te beschermen en de criminaliteit en illegaliteit tegen te gaan. De werkelijkheid is helaas ietsje anders. Lubach suggereert met zoveel woorden – en volgens mij terecht - dat "Wopke" (Hoekstra, de minister van Financiën) met eerst zijn hondje en nu zijn egeltje via de loterijen een aardige nieuwe bron van inkomsten genereert.
In januari (2020) komt er wee een nieuwe serie "Zondag Met Lubach". Ik ga dan zeker weer kijken.
Gisteren kreeg ik Harry niet te pakken, maar op maandagmorgen zit hij aan de telefoon, als ik bel. Het gaat inderdaad weer ietsje beter met Greetje, maar helemaal overgaan van de kanker zit er niet meer in. Ze is ook nog steeds snel moe. Een bezoekje het afgelopen weekend van twee goede vriendinnen is haar best zwaar gevallen. Ik spreek met Harry af om woensdag opnieuw bellen en dan ook opnieuw te bekijken of en wanneer ik eens op bezoek in het ziekenhuis kan komen.
Intussen heeft hij het best druk met allerlei dingen regelen.
In Nederland kijk ik veel meer televisie dan wanneer ik in Las Palmas ben. Zelfs mijn nieuwe flatscreen daar verleidt me er maar zeer af en toe toe om eens een film of voetbalprogramma op te zetten. Hier in Maastricht heb ik er, met name 's avonds, best vrede mee om voor apparaat te zitten. Vooral sommige informatieve programma's kunnen me wel bekoren.
Jeroen Pauw heeft te kennen gegeven om met zijn praatprogramma te stoppen. Deze week is de laatste van zijn praatprogramma. Dat staat op de maandagavond (gisteren dus) voor een belangrijk deel in het teken van de arrestatie van Taghi. Voluit heet de man Rioudan Taghi, bij de politie Roudan T. en hij is van origine Marokkaan. Voor de politie, recherche, officieren van justitie en hoe ze allemaal heten is Taghi al tijden lang de belangrijkste en meest gezochte crimineel van Nederland, vanwege zijn drugshandel (hash op steeds grote schaal, nu ook vrachtwagens coke) en zijn veronderstelde hoofdrol bij allerlei liquidaties. Wat zijn ze blij, ik ook, dat Taghi in de nacht van maandag op dinsdag, in samenwerking met de politie van die stad, is opgepakt in Dubai. De uitlevering en berechting zal nog een hele tijd in beslag gaan nemen, maar ik schat in dat hij de rest van zijn leven in de bak moet gaan zitten in Nederland (als hij niet aan Marokka wordt uitgeleverd).
Is daarmee de rust in de drugswereld weergekeerd? Nee, vertellen de deskundigen bij "Pauw", waarschijnlijk gaat de rest van zijn organisatie gewoon door, eventueel met de tweede man als kopman. Ook zullen andere drugsorganisaties zeker gaan proberen om een deel van de afzetmarkt van Taghi te veroveren.
En dan is het dinsdag en lijkt me dat ik genoeg bladzijden heb om jullie mee te verrassen Vooruit, in de straat komt een jongen voorbij met op zijn jas: "NEVER AFRAID TO FAIL". Nooit bang om een fout te maken. Zo kan die wel weer. Mijn volgende brief kunnen jullie na het weekend verwachten, ik neem aan nog vóór Kerstmis.
Hou het niet droog de komende dagen, is mijn advies aan jullie, en tot ziens maar weer, hasta luego, PaulK.
P.S. Kerstkransjes en kerststollen mogen uiteraard pas na de hoogmis op 25 december gegeten worden. Bommetjes gooien en oliebollen wegwerken zijn nog langer taboe.
BOEKENBIJLAGE
Op de afgelopen donderdagavond ben ik in El Corte Inglés, ook op boekenafdeling. Die is op begane grond in het zuidgebouw. R=Er liggen allerlei nieuwe boeken (nog in harde kaft) die mij de moeite waard lijken. Ik zie er nu bijv. John le Carré's "Agent running in the field", Michael Connelly's "Dark sacred night", John Grisham's "The reckoning" en Stephen King's "The institute". Ze zijn wel allemaal in het Spaans, niet in het Engels, laat staan Nederlands. Tussen de niet- "novelas policiacas" valt mij er een van Isabel Allende op: "Largo pétalo de mar". En om dit alineaatje af te sluiten, er liggen ook maar liefst twee nieuwe boeken van Arturo Pérez-Reverte: "Sidi" en "Una historia de España".
Hoewel ik met name in het vliegtuig naar Eindhoven haast aanhoudend heb zitten lezen, ben ik nog lang niet door mijn leesboek, 600 blz. dichte tekst, heen. Komt dat mede, omdat het vliegtuig als een pijl naar het noorden ging? Jullie moeten het daarom doen met maar eentje, waaraan ik eigenlijk al voor mijn vertrek naar Las Palmas begonnen ben en dat ik de laatste dagen weer in Maastricht wel uit heb gekregen: "De Linkerbil Van Bettini". Het boek staat op het conto van Rotterdammer Wilfried de Jong. Het is uit 2005.
Het gaat deze keer niet om één uitgesmeerd verhaal, maar om een hele serie korter werk. Ik krijg vijf verhalen voorgeschoteld, dan 22 colums, daarna zes belevenissen en ten slotte nog (samen met Wim de Jong) een ruim twintig pagina's tellend interview met Johan Cruijff. Ik ga er nu eens niet iets uitlichten, maar wil hier wel gezegd hebben dat Wilfied de Jong van sport weet en ook weet hoe hij zijn verhaaltjes moet opschrijven. Zijn stukken en stukjes zijn een combinatie van vakmanschap en onmiskenbare literaire kwaliteit. Het boek gaat met een volle 8 terug in de kast.
woensdag 11 december 2019
Weblogbrief 15.06. 11 december 2019
Weblogbrief 15.06, 11 december 2019
Queridos amigos y familia, van Trudie kun je veel zeggen, maar mijn ijskast vullen met lekkernijen kan ze. Het immense vriesvak zit mutje vol met vleeswaren die maar gewarmd hoeven te worden: gehaktballen, zuurvlees en goulash. Voeg daarbij de drie bakken soep die ik na haar komst op zaterdag 30 november nog over heb en ik kan slechts constateren dat ik een tevreden mens ben. Mij kan wat eten betreft voorlopig niks gebeuren. Ik heb het oprechte gevoel dat ik zeker dit jaar en wellicht ook nog een eind in 2020 vooruit kan.
Laat ik maar gewoon bij surprisenavond - of is het nog middag, in ieder geval op 5 december – beginnen met mijn ditjes en datjes. Overal lees ik de nieuwste slagzin van mijn tweede stad: Las Palmas. donde sucede la vida, Las Palmas, de stad waar HET gebeurt. Is dat niet wonderbaar? Ik vrees dat het reclamebureau hem op een stortregnachtige avond, zoals deze donderdagavond, bedacht heeft. En dat het stadsbestuur vervolgens gedacht heef: die jongens en meisjes gaan erover, dus laten we hem ("donde sucede la vida") maar breeduit gaan afficheren.
Op de afdeling gekomen stuur ik eerst mijn brief uit en dan druk ik hem ook nog eens af voor eigen gebruik. Dan is mijn mail aan de beurt. De organisatie uit Lisse, die namens mij de BTW van de zonnepanelen gaat terugvragn bij de belastingdienst, blijft me bestoken met steeds dezelfde vragen, dus die krijgt van mij nu steeds korte antwoorden. Trudie is in Las Palmas en dan valt er weinig naar haar te mailen. De anderen sla ik eens een keertje over. (De mailboog kan niet altijd gespannen zijn.)
Vooruit, Harry heeft wel een heel mooie clip van ene Luna Lee, die het nummer Venus (van Robbie van Leeuwen) uiterst charmant uitvoert op een groot apparaat dat iets weg heeft van een horizontale harp. Prijzenswaardig op surprisenavond vind ik ook Harry's clip van Henk Westbroek (en nog een Henk) met zijn "Sinterklaas, wie kent hem niet?". Ik heb daar in mijn vorige brief "Zwarte Piet, wie kent hem niet?" van gemaakt, ook leuk toch?
Terzijde, bij Harry kun je met terugwerkende kracht ook terecht voor de strijd om de erfenis van Udo Jürgens (o.a. van "Merci, cherie", "Griechischer Wein") na diens dood in 2014. Het zou om zo'n 80 miljoen gaan. Harry zat met Greetje onlangs in Wenen en vertelt ook over een praatje van een gids bij het graf van Falco. Die vergeet compleet te vermelden dat de Hollandse broers Bolland heel erg mee verantwoordelijk kunnen worden gesteld voor het wereldsucces van "Rock me, Amadeus" en later "Jeanny". Zowel Udo (Brekelmann) als Falco (Hans Hötzel) liggen in Wenen op het kerkhof. Twee andere pophelden van de stad zijn Anton Karas met "Der dritte Mann" en Cochita Wurst met haar recente songfestivalhit. Voor de rest valt de stad vooral te prijzen voor wie van klassieke muziek houdt.
Een ander recent popartikel van Harry gaat over de luttele jaren dat de Animals in Engeland (en daarbuiten) furore maken. Het grote succes begint, als zanger Eric Burdon in 1963 toetreedt tot de Alan Price (toetsenist) R&B Combo. Net als de Rolling Stones heeft de nieuwe groep uit Newcastle, The Animals, veel oog voor zwarte Amerikaanse bluesmuziek. De eerste single "Baby, let me take you home" schiet al aardig in de roos. Dan komt in 1964 "The house of the rising sun" uit, een nummer van hun eerste album. Het is zegge en schrijve in één "take" opgenomen en schrijft echt wereldgeschiedeis. Tot op vandaag de dag kun je het nog geregeld horen. Op de LP met "The house of the rising sun" staan ook andere onvervalste bluesnummers zoals van John Lee Hooker "Dimples" en "Boob boom" en van Fats Domino "I've been around". Prachtig allemaal! In 1965 volgt nog een mooie tweede LP en "Don't let me be misunderstood" en dan is het helaas alweer "vorüber". Alan Price houdt ermee op, vanwege onderlinge ruzie, o.a. over de verdeling van de inkomsten en ook zijn vliegangst. Einde Animals!
Gaan we naar mijn "Zondag met Lubach" uitje van 1 december j.l. De kleinere onderwerpen betreffen die keer een verhaaltje over staatssecretaris Menno Snel en problemen met de kinderopvang en ook mag ik opnieuw kijken naar de carrière van Frans Timmermans, nu de Europese man voor het klimaat. Lang geleden maakte hij nog reclame voor roltrappen, was hij uitvinder en speelde hij de cabaretier. Toen die loopbanen in het slop raakten, kwam hij uit zijn politieke schulp en werd hij eerst Minister van Buitenlandse Zaken en sindsdien is hij een prominente EU-staatsman.
Veel amusanter vind ik uiteraard Lubach's uitval naar mensen met een bladblazer. Het is herfst en dan zie je "allerlei rare blaadjes op de grond". Daar moet nodig iets aan gedaan worden, legt de industrie ons in de mond. Die wil ons best zo'n herrie-apparaat aanpraten en veel mensen trappen er nog in ook.
Lubach's hoofdonderwerp op 1 december betreft het nieuwe shoppen op het internet: speelgoed uit China. De firma Ali Express, een tak van de Chinese winkel Alibaba, verovert o.a in Nederland een steeds groter deel van de markt. Dat komt vooral, omdat het Chinese speelgoed maar een kwart kost van wat wij gewend zijn ervoor te betalen. Keerzijde van de medaille is dat de Chinese producten vaak van veel mindere kwaliteit zijn, soms is het ook gewoon bedrog of puur jatwerk. Een enkele keer is de Chinese variant ronduit gevaarlijk en garantie krijgen ho maar (maar het zogenaamde keurmerk lijkt wel sprekend op ons C € logo). Controle op het Chinese speelgoed is haast niet meer te doen, nu er dagelijks zo'n 70.000 pakjes Nederland binnenkomen. Dan staat zelfs staatssecretaris Mona Keijzer machteloos.
Mag ik ook de volgende keer mijn Lubach-zegje weer doen?
De verjaardag van Sinterklaas vieren, "dat gief ´t hei neet". En toch, denk vooral niet dat er vandaag op vrijdag hier gewerkt wordt. Op 6 december is het hier "Día De La Constitución Española". Dat is een nationale feestdag (maar details kan ik jullie helaas niet geven). Domper op de feestvreugde vandaag is dat af en aan de regen naar beneden gutst. Gisteren was het overigens nog erger. (Tussen de buien is het droog, roep ik dan maar.)
Laat ik mijn dag maar eens beginnen met Trudie in het muziekzonnetje te zetten vanwege haar prestaties als keukenprinces de afgelopen week. Ik heb een driedubbele CD met 60 Duitse succesnummers door de jaren heen, vanaf 1925. Het doosje heeft de naam "Van Du Tot Da Da Da" meegekregen en komt uit de koker van kenner Vic van de Reijt. Laat ik daar maar eens een greep uit doen om Trudie te plezieren. Ik heb zelf het meeste op met de eerste van de drie, over de periode 1925-1963. Zal ik die maar eens voor jullie (en voor Trudie) opzetten? Hier zijn alle twintig nummers:
1.01. Ich hab' mein Herz in Heidelberg verloren – Heinz Lind Maria 1925
1.02. Mackie Messer – Dreigroschenoper 1928
1.03. Ich bin von Kopf bis Fuss auf Liebe einfestellt – Marle Dietrich 1930
1.04. Solidaritätslied – Ernst Busch 1932
1.06. Kan denn Liebe Sünde sein – Zarah Leander 1938
1.07. Lili Marleen – Lale Andersen 1939
1.08. Heimweh nach dem Kurfürstendamm – Hildegard Knef 1949
1.09. Ich hab'noch einen Koffer in Berlin – Marlene Dietrich 1951
1.10. Heimweh – Freddy Quinn 1956
1.11. Titititipso – Caterina Valente 1957
1.12. Banjo Boy - Jan & Kjeld 1959
1.13. Kriminal Tango – Hazy Osterwald Sextett 1959
1.14. Seemann, deine Heimat ist das Meer – Lolita 1960
1.15. Tanze mit mir Zin den Morgen – Gerhard Wendland 1960
1.16. Junge, komm bald wieder – Freddy Quinn 1962
1.17. Zwei kleine Italiener – Conny Froboess 1962
1.18. Ein kleines Kompliment – Louis Neefs 1962
1.19. Ich kauf' mir lieber eien Tirolerhut 1962
1.20. Aber schön war es doch – Hildergard Knef 1963
Dit is toch een serie waar je U tegen zegt. "Mackie Messer" en het "Solidaritätslied" zitten erbij, Caterina Valente mag met "Tipitipitipso" meedoen en kennen jullie "Banjo Boy" van Jan & Kjeld nog?
Ik weet het, op de twee latere CD's staan tussen het Duitse kaf ook enig koren ("pasas entre el escombo") zoals "Monja" van Roland W uit 1967, "Gute Nacht, Freunde" van Reinhard Mey uit 1974, "Skandal im Sperzik" van de Spider Murphy Gang uit 1981 en "Geh' nicht in die Stadt (heut' Nacht)" van Juliane Werding uit 1983. Niettemin blijf ik een voorkeur houden voor de echt oude nummers. Het is een echt memorabel stel schlagers!
Met mijn "novia" heb ik al dagenlang ruzie (in het nette) over iets op het balkon bij mijn overbuurvrouw. Ik heb haar met haar grijze permanentje en Hema-schort hier al eens vernoemd, als ze zelfs ook haar kleine stukje buiten bijna dagelijks een beurt geeft. Haar man is helaas naar beneden verbannen om zijn sigaretjes te roken. Intussen poetst en stoft zij nog steeds of we in de jaren vijftig zitten.
Op haar balkon zie ik een aantal planten en een lichtgroene mop staan, of liever hangen. Jullie weten dat het woord "mop" niet onder één hoedje te vangen is. Het staat voor een grap, ook voor een leuk meisje, moppie, maar volgens mijn Van Dale is het ook een zwabber. Ik heb een variant ervan zelfs hier zelf in huis.
Trudie verklaart me voor gek en haalt zelfs het internet erbij om mij erop te wijzen dat het absoluut geen mop, "mopa" is, maar een hangcactus. Hangcactus? Ik weet haast zeker dat het gemeenschappelijkste kenmerk van cactussen is dat ze rechtop staan. En toch, de twijfel slaat toe.
Nog vóór 10 uur neemt Trudie de streekbus naar het zuiden om daar nog een stuk of tien geocashes te gaan scoren. Ik heb rust tot ongeveer 6 uur en heb daarmee alle tijd om (o.a.) aan deze weglogbrief te schrijven. (plus morgen Sonia's oordeel te vragen over het lichtgroene hanggeval aan de overkant).
We vieren Trudie 's laatste avondmaal bij La Oliva op de boulevard. Eerst wordt er bier van het eiland gedronken en dan gaan we met nieuwe "jarras" allebei voor de vissoep ("sopa de pescado") gevolgd door vis zonder graten (Trudie) en hamburger (ik) met "papas fritas". Een uur erna wacht op het balkon nog een liter overheerlijke chocoladevla (met een overvloed aan cacao - daar kan die van Albert Heijn een puntje aan zuigen.)
Op de zaterdag staat Sonia zoals afgesproken om 10 uur voor de deur. Voordat ze druk aan het poetsen slaat, vragen Trudie en ik haar zo neutraal mogelijk wat het groene geval aan de overkant nou is. Zonder probleem vertelt ze dat het niet om een "mopa" of een "fregona" gaat, maar om een hangcactus.
Terwijl Trudie zielstevreden voor de laatste keer nog eens de boulevard opzoekt, bedenk ik dat je, als je verloren hebt, je je verlies ook moet nemen. Hoe komt iemand er in godsnaam bij om een hangcactus over de rand van zijn of haar balkon te gaan hangen?
Laat ik mijn verlies maar goedmaken door jullie te bestoken met twee lettergrepen woorden die op "mopa" rijmen. Ze dienen wel te kloppen als een bus. Bijv. "zopas" (iemand die slist) en "nopal" (nopcactus) zijn fout. Ik kom tot een zevental, als ik de twee van opa apart tel, zefs acht.
Daar gaan we. Het Spaanse "opa" staat voor sullig, maar ik ken het niet. Met hoofdletters, "OPA" is het een overnamebod, bij mij evenmin bekend. Dan mag ik nu door naar woorden die me wel bekend voorkomen. Ik kom allereerst bij "copa". Dat is Spaans voor een glas en een beker en voor wie dat aangaat, ook een voetbalbeker. "Estar de copas" staat voor op stap gaan en de jaarlijkse winnaar van het bekervoetbal in Spanje verdient de "copa del Rey". "Dopa" is een woord dat hier niet bestaat, maar "hopa" wel. Dat is Zuid-Amerikaans voor hallo en voor laat dat.
Verderop in het alfabet vind ik uiteraard "popa" terug, dat vooral voor achtersteven en achterwerk staat. In Aguïmes hebben ze volgens eigen reclame "el viento en popa", de wind in de rug. Uiteraard kennen jullie ook het woord "ropa", Spaans voor kleding. Als die "usada"is, is het tweedehands en "ropa vieja" is het gerecht van alle restjes van vorige dagen die je nog in de koelkast kon vinden. Dan ben ik alweer bij "sopa", zoals onze prima vissoep. "sopa de pescado" bij La Oliva gisteravond. Een uitvreter "come la sopa boba", leeft op andermans zak. En dan is hier alweer mijn laatste rijmwoord; "tropa", groep. "Estar de tropa" is onder de wapenen zijn en stoottroepen (wat dat nog voorstelt heden ten dage) zijn hier "tropas de asalto".
Ik ben er eindelijk doorheen, "afortunadamente".
Als Sonia verschwunden is om half 1, eet ik met Trudie eerst een kippetje met gebakken aardappelen, dan zijn overgebleven yoghurtjes aan de beurt. Om half 3 breng ik haar naar de streekbus om haar om kwart voor 3 uit te zwaaien. Op de terugweg naar huis vraag ik me serieus af, wanneer ik mijn eerste portie zuurvlees soldaat wil gaan maken. Of zal ik mijn eerste bal gehakt alvast gaan ontdooien?
´s Middags belt Eva mij op om me te vertellen dat het heel slecht met Greetjes gezondheid gesteld is. Een eerdere operatie heeft geen soelaas geboden en welbeschouwd is ze opgegeven. Verdere behandeling zou weinig of geen zin meer hebben. Ik bel daarna ook met Harry en krijg hezelfde naargeestige bericht.
Ik ga ´s avonds de deur niet uit en hang een paar uur voor de televisie. Soelaas biedt het apparaat niet. Mijn balkon is toch een beter bijkompunt. Daar lees ik mijn eerste boek van de week helemaal uit.
Eerlijk is eerlijk, veel zin om de week voort te zetten alsof er niks aan de hand is, heb ik niet. Vooruit, laat ik niettemin toch nog maar nieuwe muziek uit het land van mijn oosterburen opzetten. Van de zomer kon ik op Centre Ceramique de laatste nieuwe van Rammstein (titel: "Rammstein", uit 2019) lenen en hier is hij:
01. Deutschland
02. Radio
03. Zeig dich
04. Ausländer
05. Sex
06. Puppe
07. Was ich liebe
08. Diamant
09. Weit weg
10. Tattoo
11. Hallomann
Al tijden wacht ik op het moment dat ik een rekenkundige reeks nummers kan aanbevelen als uitschieters naar boven. Nu heb ik er een. Mijn voorkeur op "Rammstein" gaat uit naar de liedjes 1, 3, 5, 7, 9 en 11. Ik voeg daar wel nog aan toe dat liedje 1 echt iets bijzonders heeft. Jullie weten toch wel dat de nationale Duitse hymne "Deutschland, Duetschland über alles" na de tweede wereldoorlog niet langer in orde was volgens de overwinnaars van WOII. Daarvoor in de plaats is toen een ander lied gekomen, waarvan ik de titel zo vlug geeneens weet, laar staan dat ik het nummer kan meezingen.
In 2019 opent Rammstein zijn "Rammstein" met het nummer "Deutschland", dat het oude keizerrijk, of is het derde rijk, weer een beetje in ere herstelt.
Met Trudie heb ik het de afgelopen week uitgebreid gehad over hoe weinig wij eigenlijk weten van een lang als de Filipijnen. Nu bar Manila in mijn straat het probeert met karaoke, neemt mijn belangstelling voor de cultuur van het land wel toe. Hoeveel mensen zouden er eigenlijk wonen. Trudie kan zo iets zelfs opzoeken op het balkon (terwijl ik ervoor naar beneden moet, omdat ik daar pas wifi heb, van Carlos). Het land of liever de eilandengroep, in totaal 7640 stuks, ten oosten van Vietnam en ten noorden van het Indonesische Borneo en Sulawesi, telt maar liefst 105 miljoen inwoners. Of je een emmer leeggooit! De hoofdstad Manilla (in het Engels en Spaans met één l) ligt op het meest noordelijke eiland, maar het stikt van de andere grote steden. Hebben jullie überhaupt wel eens gehoord van Cabu of Davao? Die zitten (in mijn atlas van twintig jaar terug) ook boven de half miljoen.
Dan ga ik me uiteraard afvragen welke andere landen boven de 100 miljoen inwoners hebben. Het zal wel gemakkelijk op te zoeken zijn op een CBS-site of dergelijke, maar ook die heb ik boven in mijn "piso" niet paraat. Heeft bijv. Rusland meer dan 100 miljoen inwoners? En Turkije?
Op de maandagmorgen mag ik weer eens constateren dat het voor heel wat Palmenses (goed zo!) nog een vrije dag is. Dat komt, omdat de Kerk van Rome 8 december als bijzondere dag geclaimd heeft: Immaculada Concepción, Maria Onbevlekte Ontvangenis. Voor wie het niet weet of vergeten is, Maria is volgens de bijbel de moeder van god's zoon. Nu die heilige dag op een zondag valt, zijn bijv. de scholen op de maandag gesloten. Als ik om kwart over 8 op het balkon ga staan, is er geen kind met ouder voor de deur te bekennen. De café's bij mij beneden zijn wel open en later op de morgen ook de parfumerieën en dergelijke. Het zoontje van Francesco en zijn miep, in de leeftijd van Yves uit Amby, helpt mee in de zaak.
De schilders die bijna klaar zijn met hun werk boven schoenenzaak Avril, laten in alle vroegte ook hun neus al weer zien, om de puntjes daar op de denkbeeldige i te zetten. Zo waar – dat zal Trudie met terugwerkende kracht leuk vinden – wordt bij het scheiden van de markt het stukje links boven in het flatgebouw alsnog in de verf gezet. Volgens ons zou het beter eerst gestuct kunnen worden, maar daar maalt de daar dienstdoende schilder niet om. Met een kwast op een stok bestrijkt hij de kale plek met zijn toepassenlijke gele verf. Als die verf maar zitten blijft!
's Middags belt Eva weer. Ze is net bij Harry & een apathische Greetje op bezoek geweest.
In de nacht van maandag op dinsdag wordt Greetje vanuit Oegstgeest naar het LUMC gebracht, als ze thuis geen lucht meer krijgt. Er is vandaag, dinsdag, een nieuw gesprek met de behandelaars. Dat kan haast alleen maar "terminaal" eindigen.
Op de dinsdagavond moet Ajax het in Amsterdam opnemen tegen Valencia. Hier stemmen de terrassen liever af op Inter Milan tegen (het tweede elftal van) Barcelona Zelfs voor de rol van Ajax aan de Champions League is dit niet mijn dag. Ajax verliest met 0-1 door een doelpunt in de eerste helft van Rodrigo. Op "Gol" thuis voor de buis zie ik het later op de avond de nodige keren voorbijkomen.
Wie is toch de nummer 3 van Ajax die doodleuk naar het Ajax-doel terugloopt, zodat maar liefst drie Valencia-spelers niet buitenspel staan?
Helemaal zeker ben ik niet over wanneer jullie mijn volgende brief tegemoet kunnen zien. Ik ga morgen nog eens met Harry bellen en dan regelen om naar Nederland af te reizen. Tot kijk, hasta luego, PaulK.
BOEKENBIJLAGE
Daniel Cole is nieuw voor mij als schrijver. De jongeman uit het Zuidwesten van Engeland, geboren in 1983, heeft intussen al enkele thrillers op zijn conto staan. Min of meer willekeurig begin ik aan "Marionet", uit 2018. Het speelt in Londen en New York. Hier is mijn oordeel erover.
Eerst geef ik maar weer een idee waar het boek overgaat. Emily Baxter is hoofdinspecteur bij de Londense Metropolitan Police. Ze raakt verzeild in een drama dat zich om te beginnen vooral in Manhattan afspeelt: een aantal mensen wordt daar vermoord, waarbij tevens steeds een tweede persoon wordt meegeslachtofferd. De slachtoffers hebben het woord "pop" of "lokaas" op hun borst gekerfd staan. Baxter staat in New York nog een beetje op het tweede plan, achter FBI-vrouw Elliot Curtis en CIA-man Damien Rouche (spreek uit zoals douche). Als we de finale daar gehad hebben, met een ware slachtpartij in en vlakbij een kerkje aan Times Square, keert Baxter terug naar Londen. Rouche is in die stad opnieuw van de partij. Dan gaat het daar "loos", eindigend in een strijd op en om enkele metrostations, vooral Piccadilly Circus. Een groep onder leiding van iemand die ik hier "Azazel" zal dopen, probeert met moorden aandacht te vragen voor de eigen ellende.
Aardige bijrollen bij de politie zijn er voor Alex Edmunds, Finlay Shaw en laat ik Baxter's vriend Thomas Alcock niet te kort doen. Bij de tegenpartij kan ik niet om Alexei Green en later ook Lucas Keaton heen.
Ik heb een leesfout gemaakt. Van Daniel Cole had ik eerst "Ragdoll" moeten lezen, voordat ik aan "Marionet" begon. Niet alles wat ik nu voorgeschoteld krijg, kan ik direct plaatsen. Het zij zo, maar toch vind ik "Marionet" maar een matig boek. Als recensiecijfer heb ik er niet meer voor over dan een 6½, vooruit een 7- vanwege mijn omissie. Ik spreek hier wel uit dat ik Daniel Cole later nog eens een nieuwe kans zal geven door "Ragdoll" ter hand te nemen.
Er is maar één Ilja Leonard Pfeijffer, de voormalige leraar Latijn & Grieks, nu 40+ en schrijver/dichter. Hij heeft al zo'n 40 boeken op zijn naam heeft staan. Vorig jaar verscheen zijn "La Superba", dat terecht met de Nederlandse publieksprijs bekroond werd. Ik heb dat boek hier eerder lovend besproken. Nu ligt zijn "Grand Hotel Europa" al weer een tijdje in de boekwinkel (en ik had een een nieuwe publieksprijs best op zijn plaats gevonden). Het speelt opnieuw in Genua, waar hij woont, maar ook in bijv. Venetië.
Er spelen een paar verhalen door elkaar. Eentje gaat over de tijdelijke relatie van de schrijver met Clio, een jonge kunsthistorica. Hij ontmoet haar bij een lezing in Genua en woont daarna een tijd met haar samen in die stad. Dan verkassen ze naar Venetië, vieren tussendoor vakantie in Portovenere en eindigen hun relatie in Abu Dhabi, als Clio daar een baan accepteert. Tussendoor gaat Ilja Pfeijffer een paar keer naar Nederland, voor een toneelstuk van zijn eerdere boek en een documentaire filmproject met o.a. ene Marco. De mooie Clio is een kenner van vooral het werk van schilder Caravaggio (1572-1610). Die zou vlak voor zijn dood nog een schitterend drieluik hebben gemaakt (voor Scipione Borghese) om daarmee zijn doodvonnis teniet te doen. Het middenstuk: een biddende Maria Magdaena - of is het Caravaggio zelf? - doet boete in de woestijn, is zoek. Clio & Ilja gaan er "als spel" naar op zoek op een aantal plaatsen. Vinden ze het ook?
Pfeijffer vertrekt na zijn korte verblijf in Abu Dhabi naar het Grand Hotel Europa - ligt dat in Noord-Italië? - om bij te komen van zijn afgebroken relatie met Clio en er een boek over te schrijven. In het hotel komt hij in contact met mensen als Albane, Volonaki en Patelski. Ook het personeel in de persoon van Montebello (majordomus) , Abdul (piccolo) en nieuwe eigenaar Wang met zijn tolk ziet hij geregeld. Wang wil het nog zeer traditionele hotel moderniseren, voor nieuwe Chinese toeristen aantrekkelijk maken, door o.a. een zaal om te bouwen tot Engelse pub. Het boek eindigt met de dood van de vorige eigenares die nog altijd in het hotel woonde.
Tussen de twee verhalen door krijg ik een uitermate boeiende beschrijving van de vele nadelen van massatoerisme, zoals we dat heden ten dage kennen (en waaraan ik me ook een beetje schuldig maak). Volgens Ilja Pfeijffer en ook zijn kompaan Paretski is er veel fout aan het volkomen uit de hand gelopen toerisme in Venetië, Rome, Cinque Terre, Amsterdam, Giethoorn en noem maar op. Een terugkerende zin is: "Toerisme maakt kapot waardoor het wordt aangetrokken". Meer dan de twee verhalen is het boek een afgeven op de hordes in korte broeken en bloemetjesjurken die zich overal de baas wanen. Ons Europese continent teert nu vooral op zijn verleden, met zijn ruïnes en aangelegde natuurtuinen. Het is een historisch themapark geworden. Met prijsvechters gaan we steeds meer op reis naar bezienswaardigheden elders en worden intussen overspoeld door X miljoenen mensen die op een selfie willen staan met de Mona Lisa, de Rialtobrug en een Giethoorns bootje.Terzijde voegt Ilja Pfeijffer nog als ontboezeming zijn (minstens) acht types toeristen op. Zelf vindt hij zich (als halve allochtoon in Genua) vooral iemand van wie je niet mag merken dat hij Hollander is.
Voor mij is "Grand Hotel Europa" een pracht van een boek, mede ook omdat het zo'n goede beschrijving geeft van wat ons de komende decennia vanuit landen als China, India en Brazilië nog aan massatoerisme te wachten staat. Moet de overheid, nu de middenstand vooral in het verdienmodel denkt, niet allerlei toerisme gaan ontmoedigen, zelfs verbieden? Ik kom tot een volle 9 als recensiecijfer voor "Grand Hotel Europa". Het is hoog tijd om ook vroegere boeken van Ilja Pfeijfeer te gaan lezen.
Queridos amigos y familia, van Trudie kun je veel zeggen, maar mijn ijskast vullen met lekkernijen kan ze. Het immense vriesvak zit mutje vol met vleeswaren die maar gewarmd hoeven te worden: gehaktballen, zuurvlees en goulash. Voeg daarbij de drie bakken soep die ik na haar komst op zaterdag 30 november nog over heb en ik kan slechts constateren dat ik een tevreden mens ben. Mij kan wat eten betreft voorlopig niks gebeuren. Ik heb het oprechte gevoel dat ik zeker dit jaar en wellicht ook nog een eind in 2020 vooruit kan.
Laat ik maar gewoon bij surprisenavond - of is het nog middag, in ieder geval op 5 december – beginnen met mijn ditjes en datjes. Overal lees ik de nieuwste slagzin van mijn tweede stad: Las Palmas. donde sucede la vida, Las Palmas, de stad waar HET gebeurt. Is dat niet wonderbaar? Ik vrees dat het reclamebureau hem op een stortregnachtige avond, zoals deze donderdagavond, bedacht heeft. En dat het stadsbestuur vervolgens gedacht heef: die jongens en meisjes gaan erover, dus laten we hem ("donde sucede la vida") maar breeduit gaan afficheren.
Op de afdeling gekomen stuur ik eerst mijn brief uit en dan druk ik hem ook nog eens af voor eigen gebruik. Dan is mijn mail aan de beurt. De organisatie uit Lisse, die namens mij de BTW van de zonnepanelen gaat terugvragn bij de belastingdienst, blijft me bestoken met steeds dezelfde vragen, dus die krijgt van mij nu steeds korte antwoorden. Trudie is in Las Palmas en dan valt er weinig naar haar te mailen. De anderen sla ik eens een keertje over. (De mailboog kan niet altijd gespannen zijn.)
Vooruit, Harry heeft wel een heel mooie clip van ene Luna Lee, die het nummer Venus (van Robbie van Leeuwen) uiterst charmant uitvoert op een groot apparaat dat iets weg heeft van een horizontale harp. Prijzenswaardig op surprisenavond vind ik ook Harry's clip van Henk Westbroek (en nog een Henk) met zijn "Sinterklaas, wie kent hem niet?". Ik heb daar in mijn vorige brief "Zwarte Piet, wie kent hem niet?" van gemaakt, ook leuk toch?
Terzijde, bij Harry kun je met terugwerkende kracht ook terecht voor de strijd om de erfenis van Udo Jürgens (o.a. van "Merci, cherie", "Griechischer Wein") na diens dood in 2014. Het zou om zo'n 80 miljoen gaan. Harry zat met Greetje onlangs in Wenen en vertelt ook over een praatje van een gids bij het graf van Falco. Die vergeet compleet te vermelden dat de Hollandse broers Bolland heel erg mee verantwoordelijk kunnen worden gesteld voor het wereldsucces van "Rock me, Amadeus" en later "Jeanny". Zowel Udo (Brekelmann) als Falco (Hans Hötzel) liggen in Wenen op het kerkhof. Twee andere pophelden van de stad zijn Anton Karas met "Der dritte Mann" en Cochita Wurst met haar recente songfestivalhit. Voor de rest valt de stad vooral te prijzen voor wie van klassieke muziek houdt.
Een ander recent popartikel van Harry gaat over de luttele jaren dat de Animals in Engeland (en daarbuiten) furore maken. Het grote succes begint, als zanger Eric Burdon in 1963 toetreedt tot de Alan Price (toetsenist) R&B Combo. Net als de Rolling Stones heeft de nieuwe groep uit Newcastle, The Animals, veel oog voor zwarte Amerikaanse bluesmuziek. De eerste single "Baby, let me take you home" schiet al aardig in de roos. Dan komt in 1964 "The house of the rising sun" uit, een nummer van hun eerste album. Het is zegge en schrijve in één "take" opgenomen en schrijft echt wereldgeschiedeis. Tot op vandaag de dag kun je het nog geregeld horen. Op de LP met "The house of the rising sun" staan ook andere onvervalste bluesnummers zoals van John Lee Hooker "Dimples" en "Boob boom" en van Fats Domino "I've been around". Prachtig allemaal! In 1965 volgt nog een mooie tweede LP en "Don't let me be misunderstood" en dan is het helaas alweer "vorüber". Alan Price houdt ermee op, vanwege onderlinge ruzie, o.a. over de verdeling van de inkomsten en ook zijn vliegangst. Einde Animals!
Gaan we naar mijn "Zondag met Lubach" uitje van 1 december j.l. De kleinere onderwerpen betreffen die keer een verhaaltje over staatssecretaris Menno Snel en problemen met de kinderopvang en ook mag ik opnieuw kijken naar de carrière van Frans Timmermans, nu de Europese man voor het klimaat. Lang geleden maakte hij nog reclame voor roltrappen, was hij uitvinder en speelde hij de cabaretier. Toen die loopbanen in het slop raakten, kwam hij uit zijn politieke schulp en werd hij eerst Minister van Buitenlandse Zaken en sindsdien is hij een prominente EU-staatsman.
Veel amusanter vind ik uiteraard Lubach's uitval naar mensen met een bladblazer. Het is herfst en dan zie je "allerlei rare blaadjes op de grond". Daar moet nodig iets aan gedaan worden, legt de industrie ons in de mond. Die wil ons best zo'n herrie-apparaat aanpraten en veel mensen trappen er nog in ook.
Lubach's hoofdonderwerp op 1 december betreft het nieuwe shoppen op het internet: speelgoed uit China. De firma Ali Express, een tak van de Chinese winkel Alibaba, verovert o.a in Nederland een steeds groter deel van de markt. Dat komt vooral, omdat het Chinese speelgoed maar een kwart kost van wat wij gewend zijn ervoor te betalen. Keerzijde van de medaille is dat de Chinese producten vaak van veel mindere kwaliteit zijn, soms is het ook gewoon bedrog of puur jatwerk. Een enkele keer is de Chinese variant ronduit gevaarlijk en garantie krijgen ho maar (maar het zogenaamde keurmerk lijkt wel sprekend op ons C € logo). Controle op het Chinese speelgoed is haast niet meer te doen, nu er dagelijks zo'n 70.000 pakjes Nederland binnenkomen. Dan staat zelfs staatssecretaris Mona Keijzer machteloos.
Mag ik ook de volgende keer mijn Lubach-zegje weer doen?
De verjaardag van Sinterklaas vieren, "dat gief ´t hei neet". En toch, denk vooral niet dat er vandaag op vrijdag hier gewerkt wordt. Op 6 december is het hier "Día De La Constitución Española". Dat is een nationale feestdag (maar details kan ik jullie helaas niet geven). Domper op de feestvreugde vandaag is dat af en aan de regen naar beneden gutst. Gisteren was het overigens nog erger. (Tussen de buien is het droog, roep ik dan maar.)
Laat ik mijn dag maar eens beginnen met Trudie in het muziekzonnetje te zetten vanwege haar prestaties als keukenprinces de afgelopen week. Ik heb een driedubbele CD met 60 Duitse succesnummers door de jaren heen, vanaf 1925. Het doosje heeft de naam "Van Du Tot Da Da Da" meegekregen en komt uit de koker van kenner Vic van de Reijt. Laat ik daar maar eens een greep uit doen om Trudie te plezieren. Ik heb zelf het meeste op met de eerste van de drie, over de periode 1925-1963. Zal ik die maar eens voor jullie (en voor Trudie) opzetten? Hier zijn alle twintig nummers:
1.01. Ich hab' mein Herz in Heidelberg verloren – Heinz Lind Maria 1925
1.02. Mackie Messer – Dreigroschenoper 1928
1.03. Ich bin von Kopf bis Fuss auf Liebe einfestellt – Marle Dietrich 1930
1.04. Solidaritätslied – Ernst Busch 1932
1.07. Lili Marleen – Lale Andersen 1939
1.08. Heimweh nach dem Kurfürstendamm – Hildegard Knef 1949
1.09. Ich hab'noch einen Koffer in Berlin – Marlene Dietrich 1951
1.10. Heimweh – Freddy Quinn 1956
1.11. Titititipso – Caterina Valente 1957
1.12. Banjo Boy - Jan & Kjeld 1959
1.13. Kriminal Tango – Hazy Osterwald Sextett 1959
1.14. Seemann, deine Heimat ist das Meer – Lolita 1960
1.15. Tanze mit mir Zin den Morgen – Gerhard Wendland 1960
1.16. Junge, komm bald wieder – Freddy Quinn 1962
1.17. Zwei kleine Italiener – Conny Froboess 1962
1.18. Ein kleines Kompliment – Louis Neefs 1962
1.19. Ich kauf' mir lieber eien Tirolerhut 1962
1.20. Aber schön war es doch – Hildergard Knef 1963
Dit is toch een serie waar je U tegen zegt. "Mackie Messer" en het "Solidaritätslied" zitten erbij, Caterina Valente mag met "Tipitipitipso" meedoen en kennen jullie "Banjo Boy" van Jan & Kjeld nog?
Ik weet het, op de twee latere CD's staan tussen het Duitse kaf ook enig koren ("pasas entre el escombo") zoals "Monja" van Roland W uit 1967, "Gute Nacht, Freunde" van Reinhard Mey uit 1974, "Skandal im Sperzik" van de Spider Murphy Gang uit 1981 en "Geh' nicht in die Stadt (heut' Nacht)" van Juliane Werding uit 1983. Niettemin blijf ik een voorkeur houden voor de echt oude nummers. Het is een echt memorabel stel schlagers!
Met mijn "novia" heb ik al dagenlang ruzie (in het nette) over iets op het balkon bij mijn overbuurvrouw. Ik heb haar met haar grijze permanentje en Hema-schort hier al eens vernoemd, als ze zelfs ook haar kleine stukje buiten bijna dagelijks een beurt geeft. Haar man is helaas naar beneden verbannen om zijn sigaretjes te roken. Intussen poetst en stoft zij nog steeds of we in de jaren vijftig zitten.
Op haar balkon zie ik een aantal planten en een lichtgroene mop staan, of liever hangen. Jullie weten dat het woord "mop" niet onder één hoedje te vangen is. Het staat voor een grap, ook voor een leuk meisje, moppie, maar volgens mijn Van Dale is het ook een zwabber. Ik heb een variant ervan zelfs hier zelf in huis.
Trudie verklaart me voor gek en haalt zelfs het internet erbij om mij erop te wijzen dat het absoluut geen mop, "mopa" is, maar een hangcactus. Hangcactus? Ik weet haast zeker dat het gemeenschappelijkste kenmerk van cactussen is dat ze rechtop staan. En toch, de twijfel slaat toe.
Nog vóór 10 uur neemt Trudie de streekbus naar het zuiden om daar nog een stuk of tien geocashes te gaan scoren. Ik heb rust tot ongeveer 6 uur en heb daarmee alle tijd om (o.a.) aan deze weglogbrief te schrijven. (plus morgen Sonia's oordeel te vragen over het lichtgroene hanggeval aan de overkant).
We vieren Trudie 's laatste avondmaal bij La Oliva op de boulevard. Eerst wordt er bier van het eiland gedronken en dan gaan we met nieuwe "jarras" allebei voor de vissoep ("sopa de pescado") gevolgd door vis zonder graten (Trudie) en hamburger (ik) met "papas fritas". Een uur erna wacht op het balkon nog een liter overheerlijke chocoladevla (met een overvloed aan cacao - daar kan die van Albert Heijn een puntje aan zuigen.)
Op de zaterdag staat Sonia zoals afgesproken om 10 uur voor de deur. Voordat ze druk aan het poetsen slaat, vragen Trudie en ik haar zo neutraal mogelijk wat het groene geval aan de overkant nou is. Zonder probleem vertelt ze dat het niet om een "mopa" of een "fregona" gaat, maar om een hangcactus.
Terwijl Trudie zielstevreden voor de laatste keer nog eens de boulevard opzoekt, bedenk ik dat je, als je verloren hebt, je je verlies ook moet nemen. Hoe komt iemand er in godsnaam bij om een hangcactus over de rand van zijn of haar balkon te gaan hangen?
Laat ik mijn verlies maar goedmaken door jullie te bestoken met twee lettergrepen woorden die op "mopa" rijmen. Ze dienen wel te kloppen als een bus. Bijv. "zopas" (iemand die slist) en "nopal" (nopcactus) zijn fout. Ik kom tot een zevental, als ik de twee van opa apart tel, zefs acht.
Daar gaan we. Het Spaanse "opa" staat voor sullig, maar ik ken het niet. Met hoofdletters, "OPA" is het een overnamebod, bij mij evenmin bekend. Dan mag ik nu door naar woorden die me wel bekend voorkomen. Ik kom allereerst bij "copa". Dat is Spaans voor een glas en een beker en voor wie dat aangaat, ook een voetbalbeker. "Estar de copas" staat voor op stap gaan en de jaarlijkse winnaar van het bekervoetbal in Spanje verdient de "copa del Rey". "Dopa" is een woord dat hier niet bestaat, maar "hopa" wel. Dat is Zuid-Amerikaans voor hallo en voor laat dat.
Verderop in het alfabet vind ik uiteraard "popa" terug, dat vooral voor achtersteven en achterwerk staat. In Aguïmes hebben ze volgens eigen reclame "el viento en popa", de wind in de rug. Uiteraard kennen jullie ook het woord "ropa", Spaans voor kleding. Als die "usada"is, is het tweedehands en "ropa vieja" is het gerecht van alle restjes van vorige dagen die je nog in de koelkast kon vinden. Dan ben ik alweer bij "sopa", zoals onze prima vissoep. "sopa de pescado" bij La Oliva gisteravond. Een uitvreter "come la sopa boba", leeft op andermans zak. En dan is hier alweer mijn laatste rijmwoord; "tropa", groep. "Estar de tropa" is onder de wapenen zijn en stoottroepen (wat dat nog voorstelt heden ten dage) zijn hier "tropas de asalto".
Ik ben er eindelijk doorheen, "afortunadamente".
Als Sonia verschwunden is om half 1, eet ik met Trudie eerst een kippetje met gebakken aardappelen, dan zijn overgebleven yoghurtjes aan de beurt. Om half 3 breng ik haar naar de streekbus om haar om kwart voor 3 uit te zwaaien. Op de terugweg naar huis vraag ik me serieus af, wanneer ik mijn eerste portie zuurvlees soldaat wil gaan maken. Of zal ik mijn eerste bal gehakt alvast gaan ontdooien?
´s Middags belt Eva mij op om me te vertellen dat het heel slecht met Greetjes gezondheid gesteld is. Een eerdere operatie heeft geen soelaas geboden en welbeschouwd is ze opgegeven. Verdere behandeling zou weinig of geen zin meer hebben. Ik bel daarna ook met Harry en krijg hezelfde naargeestige bericht.
Ik ga ´s avonds de deur niet uit en hang een paar uur voor de televisie. Soelaas biedt het apparaat niet. Mijn balkon is toch een beter bijkompunt. Daar lees ik mijn eerste boek van de week helemaal uit.
Eerlijk is eerlijk, veel zin om de week voort te zetten alsof er niks aan de hand is, heb ik niet. Vooruit, laat ik niettemin toch nog maar nieuwe muziek uit het land van mijn oosterburen opzetten. Van de zomer kon ik op Centre Ceramique de laatste nieuwe van Rammstein (titel: "Rammstein", uit 2019) lenen en hier is hij:
01. Deutschland
02. Radio
03. Zeig dich
04. Ausländer
05. Sex
06. Puppe
07. Was ich liebe
08. Diamant
09. Weit weg
10. Tattoo
11. Hallomann
Al tijden wacht ik op het moment dat ik een rekenkundige reeks nummers kan aanbevelen als uitschieters naar boven. Nu heb ik er een. Mijn voorkeur op "Rammstein" gaat uit naar de liedjes 1, 3, 5, 7, 9 en 11. Ik voeg daar wel nog aan toe dat liedje 1 echt iets bijzonders heeft. Jullie weten toch wel dat de nationale Duitse hymne "Deutschland, Duetschland über alles" na de tweede wereldoorlog niet langer in orde was volgens de overwinnaars van WOII. Daarvoor in de plaats is toen een ander lied gekomen, waarvan ik de titel zo vlug geeneens weet, laar staan dat ik het nummer kan meezingen.
In 2019 opent Rammstein zijn "Rammstein" met het nummer "Deutschland", dat het oude keizerrijk, of is het derde rijk, weer een beetje in ere herstelt.
Met Trudie heb ik het de afgelopen week uitgebreid gehad over hoe weinig wij eigenlijk weten van een lang als de Filipijnen. Nu bar Manila in mijn straat het probeert met karaoke, neemt mijn belangstelling voor de cultuur van het land wel toe. Hoeveel mensen zouden er eigenlijk wonen. Trudie kan zo iets zelfs opzoeken op het balkon (terwijl ik ervoor naar beneden moet, omdat ik daar pas wifi heb, van Carlos). Het land of liever de eilandengroep, in totaal 7640 stuks, ten oosten van Vietnam en ten noorden van het Indonesische Borneo en Sulawesi, telt maar liefst 105 miljoen inwoners. Of je een emmer leeggooit! De hoofdstad Manilla (in het Engels en Spaans met één l) ligt op het meest noordelijke eiland, maar het stikt van de andere grote steden. Hebben jullie überhaupt wel eens gehoord van Cabu of Davao? Die zitten (in mijn atlas van twintig jaar terug) ook boven de half miljoen.
Dan ga ik me uiteraard afvragen welke andere landen boven de 100 miljoen inwoners hebben. Het zal wel gemakkelijk op te zoeken zijn op een CBS-site of dergelijke, maar ook die heb ik boven in mijn "piso" niet paraat. Heeft bijv. Rusland meer dan 100 miljoen inwoners? En Turkije?
Op de maandagmorgen mag ik weer eens constateren dat het voor heel wat Palmenses (goed zo!) nog een vrije dag is. Dat komt, omdat de Kerk van Rome 8 december als bijzondere dag geclaimd heeft: Immaculada Concepción, Maria Onbevlekte Ontvangenis. Voor wie het niet weet of vergeten is, Maria is volgens de bijbel de moeder van god's zoon. Nu die heilige dag op een zondag valt, zijn bijv. de scholen op de maandag gesloten. Als ik om kwart over 8 op het balkon ga staan, is er geen kind met ouder voor de deur te bekennen. De café's bij mij beneden zijn wel open en later op de morgen ook de parfumerieën en dergelijke. Het zoontje van Francesco en zijn miep, in de leeftijd van Yves uit Amby, helpt mee in de zaak.
De schilders die bijna klaar zijn met hun werk boven schoenenzaak Avril, laten in alle vroegte ook hun neus al weer zien, om de puntjes daar op de denkbeeldige i te zetten. Zo waar – dat zal Trudie met terugwerkende kracht leuk vinden – wordt bij het scheiden van de markt het stukje links boven in het flatgebouw alsnog in de verf gezet. Volgens ons zou het beter eerst gestuct kunnen worden, maar daar maalt de daar dienstdoende schilder niet om. Met een kwast op een stok bestrijkt hij de kale plek met zijn toepassenlijke gele verf. Als die verf maar zitten blijft!
's Middags belt Eva weer. Ze is net bij Harry & een apathische Greetje op bezoek geweest.
In de nacht van maandag op dinsdag wordt Greetje vanuit Oegstgeest naar het LUMC gebracht, als ze thuis geen lucht meer krijgt. Er is vandaag, dinsdag, een nieuw gesprek met de behandelaars. Dat kan haast alleen maar "terminaal" eindigen.
Op de dinsdagavond moet Ajax het in Amsterdam opnemen tegen Valencia. Hier stemmen de terrassen liever af op Inter Milan tegen (het tweede elftal van) Barcelona Zelfs voor de rol van Ajax aan de Champions League is dit niet mijn dag. Ajax verliest met 0-1 door een doelpunt in de eerste helft van Rodrigo. Op "Gol" thuis voor de buis zie ik het later op de avond de nodige keren voorbijkomen.
Wie is toch de nummer 3 van Ajax die doodleuk naar het Ajax-doel terugloopt, zodat maar liefst drie Valencia-spelers niet buitenspel staan?
Helemaal zeker ben ik niet over wanneer jullie mijn volgende brief tegemoet kunnen zien. Ik ga morgen nog eens met Harry bellen en dan regelen om naar Nederland af te reizen. Tot kijk, hasta luego, PaulK.
BOEKENBIJLAGE
Daniel Cole is nieuw voor mij als schrijver. De jongeman uit het Zuidwesten van Engeland, geboren in 1983, heeft intussen al enkele thrillers op zijn conto staan. Min of meer willekeurig begin ik aan "Marionet", uit 2018. Het speelt in Londen en New York. Hier is mijn oordeel erover.
Eerst geef ik maar weer een idee waar het boek overgaat. Emily Baxter is hoofdinspecteur bij de Londense Metropolitan Police. Ze raakt verzeild in een drama dat zich om te beginnen vooral in Manhattan afspeelt: een aantal mensen wordt daar vermoord, waarbij tevens steeds een tweede persoon wordt meegeslachtofferd. De slachtoffers hebben het woord "pop" of "lokaas" op hun borst gekerfd staan. Baxter staat in New York nog een beetje op het tweede plan, achter FBI-vrouw Elliot Curtis en CIA-man Damien Rouche (spreek uit zoals douche). Als we de finale daar gehad hebben, met een ware slachtpartij in en vlakbij een kerkje aan Times Square, keert Baxter terug naar Londen. Rouche is in die stad opnieuw van de partij. Dan gaat het daar "loos", eindigend in een strijd op en om enkele metrostations, vooral Piccadilly Circus. Een groep onder leiding van iemand die ik hier "Azazel" zal dopen, probeert met moorden aandacht te vragen voor de eigen ellende.
Aardige bijrollen bij de politie zijn er voor Alex Edmunds, Finlay Shaw en laat ik Baxter's vriend Thomas Alcock niet te kort doen. Bij de tegenpartij kan ik niet om Alexei Green en later ook Lucas Keaton heen.
Ik heb een leesfout gemaakt. Van Daniel Cole had ik eerst "Ragdoll" moeten lezen, voordat ik aan "Marionet" begon. Niet alles wat ik nu voorgeschoteld krijg, kan ik direct plaatsen. Het zij zo, maar toch vind ik "Marionet" maar een matig boek. Als recensiecijfer heb ik er niet meer voor over dan een 6½, vooruit een 7- vanwege mijn omissie. Ik spreek hier wel uit dat ik Daniel Cole later nog eens een nieuwe kans zal geven door "Ragdoll" ter hand te nemen.
Er is maar één Ilja Leonard Pfeijffer, de voormalige leraar Latijn & Grieks, nu 40+ en schrijver/dichter. Hij heeft al zo'n 40 boeken op zijn naam heeft staan. Vorig jaar verscheen zijn "La Superba", dat terecht met de Nederlandse publieksprijs bekroond werd. Ik heb dat boek hier eerder lovend besproken. Nu ligt zijn "Grand Hotel Europa" al weer een tijdje in de boekwinkel (en ik had een een nieuwe publieksprijs best op zijn plaats gevonden). Het speelt opnieuw in Genua, waar hij woont, maar ook in bijv. Venetië.
Er spelen een paar verhalen door elkaar. Eentje gaat over de tijdelijke relatie van de schrijver met Clio, een jonge kunsthistorica. Hij ontmoet haar bij een lezing in Genua en woont daarna een tijd met haar samen in die stad. Dan verkassen ze naar Venetië, vieren tussendoor vakantie in Portovenere en eindigen hun relatie in Abu Dhabi, als Clio daar een baan accepteert. Tussendoor gaat Ilja Pfeijffer een paar keer naar Nederland, voor een toneelstuk van zijn eerdere boek en een documentaire filmproject met o.a. ene Marco. De mooie Clio is een kenner van vooral het werk van schilder Caravaggio (1572-1610). Die zou vlak voor zijn dood nog een schitterend drieluik hebben gemaakt (voor Scipione Borghese) om daarmee zijn doodvonnis teniet te doen. Het middenstuk: een biddende Maria Magdaena - of is het Caravaggio zelf? - doet boete in de woestijn, is zoek. Clio & Ilja gaan er "als spel" naar op zoek op een aantal plaatsen. Vinden ze het ook?
Pfeijffer vertrekt na zijn korte verblijf in Abu Dhabi naar het Grand Hotel Europa - ligt dat in Noord-Italië? - om bij te komen van zijn afgebroken relatie met Clio en er een boek over te schrijven. In het hotel komt hij in contact met mensen als Albane, Volonaki en Patelski. Ook het personeel in de persoon van Montebello (majordomus) , Abdul (piccolo) en nieuwe eigenaar Wang met zijn tolk ziet hij geregeld. Wang wil het nog zeer traditionele hotel moderniseren, voor nieuwe Chinese toeristen aantrekkelijk maken, door o.a. een zaal om te bouwen tot Engelse pub. Het boek eindigt met de dood van de vorige eigenares die nog altijd in het hotel woonde.
Tussen de twee verhalen door krijg ik een uitermate boeiende beschrijving van de vele nadelen van massatoerisme, zoals we dat heden ten dage kennen (en waaraan ik me ook een beetje schuldig maak). Volgens Ilja Pfeijffer en ook zijn kompaan Paretski is er veel fout aan het volkomen uit de hand gelopen toerisme in Venetië, Rome, Cinque Terre, Amsterdam, Giethoorn en noem maar op. Een terugkerende zin is: "Toerisme maakt kapot waardoor het wordt aangetrokken". Meer dan de twee verhalen is het boek een afgeven op de hordes in korte broeken en bloemetjesjurken die zich overal de baas wanen. Ons Europese continent teert nu vooral op zijn verleden, met zijn ruïnes en aangelegde natuurtuinen. Het is een historisch themapark geworden. Met prijsvechters gaan we steeds meer op reis naar bezienswaardigheden elders en worden intussen overspoeld door X miljoenen mensen die op een selfie willen staan met de Mona Lisa, de Rialtobrug en een Giethoorns bootje.Terzijde voegt Ilja Pfeijffer nog als ontboezeming zijn (minstens) acht types toeristen op. Zelf vindt hij zich (als halve allochtoon in Genua) vooral iemand van wie je niet mag merken dat hij Hollander is.
Voor mij is "Grand Hotel Europa" een pracht van een boek, mede ook omdat het zo'n goede beschrijving geeft van wat ons de komende decennia vanuit landen als China, India en Brazilië nog aan massatoerisme te wachten staat. Moet de overheid, nu de middenstand vooral in het verdienmodel denkt, niet allerlei toerisme gaan ontmoedigen, zelfs verbieden? Ik kom tot een volle 9 als recensiecijfer voor "Grand Hotel Europa". Het is hoog tijd om ook vroegere boeken van Ilja Pfeijfeer te gaan lezen.
Abonneren op:
Posts (Atom)