Weblogbrief 15.07, 17 december 2019

Weblogbrief 15.07, 17 december 2019

Querida familia y amigos, hier ben ik weer met een brief waarvan het eerste stuk tot zaterdagmiddag in Las Palmas is geconcipieerd en daarna heb ik hem voortgezet vanuit mijn huis in Maastricht-Oost. Naturlijk heb ik na zitten denken of ik niet beter een week of meer kon overslaan, nu Greetje ziek is. Aan de andere kant, naast dit trieste deel is er ook nog steeds een vrolijk deel. Laat ik van beide zaken maar eens in dezelfde brief getuigen.

Ik krijg Harry op woensdagmorgen 11 december niet te pakken, maar lees later, als ik op de universiteit ben, een nieuwe e-mail van hem aan mij: het is, denkt hij, een kwestie van hooguit een paar dagen. Ik bestel een stoel in de Transavia-vlucht van zaterdagavond naar Eindhoven.
Ik verstuur mijn vorige brief aan jullie en druk een kopie (plus enkele foto's) af. Dan breng ik Harry, Trudie, Eva & Jan Willem en Ton & Marion ervan op de hoogte dat ik binnenkort naar Nederland kom. Een terugvlucht naar Gran Canaria boek ik nog niet. Dat lijkt me een zaak van later.

Vervolgens doe ik op de universiteit maar gewoon wat ik de laatste weken steeds doe: Harry's website bekijken en daarna mijn feuilleton van "Zondag Met Lubach" voortzetten.
Tussen de redelijk recente clips die Harry mij aanbiedt, zit er een van een live versie (in München) van Michael Jackson: "Black or white" een nummer uit 1991. De performance van de man blijft apart.
Eerder heeft Harry ook nog zijn verhaal over Jan de Winter op papier kunnen zetten, de vader van Jan-Maarten die als oud-hoofdreactuer van muziekblad Oor bij hem op bezoek is geweest. Jan de Winter, wie is dat nou weer? De vader van Jan-Maarten is in Amsterdam geboren in 1918 (een jaar eerder dan mijn vader). Hij treedt na de oorlog als jongeman in dienst van de AVRO. In 1950 wordt hij daar hoofd van de nieuwe sectie "Lichte Muziek".
(Wie van de ouderen kent niet nog de "Bonte Dinsdagavondtrein" van de omroep, met artiesten zoals de Wama's en Snip & Snap. Zoon Jan-Maarten de Winter (uit 1947) kan zich nog goed voor de geest halen hoe op de dinsdagavonden, ook in de jaren 50, steeds een hele stoet toeschouwers, die een kaartje hebben weten te bemachtigen, van het station in Hilversum naar de AVRO-studio trekken.)
In 1956 weet Nico Boer van Philips/Phonogram Jan de Winter over te halen om voor die platenfirma te komen werken. Later voegt ook Rine Geveke zich bij hen. De nieuwe doelgroep: teenagers, wil eigen sterren en om die te werven worden overal in het land talentenjachten georganiseerd. Concurrent Bovema (met Ger Oord) heeft goud in handen met Johnny Jordaan, maar Phonogram weet in die tijd o.a. Peter Koelwijn te contracteren.
Bij het opnemen van platen wordt er extra aandacht aan besteed dat de zangers en zangeressen goed verstaanbaar zijn. Toch heten veel nieuwkomers met hun hitsingles "nonvaleurs" te zijn, die zelfs niet fatsoenlijk noten kunnen lezen, laat staan ook nog spelen. Uitzonderingen zijn het harmonica-duo Karl Schriebl & Jos Hupperts uit Kerkrade en het zigeunerorkest van Tata Miranda. Grote tienerhits in bijv. 1960 zijn "Hou je echt nog van mij, Rocking Billy", een vertaald Zweeds nummer gezongen door Ria Valk, en "Ramona" van de Blue Diamonds (Riem en Ruud de Wolff). Van "Ramona" krijg ik zelfs een clip in het Spaans te zien. Weten jullie wel dat "Ramona" veel eerder een hit was van Gene Austin in 1928 (met ook een mooie filmversie in dat jaar van Tommy Weir)?
In de jaren erna, de sixties, kent Nederland, naast de Britse invasie, zijn eigen beatrage. Jan de Winter start een muziekuitgeverij op de Amsterdamse Weteringschans (schuin tegenover Paradiso). Jack Bulterman is in die tijd een van zijn arrangeurs Hij neemt nog een prima producer onder zijn hoede, Ad Kraamer, maar de sjeu gaat er langzaam en steeds meer af. Jan de Winter overlijdt in 2004.
Is dit geen mooi verhaal over de eerste jaren van de "lichte muziek" in Nederland?

Als tussenstapje vertel ik jullie dat Antoine Griezmann, vooralsnog een peperdure miskoop van voetbalclub Barcelona, tegenwoordig ook actief is als reclamemaker vooor de auto-industrie. "Hoy 3500 personas morirán en la carretera. Detente cuando estes cansado", Vandaag de dag gaan er 3500 mensen dood op straat. Hou je een beetje gedeisd, als je moe bent.
Nu nog wat beter voetballen en wie weet, komt het dan weer goed met deze spitse Fransman met een staartje.

En dan is het uiteraard tijd voor mijn (terugkerende) "column" over "Zondag Met Lubach". Allereerst staat die van 8 december op de rol. Wat kan zijn club toch veel brengen in een goed half uur tijd. Een klein onderwerp, om in de sfeer te komen, is deze keer de aangekondigde nieuwe protestactie van de boeren. Stoppen ze met hun waar door te geven aan de distributiecentra en de supermarkten en gaan ze hun producten zelf verkopen? Nee hoor, dat zit er niet in. Ze gaan in de week vóór kerst de distributiecentra blokkeren, in de hoop dat die hun vooraden niet op tijd kunnen uitventen naar de supermarkten. Dat protest nu al aankondigen zal er wel ook toe leiden dat de supermarkten hun tegenzetten kunnen voorbereiden. Ik vrees met Lubach dat een kleine hongerwinter vlak voor de "felices fiestas" er niet echt inzit.
Onderwerp 2 gaat over de steeds weer nieuwe zogenaamde mijlpalen in afwachting van het Europese songfestival in mei 2020. Een van de laatste is dat er meer dan 1000 vrijwilligers in Rotterdam komen helpen. En dat er een grote after-party zal zijn, voor de bobo's in de Maassilo en voor de overige Nederlanders in het Eurovillage. Er hangt wel een prijskaartje aan het entreebewijs van de overige Nederlanders. Voor niks gaat de zon op.
Het verbod om vuurwerk af te steken in Duindorp en Scheveningen houdt niet alleen VVD-kamerlid Dennis Wiersma bezig,. De ad interim burgemeester Remkes staat open voor alternatieve ideeën. De groep van Lubach doet hem er alvast een aan de hand: twee hoge uitkijktorens bouwen van kerstbomen en pallets en die op oudejaarsnacht in de fik steken. Wat zal het een vreugdevuur op het strand geven!
Dan mag ik nu – eindelijk – naar het hoofdonderwerp van "Zondag Met Lubach" van afgelopen zondag 8 december. Dat gaat - met permissie - over de vliegschaamte, een woord dat de nieuwe editie van de Van Dale zeker gaat halen. Als binnenkomer wordt bij "Zondag Met Lubach" een gepland optreden van Guus Meeuwis gememoreerd, in New York, waarvoor zo'n 3000 Brabanders zullen worden ingevlogen. Dan komt ons aller Mark Rutte weer even in beeld, die het echt te ver vindt gaan dat hij naar de conferentie over de klimaatcrisis in Madrid per trein zou moeten reizen. Met een vliegmachine doe je er maar 2 uur over en met de trein 15 uur.
Een belangrijk punt hiebij is natuurlijk dat we er met het spoor in Euroa nog steeds een rotzooitje van maken. In Spanje ligt een breder spoor dan bij ons en wie naar Duitsland gaat, krijgt aan de grens met andere leidingspanning van doen. Roger van Boxtel, nu de baas van de NS, zegt dat een rit Amsterdam-Berlijn best in minder tijd kan, maar we hebben nou eenmaal besloten dat die internationale trein op allerlei plaatsen in Nederland en Duitsland halt moet houden. Idem dito zou de treinrit Amsterdam-Madrid best in veel kortere tijd kunnen.
Bijna 40% van onze internationale reizen is binnen de 750 km en meer dan 70% is binnen Europa. Daar moet toch iets in Europees verband aan te verhapstukken zijn. Waarom zou een trein dat niet veel sneller kunnen doen? Als we de vliegtuigindustrie zo dramatisch bevoordelen: geen BTW, geen kerosinebelasting, zou ook een treinbonus best op zijn plaats zijn. Met de trein gaan zou voor wie dat graag ziet, ook nog eens heel goed zijn voor het milieu - Amsterdam-Madrid kost nu per vliegtuig 295 kilo CO2 en per trein 45 kilo.
Tot de voordelen om zaterdagavond naar Maastricht te gaan reken ik dat ik de volgende uitzending van "Zondag Met Lubach" op 15 december al op het moment van uitzending zelf op zijn merites kan gaan beoordelen.

Gewoontegetrouw neem ik op woensdagmiddag laat bus 12 vanaf de universiteit in het zuiden helemaal naar mijn parkje in La Isleta. Daar zit ik een uurtje te lezen op een bank bij de "kiosco" , voordat ik mag teruglopen naar het stadsbibliotheekje daar vlakbij. Weten jullie het nog? In het Spaans heet ze "biblioteca municipal Pepe Dámaso".
Ik lees er in verscheidene kranten hoe Valencia ons Ajax in de Amsterdamse Johan Cruyff Arena vernederd zou hebben. De werkelijkheid is anders, beste mensen. Joël Veltman is mijn verdediger al lang niet meer en dat heeft hij ook bij diverse gelegenheden laten merken. Als hij niet zo stom was geweest om een paar stappen terug te doen richting het doel van Onana, had Rodrigo in minuut 24 meer dan een beetje buitenspel gestaan, toen die de Ajax-keeper verschanste. Die Veltman zou ik, als ik trainer van Ajax was, definitief verbannen naar de bank of liever de kleedkamer en nog liever uit het stadion verwijderen. Veltman, opgehoepeld!
Wat heeft Valencia een geluk gehad bij acties van o.a. Donny van de Beek, Ziyech en Álvarez. Maar goed, 0-1 is 0-1, daar helpt geen lief moedertje aan.

Op donderdagmorgen loopt een meisje door mijn stukje straat met op haar voorgevel: "WHY NOT NOW?".

Overdag kijk ik met uiterst gemengde gevoelens terug op een debat dat ik gistermiddag op de computer "op het werk" heb bekeken. Voor ITV betreden zo´n vier weken terug de twee hoofdkemphanen van de Engelse verkiezing, Boris Johnson en Jeremy Corbyn, het strijdperk. Conservatief Boris Johnson is nog steeds niks meer dan de omhoog gevallen journalist, die eerder in Brussel heeft laten zien dat het daar niet allemaal pais en vree is. Om een leugentje toen en nu zat hij toen en zit hij nog steeds niet verlegen. Socialist Jemery Corbyn aan de andere kant is mij net iets te saai om tegen zijn opponent te scoren. Hij is helaas niet iemand om de oorlog meer te winnen. Vanaf het begin al krijgt zijn bijdrage aan het debat (bijna een uur) minder krediet. Hij houdt zich in tegenstelling tot Boris Johnson, ook ietsje teveel aan de hem toegemeten seconden. Corbyn is mij teveel een schoolmeester en Johnson een foute belhamel.
Na afloop blijkt dat andere, redelijk neutrale deskundigen in meerderheid vinden dat Corbyn beter over het voetlicht is gekomen dan Johnson. Maar de polls blijven onverbiddelijk: Boris Johnson met zijn Brexit-plan gaat de glorieuze overwinnaar worden, wellicht zelfs met een absolute meerderheid van de stemmen.
Als ik donderdagavond 12 december om half 9 of zo op NU.NL pols of de voorspelling is uitgekomen, blijkt dat ik weer eens te vroeg ben. Er kan nog steeds gestemd worden! Op de definitieve uitslag zal ik nog moeten wachten. Ik ga morgen, vrijdag nog eens opnieuw kijken of Jeremy Corbyn niet toch als winnaar uit de strijd is gekomen (maar ik denk van niet).

Harry vertelt me donderdagavond (per e-mail) dat het met Greetje in het LUMC nu wel weer ietsje beter gaat. De woensdag en donderdag lijken ietsje minder zwart te zijn dan de dagen ervoor. Trudie komt me zaterdagavond gelukkig in Eindhoven ophalen. Eva belt me en vraagt zich af of mijn vertrek nu naar Nederland niet een beetje voorbarig is.
Ik blijf bij mijn idee dat ik zaterdagavond in het vliegtuig naar Eindhoven ga zitten. Wellicht kan ik de komende week nog een keer bij Greetje op bezoek gaan in het Leidse ziekenhuis.

Terzijde, in El Corte Inglés is het donderdagavond best druk. Het is (bijna) "Black Friday", de feestdagen komen eraan en menigeen is daar nu al voor aan het shoppen. Ik ben er vooral om mijn voorraad nootjes weer eens op peil te brengen en of ik het leuk vind of niet, ik breng ook een bezoek aan de zesde etage van het noordgebouw. Die etage is helemaal in kerstsfeer ingericht, helaas.
Tussen de twee Corte Inglés gebouwen staan op het plein enkele jongeren (met masker op) uit te venten dat er wel weer vele vrachtwagens dieren naar de slachtbank zullen gaan en dat een en ander niet allemaal even zachthandig gebeurt. Het lijkt wel of ik naar actievoerders van Wakker Dier aan het kijken ben.

Vrijdagmorgen al zie ik op NU.NL dat Boris Johnson zijn tegenstander Jeremy Cordyn verpletterend heeft verslagen, heeft ingemaakt. Ongeveer 67% van alle stemgerechtigden is naar de stembus gegaan en daarvan heeft de conservatieve partij 44% gekregen en de socialisten 32%. Daarbovenop komt dat de Britten een ander kiesstelsel hebben dan wij. Er zijn 650 districten en voor ieder district geldt: "the winner takes all". (Bij de vierjaarlijkse presidentsverkiezing in de VS is iets dergelijks aan het handje. Daar is het: "the winner takes all" per staat.) Het kiesdistrictstelsel zorgt ervoor dat de partij van Boris Johnson 56% van alle 650 kiesmannen, Kamerleden achter zich weet, meer dan de helft. Jeremy Corbyn kan vertrekken door een zijdeur. Boris de Grote kan zijn variant van de Brexit op 31 januari met de nodige schwung gaan uitserveren in het Britse parlement.

Een van de meest onderschatte muzikanten van Nederland komt uit de provincie en is bij mijn weten nooit echt een "Nationale Bekendheid" geworden. Hij heet Alex Roeka, is geboren in 1945 in Ravenstein bij Nijmegen. Het is een laatbloeier, als het op studioplaten maken aankomt. Zijn eerste CD is van 1996, als hij de 40 jaar al gepasseerd is en daarna volgen er nog negen plus in 2017 een compilatie. Ik vind de man - de Nederlandse Bob Dylan? - zo goed dat ik hem hier met alles wat ik in me heb, ga opvoeren. Dat doe ik overigens met dank aan Vic Damoiseaux, op wiens uitvaart ik afgelopen zomer voor het eerst met de muziek van Alex Roeka (liedje 7 van mijn serie van 25) kennismaakte.
De eerste vijf CD's van de man uit Ravenstein zijn getiteld (met jaartal van uitkomen) "Zee Van Onrust" (1996), "Wildernis (1999), "Wolfshonger" (2002), "Schemerdrift"(2004) en "Hadeskade"(2006). De vijf CD's zijn m.i. allemaal indrukwekkend, maar het is misschien iets teveel van het goede om hier met de hele bups aan nummers aan te komen zetten. Dus selecteer ik voor jullie een 25-tal liedjes die ik echt allemaal even "guay" vind:
01.96.04. Late morgen
02.96,05. Blues op de nacht
03.96.10. Nanda
04.96.11. De blindenkaravaan
05.96.12. Roos
06.99.03. Blues bij de deur waar de man staat
07.99.07. Kermis in Ravenstein
08.99.08. De mannenwoestijn
09.99.12. Vader
10.02.01. De dag van altijd
11.02.05. Stad van je leven, stad van de dood
12.02.08. De muur van Geraardsbergen
13.02.11. Laat ons niet vergaan
14.02.12. Vechten tot het eind
15.04.04. Vuur en ijs
16.04.07. Miranda II
17.04.09. Er is geen later meer
18.04.10. Het licht van broeder Jozef
19.04.11. Het carnaval der doden in de hel
20.04.12. Alleen maar dit moment
21.06.04. Brand in het hart van de stad
22.06.05. Lege ochtendkroeg
23.06.08. Het lied van de vreemde
24.06.10. De sloeberbruid
25.06.12. Leer me de liefde weer
Ik herhaal het, in andere woorden: er is maar één Alex Roeka in Nederland en dat zit ik jullie bij dezen in te peperen. Ik weet nu al dat er later nog een tweede deel van zijn oeuvre volgt, dus bereid je daar geestelijk maar alvast op voor. Mijn 25 uit de eerste vijf CD's,, in totaal twee uur muziek, zijn naar mijn onbescheiden mening allemaal hoogtepunten, Daar ga ik verder niks meer aan afdoen of extra ophemelen. Doe me een lol en kijk in alle rust eens, hoe Alex Roeka jullie op bijv. YouTube voor verrassingen zal plaatsen.

Ik heb intussen al een flinke hap uit mijn voorraadje eten in de diepvries genomen. Eerder ging er al een halve kilo zuurvlees met toebehoren doorheen in twee sessies. Gisteren en vanmiddag is daar een pond of wat goulash bovenop gekomen, ook nu in tweeën, met bruin brood met veel pitjes en als toetje ook nog eens enkele yoghurtjes.
De liefde van een man gaat door de maag (naar de darmen).

Nu we de (weder-)geboorte van Jezus weer eens gaan beleven, vraag ik me in alle ernst af hoeveel mensen het instituut Kerk nog zien als een mediair tussen god en de gewone wereld. Kan ik als atheïst überhaupt nog voldoende begrip opbrengen voor mensen die in een god (of drie of meer) geloven? Zeker in Maastricht heb ik, zelfs onder mijn vrienden en kennissen, nog de nodige halve en hele godsgelovigen zitten. Laat ik mijn eerlijke mening daarover vandaag maar eens ronduit ventileren: wie zelfs maar enigszins rationeel is, hoort met het idee van een "god in de hemel" niks niemandal uitstaande te hebben. In god geloven is m.i. in strijd met nadenken. Daarbovenop zie ik ook nog eens geloven in de leidende rol van paters, dominees, imams e.d. in de uitoefening van je godsdienst zelfs als complete onzin.
Ik vertel aan mensen om mij heen graag het verhaal van de plek van onze aarde en onze zon in het melkwegstelsel: ergens op tweederde van het centrum, te midden van zijn honderd miljard andere zonnen. En dan te bedenken dat er 100 miljard melkwegstelsels zijn in het heelal en wie weet, zelfs wel meer heelallen. Dat er mensen zijn die daar nog weer een of meer goden boven zetten, met ook nog eens een Kerk of zo erbij, vind ik heel verontrustend. Ieder mens heeft, vind ik, recht op één afwijking, maar godsdienst hoort niet in het rijtje te vergeven fouten thuis.
Hebben jullie intussen de kerststal al uit de mottenballen gehaald, een sopje gegeven en op het dressoir gezet? Noche de paz, noche de amor", stille nacht, heilige nacht!

De zaterdag staat uiteraard in het teken van de overgang en dan bedoel ik niet die van jonge volwassene naar oudere. Ik heb het over mijn gang van Las Palmas naar Nederland. 's Ochtends zit ik nog te lezen op mijn balkon, dan eet ik in mijn keuken de restjes uit de ijskast op (maar niet als "ropa vieja"). Even over 2 uur besluit ik dat best alvast richting het streekbusstation kan gaan. Op het vliegveld blijkt mijn Transavia-vliegtuig een half uur vertraging te hebben. Dat komt mede, hoor ik later van een stewardess dat er op de heenvlucht een behoorlijke tegenwind heeft gestaan en dan duurt zo'n vlucht van ruim 3000 km een stuk langer dan 4½ uur.
Komen we nou niet te laat in Nederland aan om nog vóór 12 uur in Eindhoven te mogen landen? Uitwijken naar Schiphol is me één keer overkomen en heeft me vele uren extra tijd gekost. Moet ik Trudie alsnog afbellen, omdat die anders onverrichterzake om 11 uur, half 12 op de "kiss and ride" (wie bedenkt zo'n naam?) bij het Eindhovense vliegveld staat? Dezelfde "luchtwaardin" (op zijn Vlaams) verzekert me dat forse tegenwind op de heenweg tevens heel wat meewind inhoudt op de vlucht Gran Canaria – Eindhoven. Ik heb deze vlucht al vaak genoeg gemaakt, maar vanavond breek ik het record: de vlucht duurt deze keer maar drie uur en drie kwartier van start tot landing. Trudie staat in Eindhoven keurig in de aanslag om mij naar mijn huis in Maastricht-Oost te brengen. Om even over 1 lig ik op één oor.

Uitslapen hoort in Nederland een beetje bij de zondagmorgen. Om half 10 sta ik onder de douche en een stief kwartiertje later neem ik mijn pillen, zet een pot koffie en begin op mijn gemak de post door te nemen (die Ton eerder al netjes voor me op de grote tafel in de woonkamer heeft klaargelegd). Om in stijl te blijven bij deze brief zet ik als muziek nog eens opnieuw mijn top 25 van de eerste vijf CD's van Alex Roeka op.
Weten jullie al – ik heb het net vanmorgen op zijn "site" gezien - dat er vanaf deze week in nieuwe Roeka uit is? Ze heet "Rauwe Genade" en ik ga niet rusten (bij wijze van spreken dan) voordat ook die op mijn laptop staat. Er zijn vijftien nieuwe liedjes op de plaat, te beginnen met "Zanger van leven, liefde en dood". Andere nummers op de CD, die op BOL.COM al is aangekondigd, zijn o.a. "Credo voor een leeghoofd", "De Polen" (die hem helpen) en – als ode aan de plek waar hij zich een tijdje heeft teruggetrokken – "Zeeuwse wind".

Op maandagmorgen lees ik dat de trainer van voetbalclub PSV, Mark van Bommel, ontslagen is, nu de club zondagmiddag ook nog eens van Feyenoord verloren heeft. Te slechte resultaten de laatste tijd, wordt gezegd. Mijn Nederlandse clubje Ajax verliest ook, deze week voor de derde keer, nu van AZ in de laatste minuut. Erik ten Hag staat nog niet op straat, gelukkig.
Laat ik maar vlug naar later op de zondagavond gaan, als Arjen Lubach mij trakteert op de laatste "Zondag Met Lubach" in dit jaar. Er worden vijf onderwerpen "aangesneden", o.a. over het niet kunnen internetbankieren van sommige bejaarden (maar ze staan wel achter de rollator sinds 1987), de gebarentaal van de burgemeester van Utrecht en de canon van Nederland voor 18-jarigen. Ten hemelschreiend vind ik de afwijzing van de Marokkaanse overheid, ook van de ambassadeur in Den Haag, om staatssecretaris Ankie Broekers-Knol fatsoenlijk te woord te willen staan over het terugsturen van uitgeprocedeerde Marokkaanse jongeren.
Het hoofdonderwerp is deze keer – december - het meedoen aan loterijen. Ongeveer de helft van Nederland koopt wel eens een lot. Er zijn twee grote spelers in de markt. De ene is Novamedia met hun drie kassuccessen: de Nationale postcodeloterij, de Vriendenloterij en de BankGiroloterij (met hun "Wij zijn miljonair"). De andere grote speler is de Nederlandse Staat met zijn zeven loterijen. Wat de laatste betreft, komen bij Lubach, naast de Lotto, Eurojackpot, Lucky Day en het Miljoenenspel vooral de Toto aan bod (gokken op voetbalwedstrijden), de Krasloten ("krassen, cashen, klaar") en bovenal de Staatsloterij.
Er gaat om de zaak een beetje op te peppen jaarlijks zo'n 40 miljoen euro aan reclame doorheen, terwijl de winnaar op iets minder, 30 miljoen, kan rekenen (plus enige hulp van een geldbegeleider). Op de internetsite kun je al een half staatslot kopen voor 15 euro, maar met enkele extra klikken zit je op 30 dan wel 300 of zelfs 3000 euro. De rol van de overheid zou primair moeten zijn het gokken tegen te gaan (er zijn 80.000 gokverslaafden), de consument te beschermen en de criminaliteit en illegaliteit tegen te gaan. De werkelijkheid is helaas ietsje anders. Lubach suggereert met zoveel woorden – en volgens mij terecht - dat "Wopke" (Hoekstra, de minister van Financiën) met eerst zijn hondje en nu zijn egeltje via de loterijen een aardige nieuwe bron van inkomsten genereert.
In januari (2020) komt er wee een nieuwe serie "Zondag Met Lubach". Ik ga dan zeker weer kijken.

Gisteren kreeg ik Harry niet te pakken, maar op maandagmorgen zit hij aan de telefoon, als ik bel. Het gaat inderdaad weer ietsje beter met Greetje, maar helemaal overgaan van de kanker zit er niet meer in. Ze is ook nog steeds snel moe. Een bezoekje het afgelopen weekend van twee goede vriendinnen is haar best zwaar gevallen. Ik spreek met Harry af om woensdag opnieuw bellen en dan ook opnieuw te bekijken of en wanneer ik eens op bezoek in het ziekenhuis kan komen.
Intussen heeft hij het best druk met allerlei dingen regelen.

In Nederland kijk ik veel meer televisie dan wanneer ik in Las Palmas ben. Zelfs mijn nieuwe flatscreen daar verleidt me er maar zeer af en toe toe om eens een film of voetbalprogramma op te zetten. Hier in Maastricht heb ik er, met name 's avonds, best vrede mee om voor apparaat te zitten. Vooral sommige informatieve programma's kunnen me wel bekoren.
Jeroen Pauw heeft te kennen gegeven om met zijn praatprogramma te stoppen. Deze week is de laatste van zijn praatprogramma. Dat staat op de maandagavond (gisteren dus) voor een belangrijk deel in het teken van de arrestatie van Taghi. Voluit heet de man Rioudan Taghi, bij de politie Roudan T. en hij is van origine Marokkaan. Voor de politie, recherche, officieren van justitie en hoe ze allemaal heten is Taghi al tijden lang de belangrijkste en meest gezochte crimineel van Nederland, vanwege zijn drugshandel (hash op steeds grote schaal, nu ook vrachtwagens coke) en zijn veronderstelde hoofdrol bij allerlei liquidaties. Wat zijn ze blij, ik ook, dat Taghi in de nacht van maandag op dinsdag, in samenwerking met de politie van die stad, is opgepakt in Dubai. De uitlevering en berechting zal nog een hele tijd in beslag gaan nemen, maar ik schat in dat hij de rest van zijn leven in de bak moet gaan zitten in Nederland (als hij niet aan Marokka wordt uitgeleverd).
Is daarmee de rust in de drugswereld weergekeerd? Nee, vertellen de deskundigen bij "Pauw", waarschijnlijk gaat de rest van zijn organisatie gewoon door, eventueel met de tweede man als kopman. Ook zullen andere drugsorganisaties zeker gaan proberen om een deel van de afzetmarkt van Taghi te veroveren.

En dan is het dinsdag en lijkt me dat ik genoeg bladzijden heb om jullie mee te verrassen Vooruit, in de straat komt een jongen voorbij met op zijn jas: "NEVER AFRAID TO FAIL". Nooit bang om een fout te maken. Zo kan die wel weer. Mijn volgende brief kunnen jullie na het weekend verwachten, ik neem aan nog vóór Kerstmis.
Hou het niet droog de komende dagen, is mijn advies aan jullie, en tot ziens maar weer, hasta luego, PaulK.

P.S. Kerstkransjes en kerststollen mogen uiteraard pas na de hoogmis op 25 december gegeten worden. Bommetjes gooien en oliebollen wegwerken zijn nog langer taboe.

BOEKENBIJLAGE

Op de afgelopen donderdagavond ben ik in El Corte Inglés, ook op boekenafdeling. Die is op begane grond in het zuidgebouw. R=Er liggen allerlei nieuwe boeken (nog in harde kaft) die mij de moeite waard lijken. Ik zie er nu bijv. John le Carré's "Agent running in the field", Michael Connelly's "Dark sacred night", John Grisham's "The reckoning" en Stephen King's "The institute". Ze zijn wel allemaal in het Spaans, niet in het Engels, laat staan Nederlands. Tussen de niet- "novelas policiacas" valt mij er een van Isabel Allende op: "Largo pétalo de mar". En om dit alineaatje af te sluiten, er liggen ook maar liefst twee nieuwe boeken van Arturo Pérez-Reverte: "Sidi" en "Una historia de España".

Hoewel ik met name in het vliegtuig naar Eindhoven haast aanhoudend heb zitten lezen, ben ik nog lang niet door mijn leesboek, 600 blz. dichte tekst, heen. Komt dat mede, omdat het vliegtuig als een pijl naar het noorden ging? Jullie moeten het daarom doen met maar eentje, waaraan ik eigenlijk al voor mijn vertrek naar Las Palmas begonnen ben en dat ik de laatste dagen weer in Maastricht wel uit heb gekregen: "De Linkerbil Van Bettini". Het boek staat op het conto van Rotterdammer Wilfried de Jong. Het is uit 2005.
Het gaat deze keer niet om één uitgesmeerd verhaal, maar om een hele serie korter werk. Ik krijg vijf verhalen voorgeschoteld, dan 22 colums, daarna zes belevenissen en ten slotte nog (samen met Wim de Jong) een ruim twintig pagina's tellend interview met Johan Cruijff. Ik ga er nu eens niet iets uitlichten, maar wil hier wel gezegd hebben dat Wilfied de Jong van sport weet en ook weet hoe hij zijn verhaaltjes moet opschrijven. Zijn stukken en stukjes zijn een combinatie van vakmanschap en onmiskenbare literaire kwaliteit. Het boek gaat met een volle 8 terug in de kast.