Queridos amigos y familia, nog net voor de zoveelste verjaardag van Jezus van Nazareth, geboren in Bethlehem, heb ik de eer om jullie met een nieuwe brief te bepotelen. Deze keer ga ik niet terug naar mijn b.h.b.h. In Las Palmas, maar begin en eindig ik onverdroten op de W. Pieringestraot. Mijn vorige "carta" (brief in het Spaans) heb ik op 17 december gepost, dus heb ik het nu over de periode vanaf die middag.
Op de dinsdagmiddag hadden jullie me kunnen vinden in het centrum van de stad, aan de kant van Maastricht in sensu strictu. Reden: mijn Dante-handschoenen zijn zoek en dan is het tijd om een nieuw paar aan te schaffen. Waar kun je beter terecht dan in de Hema in de stad? Echt groot vind ik mijn handen niet, maar ik ben toch blij dat ik thuiskom met zwarte wollen exemplaren in de XL-variant.
Onderweg heb ik voor mijn printer hier ook nog een zwart-wit cartridge besteld (niet in voorraad) ben ik bij de AZ-winkel in Wiek. De mevrouw daar blijft me verbazen met haar deskundigheid. En na de Hema heb ik mij ook weer eens kunnen verlustigen aan een boel niet-Maastrichtenaren in boekhandel De Dominicanen.
's Avonds kijk ik naar (een groot stuk van) een Lords Of The Ring- film op Veronica. De hoeveelheid tussendoorse reclame op die zender blijft me irriteren, zeker als ik steeds weer opnieuw naar dezelfde reclames terug moet kijken. Reclameblokken zijn er m.i. vooral om je drank en knabbeltjes bij te vullen, ook wel om te gaan plassen, maar wat zou ik al die onzin graag afschaffen.
Deze keer is "Pauw" om 11 uur minder geslaagd, vind ik,]. Vanavond spreken de meeste onderwerpen mij niet erg aan.
Mijn telefoon had gisteren kuren – ik had geen Gboard meer, maar nu doet het apparaat het weer als vanouds. Komt dat, doordat ik maar eens alle eerdere bezigheden heb opgeruimd? Hoe dan ook, op de donderdagmorgen bel ik eerst met Harry. Met Greetje gaat het redelijk, ze is in ieder geval niet weer achteruitgegaan. Vanmiddag of morgen komt ze naar huis. Gewoon eten is er niet bij, alles gaat via een sonde. En praten kan ze ook niet meer. Door de specialist van KNO is voorzichtig voorgesteld om in januari naast chemotherapie ook (experimenteel) te beginnen met immunotherapie. Greetje gaat nog met Harry overleggen of ze dat nog wel wil.
Met Eva, die trouwens weer heel even bij Greetje in het LUMC is geweest, praat ik ook per telefoon bij. A.s. zaterdag (als Trudie in België zit, onder Gent) ga ik naar Amsterdam om mijn direkte familie, inclusief Lux & Dalí, weer eens te zien.
Daarna kijk ik op NPO een aparte documentaire af over de ondergang van de nu 67-jarige filmproducer Harvey Weinstein, een man van ongeveer mijn postuur. Als er één overbekend persoon is die gezorgd heeft voor tot de #ME TOO actie, is hij het wel. Bij nadere beschouwing heeft hij – vanuit zijn macht – legio vrouwen belaagd, zelfs verkracht, vanaf zeg 1980 tot bijna nu. Ik ga de documentaire-film van anderhalf uur hier niet uitgebreid citeren, bekijk hem zelf maar. Laat ik me beperken tot één woedende, openbare uitspraak van hem tegen een journaliste: "I am the sheriff of this shit ass town", daarmee vergoelijkend dat hij geregeld over de schreef is gegaan.
Vele tientallen vrouwen hebben geen aanklacht tegen hem willen indienen of zijn afgekocht. Het duurt tot 2017, voordat hij "hangt", omdat er dan heel veel tegelijkertijd tegen zijn smeerlapperij in opstand komen. Eindelijk, op 5 oktober komt The New York Times met een groot artikel op de voorpagina, met boven zijn foto de zin: "Harvey Weinstein paid off sexual harassment accusers for decades". Een journalist die zich al langer in de affaire heeft vastgebeten, Ronan Farrow, presenteert ongeveer gelijktijdig een stuk in The New Yorker onder de kop: "Abuses of power". Daarna gaat het balletje voor Harvey Weinstein definitief omlaag rollen.
Er is sprake van een wereldwijde zaak van machtswellust en misselijk makende onderdrukking, die de naam #ME TOO geeft gekregen. Nietr alleen Harvey Weinstein legt het loodje. De nodige mensen, met name mannen in allerlei hogere beroepen: de film, de televisie, banken, universiteiten, noem maar op, gebruiken hun macht om met (aankomend) personeel van bil te gaan, ook als dat personeel daar niet in het minst voor voelt.
Waarvan akte!
's Avonds ga ik eerst bij Trudie eten. Vooraf heb ik bij mij thuis op straat een alleszins acceptabele discussie over het leven zelf met buren Chris Leenders en Jo Kesselaar. Daar voegt zich even later ook nog Ellen bij, de vrouw van Chris. Om even over 5 stap ik op de fiets, met handschoenen aan, richting Plantijndomein.
Trudie en de jongens van Marcel & Danaris verwelkomen mij hartelijk en later ook de ouders. Met zijn zessen zitten we om 6 uur aan de "cena", de avondmaaltijd, vis met aardappelschijfjes en verse groente plus ijs na. Om kwart voor 8 ga ik weer terug "naar mijn hutje", want een kwartier later staat "El Clásico" op het programma, Barcelona tegen Real Madrid, in Camp Nou.
Op de Spaanse televisie is vooraf de nodige bombarie geweest, of de wedstrijd wel door mocht gaan. Nogal wat Catalanen zijn er nog steeds niet over uit dat hun "independencia" een sprookje is gebleken en diverse kopstukken van de afscheidingspartij zelfs in de gevangenis zijn beland. Met stukjes papier wordt vooraf de Catalaanse vlag (wit, blauw. paars) over alle toeschouwers heen uitgeserveerd. Sierd de Vos verzorgt het commentaar op Ziggo Sport.
De wedstrijd zelf – ik kan het ook niet helpen – is een beetje een flop. In de eerste helft mag Piquet een kopbal van Casemiro van de lijn koppen, vlak voor het doel, terwijl keeper Ter Stegen naast hem staat. Even later gebeurt min of meer hetzelfde aan de andere kant, als Messi uithaalt. Dan is Ramos er op de doellijn bij om een doelpunt te voorkómen. Enige andere wapenfeit voor de thee is een prachtpass van Messi over de verdediging van Real heen naar Alba, maar die schiet de bal net naast.
Over het geheel genomen is Real de iets betere ploeg, in de eerste en in de tweede helft. Over de hele tweede helft heb ik maar één zeer opmerkelijk moment. Een mooie voorzet van opzij wordt door Bale ingetikt, maar de aangever (wie?) blijkt een elleboog, niet méér, buitenspel te staan. Ook invallers in beide kanten kunnen er geen chocola van maken. De wedstrijd loopt puntlooos naar zijn einde. Dit is de eerste 0-0 uitslag van "El Clásico" sinds het najaar van 2002.
Midden in de nacht word ik wakker, omdat ik moet plassen. Het is 10 over half 4. Tegenwoordig is het usance dat ik er 's nachts een keertje uit moet. Het is de leeftijd zullen we maar zeggen. Meestal is het wel wat later, na een uur of 6, 7 nachtrust. In de badkamer, waar de WC is, is het tot mijn verbazing aardig licht. Hoe kan dat nou weer? Terug in mijn warme bed kijk ik nog eens opnieuw op mijn horloge. Blijkt het niet 10 over half 4 te zijn, maar 10 voor half 9. Dat is beter! Ik draai me op mijn andere zij en dommel weer weg.
Dan kijk ik 's ochtends op NPO naar een documentaire van ongeveer een uur over klokkenluiders in Italië. Is je baas corrupt, krijgt hij steekpenningen toegeschoven bij een grote aanbesteding? Denk dan eerst goed na, voordat je in je eentje de whistleblower gaat ziiten uithangen.
In de documentaire komen zeven klokkenluiders aan bod, van start tot finish. De corruptie van je baas, het smeergeld dat hij krijgt, melden bij de politie is maar een begin. Je moet ook gesprekken stiekem vastleggen op tape. Als de bal vervolgens aan het rollen gaat, wordt je belaagd, overgeplaatst en ervan beschuldigd dat je niet goed bij je hoofd bent dan wel zelf een deel van de casus bent. Pas jaren later krijg je eventueel je gelijk voor de rechter, eerder als ook de publieke opinie zich ermee bemoeit.
In Italië zouden er per jaar een kleine 800 zaken zijn, die door klokkenluiders zijn aangemeld.
In 2017 zijn drie inmiddels 65+ ikonen van de Nederlandse popmuziek een keer bij elkaar gekomen om samen een CD te maken. De Hollandse variant van de Traveling Wilburys bestaat uit Henny Vrienten, George Kooymans en Boudewijn de Groot. Als triootje hebben ze zich "Vreemde Kostgangers" genoemd, een acceptabele naam, en hun album heet "Nachtwerk". Hier zijn de zestien nummers van de CD:
01.Leven zat in de stad
02.Geloof, hoop, liefde
03.Schrijven
04.De afgesproken plek
05.Mocht je een minnaar willen
06.Ze houdt van mij
07.Water bij de wijn
08.Geen weg terug
09.Een eenzaam avontuur
10.Bang
11.Warm vanavond
12.Verslaafd
13.Ieder voor zich
14.Half leeg = half vol
15.Ik heb een hekel aan de blues
16.Dynamiet
Helaas, echt heel goed kan ik de CD niet vinden. Wat m.i. ontbreekt, is de oerdrang om er iets van te maken. Bijv., zo'n Boudewijn de Groot zou m.i. best wat meer opa mogen zijn en minder performer. Alle drie "Vreemde Kostgangers" zijn mij eigenlijk ietsje te uitgesponnen. Als ik toch liedjes moet noemen die (maar net) boven het maaiveld uitsteken, dan kom ik uit op de nummers 1, 3, 5, 7, 11 en 13. En laat ik ook eerlijk toegeven: bij vaker afdraaien wordt de CD wel beter.
In de middag denk ik: wat kan me gebeuren, ik doe nog een documentaire . En zo kom ik uit bij een uur bewegend beeld over het drie dagen durende feest dat de Perzische sjah, koning der koningen Mohammad Reza, in 1971 geeft om het voortbestaan van de Perzische monarchie te vieren. "The greatest party on earth" is ter gelegenheid van 2500 jaar dynastie, gaat terug tot Cyrus de Grote van vóór onze jaartelling.
Mohammad Reza komt op de troon in 1941, als zijn vader naar het buitenland verbannen wordt. In 1963 slaat zijn leger de witte revolutie neer (o.a. voor meer vrouwenrechten en een beter leven voor de boeren). De islamitische geestelijke leider Khomeini gaat dan in ballingschap. Terwijl bijna de helft van de bevolking onder de armoedegrens leeft, zou het feest in 1971 enkele honderden miljoenen dollars bedragen. Het is bedoeld om aan andere 60 à 70 staatshoofden uit het westelijk (met voor Nederland prins Bernard) en oostelijk halfrond plus Afrika te laten zien dat Perzië op en top is. Slechts een handje hoofden laat het afweten. Terzijde worden er enkele duizenden mensen opgepakt, die het feest en machtsvertoon niet zien zitten.
Bij de voorbereiding van het feest gaat men te leen bij deskundigen uit Parijs, o.a. van het beroemde restaurant Maxim's. Dan zet men bij de resten van Persepolis enkele grote luxe tenten neer. Met 100 vliegtuigen worden o.a. zes (of is het 18?) ton voedsel ingevlogen (uit Parijs), 12.000 flessen dure whisky en -voor wie dat leuk vindt – bijv. 360.0000 eieren. Het eten en drinken van de hoogwaardigheidsbekleders kan een aanvang nemen. Er is ook een legerparade om de Perzische macht uit te stralen en natuurlijk vuurwerk.
De overdaad van de machthebbers en gelijktijdige armoede in de bevolking zorgt er mede voor dat het verzet tegen het bewind van de sjah steeds groter wordt, In oktober 1979 wordt Mohammad Reza afgezet en verbannen. Twee maanden later vindt een islamitische revolutie plaats en neemt Khomeini het stokje over.
Bij het nieuws 's avonds is vooral het vandaag overlijden van Jules Deelder vermeldenswaard. De vlaggen (witgroen) in Rotterdam hangen halfstok voor de man die onlangs nog zijn 75ste verjaardag vierde en toen voor de zoveelste keer onderscheiden werd. Hij zat een maand terug ook aan tafel in het programma van Jeroen Pauw.
Bij "Pauw" aan boord zijn vanavond laat Ahmed Aboutaleb, Wilfied de Jong, Jan Mulder en Benjamin Herman (jazzmuzikant) om de nachtburgemeester van Rotterdam uit te zwaaien. Benjamin Herman speelt daarna met zijn orkestje en vader en dochter Dulfer St. James Infirmary, de uitvaartmars in New Orleans, Dood gaan we allemaal, dichter, junkie en jazz-publicist Jules Deelder is helaas niet meer.
Op de vrijdag kijk ik nog maar eens opnieuw op mijn NPO-app, welke programma's ik allemaal gemist heb de afgelopen weken. Dan blijft bijv. dat op 7 december j.l. (de 16de verjaardag van prinses Amalia) Jack Spijkerman op herhaling is geweest met zijn voormalig cabaretprogramma "Kopspijkers". Dat startte 25 jaar geleden en hield het tien jaar vol. Onlangs mocht Jack met zijn hele bus cabaretiers nog één keer opnieuw vlammen, en uur lang.
Ik kan hier niet de hele trits grappen gaan herhalen, maar pik der een paar uit voor deze brief. Thierry Baudet liep aan het begin van de nieuwe "Kopspijkers" al onaangenaam door het beeld en was verder op aktief met een liedje over zijn malafide ideeën. Heel aardig vond ik het gesprek van Jack Spijkerman met een rolstoeljongere (Rauw) en een jonge autist (Fabian). Vooral de autist was goed voor enkele schalkse opmerkingen. Op het einde zaten bij Jack aan de "deze week" tafel: "Femke Halsema", "hotelier en publiekslieveling Martien" en "Willem Alexander". Vooral de laatste vond ik goed op dreef, o.a. met de grap dat zijn opa omkwam in de vriendinnen en zijn neef in de huizen in Amsterdam. Wat "Femke" de kreet ontlokte dat die neef dan wel eens iets aan een probleem met haar toilet thuis mocht doen. Op de valreep diende "Ivo Opstelten" zich ook nog aan.
Ik betwijfel of ik de diverse "DWDD-heimwee"-programma's op de televisie wel aardig vind. Niettemin, deze opknapbeurt van Kopspijkers kon er m.i. best mee door. Leuk!
Zaterdag 21 december is de eerste winterdag en voor mij opreisdag. Hierna gaan de dagen weer lengen. Om 9 uur zit ik in de trein naar Amsterdam, met een honderd jaar oud boek van ruim 600 bladzijden dat ik zeer te pruimen vind. In de hoofdstad aangekomen begin ik – zoals wel vaker – met een broodje tonijn te eten bij de Hema op de Nieuwendijk. Voedzaam, zo'n 12 uurtje, terwijl ik naar het voorbij trekkende publiek kijk, uit echt alle windstreken van de wereld. Dan ga ik aan de wandel, via de Dam, het Rokin, de Reguliersbreestraat en het Rembrandtplein naar de Utrechtsestraat, om halt te houden bij platenzaak Concerto. Het is vooral druk bij de vele bakken LP's. Zo waar zie ik bij de Nederlandse CD's de nieuwe van van Alex Roeka liggen: "Rauwe Genade", net uit. (Die had ik natuurlijk ter plekke moeten kopen, vind ik later, maar dan is het te laat.) Bij Concerto ligt nog steeds veel moois, ook tweedehands.
Opeens krijg ik wat je noemt forse aandrang. Ik moet nodig naar de "grote" WC. Ik verlaat Concerto in aller ijl en ga naar binnen bij café Krom op de hoek vlakbij. Daar vlei me tevreden op de WC-pot. Even later zit ik een stuk lichter, maar uiterst tevreden aan een Cola Zero in de zeer bruine zaak. Op de stoel naast me staat mijn Albert Heijntas met Eva's skipak en Gabi's elektrische tandenborstel (die ze eerder vergeten is, nadat ze een weekendje in mijn huis in Maastricht gezeten heeft).
Ik loop via het Frederiksplein naar de Van Woustraat en sla af naar rechts voor de Albert Cuypmarkt. Het begint te druilen, maar geanimeerd en vol kooplustigen blijft het. Er is zoals altijd een hoop rommel te koop, wat kun je er lekkere vis krijgen en zal ik, zoals heel vroeger, weer eens een grote zure bom nemen? In de (ook tweedehands) grote boekenkraam op de markt liggen de nodige interessante boeken voor een prijs van niks, maar ik heb mijn Boekenverlanglijst niet bij me en misschien heb ik ook wel gewoon geen zin vandaag om toe te slaan. De grote platenwinkel op de Albert Cuyp zie ik niet; zou die zaak er de brui aan hebben gegeven?
De Albert Cuypmarkt, het blijft misschien wel de beste markt van Mokum. Uiteindelijk kom ik wel weer uit op de Ferdinand Bolstraat en kan ik doorlopen naar de Ceintuurbaan voor mijn lijn 24 naar Eva.
Jan Willem gaat aan de slag op het kookeiland en Eva en ik praten bij. Zij wist al dat Harry En Greetje gisteren gingen trouwen, terwijl ik het vandaag met een e-mailtje heb moeten doen. De diverse dranken worden uit de kelder, ijskast en kast gehaald plus door ons gekochte "knabbeltjes". Er komt inderdaad een prima rijsttafel op tafel; die man van Eva kan beter koken dan ik. Hij brengt me ook nog eens om even vóór acht uur naar het Amstelstation.
Om 18 over 8 zit ik – met opnieuw mijn boek – in de trein, die mij vanaf Amsterdam-Amstel in 2¼ uur gaat afleveren op het station van Maastricht, of liever "Maastricht-Centraal". Onderweg in de trein denk ik nog even: wie zou de kickbokswedstrijd tussen Nico Verhoeven en Badr Hari winnen, die vanavond in de Arnhemse Gelredome is?
Op zondagmorgen kijk ik hem af, op een videootje van NU.NL. In de eerste twee ronden geven de kemphanen elkaar weinig toe: Badr Hari wint ronde 1 en Nico Verhoeven ronde 2. Dan, in het begin van ronde 3, als Nico Verhoeven al twee keer acht tellen heeft gekregen, deelt Badr Hari met zijn linker voet een forse trap uit tegen het hoofd van Nico Verhoeven. Die raakt diens been nog even aan en dan valt Badr Hari op de mat, helemaal niet zo hard. Blijken zijn enkelbanden ineens niet meer mee te willen doen. Dus is en blijft Nederlander Nico Verhoeven zijn wereldtitel in het zwaargewicht kickboksen houden wegens opgeven van de Marokkaan.
Ik ben het eens met Johan Derksen die op de televisie verklaart dat kickboksen eigenlijk verboden zou moeten worden. Aan de andere kant, zo'n minipartijtje "Ga jij KO of ik?" met goede afloop laat ik me in retrospectief toch niet ontgaan.
Wordt het niet tijd voor een vers muziekje? Ja, toch? Laat ik of het niks kost nog maar een keer iets Nederlands opzetten. Leo Blokhuis, o.a. van de top 2000, is al vele tientallen jaren de man van Ricky Koole. Zij is een vrouw (uit 1972) die op de Academie voor Kleinkunst heeft gezeten en sindsdien haar tijd verdeelt tussen film, theater en televisie. Leo's vrouw heeft intussen ook een aantal CD's op haar naam staan, waaronder één Nederlandse: "Wind Om Het Huis" uit 2011. De meeste nummers op het album heeft ze zelf geschreven. Hier zijn ze allemaal:
01,Gerbera's
02.De nacht
03.Regen
04.Ik draag je wel naar huis
05.Lege handen
06.De olielamp
07.Ik ben stil
08.Niets meer voor mij
09.Net zo lief alleen
10.Niet vergeten
11.Dr. John
12.Vermeer
Eerlijk is eerlijk, een beetje iel vind ik de stem van Ricky Koole wel. Ze is me ietsje te klein voor kunst, die m.i. best wat meer overdonderend mag zijn. Maar af en toe is ze toch ook wel aardig, zoals op de nummers 3, 5, 7, 9 en 10. Misschien moet ik nog eens een van Ricky Koole's Engelstalige platen proberen, bijv. vrij recent met de jongens van Ocobar.
's Middags kijk ik eens op de website van Harry,of hij, ondanks de beroerde persoonlijke omstangheden, nog clips heeft afgescheiden die ik heel goed vind. Wat hij brengt, is niet veel, maar wel uit een goed hart. Aardig vind ik vooral Johnny Cash op zijn oude dag met "Hurt". En nog meer: kleindochter Holly Willams van opa Hank, met diens "I'm so lonesome I could cry" uit 2013. Als ik het niet mis heb, is de originele versie van Hank Williams uit 1949.
Dan is het maandag en ga ik het met jullie hebben over de man van Ricky Koole, te weten Leo Blokhuis. Eigenlijk is hij de reden dat ik Ricky Koole een plekje in deze brief heb gegund. Popmuziekkenner Leo Blokhuis is deze maand voor de zoveelste keer actief in de top 2000 met zijn "untold stories".
Terug in de tijd geeft hij bijv. in 2013, zes jaar geleden, disc jockey Gerard Ekdoorn van Toppop3 wekelijks een mini-lesje van 5 à 10 minuten. Zijn muzikale bijdragen hebben de naam: "Over ... " en dan waar het die keer over gaat. Vandaag heb ik een stuk of vijftien clipjes" nog eens afgekeken. Hier zijn ze op alfabetische volgorde. Ik doe er steeds een enkel zinnetje bij van iets dat mij aan het filmpje is opgevallen:
01-Over award shows.
Eminem maakt zijn fout over homo's goed door samen met Elton John op te treden.
02-Over David Bowie.
Hoogtepunt van David Bowie in Berlijn vind ik nog steeds zijn "Heroes".
03-Over festivals.
Het eerste in Nederland is Pinkpop in Geleen, één dag in 1970, net vóór Kralingen.
04-Over flops.
"Sultans of Swing" van Dire Straits doet niks totdat het in Nederland een hit wordt.
05-Over gekken.
Er is maar één Phil Spector, tot hij iemand ombrengt en in de gevangenis verdwijnt.
06-Over Justin Timberlake.>BR> Is dit de nieuwe Michael Jackson? Zijn "Rock your baby" komt niet op "Invincible".
07-Over kerstmuziek.
In Nederland kom je dan uit bij de "Eenzame kerst" van André Hazes.
08-Over Margaret Thatcher.
Mark Knopfler veroordeelt de Falklands-oorlog met "Brother in arms".
09-Over natuurfilms.
Dan kom je vanzelf uit bij "What a wonderful world" van Louis Armstrong.
10-Over merchandise.
Het is een immense handel. Voorbeeld: de tong van de Rolling Stones.
11-Over racisme.
Dit is een ode aan andere huidskleuren, zelfs "Being green" van Kermit the frog.
12-Over reclame.
Zelfs Bob Dylan gaat overstag met "Lovesick" voor bepaald damesondergoed.
13-Over revolutie.
14-Pver Rusland.
Dan mag "Pussy Riot" niet ontbreken met de kritiek op Putin.
15-Over "slechte" muziek.
Ik heb "Doe Maar" ook nooit iets gevonden (bijv. hun nummer "Smoorverliefd").
Op de dinsdag, vandaag dus, is het weer tijd om mijn brief aan jullie te versturen. Er zit geen boekenbijlage bij, omdat ik mijn dikke boek dat ik aan het lezen ben, nog steeds niet uit heb (mede, omdat ik hier 's avonds nogal eens voor de buis zit). Mijn brief hierna komt ook nog uit Maastricht, op 31 december. De dag erop (in 2020) vertrek ik weer naar Las Palmas en moeten jullie wachten tot na Driekoningen voor een vervolg.
Voor nu, haal gerust eens een kransje uit de boom en vooruit, de kerststol kan wat mij betreft ook al op tafel gezet worden. Trek wel een jas aan, als je eruit moet, om "kemissies" te doen voor het kerstdiner, want ik vind het buiten venijnig koud. Wat wil je, als je Las Palmasweer gewend bent.
Veer zien us, hasta luego, PaulK.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten