Weblogbrief 15.03, 22 november 2019

Weblogbrief 15.03, 22 november 2019

Queridos amigos y familia, deze brief, de derde van deze winter, wordt een korte (maar alles is relatief). Ik heb maar vier dagen. Voor sommigen van jullie is dat een voordeel, maar er zijn zeker ook lezers die vinden dat mijn geschrijf wel "body" moet hebben? Hoe dan ook, hier ben ik weer.

Ik begin met terugwerkende kracht op afgelopen maandag. Op de afdeling word ik welkom geheten door diverse meisjes op "mijn" kamer die een stage bij Lluis volgen plus eentje die aan haar afstudeeropdracht of dergelijke werkt. Mijn deel van de kamer hebben ze vlekkeloos gelaten.
Helaas, de printer in de andere gan (Fysiologie, Farmacologie) doet het vandaag niet en Tomas kan er morgen pas iets aan doen. Dus moet ik Lluis lastig vallen, die op zijn kamer ook een kopieerapparaat heeft staan. Bij hem en met zijn hulp maak ik een foto van mijn paspoort en mijn bankpasje om naar de firma uit Lisse te sturen die voor mij de BTW bij de belastingdienst gaat terugvragen. Ik ben Lluis dankbaar voor zijn hulp, maar vraag hem dan ook maar in een moeite door, wanneer hij het nieuwe TV-toestel bij mij komt installeren. Misschien kan hij mij ook helpen om de balkontafel, die ik echt niks vind, te verplaatsen naar de tussenkamer. Hij heeft het over vrijdagmiddag, vanmiddag dus. Ik moet sowieso, zeker na 4 uur, thuis zijn, omdat dan ook mijn "limpiadora" Sonia weer present zal zijn.
Ik mail Trudie, Ton en Harry, maar voor mijn mail aan Harry ga ik eerst op zijn website kijken. Daarop staan allerlei nieuwe clips die mijn goedkeuring wegdragen, zoals van Ry Cooder ("Canción mixteca"), Ringo Starr ("Think it over") en Abba (Gimme, gimme, gimme"). De hoofdprijs gaat deze keer naar een groep met vooraan drie dames die mij erg verrassen met hun "Waiting around to die" uit 2001. De groep heet "The Be Good Tanyas" en ik vind hun getokkel zo goed dat ik er t.z.t. graag meer muziek van wil downloaden (via Muziekweb).
Ook Harry's stukje over Herman van Veen met zijn "Hilversum 3" op platenlabel Harlekijn heeft mijn zege. Ik wist niet dat de melodie afkomstig is van een Duitse schlager: "Lang schon nimmer gesehen" (of dergelijke) van de groep Haidsling. Wel staat me nog goed voor de geest dat Willem Wilmink er een puike Nederlendse tekst voor heeft geleverd.

Dan wordt het wederom tijd voor mijn onderonsje met Arjen Lubach. De uitzending van "Zondag met Lubach", steeds een half uur op de zondagavonden op NPO 3 om tien over 9, gaat deze keer over de "liefdes" van Mariëlle Treebeeke van Nieuwsuur en de "rotmaatregel" volgens Marc Rutte om de maximum snelheid op autowegen weer terug te brengen naar 100 km/uur. Zelfs andere VVD-ers zijn het niet met hem eens.
Ook zit Shell in het verdomhoekje. Ze heeft o.a. Katja Schuurman ingehuurd om haar bijdrage aan de stikstofdiscussie te leveren. Er wordt een race georganiseerd tussen een team uit Engeland en Nederland, van Londen naar Istanboel om te kijken wie van twee teams het schoonste rijdt. De Engelse ploeg wint, omdat haar (CO2?) uitstoot (slechts) bijna 2500 zou zijn. Hoe bestaat het, als ze er niet bij vermelden dat het met de trein maar 360 is. Shell weet in 1988 al dat er een groot probleem met de luchtverontreiniging is. In 1991 maakte ze er zelfs een opbeurend milieufilmpje over. In de decennia erna beijvert de benzinefirma zich vooral om de luchtverontreiniging door hun brandstof en de gevolgen daarvan zoveel mogelijk te blokkeren.

Zijn we er daarmee? Nee, want de hoofdmoot moet nog komen: het geld dat het koningshuis jaarlijks van de overheid "vangt". "Zondag met Lubach" brengt me er in vijftien minuten volledig van op de hoogte. Als we de inkomsten van Máxia en de kinderen buiten beschouwing laten, is alleen al Willem Alexander jaarlijks goed voor bijna een miljoen euro. Daar komt voor zijn veronderstelde onkosten jaarlijks nog eens bijna vijf miljoen bij. En voor het geval dat jullie denken dat hij ook omkomt in de kosten voor hofhouding en materiële zaken, dat is maar zeer de vraag. Het groot onderhoud van de paleizen, de Groene Draeck, de eigen trein, het met de regering gedeelde vliegtuig, de koninklijke stallen e.d. vallen allemaal niet onder deze onkosten. Die zitten in de begroting van enkele ministeries. Het hele idee dat het koningshuis best een extra centje kan gebruiken, stamt uit de jaren 60, als (Juliana met) Prins Bernard aan het roer staat en tegen het kabinet zegt dat ze tekort komen. In die tijd zouden de royalties een vermogen van zo'n 200 miljoen gulden hebben gehad, belastingvrij. Dat is omgerekend en met rente nu een à twee miljard euro. Of je een emmer leeggooit.
En dan hoor ik Marc Rutte wederom roepen dat het allemaal nogal ingewikkeld in elkaar steekt. Zou hij "Zondag met Lubach" nog wel leuk vinden?

Pas om half 6 verdwijn ik uit mijn universiteitsgebouw. Op twee hoog zijn echt alle twee gangen leeg. Laat ik maar aannemen dat ale mensen dagelijks zo vroeg beginnen 's morgens dat ze blij zijn dat ze vóór half 6 huiswaarts mogen.
Mijn rit met bus 12 naar La Isleta verloopt probleemloos, maar wat is het druk in de dubbelbus. Uiteraard heb ik wel een zitplaats, omdat ik bijna in het begin ben ingestapt. In het parkje zit ik tot 7 uur geanimeerd te lezen in het "stand alone" boek van Michael Connelly met rechercheur Renée Ballard en dan mag ik weer naar mijn bibliotheekje vlakbij.
Mijn eerste bericht aan jullie gaat over autocoureur Max Verstappen. De nu 22-jarige heeft zichzelf en Red Bull weer eens een overwinning bezorgd, nu in de voorlaatste race van het seizoen in Brazilië. Zijn alweer achtste eerste plaats in totaal is er een vóór Gasly en Saintz (met van de andere kopstukken als eerste Hamilton op de zevende plaats). Omdat Sainz uit Spanje is, zie ik in de kranten wel een foto van Sainz staan (de eerste podiumplaats sinds 2014) en helaas niet van een besmuikt lachende Max. De eerste plaatsen voor het hele Formule 1-seizoen zijn intussen wel al vergeven aan Hamilton en Bottas van Mercedes, maar Max Verstappen staat, met nog maar één race te gaan, nu wel derde in de stand, vóór de Ferrari's van Leclerc en Vettel.
Allerlei gedoe over de voorrondes van het Europees kampioenschap voor landenteams is niet aan mij besteed, laat staan de zoveelste nederlaag van UD Las Palmas. Ik vind het wel interassant om jullie op de hoogte te brengen van de stand in de Spaanse "Primera División". Barcelona en Real Madrid hebben nog een onderling treffen tegoed en staan na twaalf wedstrijden op een gedeelde eerste plaats met 25 punten (Barça met drie nederlagen en één gelijkspel, Real met één nederlaag en vier gelijke spelen). Derde en vierde staan Atlético Madrid en Sevilla met 24 punten uit dertien wedstrijden, op de voet gevolgd door Real Sociedad met 23. Karim Benzema is topschutter met negen doelpunten, met Lionel Messi als tweede met acht (maar hij heeft wel pas acht wedstrijden gespeeld).
Overal in de kranten kom ik wervende advertenties tegen van het nieuwe telefoontoestel annex de camera en video-camera van Huawei (Mate30 Pro). "El futuro empieza hoy", vandaag begint de toekomst, laat de Chinese firma mij in veelvoud weten.
Laat ik mijn krantenrubriekje deze keer maar weer eens eindigen met een mooie cartoon uit La Provincia. Een bejaarde (zoals ondergetekende) moppert: "No entiendo nada de lo que está pasando en este país", ik hoor niks over wat er in dit land gebeurt. Waarop dezelfde man verzucht: "Gracias a dios", goddank.

Mijn dinsdagmorgen begint heel opbeurend, laat ik maar zeggen. Ik heb mijn thermometertje van vorige winter voor de show meegenomen naar Las Palmas. Het apparaat, met naast de temperatuur ook de tijd, datum en dag, doet het niet meer en zal ik er nog eens mee naar mijn horlogemannetje gaan?
Dan besluit ik, nadat ik mijn boek weg heb gelegd,om de drie mini-batterijtjes aan de achterkant eens andersom erin te stoppen, met de gladde kant bij de veertjes. Tot mijn verbazing begint de thermoeter prompt te piepen en verschijnt van alles op de "display". Even later heb ik hem weer op de goede stand staan. Het is nu enigszins bewolkt weer (zie ik zelf) met een temperatuur van 20,6 graden Celsius op het balkon. Ik kan Trudie gaan vertellen dat ze de nieuwe, die ik van Marijke voor mijn verjaardag gekregen heb, niet met voorrang voor mij in orde hoeft te maken en mee te nemen naar Las Palmas over anderhalve week. Die kan, met binnen- en buitentemperatuur, in Maastricht blijven om daar zijn heilzame werk te doen.

Als ik Harry mag geloven, en waarom zou ik aan hem twijfelen, is Prince een door de critici zwaar onderschatte muzikant, in ieder geval als het op CD-verkoop aankomt. De kleine man uit Minneapolis, is van 1959 en hij overlijdt in 2016. Dan zou je zeggen dat daarmee zijn bijdrage aan de platenverkoop toch wel op zal zijn. Echter, van de zomer ligt tussen de nieuwste CD's in Centre Ceramique een exemplaar van "Originals" uit 2018. Er staan vijftien nummers op die hij in 1981-1991 heeft opgenomen, maar die ik in mijn verzameling Prince-nummers niet terug kan vinden. Mede daarom zet ik ze voor jullie hier op een rijtje:
01. Sex shooter
02. Jungle love
03. Manic Monday
04. Noon rendezvous
05. Make-up
06. 100 MPH
07. You're my love
08. Holly rock
09. Baby, you're a trip
10. The glamorous life
11. Gigolos get lonely too
12. Love...thy will be done
13. Dear Michelangelo
14. Wouldn't you love to love me?
15. Nothing compares 2 U
Wat is mooie postume serie! Voor wie daar prijs op stelt: mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar de nummers 1, 3, 6, 9, 11 en 12. Het laatste nummer: "Nothing compares 2 U" vind ik er een in de buitencategorie, nog steeds. Ik ken het uiteraard al van Prince samen met Rosie Gaynes, maar op deze "Originals" doet hij het in zijn eentje. Echt, uit de kunst. Helaas voor haar, maar ook Sinead O'Connor's versie van het nummer kan er m.i. niet aan tippen.

In de vroege avond ga ik allereerst naar het postkantoor in de Bernardo de la Torre. Terzijde, hier kun je nog op een postkantoor terecht na "werktijd". Als ik mijn brief over mijn BTW-teruggave heb afgegeven, gefrankeerd en wel, loop ik terug naar plaza Farray en van daar naar het parkje dat lang geleden aan de stad geschonken is door ene Pino Apolinario. Misschien vind ik dat wel het interessantste parkje van de stad; in ieder geval heeft het meer weg van een parkje dan Santa Catalina en San Telmo, die voor mij de naam "parque" niet echt verdienen. Ik heb in het parkje, met volkstuintjes en een kinderspeelplaats, nog eens met Spaanse lerares Natalia zitten kletsen, terwijl haar dochtertje de klimrekken onveilig maakte. Ik herinner me dat ik haar toen vroeg wat ook al weer een "tunera" is. De struik - of is het boom – staat groot afgebeeld op de muur van de speelplaats en "tunera" is Spaans voor vijgencactus. Ik denk dat zo'n plant niet in Nederland zal groeien (behalve misschien in een hortus botanicus).
Daarna zak ik af naar de Mesa Y López om op een bank in mijn (tweede) boek van deze week te lezen. Later neem ik de kelder van het noordelijke El Corte Inglés, want ik ben bijna door mijn notenvoorraad heen. Voor een kwart kilo geprepareerde hazelnoten dan wel amandelen betaal ik in de Hipercor of hoe hij heet 4 euro 95, maar het zijn wel de lekkerste die ik ken. En nou komt het, het is nu drie voor de prijs van twee, dus eigenlijk ben ik helemaal niet zo duur uit. Enige bezwaar: de "avellanas tostadas" komen uit Turkije en de "almendras fritas" uit Californië. Ik neem aan dat de "nueces" of liever nog gezegd de "frutas secos" ook hier op de Canarische eilanden geproduceerd worden.

Op de woensdagmorgen overdenk ik weer eens dat ik echt weinig of niks weet van economie. Waarom zou die bijv. ieder jaar moeten groeien? Vorig jaar kreeg ik een mooi boek cadeau van Marcel en Damaris, waarin een jonge econome dat met vuur bestreed. Nu ben ik begonnen in het boek "Nudge", kort Amerikaans voor een duwtje in de rug, van het duo Thaler en Sunstein. Voor wie dat niet weet (zoals ik), Richard Thaler was de Nobelprijswinnaar economie in 2017. "Nudge", eerste druk uit 2008, is voor mij geen boek om in een keer uit te lezen. Het is er meer een om er in stukjes en beetjes ruimte voor te maken in je hoofd. Intussen ben ik 50 bladzijden gevorderd en binnenkort word ik door de schrijvers aangemoedigd "om de verleiding te weerstaan". Als ik het boek uitheb, ga ik jullie er zeker nog eens over vertellen.

´s Avonds ben ik wat blij, als ik bij Rocasa – de Spaanse Blokker – een halve literglas – model glazen bierpul - heb gevonden ter vervanging van mijn stuk gegane exemplaar. Ik krijg er een mooie "bolsa" van Rocasa bij uitgereikt.
Dat brengt ne op de plastic tasjes die ik overal krijg (tegen geringe betaling en prima om mijn huisvuil af te voeren). De tasjes van De Spar hebben intussen een verbetering ondergaan. Ze zijn nu wat steviger dan voorheen, met als opschrift "El mundo necesita abrazos", de wereld heeft behoefte aan omarmingen. Bij de Hiperdino krijgt het "reciclar" (recyclen, in het Italiaans ook witwassen) extra aandacht: "Está no es una bolsa cualquiera. Su plastico es reciclado 50%-70%", dit is niet zo maar een tasje. Het plastic is voor 50%-70% gerecycled". El Corte Inglés doet er vervolgens nog een schepje bovenop: "Ya cuentas con bolsas como esta, de plástico 80% reciclado. Reutilízala, por favor. Sabemos que nos quedo mucho por hacer. Por eso, y astamos en movimiento." Wat een lap tekst. Vertaald staat er zo iets als: Zakjes zoals deze, zijn voor 80% van gerecycled plastic. Gebruik ze best nog eens. We weten dat het ons moeite kost om ze te maken. Om die reden zijn we bezig om ze te verbeteren.

's Avonds laat voer ik ten tweeden male (na vorige week) Midas Dekkers op, nu met zijn deel 2 van "Het Beest". En alweer zit ik echt te genieten, van zeventien nieuwe columns voor "Vroege Vogels". Als ik te kiezen heb, val ik bij dit werkje vooral voor "De bidvalk", "De kijker", "De meeltor", "De chihuahua", uiteraard "De cucaracha", "Het virus" en last, but not least ook "De Orang-oetan". Ik heb al heel lang "iets" met de stukjes en boeken van bioloog Midas Dekkers. Zijn diverse gesproken colums voor "Vroege Vogels" zijn echt om door een ringetje te halen.

Ik kan het niet laten. Zal ik donderdagmorgen, in deze korte tijdspanne, nog een nieuwe CD inzetten? Ik heb nog een andere, recent uitgebrachte CD van Prince, ook uit 2018. Helemaal duidelijk waarom mijn bibliotheek (Centre Ceramique) deze heeft aangeschaft, is het mij niet. De CD heet "Piano And A Microphone 1983" en kennelijk is het de bedoeling dat ik ook eens kennis maak met de eerste pogingen van Prince, op piano met zang, om nieuwe nummers te bedenken.
Wie geen fan is van Prince, mag deze alinea, 35 minuten oefen-Prince, voor mij compleet overslaan. Echter, zelfs ook de fans ga ik teleurstellen, want wat moet ik met een eerste uitprobeersel van nummers zoals "Mary don't you weep", "Cold coffee& cocaine" dan wel "Why the butterflies"? Dan zie ik dat er ook anderhalve minuut "Purple rain" op de CD staat, één jaar voordat het nummer, uitgebreid tot bijna negen minuten, een wereldhit wordt. Alleen daarvoor al laat ik de hele CD toch weer op de extra harde schijf van mijn computer staan.
"I never meant to cause you any sorrow. I never meant to cause you (any) pain. Purple rain"!

Ik kom nog eens terug op de karaoke-tent Manila bij mij tegenover in de straat. Hoe men zijn best ook doet, de zaak wil nog niet echt lopen. De club Chinezen die al eens binnen is gaan kijken, is geloof ik zonder meer fan van karaoke, maar vindt een en ander ietsje aan de dure kant, Een heel gezelschap uit het verre oosten, vooral dames, zit daarom liever buiten op de bank, want dat kost niks. Dat gebeurt sinds een week of zo zelfs avond aan avond. Op het betonnen stukje naast de bank is een tafelkleedje is gelegd als ondergrond voor potje kaarten.
Het is rustig publiek en m.i. goed volk. Ik heb inderdaad de nodige sympathie voor ze. Daarbij heb ik liever van doen met deze quasi-allochtonen in mijn stukje straat dan met een contingent lawaaiige, lallende zwervers. Zal ik de kaarters eens iets te drinken gaan brengen op de late avond?

Willen jullie nog iets aparts op de valreep, via NU.NL? Martine Bijl heeft postuum de Publieksprijs gewonnen voor haar boek "Rinkeldekink". Ze kreeg ruim drie jaar terug een beroerte en knapte daarvan maar moelijk op. Daarbij kreeg ze ook nog eens een depressie. Een half jaar terug overleed ze. De prijs voor haar laatste boek is bij De Wereld Draait Door door Matthijs van Nieuwkerk overhandigd aan haar man Berend Boudewijn.
Ik heb "Rinkeldekink" op mijn e-reader staan. Als ik mijn eerste boek (Hex) uit heb, zal ik het gaan lezen en hier bespreken.

En dan is het tijd om weer "de pin d'rin te howe". Ik word verondersteld om nu al, op de vrijdagochtend, naar het zuiden van de stad af te zakken, o.a. om dit geschrift aan jullie te posten. En maar hopen dat het niet onopgemerkt zal blijven... Vrijdag over een week, op 29 november, de dag voordat Trudie zich hier gaat aandienen, komt mijn vervolg.
Ik zie nog weinig of geen kerstspullen in de winkels. Hoe is dat bij jullie? Staat het leven in Holanda nu helemaal in het teken van de Goedheiligman en zijn de Pieten intussen druk doende om het kaf van het koren te scheiden? Ik hoor mezelf tevens roepen: is het niet eens tijd voor een amandelstaaf van de Hema of, vooruit, een echte boterletter? Neem het er maar eens van, zp lang als het nog kan, het leven is zo eindig als wat. En de ballen maar weer, ¡ahi, os quedáis! volgens mijn woordenboek. Tot ziens, hasta luego, PaulK.

BOEKENBIJLAGE

Mijn eerste boek van deze korte week heb ik op maandagavond al uit. Het is een van de nieuwste van Michael Connelly, uit 2017. In het Amerikaans heet het "The Late Show", maar op mijn e-reader in het Randstad-Nederlands is het "De Nachtploeg". Was het niet het boek van het jaar 2017 in de VN-thrillergids? Zoals steeds bij Connelly (volgens Piet & Tonnie werken andere schrijvers voor hem) speelt het verhaal in Los Angeles en omgeving.
Ik zie deze keer geen John Rebus op komen dagen, maar vrouwelijke rechercheur Renée Ballard. Zij is uit haar reguliere functie van rechercheur gezet, nadat ze haar vervelende baas, Robert Olivas, van sexule intimidatie heeft aangeklaagd. Sinds twee jaar zit ze nu samen met John Jenkins in de nachtdienst vooral kleinere vergrijpen aan te kaarten. Eerst hoor ik van haar bemoeienis met bejaarde Leslie Lantana, beroofd door inbreker Christopher Nettles. Dan komt transgender Ramona Ramone (Ramón Gutierrez) in the picture, die als prostitué op een haar na vermoord is door ene Thomas Trent, van de boksbeugels en het onderstebovenhuis. Renée doet er alles aan om die zaakjes naar zich toe te kunnen trekken en tot een goed einde te brengen.
Echter, de hoofd"zaak" is een schietpartij in een café, waarbij maar liefst vijf mensen het loodje leggen. Twee ervan zijn "collateral damage", personeelsleden va het café. De andere drie zijn doodgeschoten door nummer vier aan een tafeltje in de zaak. Renée mag zich er absoluut niet mee bemoeien, maar het bloedt kruipt ook hier waar het niet gaan kan. Zij komt vervolgens ze;fstandig op het idee dat een politieman, zelfs een rechercheur van de LAPD, best wel de dader zou kunnen zijn, iets waar Robert Olivas en zijn mensen van de afdelingenen Moord en Zware Criminaliteit nog niet waren opgekomen. Renée neemt collega Ken Chastain in vertrouwen, maar dan wordt die in zijn garage vermoord. Langzaam sluit het net zich vervolgens toch en krijgen we zicht op wat er precies is voorgevallen.
Ik ben een verwoed lezer van de boeken van Michael Connelly. "The Late Show" is er eentje die ik maar al te graag aan mijn collectie wil toevoegen. De spanning druipt er vanaf en de thrillerauteur weet me zoals steeds voor 100% bij de les te houden. Zijn "De nachtploeg" in vertaling is bij mij goed voor een recensiecijfer 8½ – well done! Gelukkig heb ik nog twee recente, ongelezen boeken van de man op mijn e-reader staan. Die moeten er zeker ook aan gaan geloven.

Mijn tweede boek is er een van Deon Meyer, een begenadigde thrillerschrijver uit Zuid-Afrika. Hij is al zo vaak over de tong gegaan in besprekingen van moordboeken, o.a. in Vrij Nederland, dat ik hem toch ook eens ga proberen. Min of meer willekeurig kies ik voor "Onzichtbaar". Dat is in Zuid-Afrika in 2007 verschenen, in het Nederlandstalige gebied in 2012. Haast vanzelfspekend speelt het verhaal op verscheidene plaatsen in dat verre landsdeel van Afrika (vooral in de omgeving van Kaapstad en tweekingstad Johannesburg/Pretoria).
(Martin) Lemmer, een ex-gevangene na een celstraf van vier jaar, wordt lijfwacht van Emma le Roux. Zij is een rijke dame die onlangs aangevallen is door drie "bivakmutsen". Ze wil samen met Lemmer op zoek gaan naar haar broer Jacobus. Die is al twintig jaar zoek, sinds 1986, maar lijkt – in ieder geval volgens Emma - op natuurbeschermer Cobie de Villiers die voor de rijke natuuractivist Stef Moller werkt en recnt een aantal moorden op zijn conto hebben gezet. Lemmer en Emma le Roux komen terecht bij politieman Jack Phatudi, die vooral hun dringend afraadt om met hun inspanningen door te gaan. Ook komen ze terecht bij Frank Wolhuter en Donnie Branca, al even fanatiek voor natuur en milieu als de eerder genoemde Stef Moller. Dan volgen er meer pogingen om Emma le Roux en Lemmer om zeep te helpen. Uiteindelijk belandt Emma in coma in het ziekenhuis. Als vervolgens Frank Wolhuter en ook portier Edwin vermoord worden, zien we Lemmer met zijn karate definitief in actie komen om de daders van de diverse moorden bij de kladden te grijpen.
"Onzichtbaar" – mijn titel is het niet – is best een aardig boek. Deon Meyer lmaakt zijn verhaal redelijk spannend en daarbij krijg ik ook een inkijkje in het leven in Zuid-Afrika, met zijn witte en zwarte mensen. Aan de andere kant – laat ik dat ook eerlijk toegeven – ben ik blij, als ik het boek uit heb. Ik heb er als recensiecijfer een 7 voor over.