Weblogbrief 15.02, 18 november 2019

Queridos amigos y familia, daar ben ik weer, ten tweeden male, om jullie op de hoogte te houden van wat er hier in en omgaat. Traditiegetrouw begin ik weer bij het begin, afgelopen dinsdag 12 november ´s middags, en werk me dan door de week heen tot vandaag, zes dagen later.
Mijn bus 12 kan dinsdag nog niet over Santa Catalina rijden, omdat daar de restanten van de WOMAD nog opgeruimd worden. Ik moet dus twee straten terug op de Presidente Alvear om bij de provisorische bushalte te komen. Als ik er bijna ben, zie ik mijn bus net vertrekken, maar niet getreurd, de volgend is alweer bijna in aantocht. Op de universiteit aangekomen begroet ik allereerst het meisje dat sinds het voorjaar op mijn kamer zit. Ze maakt direct plaats voor mij, zodat ik weer achter of is het voor mijn computer kan zitten. Wel is ze nog even in de weer om haar andere plek te vinden en dus neem ik even tijd om bij Jorge te gaan buurten. Hij heeft een virusprobleem op zijn computer, ondanks de PANDA-beveiliging, en daar maakt hij mij graag deelgenoot van.

Terug op mijn plek begin ik met mijn eerste weblogbrief aan jullie te versturen en hem daarna ook te printen. Printen, alweer zo'n Engels woord, waarom zeg ik niet gewoon afdrukken? Daarna is mijn e-mail (computerpost?) aan de beurt. Trudie en Eva wordt verteld hoe zeer ik het hier weer naar mijn zin heb.
Tussen mijn post zit een verzoek van een firma uit Lisse om voor mij de teruggave van mijn BTW vanwege de aanschaf van zonnepanelen bij de belastingdienst te regelen. Ik vul hun vragenkijst in en stuur die ook naar hen op, maar twee bijlagen: een kopie van mijn pas en van mijn bankpasje kan ik zo vlug niet te voorschijn toveren. Dat wordt a.s. maandag, bij mijn vlolgende bezoek aan de iu=universiteit. Dan druk ik vier foto's af die ik eerder heb opgespaard tot nu. Die komen op het prikbord in mijn slaap- annex bureaukamer te hangen.

Ik kan het niet laten: daarna schakel ik linea recta over op de derde aflevering van "Zondag Met Lubach". Wat daarin in een half uur wordt opgeworpen, is bij mij steeds goed voor de nodige overpeinzingen. De stukjes over Zwarte Piet en de kerktoren van Hoogmade zijn goed voor een lach van mij. Bij dat over de 70 onschuldige slachtoffers in Irak door bommen van een F16 mogen best fronsende wenkbrauwen getrokken worden. Minister van Defensie Ank Bijleveld vertelt in de Tweede Kamer vooral dat het van voor haar tijd is, vier jaar terug, toen Hennis die post bekleedde. Maar wie was de baas van dat kabinet en zit nog steeds op het pluche? Minister-president Mark Rutte, maar die kan zich daar volgens eigen zeggen absoluut niks meer van voor de geest halen.
Het hoofdonderwerp deze keer is het roken en de nare gevolgen daarvan. Van de mensen die aan STOPTOBER hebben meegedaan, rookt overigens 93% al weer. De tabaksindustrie krijgt er bij Lubach flink van langs, omdat die ons jarenlang belazerd heeft met de "sjoemelsigaret". Er blijken diverse gaatjes in het filter van sigaretten te zitten, die haast vanzelf gesloten worden, als je rookt, maar in een machine wel hun werk doen. Dus is er nu eindelijk een betere machine, de Canadian Intense, die wel ook de gaatjes dichthoudt. Dan blijkt dat je in werkelijkheid een veelvoud aan nicotine en teer binnenkrijgt, vergeleken met wat de oude machine aangeeft. Uiteraard wil de tabaksindustrie niet aan de nieuwe machine. Intussen is ze in overmaat vertegenwoordigd in de commissie die het onderzoek (van ene Walther van het RIVM) begeleidt.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: "Zondag met Lubach" is echt een must (een moetje) Dat hoor je week in week uit gezien te hebben, live op zondagavond of in de herhaling ergens. Reken erop dat ik ook de volgende aflevering a.s. zondag ga bekijken en daarover in mijn volgende brief met plezier verslag zal doen.

Als ik om half 5, toch nog vrij vroeg, genoeg heb van de afdeling, ben ik uiteraard de laatste die er nog is. Met bus 12 tuf ik terug naar het noorden, tot aan het park in La Isleta. Dan merk ik dat er een paar druppels regen vallen. Het stelt bitter weinig voor, maar nadat het is opgehouden met druppelen, voelt je favoriete bank wel enigszins vochtig aan. Dus neem ik voor de variatie maar eens plaats op het terras bij de KIOSKO in het park.
Om half 7 uur vervolg ik mijn route naar het bibliotheekje vlakbij. Er is de afgelopen zondag in Spanje weer eens Tweede Lamerverkiezing geweest en hoe ziet het partijenpallet er nu uit? Als ik me tot de vijf belangrijkste partijen mag beperken, is de nieuwe verdeling, van links naar rechts: Podemos van Pablo Iglesias 13%, de PSOE van socialist Pedro Sánchez 28%, Ciadadomos van Albert Rivera 7%, de Partida Popular van Pablo Cassado 21% en VOX van Santiago Abascal 15%. De diverse overige partijen, waaronder ook die van de Basken en Catalanen, zijn samn goed voor de overige 16%. Albert Rivera van de CS is net al afgetreden vanwege het slechte resultaat voor zijn partij. Hoewel Podemos en de PSOE allebei ietsje verloren hebben vergeleken met de vorige verkiezing in 2018, zijn zij denk ik het eerst aan de beurt om te kijken of ze met enkele middenpartijtjes en/of Cs een tot een werkbare meerderheidsregering kunnen komen.
Een Tweede Kamerverkiezing In Spanje, het lijkt wel of we in Nederlnad zitten met zijn scala aan partijpolitieke groeperingen. Waarom zouden bij ons de PvdA, Groen Links en de SP niet kunnen samengaan zoals ook de Christelijke partijen in het midden en rechts de partijen van Wilders en Baudet?

Gisteravond laat zat ik braafjes op mijn balkon te lezen – het was al over half 11, toen een man of acht uit China (of daaromtrent) bij mij in de straat halt hield voor avondcafé Manila. Er werd even gedelibereerd, maar toen ging het hele gezelschap naar binnen. Ik neem aan dat ze op de Karaoke afkwamen.
Last heb ik er niet van gehad, maar niet veel later lag ik wel in bed.

Op woensdagmorgen ben ik vroeg op. Volgns de locale kranten is het nu licht vanaf 7 uur 20 en wordt het weer donker om 18 uur 10. Vandaag wordt het 24 graden en vannacht was het maar vier graden minder. (Ter vergelijking, in het ook vermelde Amsterdam gaat het op dit moment om 8 en 4 graden). En er schijnt af en toe ook nog eens een zonnetje, goed toch.

Carlos heeft op zijn uithangbord een hele trits "desayunos", ontbijten staan. Ik ken ze allemaal behalve eentje: "Pulga". Volgens mijn woordenboek is dat een vlo, ook een tol en voor de jeugd ook een prograammeerfout ("bug") op de computer. Ik zal Carlos er eens naar vragen wat je op je bord krijgt, als je een "pulga" bestelt.

Het wordt tijd dat ik me nieuwe, niet al te dure schoenen aanschaf, omdat mijn "cabreras" het in de Maastrichtse nazomer definitief hebben begeven. Helaas is het schoenenwinkeltje van een hoogbejaarde man op Santa Catalina niet meer. Er staan al dozen met drank in de zaak die doen vermoeden dat er een extra café met terras in de maak is. Waar zal ik me voor de aanschaf nu eens vervoegen? Ik heb een voorkeur voor lage schoenen ("zapatos bajos?"), liefst in een donkere kleur ("oscuro"), en graag zonder veters ("sin cordones").
Als ik hier om me heen kijk, zie ik dat haast iedere man met veters in zijn schoenen loopt. Dat is m.i. in Maastricht ook aan het handje. Mij niet gezien! Misschien is het wel nog even zoeken voordat ik het juiste paar gevonden heb.

Dan is het hoog tijd voor een plaatje. Wie zou in Vlaanderland het meest in aanmerking komen om een evenknie van Bob Dlan te zijn. Ik heb voor mijn keuze diverse verzamelplaten van Vlaamse muziek afgeluisterd in de zomer. Ivan Heylen komt, vind ik, aardig in de buurt, maar is het toch zeker niet. De hoofdprijs gaat m.i. naar Raymond van het Groenewoud. Hij is voor mij een volbloed Belg, maar zijn ouders zijn wel uit Amsterdam. Raymond van het Groenewoud is geboren in net Vlaamse Schaarbeek in 1950. Zijn debuutLP is van 1973, maar hij loopt daarna nog diverse decennia mee. Ik heb maar liefst zeven studio-CD's van hem plus twee compilaties. Onlangs legde ik ook beslag op de ode die Vic van de Reijt aan hem brengt met maar liefst drie CD´s, 60 nummers. Laat ik die nog eens afdraaien. Het hele zestigtal hier memoreren is, vrees ik, wat veel van het goede, dus beperk ik me tot een serie uitschieters naar boven. Ik sluit overigens niet uit dat mijn lijstje van favorieten er volgende week weer ietsje anders zou zien, maar goed: we zitten in het hier en nu. Ik heb echt moeten kiezen en bijv. nummers als "Liefde voor muziek" en "Vlaanderen boven" hebben het net niet gehaald. Hier is mijn top 13 met het jaartal van uitkomen:
I.02. Waar ik niet tegen kan 91
I.04. Meisjes 91
I.06. Brussels by night 90
I.07. Je veux l'amour 90
I.16. Zanger zonder meer 97
I.18. Machu Picchu 01
II.01. Mijnheer de postbode 01
II.03. Zjoske schone meid 90
II.08. Omdat ik van je hou 98
II.12. Twee meisjes 96
II.17. In m'n hoofd 98
III.03. Italianen 91
III.05. Haile Selassie
III.16. Kneden, kneden 05
Wat Raymond van het Groenewoud hier met een repeteergeweer laat zien, vind ik echt prijzenswaardig. Zijn op een na mooiste nummer vind ik "Meisjes" uit 1991 en mijn gouden medaille gaat naar het liedje "Twee meisjes" uit 1996 (ook te vinden op de CD "Ik Ben God Niet"). Dat laatste nummer moeten jullie echt eens op YouTube gaan afkijken. Je zou je toewensen dat er nog weer een vervolg op is, "Drie meisjes", dat ook door de zanger-liedjesschrijver op de plaat zou zijn gezet. Niet dus, helaas. Waarmee hij overigens op zijn hele litanie prominent aanwezig, is niet alleen zijn stem, maar ook zijn gitaar (mèt meziekske") en andere instrumenten.
Ik sluit me bij Vic van de Reijt aan in diens vervoering over deze muziekgekke Vlaming.

Dinsdagavond houd ik het rustig. Als ik er toch nog even uit moet om allerlei huishoudspullen te kopen, zie ik bij de Spar grote flessen "sandia", watermeloendrank staan, gewoon en in de zero-variant, van de firma Clipper. Dat is weer eens iets anders dan hun "fresa", aardbeiendrank. Terug op het honk schenk ik mezelf een halve liter in, een groot glas. Verfrissend is het en best te pruimen (maar ietsje minder dan een echte moot watermeloen, met van die zwarte pitjes).
De late avond breng ik door met stukjes van Godfried Bomans op mijn telefoon met aangeschafte mega-koptelefoon (voor vijf euro bij de Lidl). Een beetje gedateerd is Bomans intussen wel en daarbij is het m.i. sowieso niet alles goud dat blinkt. Aan de andere kant, als ik de man bijv. hoor over "De kunst van het verkopen" (van kleding), "Enige rictlijnenn voor bisschoppen" of "Student op kamers", gaat mijn hart toch weer open.

's Ochtends op woensdag mag ik weer eens constateren dat de banken in mijn straat nog steeds vooral worden bezet door zwervers; andere mensen komen er maar mondjesmaat aan te pas. Ik herken de – overigens enigszins verwaarloosde – broodmagere man waarvoor ik in mei al een zwak had. Hij kan niet zonder zijn blikken bier. Al op de vroege morgen zet hij er aanhoudend een aan zijn lippen. De brulaap uit Canada met zijn alles overstemmende stem is ook nog steeds van de partij. Diens "fuck off" is alweer te horen alsof het niks kost. Een straat zonder auto's, het heeft zeker zijn voordelen, maar negatieve bij-effecten zijn er zeker ook.
Het hoge flatgebouw met op begane grond schoenenzaak Abril aan de overkant op de hoek is aan een nieuw verfje toe. Een aantal schilders staat royaal te kwasten. Ze staan op een uit vele etages bestaande grote stellage, met trappen tussen de etages en een dun blauw gordijn voor het geheel. Aan de zijkant, bij winkel Besito Volao, hangt een langwerpige "banner", kennelijk van het bedrijf van ene Francisco Padrón. Bovenaan het dundoek staat met hoofdletters: ANDAMIOS, met daaronder "montaje y alquiler", montage en verhuur. Andamios, dat is een nieuw woord voor mij dat ik moet opzoeken. Het is Spaans voor steigers.

Dan is het alweer donderdag. Laat ik het eens hebben over de woorden "mus"en "muis". Ze schelen maar één letter, maar wat gaat het om heel verschillende beestjes. Mussen, "goriones" in het Spaans, heb ik hier nog niet ontwaard, maar misschien moet ik nog eens goed opnieuw rondlijken. In Maspalomas in het zuiden van het eiland zitten ze met bosjes, zo veel dat een huismus ("persona casera") als ik hier erbij verbleekt. Terzijde, iemand blij maken met een dode mus is in het Spaans "engutarse a una persona con un gorrion" en tegen de mussen vallen van het dak zeggen ze hier "hacer un calor asfixiante". Weten jullie trouwenes wat mussen is? Dat is een kaartspel dat in mijn tweede boek van deze week gespeeld wordt, maar kennen doe ik het niet.
Een "muis" is iets heel anders, die kan zelfs niet vliegen. Het Spaanse woord ervoor is "raton" (maar een rat is "una rata"). De reden waarom is er hier mee kom, is dat onder mijn gangbare rustbank bij hotel NH, waar ik 's avonds graag eens plaatsneem, een paar kleine muisjes zitten. Ik heb de halfronde, eigenlijk halfovale bank van zeg 20 meter bijna voor mezelf alleen, want – geloof het of niet – het merendeel van de oudere habituees is er kennelijk zo bang voor dat ze zich liever op een van de tegenover liggende banken zonder rugleuning nestelt. "Miedo", angst is het woord dat ik aanhoudend te horen krijg – hoe bestaat het. De lichtbruine onderkruipseltjes komen hooguit even bij ons buurten vanuit de grote struiken achter mijn bank. Ze zijn op zoek naar iets eetbaars dat bij hun nietige afmeting past en wat zijn ze schattig. Hoe komen de dames erop dat de musjes je naar je keel of zo zouden grijpen.
Willen jullie ook een paar uitdrukkingen met "muis"? Met man en muis vergaan is "irse a pique con toda la tripulación" en dat muisje zal een staartje hebben is "(la cosa) traerá cola". En nou willen jullie zeker ook weten hoe je beschuit met muisjes in het Algemeen Beschaafd Spaans zegt. Dat broodbeleg, een verplichting als een kindje geboren is, heeft hier helaas geen bestaansrecht. (Maar wat vinden jullie van "biscochos con mantequilla y granos de anis azucarados"?)

Vrijdag is een dag om er eens uit te gaan. Toch ben ik overdag vooral doende in mijn tweede, van origine Spaanse boek. Wat me opvalt, maar dat het alle dagen hier best mooi weer is, maar dat af en toe wel ook wat spetters regen naar beneden komen. Per dag schat ik het op een stuk of twee, drie buitjes van niks, net genoeg om de palmbomen wat water te geven, maar te weinig om preventief met een paraplu de straat op te gaan. Als een wolk zo donker wordt om even wat H2O los te laten, gaat toutes Las Palmas op straat onder een afdak staan en begint aan een conversatie met de buren.

's Avonds probeer ik voor de variatie maar eens of ik nog iets bijzonders kan vinden in het bibliotheekje naast het basketbalved aan Las Canteras. Helaas, vanuit mijn stad hier gezien is er echt niks "dat ik met jullie wil delen". De Spaanse koning is net terug uit Cuba, Pedro Sánchez heeft nog geen meerderheidsregering kunnen vormen, nu de onafhankelijke Catalanen niet mee willen doen en willen jullie meer weten over de aankomende feesten in Ingenio? Nee toch.
Dus wijk ik uit naar de recensie van een film die in El Mundo en El País kan rekenen op de steun van alle critici: El Irlandés, ofwel de Ier. De film gaat over het wel en wee van de georganiseerde misdaad gedurende enkele decennia in de Verenigede Staten. Voor de regie is niemand minder dan Martin Scorsese verantwoordelijk en in de hoofdrollen zie ik Robert de Niro, Al Pacino en Joe Pesci. Die "largometraje" wil ik graag zien, denk ik dan, maar helaas is hij hier alleen in de Spaanse versie, zelfs zonder onderschrift in het Engels. Trouwens, voor de mensen die Netflix op hun tv hebben, over twaalf dagen is hij daarop ook te zien. Ik neem maar aan dat "The Irishman" of hoe hij in het echt echt heet, ook in Nederland een bestseller zal worden.

Op de terugweg naar huis zie ik nog een aankondiging van weer een andere, nieuwe film: Le Mans, met Matt Damon op pole position. En een mooie advertentie van de stad om het fietsverkeer te promoten. Zoals iedere grote stad is Las Palmas vergeven van de privé-auto's en de enige oplossing: verbied ze, is ook hier nog niet tot het bestuur van de stad doorgedrongen. Wel doet de gemeente al een aantal jaren verwoede pogingen om de mensen uit hun "coches" te krijgen. In koeienletters staat in de annonce te lezen: MUÉVETE CON CABEZA. UTILIZA EL CARRIL BICI. GANAMOS TODOS, beweeg je met je hoofd (verstand). Gebruik het fietspad. We winnen er allemaal bij. Ter illustratie staat er, op hersenniveau, een fiets en een electrische fiets bij. Plus een electrische step en rolschaatsen. Dus, jongens en meisjes, de e-step is hier dus nog niet verboden, integendeel!
Thuis zit ik 's avonds laat verdiept in "Het Beest" van Midags Dekkers, op mijn telefoon met koptelefoon. De dubbelCD is van 2007 en bevat een keur van stukjes van de bioloog die hij voor het programma "Vroege Vogels" heeft geschreven. Ik beperk me voor vanavond tot deel 1 van de 2, toch al een hele bedoeling, en wat zal ik verder eens van zeggen. Ik vind Midas Dekkers echt een pareltje van de Nederlandse literatuur. De 17 stukjes, steeds ongeveer van vier minuten lengte, die ik voorgeschoteld krijg, zijn van een grote schoonheid en ook nog eens mooi voorgedragen. Willen jullie sprekende voorbeelden? Dan noem ik hier "Het bananenvliegje", "Het lam Gods", "De Franse bever", "De kabeljauw", De brontosaurus" en "De kakmadam".

Op de zaterdag neem ik monter onder de douche plaats. Vandaag zal ik mijn haar weer eens ouderwets een wasbeurt geven. Als ik het doornat heb gemaakt, snel gebeurd, grijp ik naar de champoofles van de firma Reflon Flex. Hun spul (con keratina) is uit de kunst, weet ik nog van vorige winters hier. Blijkt de fles – toch 650 ml champú clásico – helemaal leeg te zijn; tot op de bodem. Wie heeft er van de zomer aangezeten? Dat wordt snel een nieuwe fles kopen en mijn alsnog alsnog een wasbeurt geven.

Laat ik maar weer eens een vers muziekje opzetten, ter vervanging van al het moois van Raymond van het Groenewoud. Ik gaf eerder in deze brief Ivan Heylen al een eervolle vermelding; is die misschien een mooie Vlaamse aanvulling? De man, voor mij meer een rare snuiter dan een muzikale opleving, is uit 1946, een goed jaar. Zijn roots liggen in het Belgische Assenade, zoek maar op. Gelukkig is hij daarna wel ook nog uitgezwermd. En dan, iemand die de ene plaat na de andere maakt, kan ik niet van hem maken. Daarbij is zijn Vlaams zodanig dat ik, als hij op de tv zou zijn, de neiging zou hebben om 888 voor doven en slechthorenden aan te zetten.
Via Muziekweb in Rotterdam heb ik zegge en schrijve één dubbelCD van hem kunnen bemachtigen: "De Werkmens", met in totaal 25 nummers. Daaruit selecteer ik hier een tiental nummers voor jullie dat mijn bijzondere waardering kan wegdragen:
I.01. De beeste
I.02. Gein uur zonder weirde
I.04. Heeft er iemand mijn ziele gezien
I.07. Kom ik naar huis
I.12. Mijn wijveke is de beste in de keuken
II.01. Mijn laatste fran
II.02. 'k Had zo geiren mee aa
II.06. De werkmens
II.07. De wilde boerndochtere
II.12. Oh schone Frieda
Het moge duidelijk zijn: Ivan Heylen heeft meer noten op zijn zang dan "De wilde boerndochtere" (dat als ik het wel heb, ook in Nederland in 1974 hoge ogen gooide). De man is een uit de Vlaamse polderklei getrokken fenomeen.

's Middags krijgt Sinterklaas in Nederland vaste grond onder zijn voeten. "Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan. Hij brengt ons Sint Nicolaas, ik zie hem al staan." De jeugd, zeker die van minder dan zeg 7 jaar, heeft ongetwijfeld de dag van zijn leven en mag vanavond voor het eerst zijn schoen gaan zetten. Intussen maken de diverse hulpbisschoppen in de warenhuizen zich gereed om bij te springen.
Hier bestaat Sinterklaas niet en Pieten staan evenmin op de rol. Het wachten is in Las Palmas op de kerstman en aanverwanten. Gelukkig heb ik daar nog geen heldere tekenen van gezien. Echter, winkel Besito Volao in mijn straat heeft net wel al de met lampjes verlichte eland op de stoep gezet. Het kan dus niet lang meer duren voordat de hele Luis Morote zich in kerstsferen gaat hullen.
Als ik mijn ommetje maak op de vroege zaterdagavond, is Las Canteras min of meer afgezet met een koord. De weg is grotendeels gereserveerd voor de duizenden lopers van de avondwedstrijd. Even later komen de eersten al de hoek om. Vooral hesjes, lichtgroen van kleur, met het cijfer 16 op borsthoogte en de sponsornaam Binter (van de regionale vliegtuigen) op de rug, komen voorbij gesjeesd. Zou men echt denken dat je aldus je hart en gewrichten testend, meer kans hebt om later een gezegende leeftijd te bereiken?

Dan is het zondagmorgen en ga ik even op de bank tegenover Carlos zitten om de uitslag van de voetbalwedstrijd gisteravond tussen Noord-Ierland en Nederland te bekijken. Het is 0-0 geworden, een brilstand, bepaald geen wedstrijd om over naar huis te schrijven. Niettemin, "we" mogen nu wel weer eens meedoen met het Europees kampioenschap voor landenteams a.s zomer. Bondscoach Ronald Koeman heeft ons voorgehouden dat het resultaat telt, meer dan hoe goed we zijn.Het is waargemaakt, toch. Op NU.NL gaan al stemmen op dat Nederland zo maar eens Europees kampioen kan gaan worden. Dat vind ik op zijn zachtst gezegd uiterst voorbarig.

Op de "rastro", rommelmarkt zijn kerstballen te koop. Ik kom er vandaan met een mooie dubbelCD met nummers uit de jaren 50: Essential Love 1. Kennen jullie "Love letters" al van Perry Como? Of "September in the rain" van Peggy Lee? Dan wel Bing Crosby met "Temptation" of "Breathless" in de versie van George Jones? Op de dubbelCD is het maar liefst veertig keer prijs.
Daarnaast heb ik mezelf drie DVD's cadeau gedaan. In eentje legt Richard Dawkins (die van "God bestaat niet") uit waarom Charles Darwin met zijn evolutieleer zo baanbrekend was. De andere twee zijn de tweede film van Alejandro Amenábar: "Abre Los Ojos" met o.a. Penelope Cruz uit 1997 en de mij onbekende film "Judas Kiss", een thriller van Sebastian Gutierrez met o.a. Emma Thompson in de hoofdrol.
Om kart voor 1 begint het weer eens even te regenen. Bijna terug op het honk loop ik even binnen bij "Punto Plus", een zaak vlakbij, waar o.a. niet al te dure schoenen verkocht worden. De zwartbruine mocassins die ik daar zie liggen, bevallen me wel. Echter, ze zijn niet voorradig in mijn maat 46 (en zelfs ook niet maat 45). Ik zal nog eens verder moeten gaan zoeken naar mijn tweede paar veterloze schoenen.

"Manic Monday", zo heet een nummer op de laatste, posthume plaat "Originals" van Prince, de begaafde onderdeur uit Minneapolis. Hier in Las Palmas herneemt op de maandag het dagelijkse leven zijn gang, net als overal elders na zondag, rustdag. Ik heb jullie eerder toegezegd dat er vandaag een nieuwe brief zou gepost worden en wat je belooft, moet je doen. Dus gaat brief 15.02 vanmiddag de deur uit en ik hoop maar dat jullie er enig plezier of in ieder geval besmuikt gelach aan willen beleven.
Hebben jullie de 11de van de 11de overleefd? Heeft de Sint al gereden? Is er al een Piet van zijn zwarte schmink afgeholpen? Hier is het wat feestdagen betreft nog lou loene. November is echt zo'n maand waarin het vooral afwachten is wat er komen gaat. En toch, ik zie genoeg reuring, dat wel. Mijn advies aan jullie: neem het er ook eens van in den verre. Ga eens een weekend naar elders, Zwitserland bijv., of draai eens een bonte was op 90 graden. Ik wens jullie een spannende komende doordeweek toe en zie jullie graag terug a.s. vrijdag al, als ik hernieuwd van me zal laten horen. Tot ziens, hasta luego, PaulK.

BOEKENBIJLAGE

Maandagavond al, een week terug, was ik in El Corte Inglés en dus had ik de nieuwste plaatselijke bestsellers van hier nog net in mijn vorige brief kunnen meenemen, als ik dat gewild had. Het is er niet niet meer van gekomen en dus noem ik ze hier. Prominent aanwezig is vooral "Lobo negro", zwarte wolf, van ene Juan Gómez-Jurado. Hiervóór heeft hij met andere boeken ook al gescoord. Ook geeft de boekenafdeling van de winkel extra aanzien aan de nieuwe Alfonso Falcones, genaamd "El pintor de almas", de zielenschilder. Andere boeken die in grote aantallen zijn opgestapeld, zijn "Terra alta", hoog terrein van Javier Cercas en – meer in mijn stijl – "El negociado del yin y del yang", de yin en yang afdeling, van Eduardo Mendoza.
Engelse of Scandinavische thrillers zie ik zo vlug niet op de voorste rij liggen. De aanblik is bijna volledig Spaanstalig. Dat heeft toch iets armetierigs.

Dan ga ik met mijn bespreking van het eerste boek in huis vallen. De Zweedse Maria Aldolfsson, geboren in Stockholm in 1958, verblijdt me met haar debuutboek uit 2018: "Doggerland", in het Huilands "Misleiding". In de laatste VN-thrillergids krijgt het vier sterren (van de vijf) en om onduidelijke reden wil ik het met enige voorrang lezen (op mijn e-reader, die Rocky heeft aangevuld met een paar honderd boeken). Het boek speelt in Dunker en omgeving op de Doggerse eilanden, maar of dat gebied echt bestaat? Ik kan het in mijn atlas niet vinden. Hebben we het trouwens over Noorwegen of Zweden?
Ene Susanne Smeed, 45 jaar, is vermoord, Politie-inspecteur Karen Eiken, 48 jaar, krijgt de leiding van het onderzoek, ook omdat haar nogal vervelende chef, Jounas Smeed, de ex van het slachtoffer is. Samen met vooral collega Karl Björken gaat ze voortvarend te werk, maar na een week speuren zijn ze nog steeds bijna bij af. Wel woont Susanne's dochter Sigrid inmiddels bij Karen in huis en is het netwerk van het conflicten zoekende slachtoffer tot in detail in kaart gebracht. Zelfs besteedt Karen ook tijd aan een periode begin jaren 70, als de ouders van Susanne in een commune wonen in de omgeving, met vier echtparen en een handje kleine kinderen.
Karen's collega's vinden al snel dat ene Linus Svanne, een jonge dief en verkachter de dader is. Hij verdwijnt dan ook in het cachot in afwachting van zijn berechting. Karen wordt van haar recherchetaak afgehaald, hoewel ze vermoedt dat Linus van alles heeft uitgevreten, maar niet de moord gepleegd. Ze vertrekt naar de Elzas voor een vakantie en al op de boot naar Denemarken krijgt ze toch deels gelijk, als blijkt dat nu ook een van de jaren 70 hippies, Disa, in Malmö vermoord is. Voor mooie bijrollen in het boek komen homo's Einar & Kore en vriendin Marike in aanmerking als ook zwerver Leo Friis, de voormalige gitarist van de popgroep The Clamp.
Ik vind Doggerland, in Nederlandse vertaling, een prima thriller. Maria Adolffsson houdt de spanning er goed in en de bijna 500 blazijden heb ik in luttele dagen doorgewerkt. Ik kom uit op een recensiecijfer van een welverdiende 8 en kijk uit naar nieuwe boeken van de schrijfster.

Ik heb er nog een voor jullie. Een paar jaar terug hoorde ik hier op het eiland over het schrijftalent van ene Elía Barcelo. Ze is uit de buurt van Valencia, daar werkt ze in ieder geval sinds lang op de universiteit. Terug in Nederland heb ik een drieluik van haar bemachtigd, waarvan me in ieder geval "Tangohart" nog bijstaat. Dat heb ik later als cadeautje gegeven aan een man uit Cadier en Keer, die mij opzadelde met de nodige tangomuziek uit Argentinië. Als ik onlangs bij Rocky ben en die zegt eenvoudig: wat wil je op je e-reader hebben, kan ik het niet laten om Elía Barcelo weer te memoreren. Dus heb ik nu verscheidenen andere boeken van haar. Laat ik "Cordeluna" eens gaan lezen, een boek van haar uit 2007, hetzelfde jaar dat ook haar "Tangohart" het licht ziet.
Cordeluna is het zwaard dat een strijder van El Cid (Rodrigo van Vivar) en Minaya, van zijn vader heeft gekregen. Hij heet Sancho Ramírez en met zijn zwaard, en de hulp van zijn vriend Laíz, sabelt hij als christen Moren neer of het niks is, op het einde van de elfde eeuw. Dan wordt hij stapelgek op ene Guiomar, maar haar stiefmoeder, gravin doña Brianda, wil Sancho liever in haar eigen bed hebben. Als hij onomwonden voor de dochter kiest en ook nog stiekem met haar trouwt, wil ze niks liever dan hem en ook haar Guiomar vernietigen. Daarvoor roept ze de hulp in van tovenaar Ludevico.
Er is nog een tweede verhaal dat zich in het heden afspeelt, bijna duizend jaar na de tijd van El Cid. De delen daarvan wisselen steeds af met die van het vorige verhaal. Sergio (= Sancho) en Gloria (= Guiomar) worden op een zomerkamp, waar ze toneelles krijgen om uiteindelijk het eerste verhaal na te spelen, verliefd op elkaar. Andere mensen in het kamp die een prominente rol spelen, zijn Andres (= Laíz) en Tina (= Régula, de helpster van Guiomar), Quique en Sibila. Bárbara, de tweede regisseuze, is de reïncarnatie van doña Brianda in het verhaal van duizend jaar eerder. Het zwaard Cordeluna wordt herontdekt en uiteindelijk voorzien van de twee maansteentje die er bijna duizend jaar eerder uitgehaald zijn. Nu loopt het verhaal pas echt goed af.
"Cordeluna" van Elia Barcelo vind ik best aardig, maar overhouden is anders. De twee verhalen passen wel goed op elkaar. M.i. zijn ze daarentegen nogal kinderlijk opgeschreven, alsof we een sprookje te horen krijgen. Ook de overdreven aandacht voor kruidengeneesklunde is niet helemaal waarvoor ik warm loop. Ik kom aldus niet verder dan op een 7- als recensiecijfer.