Weblogbrief 15.11, 13 januari 2020

Weblogbrief 15.11, 13 januari 2020

Queridos amigos y familia, geloof het of niet, maar ik ben weer helemaal op mijn gemak op mijn eiland. Wat is Gran Camaria en dan vooral Las Palmas toch een zegen, als je net een paar weken winters Maatricht (met het reuzenrad) achter de kiezen hebt. Trots als een pauw loop ik hier weer rond.

Uiteraard willen jullie weer weten hoe het mij de afgelopen week vergaan is, in detail graag. Dus ga ik snel terug naar mijn bus 12 op Santa Catalina op de zevende. Daarin tref ik een chauffeur aan, van de vrouwelijke kunne, die ons instappers al te hartelijk begroet. Ze zingt ook luid mee met het liedje dat ze op de radio op heeft staan. En paraat even later ovedreven geanimeerd door haar achteruitkijkspiegel met iemand die bij de eerste uitgang staat. Is ze aan de manische kant, "una maniaca"? Een verkeerde draai aan het stuur is snel gemaakt en wie zit vooraan, bij de ingang? Ikke! Als daar maar geen ongelukken van komen. Ik ben een blij mens, als ik "la chofera" ook wel conductora", een half uur later bij de universiteit kan lossen.

Intussen ben ik wel nog een mooie reclame tegengekomen, eigenlijk op Santa Catalina al. Vlak daarbij is het grote casino en natuurlijk is dat in voor een goed woordje: "Tú decides dónde probar tu suerte de hoy", jij maakt (zelf wel) uit waar je vandaag je geluk moet beproeven. Je zou haast vergeten dat casino's er vooral voor zijn om ons het papiergeld uit de zak te kloppen. Echter, het schijnt dat je er ook lekker kunt eten voor weinig geld.

Op de universiteit doe ik allererst weer eens mijn ding in een nagenoeg lege gang, zowel aan mijn kant als aan de overkant op twee hoog. Alleen Adriana komt later nog even buurten, mij een "próspero año" wensen. Dat is uiteraard wederzijds.
Dan begin ik met maar eens te kijken of Harry nog nieuwe muziek op zijn website heeft staan. Nieuwe popartikelen of andere stukjes zijn er niet, begrijpelijk met zijn verdriet thuis. Godswonder vind ik wel enkele nieuwe clips, ook een prachtige "Harry Lime Theme" van Anton Karas, speciaal geschreven voor de film "The Third Man" uit 1953. Via de "zijlijn" rechts van de YouTube clip kom ik uit bij het ene na de andere andere nummer van de zitherman uit Wenen, vaak samen met de twee "Rudis". Vooral naar nummers van het minstens driedelige "Viennese Bombons" uit 1958 zit ik met plezier te kijken en zowaar laten zelfs een paar nummers van componisten klassieke muziek me niet onberoerd. Ik heb twee CD's van de man op mijn Verbatim schijf staan, maar wat is er op tegen om in Maastricht mijn collectie Anton Karas weer eens uit te breiden. Terzijde, zou de clip van Anton Karas te maken hebben met het laatste reisje van Harry en Greetje naar o.a. Wenen?
Op het internet kijk ik vervolgens nog eens naar (opnieuw) Alex Roeka. Bij De Wereld Draait Door heeft Huub van der Lubbe eens een ode aan de man gebracht en geloof het of niet, Alex Roeka zelf heeft ook eens een liedje gezongen voor het programma. Ik kijk nog eens diverse clipjes van de man af, ook van zijn nieuwe CD "Rauwe Genade". Die CD staat vooraan op mijn verlanglijstje.

Toen ik in Amsterdam was, op de eerste dag van de winter, ging ik samen met Jan Willem boodschappen doen in eeen biolgische supermarkt op de Beethovenstraat. Onderweg erheen vond hij dat ik in mijn nieuwe, in Las Palmas aangeschafte mocasins wat je noemt echt slofte. Eerst raadde hij me aan om een kleiner maat schoenen te kopen. Toen dat niet in goede aarde viel, was zijn advies om in ieder geval dan sokken aan te trekken. Zelfs dat kon ik hem niet toezeggen en als laatste redmiddel kreeg ik toen de tip om in ieder geval zooltjes in mijn schoenen te doen.
Ik heb daarmee gewacht tot nu. Dan valt me niet te binnen hoe zo'n inlegzooltje ook alweer in het Spaans heet. Dat wordt opzoeken: "plantilla". (In mijn Canarisch woordenboek vind ik vervolgens bij "plantilla" het regionale woord "vitola". Als ik dat weer terugzoek in mijn grote Spaanse dictionaire, kom ik uit bij sigarenbandje.)

Op de terugweg van de universiteit laat ik me uitdrijven tot aan het parkje met het kiosk-terras en het speeltuintje. Daar zit ik, met allerlei kinderen met recent door Baltasar en consorten verstrekte speelgoed om me heen, goedmoedig te lezen in mijn eerste boek van de week. De bibliotheek vlakbij is alleen 's morgens open, maar vanaf donderdag 16 januari kan ik er ook s avonds weer terecht. Als alternatief loop ik om een uur of 7 eens naar de Juan Rejón en vandaar naar de Naval erachter. Op nummer 229A zou ook een stadsbibliotheekje liggen en waar is dat precies? Ik word verondersteld naar rechts af te buigen, maar geef het op, als ik op het plein veel verder, de plaza Ingeniero Manuel Becerra bij het begin van de bussen, nog steeds niet op het nummer aangekomen ben.
Op het bussenplein zijn een paar cafés. Bij een ervan, de "Like Bar", lees ik een opschrift: "En esta vida todos son pasajeres menos el chofer". In dit leven zijn we allemaal passagiers, behalve de chauffeur.

Terug in de drukkere buurt bij Las Canteras zit ik eerst mijn tijd te verdoen op een bank bij NH Imperial. Daarna meld ik me als klant bij de HiperDino bij La Puntilla. En wat zie ik daar in de schappen liggen: een nieuw blikje van Fanta, van de CocaCola Company, nog wel in de "sin azúcar añadido" variant. Het gaat om "piña" oftewel "ananás" en uiteraard neem ik een paar blikjes mee om thuis eens te proberen. Lekker! Zou hetzelfde spul ook te krijgen zijn in een mega-verpakking?

Het eerste dat mij opvalt, als ik op de woensdagmorgen over het balkon naar de overkant kijk, is de aankondiging dat de bovenwoning van "Besito Volao" met plat dak, op Luis Morote 21, nu te koop is. Ik zal jullie de details besparen, maar opmerkelijk vind ik het wel, heel opmerkelijk. Eigenlijk zou ik binnen best eens een kijkje willen nemen, maar mijn woning in Maastricht definitief verruilen voor dit optrekje, dat zie ik mezelf toch niet doen.
Zou de plek wel geschikt zijn als mijn nieuwe tweede woning? Ik vrees dat ook daarvoor mij de centen ontbreken. Om mij heen mogen in Maastricht mensen roepen dat ik bepaaald niet armlastig ben – dat ben ik ook niet - maar voor wie van de hoed en de rand weet: het is geen echte vetpot. Daarbij komt dat mijn familie en belangrijke kennissen nou eenmaal in Nederland zitten en niet in dit subtropisch paradijs in Afrika.
Zelfs een simpeler flat kopen, zoals die op vijf hoog in het gebouw ernaast op nummer 19, ook "se vende", zie ik helaas niet zitten.
Laat ik maar weer eens mijn koffievoorraad "arábico" uit Kenia gaan aanvullen bij "mijn mannetje" in de Mercado Central. In één moeite door zal ik dan ook een "paquete té" van de firma Ship meenemen: "25 filtros, el placer de tomar.".

Afgelopen zomer kijk ik een paar keer ´s avonds laat naar Pink Pop en dan valt mijn oog (en oor) op The Cure, een Engelse groep met aan het kanon Robert Smith. Is het punk of iets dat uit punk is voortgekomen? Met name hun nummer "A Forest" staat me van het optreden nog levendig bij. Als vanzelf ga ik daarna op zoek naar een CD waarop ik het betreffende nummer kan terugvinden. Het wordt er een uit 1990, die in 2018 nog eens is opgepimpt, "Mixed Up". In hetzelfde doosje zit een tweede CD met een aantal remixes uit de periode 1982-1990 en of het niet op kan, nog een derde met "Torn Down Extras". Vooruit, laat ik het niet te gek maken en alleen CD 1 hier uitspellen. Ik kom tot de volgende elf liedjes:
01.Lullaby
02.Close to me
03.Fascination Street
04.The walk
05.Lovsong
06.A Forest (daar is-t-ie)
07.Pictures of you
08.Hot hot hot!!!
09.The caterpillar
10.Inbetween days
11.Never enough
Die Robert Smith met zijn "The Cure" heeft een hoop noten op zijn zang. De hit "A forest" valt bij mij al zo'n dertig jaar jaar in de smaak, getuige ook de recente versie op Pink Pop. Bovendien, wat vinden jullie op deze CD van bijv. de nummers 1, 3, 5, 7 en 10? Daar is weinig of niks op af te dingen, toch? Als het op deze manier doorgaat, word ik nog eens een fan van punkmuziek.

Op de negende begin ik met Eva te feliciteren met haar (alweer) 43ste verjaardag. Ik doe dat om 9 uur, dan is het in "Holanda" 10 uur, het tijdstip waarop ze die dag destijds het levenslicht heeft gezien.
Terug op het "honk" ben ik helemaal klaar voor mijn eerste bak koffie, als ik op de keukenvloer een kakkerlak zie liggen, weliswaar kastje wijlen, maar toch. Het is al de tweede die ik deze maand in mijn woning aantref, ook nu weer in de keuken. Mijn vermoeden is dat er ergens achter de wasmachine een klein nest zit, bij de buren? En dat er heel en toe eentje door een gat in de muur bij mij komt buurten. Omdat ik geen onafgesloten etenswaren in huis heb, geeft zo'n beest na een tijdje zoeken en niks van zijn gading vinden de geest.

In de boekwinkels ligt de (auto)biografie van Mariano Rajoy prominent in de schappen. Nu bij de laatste verkiezing een andere Christen tot voorman van de Partida Popular is gebombardeerd en Pedro Sanchez nu de minister-president mag spelen, is de rol van Mariano Rajoy, denk ik, uitgespeeld. Dus is het nu tijd voor hem om zijn portemonnee te gaan vullen. Zijn boek: "Una España Mejor" zou ik best eens willen lezen. Wie weet, komt er nog een Engelse vertaling van uit.

Ik kom op de vrijdag terug op een bijschrift bij Harry's clip van 6 januari: "Vandaag is het 28 jaar geleden dat ik Greetje voor het eerst ben tegengekomen." Zit daar het verhaal achter dat Greetje nu aan haar einde is?
Gisteravond appt Trudie me dat Greetje's zelfgekozen dood zeer nabij is. Ze heeft dat van Tonnie van Kalken gehoord, die het weer van Eva heeft. Ik persoonlijk weet nog steeds van nul komma niks, maar het lijkt me in ieder geval niet het moment om nu acuut met Harry te gaan bellen of e-mailen. Die is, denk ik, nu absoluut niet bij eventuele ophef van mij.
Vrijdagmorgen belt Trudie met het verhaal dat Greetje in de afgelopen nacht overleden is. Eevn later lees ik een mailtje van Harry met dezelfde boodschap. Ik ben er stil van.

Dan kies ik ervoor om als hommage aan mijn overleden "cuñada" een CD op te zetten die zij hopelijk wel had kunnen waarderen: "Sí" uit 2018 van de blinde Italiaanse aria-zanger Andrea Bocelli. Hier zijn ze zestien nummers van de CD:
01.Ali di libertà
02.Amo soltante te (+ Ed Sheeran)
03.Un'anima
04.If only (+ Dua Lipa)
05.Gloria, the gift of life
06.Fall on me (+ Matteo Bocelli)
07.We will meet once again (+ Josh Groham)
08.I am here
09.Vertigo
10.Vivo
11.Dormi dormi
12.Ave Maria pietas (+ María Garifullina)
13.Meditation
14.Miele impuro
15.Sono qui
16.Ali di libertà
Er zit N.B. best het nodige Engels/Amerikaans in de nieuwe serie Italiaanse classics van de man. Het is mij als niet geschoolde niet gegeven om hier nog weer eens speciale nummers omhoog te gaan praten (zoals aria 3). "Sí" van Andrea Bocelli wil ik best een aantal keren van voren naar achteren afluisteren.

's Avonds kijk ik naar de film "Abre Los Ojos", open je ogen, van regisseur Alejandro Amenábar. Liefhebbers van diens filmoeuvre dan wel fans van actrice Penelope Cruz zullen hem ongetwijfeld kennen. Zij speelt de rol van de jonge vrouw Sofía, die verliefd wordt op César ( Eduardo Noriega). Die laat zich overhalen om zich door ene Nuria naar huis te laten rijden en dan krijgten ze een ongeluk. Zij overlijdt en hij houdt er een mismaakt gezicht aan over. Kan dat nog gerepareerd worden door de medische stand?
Ik vind het maar een film van niks, ook al kan ik hem met Engelse ondertitels bekijken. Ik was al geen fan van Alejandro Amenábar en "Abre Los Ojos" DVD kan nu op het stapeltje: nooit meer opnieuw zien.

Doodse stilte of niet, het leven gaat gewoon door. Bi de lunch op de zaterdagmorgen/middag doe ik o.a. een beroep op "pechuga de pavo" voor op de boterham. "Pechuga"staat voor borst en "pavo" voor kalkoen. Kalkoenborst, dat zou in Nederland eerder een voorgerecht kunnen zijn voor de feestmaaltijd op Eerste Kerstdag. Voor mij als iemand van de Lage Landen zit "pavo" een beetje in de categorie "pauw" en "fazant". Hier is "pavo" veel alledaagser dan bij ons, gewoon broodbeleg zoals chorizo, boerenpaté en kaas. Het is een "crema de untar & dipear", een smeerseltje dat je ook als dipsausje kunt neerzetten.
Terzijde, verwar dat "pavo" niet met "pato", eend. Van "pavo Donald" hebben ze hier nog niet gehoord, wel van "pato Donald", Donald Duck. Er zijn trouwens nog veel meer woorden die iets van "pavo" weghebben. Denk eens aan "Paco" (Frans), "pago" (betaling), "palo" (paal), "paro" (staking), "paso" (doorgang) en "payo" (boers). Zelf heb ik – helaas, maar waar – een beetje een "papo" (ook wel papado genoemd). Dat is Algemeen Beschaafd Spaans voor een onderkin. Die onderkin (in het Spaans heeft het iets van pap) heb ik mede, denk ik, omdat ik al in de 70 ben en het rustig aan doe, "tengo papo".

Overdag ben ik nog steeds een verwoed lezer, vooral van thrillers. Echter, in de avonduren – na mijn wandeling door de straten van Las Palmas – wil ik ook wel eens wat anders. De afgelopen dagen ben ik daarvoor uitgekomen bij stukjes van Youp van 't Hek, zoals die verschenen zijn op zijn twee CD's "Onderweg Met Youp" uit 2009.
Het gaat op de dubbelplaat om in totaal twintig verhaaltjes, van zo'n vijf minuten per stuk, die - vermoed ik - niet afkomstig zijn van zijn columns in de NRC op zaterdag. Ze zijn bij mijn wten niet geënt op recente gebeurtenissen, ook niet politiek gekleurd, maar hebben een meer algemene strekking (wat is dat nou weer?). Laat ik ze vooral niet hier een voor een gaan behandelen, daar zijn ze me te energiek, te Youp voor. O.a. droom ik weg bij "Golfballetjes", "Ikea", "Rouwclown" en "Kapper". Helaas, de afkeer van Youp voor "Buckler" of van zijn contact met een telefoonbedrijf vind ik niet terug. Aan de andere kant, wie eens onbedaarlijk wil gniffelen over de fratsen van de kleine man, zou de dubbelCD zeker eens kunnen lenen bij de stadsbibliotheek in Maastricht, aan Plein 92.

Op de zondagmorgen - uitslapen! - mag ik weer eens naar de rommelmarkt, achter Santa Catalina. De gemeente is al begonnen met de voorbereiding voor het gereed maken van het grote carnavalspodium. Vanaf morgenvroeg gaan er vooralsnog ook geen bussen meer over het plein en ben ik aanwezen op een halte eerder of later van mijn bus 12.
Op de hoek bij de taxi's zie ik een groot affiche van Yoigo, een smartphone-provider. ¿Sabes quién tiene la fibra más rápido? Piensa un poco..." Pienso, luego yoigo". Dat "fibra" zal wel slaan op vezel, glasvezel. Is "Yoigo" is de snelste, wint die de 100 meter?
Zal ik er nog een doen? De firma van Cinfatos kondigt zichzelf aan met: "Si esta es tu tos, esta es la solución", als je last hebt van hoesten, is dit de oplossing. Of het spul echt slijn oplost, "expectorante" is, staat m.i. nog wel te bezien.

Afgelopen maandag – zie boven – leerde ik dat inlegzooltjes in Spanje "plantillos" heten. Op de rommelmarkt zie ik ze liggen, als ik langs een kraam loop met allerlei snuisterijen. De "plantillas" (ook nog eens "antibacterias", bedoelt men tegen het zweten?) zijn van de fabriek "Naturaleza". En al opgebruikt zijn ze niet, ze zitten nog keurig in de verpakking, zelfs in mijn kleur donkergrijs. Erbij staat ook nog: "Cuidamos sus pies", wij letten op jullie voeten. Natuurlijk schaf ik me een setje aan. Op de verpakking lees ik dat ze het beste tot hun recht komen, als je ze geregeld uit je schoenen haalt om te luchten. Of ik zo ver wil gaan, betwijfel ik zeer, maar aan mijn voeten, in mijn Fluchos mocasins, zitten ze heerlijk. Jan Willem kan tevreden zijn met een schoonvader, "suegro", met zo'n zooltjes.

Op de maandagmorgen vraag ik me in alle vroegte af welk boek ik nou eens zal gaan lezen. Eentje van de Deen A.J. Kazinski? Hoe dan ook houd ik voor jullie het wie en wat geheim tot ik mijn nieuwe boek uit heb en mijn commentaar heb gegeven, in mijn volgende brief. Die kunnen jullie over precies een week verwachten, op maandag 20 januari 2020.
Van Ton hoor ik dat het met het winterweer in Maastricht heel erg meevalt. Helaas, dan zal ik iets anders als uitlui moeten bedenken. Weet ik vandaag niks? Dan zullen jullie het voor een keer zonder mijn goedbedoeld advies moeten doen om de week fluitend door te komen. Tot ziens maar weer, hasta luego, PaulK.

BOEKENBIJLAGE

Philip Kerr is niet meer. Omdat ik een "aficionado" van zijn boeken ben, probeer ik de diverse boeken die ik nog niet gelezen heb, alsnog te krijgen of in ieder geval nog te lezen. Vorig jaar heb ik jullie op mijn website verrast met een voetbalroman van hem: "De Transfermaand". Daarin lost de nieuwe manager van voetbalclub London City, de zwarte Scott Manson, de moord op zijn voorganger João Zarco. De nieuwe thriller uit de voetbalwereld, uit 2015, heet "De Hand Van God", "Hand Of God" in het Engels. Voor een verklaring wordt verwezen naar Diego Maradona's "Hand van God" tegen Engeland in 1986 en ook naar een standbeeld van Zeus in een Atheens museum. Dat is trouwnes de plek waar het verhaal zich bijna alleen afspeelt.
London City, de club van Viktor Sokolnikov met Phil Holday als voorzitter, moet het opnemen tegen Olimpiakos in de voorronde van de Champions League. Trainer Scott Manson, zijn assistent-trainer Simon Page en niet te vergeten de elf die het voor de club op het veld moeten doen, onder wie aanvoerder Gary Ferguson, nieuwkomer Prometheus Adenuge en sterspeler Bekim Develi, voorzien een heel spannende wedstrijd. Daar gaan we. In de uitwedstrijd maakt London City ster Bekim Develi al na vijf minuten een mooi doelpunt, 0-1, maar ligt dan even later morsdood in het gras. Is het een hartinfarct? De Engelse club speelt de rest van de wedstrijd abominabel en verliest uiteindelijk met 4-1. De spelers en staf kunnen vervolgens niet terugkeren naar Londen, vanwege de nog onopgeloste dood van Bekim.
Er komen intussen diverse andere mensen in beeld: o.a. de escortdames Valentina (Svetlana) en Natalia, voorzitter van Olimpiakos Hristos Trikoupis en spelersmakelaar Kojo Ironsi. Scott Manson wordt steeds meer de amateur-rechercheur naast politieman Ioannis Varouxis. Dan staat de week erop de return op het programma, die vanwege het niet kunnen terugvliegen wordt gespeeld in het bouwvallige stadion van Panathinaikos, de andere topclub van Athene,. Herstelt London City de schade alsnog? En wordt de moord op Bekim Develi en daarna ook Natalia gewroken?
Terzijde, weten jullie waar "malakas" voor staat? Met kikkererwten en "hummus" heeft het woord niks van doen.
Philip Kerr heeft met zijn "Hand Of God" uit 2015 een mooi vervolg gegeven aan zijn eerdere "Transfermaand". Voor het boek heft hij zich prima gedocumenteerd, zowel wat betreft kennis van de oude Grieken als ook over de voetbalwereld anno nu. Het verhaal steekt goed in elkaar, maar echt spannend vind ik het helaas weer niet. Het gaat terug in de kast met een 7½ als recensiecijfer.

Gaan we naar boek #2, "Alles Verloren" van Roel Janssen. Enigszins miskend vind ik deze Nederlandse schrijver. Ik plaats hem vanwege zijn eerder boeken graag op de hoogvlakte, waar erkende Nederlandse thrillerschrijvers zoals Thomas Ross en René Appel over een welverdiende zitplaats beschikken. Dit boek is uit 2017 en speelt nou eens niet in Nederland, maar vooral in Marmaris, op Rhodos en andere Turkse en Griekse eilanden. Het gaat over de vluchtelingen crisis.
Als hoofdpersonen noem ik hier Tessa Insinger en Mortimer Daries. De Nederlandse Tessa, halve journaliste, wil eruit en begint een zeilbootverhuurbedrijfje (met haar als kapitein) opn de Cariben. Vervolgens gaat ze met de Britse fotograaf Mortimer op reportage naar het vluchtelingengebied bij de grens tussen Turkije en Griekenland. Ze vissen met zijn tweeën de 17-jarige Soumaya uit een gammel rubberbootje, de enige overlevende nadat het bootje met vluchtelingen in foute reddingsvesten is omgekieperd. De foto's en begeleidende tekst komen op het internet en Soumaya, "het meisje met de groene ogen", wordt een begrip. Tessa en Mortimer gaan zich nu echt met het vluchtelingenvraagstuk, vooral vanuit het Midden-Oosten, inlaten en komen zo o.a. ook Henrique Cifuentes tegen (totdat die wordt vermoord). Tot de tegenpartij horen o.a. "De Advocaat" Özal Küçük (en zijn vrouw), de Lamme (met krukken) en projectmanager Güs Feldtmayer.
Intussen speelt ook Ivy Spencer haar rol, die in opdracht van een commissie van de E.U. op Cyprus een soort binnenkompunt voor vluchtelingen wil oprichten (vgl. Ellis island bij New York). Bewaking van de buitengrens van de E.U. zou veel meer zin hebben dan van de vele niet-bestaande grenzen binnen Europa. Waarom de E.U. 150 miljoen aan een kamp in Noord-Cyprus zou hebben uitgegeven, blijft een zet, waar Küçük en Feldtmayer garen bij spinnen. Op het eind treffen de kemphanen elkaar op een boot en wat er dan weer gebeurt?
Ik vind "Alles verloren" van Roel Janssen echt een goed boek. Het is spannend tot het einde toe en wat is erop tegen om het vraagstuk van de instroom van vluchtelingen uit het Midden-Oosten eens met een thriller op de agenda te zetten. Ik kom daarom uit op een volle 8 als recensiecijfer en wil best nog weer eens een ander boek van Roel Janssen gaan lezen.

En - het kan niet op - op zondagavond laat, bijna al vandaag de 13de, krijg ik nog een boek uit, nog wel eentje van 542 bladzijden. Ik heb het over "Gone Girl" van Gillian Flynn, in het Nederlands vertaald met "Verloren Vrouw". Het is uit 2012 en speelt hoofdzakelijk in Missouri, in het plaatsje North Carthage. Ik begrijp dat de schrijfster uit die contreien komt.
Eerst maar weer een synopsis. Het duo Nick Dunne en Amy Elliott, journalisten, heeft als schrijvers een mooi en druk leven in New York. Dan komen ze op straat te staan, als in 2008 de economische wereldcrisis ook de schrijverswereld treft. Ze verhuizen vervolgens naar een plaatsje in Missouri, Nick's geboortestaat, om diens moeder op het laatste stuk van haar leven bij te staan. Nick begint dan een café, samen met zijn tweelingzus Go. Ze zijn 34, Amy 38, en het koppel groeit steeds verder uit elkaar. Nick begint ook nog eens een verhouding met een meisje van 23, Andie. Amy zit vooral thuis en blijft teren op het succes van haar ouders, bekende boekenschrijvers die in een hele serie boeken vertellen hoe goed het met hun dochter "Amazing Amy" gaat.
Dan verdwijnt Amy op een morgen in het niets - nog zwanger ook? - en uiteraard krijgt de echtgenoot, Nick dus, de Zwarte Piet toegespeeld. Heeft hij haar vermoord? In ieder geval heeft er een hele hoop bloed van haar op de keukenvloer gelegen. Nick – onschuldig - wordt in de media zwart gemaakt, en verweert zich door in eigen tv-interviews de liefdevolle man te spelen. Intussen is Amy gewoon gevlucht en als ze blut is, gaat ze elders wonen bij een jeugdliefde van haar: Desi Collings. Dan wil ze liever weer terug naar Nick, vermoordt Desi en staat weer bij Nick op de stoep. Die is daar verre van gecharmeerd van.
Een eerder boek van Gillian Flynn – hoe heet het ook alweer? - heb ik zo boeiend gevonden dat ik Rocky van de zomer gevraagd heb om meer boeken van haar te downloaden. Dit boek, "Gone Girl", heb ik nu uit en ik vind het erg goed. Het krijgt van mij een 8½ als recensiecijfer: dat is nog eens hoog. Ik zeg jullie toe dat boeken van Gillian Flynn nog vaker aan de beurt gaan komen.