Weblogbrief 15.10, 7 januari 2020

Weblogbrief 15.10, 07 januari 2020

Queridos amigos y familia, hier ben ik weer, fris gewassen in het nieuwe jaar, op de dag dat mijn oma Mai zaliger vroeger jarig was. Het was me het afgelopen weekje wel weer en kaat ik daarvan in deze brief kond doen. Ga er maar weer eens goed voor zitten.

Ik begin nog in Maastricht, op oudejaarsdag 2019. Net ben ik doende om mijn vorige brief, nummertje 15.09 van
-toevoegingen te voorzien om de alinea's op mijn weblogsite uit elkaar te kunnen houden, als Trudie met fiets en al aanbelt. Gelukkig mag ik beginnen met eerst mijn bezigheid af te maken, mijn brief aan jullie (en aan Trudie) te versturen, voordat ze mij definitiever claimt. Ik zou toch voor een smakelijke lunch zorgen en waarom staat die nog niet op tafel? Ik haal van alles uit de hoge hoed: allerlei speciaal voor deze lunch aangeschafte spullen alsmede diverse etensresten van mijn hooggeëerde gasten Eva & Dalí van zondag en maandag (zoals Hüttenkäse, Philadelphia light etc.). Tot overmaat van ramp doe ik er een liter Optimel magere yoghurt bij, die mijn familie uit Amsterdam is vergeten te consumeren. Trudie zit even later te smikkelen.
Na de lunch slaat ze daarna alweer aan het repareren, nu van de sloten aan de voordeur en keuken. Het laatste krijgt ze met de nodige moeite weer helemaal aan de praat, maar dat aan de voordeur komt maar zeer ten dele in orde. Daar moet ik toch eens een echte slotenmaker bij halen, is haar oordeel. Die kan zich, vind ik, dan ook eens amuseren aan de kelderdeur aan de achterkant, die ik al tijden met geen mogelijkheid meer open krijg.
A.s. zaterdag, als in Las Palmas Sonia weer van de partij zal zijn om mijn woning daar op te schonen, is het tijd voor haar om bij uitzondering voor mij zowel de roodwitte restzak als de groene bak voor tuin- en groente/fruitafval buiten te zetten. Dan hebben de jongens (en meisjes?) van de gemeentereiniging ook iets om handen.
Met zijn tweeën kijken we vervolgens een oude film van mij af, die ik eerder al eens met veel plezier in Las Palmas heb bekeken. Hij is uit 1948. heet "Call Northside 777" en ene Henry Hataway staat aangegeven als regisseur. De boomlange, dunne James Stewart speelt de sterren van de hemel. Trudie is het helemaal met me eens: zo mooi worden ze (bijna) niet meer gemaakt.

Dan begint voor mij privé het aftellen naar 2020. Om even voor half 11 kijk ik naar de oudejaarsavondconference van Claudia de Breij. Eerder heb ik al eens een voorstelling van haar op de buis mogen aanschouwen en die viel mij toen niet echt mee. Deze uitlui van het oude jaar vind ik best wel aardig, maar om nou te zeggen dat ik er kapot van was... Nee, dat kan ik er helaas niet van maken. De dag erna lees ik overigens op NU.NL dat er bijna 1,8 miljoen Nederlanders samen met mij naar haar show hebben zitten kijken.
Als de blonde (of is het al geblondeerde) dame haar werk heeft gedaan, is het 10 voor 12, 10 voor 2020. Voor mij is het dan tijd om mijn Maastrichtse bed op te zoeken, want morgen is het vroeg dag. Op één oor gelegen krijg ik mee dat er weer een hoop vuurwerk wordt afgestoken, ook bij mij in de buurt. Er is in heel Nederland voor 77 miljoen aan bommetjes en dergelijke over de toonbank gegaan en dan laat ik het illegale vuurwerk nog maar buiten beschouwing.

Op de eerste van de eerste begint mijn reis terug naar Las Palmas in alle vroegte. Om even vóór 8 gaat de wekker en is het douchen geblazen. Eerlijk gezegd moet ik zelfs nog even inhouden, anders ben ik nog op tijd voor de trein van half 9. Met die van 9 uur ben ik een uur later op het station van Eindhoven en vanaf half 11 zit ik op een plastic stoel op mijn vliegtuig te wachten. Het is enigszins mistig en een uur of zo later gebeurt me iets dat ik niet heb zien aankomen: allerlei vluchten van Ryanair worden uitgesteld. Het is in de royale wachtruimte gezellig druk, zal ik maar zeggen: alle banken en stoelen zijn nu bezet en de nodige mensen zitten op de grond. Even later worden de Ryanair vluchten en masse geannuleerd.
Mijn vlucht met Transavia zou eerst om 12 uur vertrekken, een dag eerder is daar 1 uur van gemaakt. Om half 2 zie ik op de borden verschijnen dat ook vlucht HV6563 van Transavia wordt uitgesteld. Persoonlijk valt me de mist op "Eindhoven Airport" wel mee, maar vliegtuigmaatschappijen en piloten hebben zo hun eigen ideeën over wat acceptabel is en wat net niet meer. Zij hebben ervoor doorgeleerd en wie ben ik dan. Om 3 uur of daaromtrent zo wordt ook mijn vlucht naar de zon definitief afgezegd. Ik word gemaand om vooral de instructies van Transavia op te volgen. Voor nieuwe informatie dien ik me naar de informatiebalie te begeven.
Àls ik in de rij naar de uitgang sta, belt Trudie me op om me sterkte te wensen met de vertraging. Die is er kennelijk als de kippen bij, als er leed te melden is. Een half uur later lees ik op mijn smartphone dat mijn Transavia-vlucht uitgesteld is tot de volgende morgen, om 7 uur 's morgens vanuit Schiphol. Godverdegodver. Ik besluit om eerst eens uit te wijken naar restaurant La Place op het vliegveld op één hoog. Daar ben ik bepaald niet de enige. Het is er stampvol met mensen die zich net als ik afvragen wat ze nu het beste kunnen doen. Als er even later toch weeer een Ryanairtoestel landt, worden we zelfs een beetje baldadig. Is de mist inmiddels niet grotendeels opgetrokken? Als ik later in de richting van de informatiebalie loop, is het daar (nog steeds) zo druk dat ik daar maar van afzie. Ik loop het gebouw uit en via de kersverse Kiss & Ride (ik ken mijn klassiekers) kom ik bij het busstation aan het vliegveld.
Om een uur of 7 sta ik op Schiphol, in de complete koopstraat daar. In de vertrekhal spreek ik een dame van Transavia aan, maar die kan me niet verder helpen. Uiteraard kan ik op kosten van de vliegmaatschappij op zoek gaan naar een hotel, maar ze adviseert me ook om wel ruim op tijd, ongeveer om 4 uur, mijn vlucht over te boeken naar Schiphol. Daarvoor moet ik in het holst van de nacht bij balie 5 zijn, tegenover het loket van Transavia. Ik besluit dapper om niet voor een paar uur naar een hotelkamer op zoek te gaan, maar mijn tijd te verbeiden op Schiphol zelf. Helaas wordt mij niet toegestaan om alvast door de douane te gaan naar de grote wachthal (of hoe noem je die immense ruimte?). Daarvoor heb ik eerst een ander instapbewijs nodig en dat kan ik pas om 4 uur of zo krijgen.

Ik ga maar eens terug naar de winkels beneden in de aankomsthal en vlij me op een stoel in de buurt van uitgang 2 van de vliegtuigen. De zin: "Zo komt Jan Splinter door de winter" bekruipt me, terwijl ik op enige afstand naar allerlei omhelzingen en schouderklopjes kijk van mensen die zich verenigen met mensen die in de aankomsthal aankomen. Dan is het tijd om mijn leesboek maar eens uit mijn minikoffertje te halen. Daarin ztten ook drie broodjes en een verpakking kaas. Die vragen erom om opgegeten te worden. Ik ben intussen ook toe ben aan een drankje en haal bij de Albert Heijn supermarkt een anderhalve literfles Cassis Zero. Een en ander laat zich prima smaken. Dan bel ik Trudie in Maastricht om uit te leggen hoe ik ervoor sta. Ze is nog bij Marja, voor de nieuwjaarsborrel met twee soorten soep, maar belooft me dat ze het ter plekke aan niemand (of wordt het iedereen) zal gaan vertellen.
De volgende uren zijn vooral uitzitten. Mijn leesboek bewijst goede diensten. Als ik zo doorga, heb ik de 350 bladzijden van de thriller morgenvroeg uit.

De overgang van 1 naar 2 januari is dit jaar een vloeiende. Ruim op tijd – wat wil de arbeider? - neem ik plaats bij "gate" D84, waar mijn vliegtuig naar Gran Canaria zal gaan vertrekken. (Over de fout op Schiphol om de ingelaste vlucht netjes op de borden aan te kondigen zal ik het maar niet hebben.) Er druppelen bij het krieken van de dag steeds meer mensen binnen, die ik al van Eindhoven ken en die een beetje hetzelfde als ik hebben: op zijn minst had Transavia wat beter zijn best kunnen doen om ons netjes te informeren, eventueel ook vervoer naar Schiphol en een hotel te regelen.
Niet getreurd, om even over 7 zitten we allemaal braaf in het vliegtuig en dan blijkt dat de koffers nog niet zijn ingeladen. Als dat gebeurd is, moeten we wel nog in de wachtrij, voordat we kunen opstijgen. Het wordt 10 over 8, maar dan is het toch zo ver. Tien minuten later, als we net keurig op 10 km hoogte zitten, vertelt een van de piloten ons doodleuk dat er iets niet in orde is met de drukregeling en dat we dus terug moeten naar Schiphol. Wie kent hem niet, de wet van Murphy. We landen weer op het vliegveld om 10 over half 9 en krijgen instructies over een nieuwe vlucht, om half 11 vanaf "gate" C16. Voor wie dat wil, is er nu wel een voucher voor een kop koffie.
Het zal niet waar zijn, maar om half 11 begint mijn reis naar Gran Canaria definitief. Een van de piloten vertelt nog dat het aardig mistig begint te worden op Schiphol, ha ha, en dat we dus maar snel moeten opstijgen. Dan zijn we in de lucht en bedeelt Transavia ons met een (niet-alcoholisch) welkomstdrankje. Daarna is het vier uur uitzitten tot op mijn eiland. Naast mij op rij 18 zitten (twee keer) twee dames van mijn leeftijd, die voor de somma van 100 euro een paar uur in een echt bed geslapen hebben en nu helemaal in zijn voor een praatje met mij. Het wordt nog best een leuk eeisje, zo na een dag oponthoud.
Laat ik besluiten net jullie te vertellen dat ook de bus van het vliegveld hier naar Las Palmas een probleem heeft ("estropeado", doet het niet meer) en ik met tientallen andere mensen op een volgende moet wachten. Als die bus er is en iedereen eindelijk is ingestapt, komen we in een kilometerslange file terecht. Er is een ongeluk vlak voor winkelcentrum Alcampo, waarbij vijf personenauto's zijn betrokken. Intussen peinig ik me suf hoe een file ook al weer in het Spaans heet. Als er sprake is van een heuse opstopping, spreekt men hier van een "atasco". Mocht er nog een greintje beweging in zitten, dan is het een "cola", eventueel "caravano".
Om 4 uur, half 5 's middags stap ik eindelijk uit op Santa Catalina. Bij de Spar koop ik wat brood en beleg en dan sta ik weer tussen mijn spullen op de Luis Morote. Wat kan een ordinaire boterham je smaken, als het een "barra gallega" is en belegd met "pata asada" dan wel "terorero" (paté uit Teror) plus - ter bevordering van de gezondheid - een grote tomaat van het eiland. Na mijn maaltijd op het balkon probeer ik wat te lezen, maar ik dommel steeds weg. Om 7 uur wil ik toch even gaan liggen...

Echt wakker word ik pas de volgende morgen - we zijn dan al in 3 januari – om half 9. Heb ik mijn nacht zonder te slapen weer helemaal ingehaald. Ik begin maar eens met koffie te "maken". Daarna is het restje van mijn leesboek aan de beurt. Als ik mijn koffie op heb, twee bekers, ga ik nog een tweede potje zetten. Dat gebeurt me maar zelden hier, dat ik met koffie zetten in herhaling verval. En passant help ik ook nog een kakkerlak aan zijn einde, die zich al te warmpjes bij het koffiezetapparaat heeft genesteld. Ik ben niet zo erg van beestjes killen, maar een "cucuracha" op de vroege morgen, daar maak ik maar eens een uitzondering voor.

Ik ben deze keer – door mijn reisbesognes? - rijkelijk laat met het kiezen van een stukje muziek. Laat ik eens teruggaan naar de groep de Coasters op het einde van de jaren 50, het viertal met Carl Gardner als boegbeeld. Ik heb een aantal CD's van ze. De meest recente daarvan is een aanwinst van ze die me afgelopen zomer via het Rotterdamse Muziekweb deel is geworden. "There's A Riot Goin' On" is een verzameling van vier CD's. De laatste van de vier heet "Rarities Etc." en dat lijkt me nou eens een prima plaat om voor jullie op te zetten. De "Coasters" (Amerikaans voor bierviltjes) zijn, vind ik, bij uitstek een groep om me in majeure stemming te krijgen. Op de CD "Rarities Etc." staan 28 nummers, maar vier zijn min of meer dubbelen. Als ik die weglaat, kom ik op 24, waarbij ik hier als extraatje steeds het jaartal van uitkomen zet. Hier zijn mijn "Rarities Etc." van de Coasters:
01. Three cool cats '58
02. (When she wants good loving) my baby comes to me '57
03. Riding hood '60
04. The shadow knows '58
05. Charlie Brown '58
06. Poison Ivy '59
07. That is rock & roll '59
08. The slime '62
11. Hey sexy '58
12. Run red run '59
13. The snake & the book worm '60
14. Bad blood '61
15. Keep on rolling '59
16. Along came Jones '59
17. Little Egypt '61
18. Girls, girls, girls '61
19. What about us '59
20. Crocodile '58
21. Yakety yak '58
22. Wake me, shake me '60
23. I'm a hog for you '58
24. Dance '57
Wat een serie! En laat ik de schrijvers van de meeste van de liedjes niet vergeten te noemen: Jerry Leiber & Mike Stoller. Zeker de ouderen onder jullie zullen zich "Yakety yak" (Take out the papers and the trash!) en "Charlie Brown" (Why is everybody picking on me?) nog wel voor de geest kunnen halen, ook in de "rarities"-versie. Voor mij zijn dat echte klassiekers, maar ik ga jullie verrassen: ik heb nog meer op met het nummer "Along came Jones". En wat vinden jullie van bijv. "(When she wants good loving) my baby comes to me"? Is deze potentiële wereldhit - uit 1957, nog van vóór "Yakety yak" – misschien geboycot door al te puriteinse radiostations? Ik vind het echt uit de kunst!
Laat ik besluiten om ook "Zing! Went the strings of my heart" uit 1958 weer eens een eervolle vermelding te geven.

Om 5 over half 7 gaan ;s avonds in mijn straat de lantaarns aan. Dat is een flink stuk later dan in Maastricht en zo hoort het ook. Vanmorgen begint mijn balkondag met 18 graden, maar de temperatuur loopt wel langzaam op tot maximaal 25 graden. Als ik om 7 uur naar het bibliotheekje bij het baskebalveld vertrek, de "Josefina de la Torre", is ze weer gedaald tot 20 graden. Waaien doet het niet of nauwelijks.
Helaas blijkt het bibliotheekje tot nader order dicht te zijn. Op de buitendeur hangt een briefje dat ik 's ochtends wel nog terecht kan bij mijn "Pedro Dámaso" en – ook in de buurt – op La Naval 229A op La Isleta en 's avonds ook in de verder gelegen "Zaragoza" op de hoek van de Sor Simona.
Een mens moet wat, dus loopt ik maar weer eens over Las Canteras terug naar mijn favoriete bank bij het NH Imperial hotel. Om 9 uur zit ik thuis op het balkon, met een groot glas Ricard met spa en geroosterde hazelnoten, "avellanas tostadas".

Op de zaterdagmorgen krijg ik om 10 uur bezoek van Sonia, die al vlug in de weer is om mijn woning weer pico bello te maken.
Op de hoek van mijn straat met de calle Vientinueve de Abril wordt er geregeld van nering gewisseld. Als ik een paar weken terug naar Nederland afreis, is er nog een schoenenzaak gevestigd (met de naam "Abril"; hoe komen ze erop?). Die heeft kennelijk rond de jaarwisseling definitief de geest gegeven en nu is er een Aloe Vera-winkel, "Finca Canarias". Hij ziet er van buiten best acceptabel uit, maar of ik er een pot smeersel van het sap van de regionale plant wil kopen, betwijfel ik. Ik ben niet zo erg van het nut van natuurproducten.
(Lluis Serra, mijn huisbaas en professor in de sociale geneeskunde hier, heeft een paar jaar terug nog eens een trial gedaan. Daarbij werd gekeken of aloe vera misschien iets te bieden had voor de maag, of het wellicht dyspepsie kon voorkómen. Dat leek toen in het geheel niet het geval te zijn.)
Is er eigenlijk wel behoefte aan een winkel zoals de "Finca Canarias"? Laat ik eerlijk zijn en vinden dat het in ieder geval de zoveelste aloe vera-winkel in mijn buurt is. Direct om de hoek in de Vientinueve de Abril ligt de "herbolario", reformwinkel "Joanna & Co., Productos Naturales", waar je uiteraard ook aloe vera kunt krijgen en pal daarnaast de "Herbodietetica y Bienestar Jesús Navarro" met alweer aloe vera als belangrijk verkooproduct. Nog weer even verder, op de Ripoche, bespeur ik een derde concurrent: "Cosmetica Canaria Natural", met als specialiteit – hoe kan het anders – ook aloe vera.

Als ik in de vroege avond een ommetje maak, zie ik op het voetbalkanaal dat overal opstaat dat zowel Real als Atletico gewonnen hebben. Valencia heeft er ook weer drie punten bij en Sevilla heeft gelijk gespeeld. Voor 8 uur (locale tijd) staat "El derbi de Barcelona" op het programma: Espanyol tegen Barça. Ik loop maar eens in de richting van mijn gangbare voetbalcafé: Miami. Daar lees ik de slagzin: "Así se ve el futbal en un bar" en vooruit, dan ga ik er maar eens vooraan op het terras voor zitten. Voor alle duidelijkheid: het is Espanyol met een y, niet met een ñ. Op de zee van sjaaltjes in hun stadion staat steeds geschreven: RCD, ook wel RCDE. De E zal wel van Espanyol zijn, maar waar het RCD voor staat, dat weet ik zo vlug niet. Hoe dan ook, om klokslag 8 uur wordt afgetrapt en ik maak me, met een "jarra de cerveza" op mijn tafeltje, op voor een mooi potje.
In de eerste helft gebeurt er maar weinig. Ik kom maar tot twee wapenfeiten. Het eerste is een kopdoelpunt van David López van Espanyol in minuut 23 op een verre voorzet van opzij. Het andere is een bal van Luis Suárez uit het niets, keihard tegen de paal. Ik twijfel wel eens aan het kunnen van de man met het te grote bovengebit, maar toch, hij is iedere wedstrijd wel goed voor een paar oplevingen.
Na de rust voegt Luis Suárez de daad bij het woord en schiet zelf in minuut 50 de gelijkmaker binnen, in een onmogelijk gaatje in de hoek van het doel van Espanyol. Negen minuten later geeft hij ook nog eens een perfecte voorzet op Arturo Vidal (vervanger van Rakitic) voor het doel, die de 1-2 hard inkopt. Is mijn Barça het toch weer aan het doen? Terzijde, Frenkie de Jong krijgt in minuut 75 zijn tweede gele kaart en mag gaan douchen. Barça slaat op het einde aan het verdedigen en dat is iets waar de club m.i. minder goed in is. Vlak voor tijd schiet invaller Wu Lei van Espanyol de 2-2 diagonaal binnen. Tweede keeper Neto kan er net niet bij.
Laat ik hier nog vermelden dat Lionel Messi er – op een paar dribbels na - deze keer niet veel van bakt en dat Antoine Griezmann voor de zoveelste keer de hele wedstrijd onzichtbaar is. Het wordt hoog tijd dat de peperdure aankoop van de club weer in de verkoop wordt gedaan, desnoods de uitverkoop. Misschien wil Atletico hem nog terug?

De zondag staat vanzelfsprekend in het teken van de Reyes Magos. De dag begint bij mij de straat om zeg half 12. Hele "struipe" kinderen, begeleid door ouders of grootouders, gaan richting Santa Calina en dan door naar de kade daarachter. Om 12 uur komen daar, ieder op zijn eigen boot, de drie koningen aan land. Ze zullen wel goud, wierook en mirre bij zich hebben voor het kindje Jesus, maar zijn ook bepakt met een vracht aan cadeautjes voo het grut hier. De aankomst eindigt om ongeveer 10 over half 1, als ik aan de eettafel zit, met vijf minuten vuurwerk.
Dan is het rustig hier, tot een uur of 5, 6. Dan zie ik dezelfde kolonnes hernieuwd in de richting van Santa Catalina voorbijkomen, nu om zich daar langs de kant op te stellen voor als de optocht voorbij komt. Wie ben ik om me nu niet bij de meute aan te sluiten? Als ik mijn plekje gevonden heb, staat het daar echt vele rijen dik. Ik geef het zoontje van mijn benedenbuurman Francesco een fijn plekje vooraan. Nogal wat kinderen en ook volwassenen hebben een goudkleurige kroon van de HiperDino op hun hoofd. Dat is nog eens een vooruitziende blik, als je voor je nering reclame wilt maken.
Om kwart over 6 ongeveer komen de eerste "cabalgata"-gangers aan. Het is zoals steeds een optocht die begint met de nodige torenhoge wagens van diverse bedrijven hier. Uiteraard ontwaar ik de HiperDino, maar ook bijv. De Spar, winkelcentrum La Ballena en El Corte Inglés. Daarna volgen achter elkaar de drie "wijzen uit het oosten", met de nodige aanhang: Melchor, Gaspar en Baltasar. Uiteraard is de laatste zo zwart als roet, net als de opgestapelde berg "carbón" voor de dromedarissen. Vervolgens staat de boulevard op de rol om de intocht van het drietal te vieren. Er gaan ook de nodige ronde koeken ("roscones") over de toonbank van de diverse bakkers.
Ik neem de gelegenheid te baat om bij de HiperDino bij de "Mercado Del Puerto" wat boodschapjes te doen. Dat kan hier ook gewoon op zondagavond. Is er nog iemand geïnteresseerd in mijn "callos", darmen in een rode saus? Die staat binnenkort weer een keer op mijn menu.

Als ik later mijn huis weer binnen wil, kom ik mijn bovenbuurvrouw tegen, die ook net aan komt zetten. Ze ziet er best "guapa" uit en is echt lang. Ze tornt zelfs een klein beetje boven me uit, zo lang. Vriendelijk vraagt ze me of ik haar rode bloes weer van de bodem onder ons plat wil vissen. Ik heb zelf nog een hele was aan mijn twee waslijnen hangen, maar zeg haar toe dat ik er werk van zal maken. En blij ben ik, als ik de "blusa" later heelhuids terug in mijn tussenkamer krijg, met de hulp van de achterkant van een bezemsteel ("parte trasera de un palo de escoba").

Driekoningen bestaat voor de kinderen hier vooral uit drie dingen: op 5 januari de aankomst per boot om 12 uur en de optocht zes uur later, eventueel ook het afgeven van een "carta", brief met de gewenste cadeautjes. De morgen erop is het vooral uitpakken van cadeautjes en daarmee sier maken.
Maandag 6 januari is een officiële feestdag hier en als ik om 8 uur 's morgens omlaag over mijn balkon kijk, is er nog niemand te bekennen, hoogstens een paar hondenbezitters met hun "mascota" aan een riempje. Wat zijn de meeste honden hier klein! In de optocht gisteren was het nummer "Chiuwawa" (hoe schrijf je dat?) uiterst populair. Dat kan komen omdat met name die minimormels hier een verrekt hoge dichtheid hebben.

Is er nog tijd voor een nieuw plaatje, op de valreep? Laat ik de voorloper van de Coasters dan nog een beurt geven: Doo Wop groep The Robins. Op mijn 4 CD's doosje "Riot In Cell Blok #9" staan op CD 1 negen liedjes die eigenlijk nog uit de periode zijn, voordat de groep zich de Coasters gaat noemen. Hier zijn die nummers:
01.The hatchet man '55
02.I love Paris '55
03.Whadaya want? '55
04.If teardops were kisses '55
05.Riot in cell block #9 '54
06.Loop de loop mambo '54
07.One kiss '55
08.Smokey Joe's cafe '55
09.Just like a fool '55
Jullie kennen misschien nog wel "Riot In Cell Block #9" (daar is het doosje naar genoemd) en ook "Smokey Joe's Cafe". Echter, bijv. de nummers 1, 3 en 9 van de Robins vind ik zeker ook niet voor de poes. Vraagje: wat is een hatchet? Dat is een bijl, jongens en meisjes. "The hatchet man" is wat ze in Gronsveld "de bielemaan" noemen.

Terug naar Driekoningendag zitten de kinderen bij mij in de buurt nu waarschijnijk allemaal binnen in huis op hun nieuwe "games" te spelen. Buiten blijft het vandaag overdreven rustig. Het zoontje van Francesco staat wel voor de deur van de zaak. Hij heeft van "Los Reyes Magos" een groot geweer van plastic gekregen. Op wie of wat zal hij eens gaan schieten?

Ik kies er 's avonds voor om een serie van 3 keer 45 minuten DVD af te kijken over "El Genio De Darwin", het genie Darwin. De ondertitel van de documentaire-serie is: "Las Claves De Evolucionismo", de sleutels van evolutieleer. Aan het woord komt vooral Oxford-professor en bioloog Richard Dawkins.
In deel 1 bespreekt hij het noeste werk van Charles Darwin (1809-1892), op de Galapagos-eilanden met de Beagle (1831-36) en daarna thuis in Engeland. Een en ander mondt uit in zijn meesterwerk uit 1859: "The Origin Of Species". Waar komen wij (planten, dieren, mensen) vandaan? Er zou door de vele honderden miljoenen of zelfs miljarden jaren heen sprake zijn van natuurlijke selectie. Daarbij trekt vooral wie zich kan voorplanten en niet voortijdig doodgaat, aan het langste eind. De "survival of the fittest" is er vooral een van genen (waarbij heel af en toe ook sprake van een misser is). In deel 2 komt de vraag aan bod, of de "struggle for life" ook een psychologische kant heeft. Waarom beschermen we onze familie en zijn we zelfs aardig voor anderen? Is er meer aan de hand dan steeds opnieuw voortplanting van de sterkste? En dan is er nog deel 3, waarin creationisten, in God gelovers, hun best doen om ons Darwinisten met onze evolutieleer te kijk te zetten. "God heeft de aarde toch pas 6000 jaar geleden geschapen, met de mens als ferm hoogtepunt van zijn creatie?" zegt het geloof zonder ook maar een greintje wetenschappelijke feiten. Wat een gotspe!
Vanwege zijn wetenschappelijke feitenkennis krijgt Charles Darwin het zelfs aan de stok met zijn eigen vrouw Emma, die religieus blijft. Als hun dochter Anna op 10-jarige leeftijd dood gaat, gaat die volgens mevrouw Darwin hemelen. Dat Charles ten slotte in de Westminster Abbey begraven ligt, vind ik persoonlijk ook niet in de haak.
De drie Darwin-verhalen zijn heel leerzaam en nog goed ook. T.z.t. neem ik de DVD mee naar Maastricht en ga hem zeker nog eens opnieuw afkijken. Als iemand van jullie er belangstelling voor heeft, kan hij of zij zich dan bij mij melden.

Op dinsdagmorgen 7 januari mag ik weer de laatste hand aan deze brief leggen. Toch zeker mijn reisperikelen in de eerst dagen van het nieuwe jaar zullen voor jullie interessant genoeg zijn om ze eens door te nemen (en eventueel door te brieven aan anderen op "verjaardagen en partijtjes"). Mijn volgende brief kunnen jullie tegemoet zien op maandag de dertiende van het jaar twintig twintig.
Voor nu, terwijl ik me koester in een aangenaam weertje, mogen jullie in het hoge noorden best je handschoenen aantrekken, als je op de fiets stapt of naar de bus loopt. En helaas, voor de onverlaten die zich het liefst liever per auto verplaatsen, is het wel eerst ramen krabben, vrees ik, als ze tenminste nog een beetje door de voorruit heen willen kijken. Een kruik 's nachts reken ik de komende maanden in Nederland ook tot het arsenaal.
Januari, dan kan het steenkoud zijn, dus wat is er in de Eurogio en Randstad nu tegen extra veel binnenblijven? Niks toch? Tot kijk, hasta luego, PaulK.

BOEKENBIJLAGE

Mijn eerste boek ter bespreking in het nieuwe jaar is er een van Samuel Bjørk. Het is zijn derde thriller uit 2018: "De Jongen In De Sneeuw". Zijn eerdere twee zijn mij prima bevallen en jullie weten intussen hopelijk hoe ik eraan begonnen ben. Het boek speelt in Oslo.
De recherche-afdeling van de stad, in de persoon van Holger Munch, Mia Krüger en anderen, krijgt van doen met de ene na de andere vreemde moord. Er wordt steeds antivries in iemands hart gespoten en de moorden worden gefilmd, waarbij een cijfertje op de lens zit. Eerst gaat het om een jonge vrouw in een balletpakje, dan een jazzsaxofonist, vervolgens een tiener in een zwembroek en als vierde, later in het boek, ook nog eens een geestelijke. Wie gaan we voor de moorden eens verantwoordelijk houden? Op de achtergrond speelt de handel en wandel in heroïne in de stad. Gaat rechercheur "Curry" niet vrijuit. Hij moge dan een drankorgel zijn, maar speelt hij ook bij de seriemoorden een rol? De uiteindelijke ontknoping ga ik hier niet verklappen, maar let op ex-junkie Mia Krüger.
"De Jongen In De Sneeuw" vind ik een aardig boek, maar niet super, mede vanwege de cloe en ook omdat ik de titel niet goed thuis kan brengen. Ik moet maar eens aan een Noorse toerist hier vragen waar het Noorse "Gutten Som Elsket Rådyr" voor staat. Is dat in vertaling echt "De Jongen In de Sneeuw"? Intussen begint de persoon Holger Munch voor mij wel steeds meer te leven. Krijg ik de extravagante Mia Krüger ook weer in een volgende boek te zien? "De jongen In De Sneeuw" van Samuel Bjørk gaat terug in de kast met een 7½ als recensiecijfer.

Boek 2 is er een van good old Frederick Forsyth. De Engelse meester op leeftijd is in 2018 goed voor "The Fox", in het Nederlands "De Vos". Het boek speelt op een aantal plekken in het Verenigd Koninkrijk, met uitstapjes naar een aantal "schurkenlanden".
De vos is een 18-jarige autistische jongen uit de buurt van Londen, Luke Jennings, die zo ongeveer alle computers kan hacken. Waar hij met zijn programma terecht komt, kan hij vervolgens de zaak verstieren. Als hij enkele niet te kraken computers toch weet binnen te dringen, komt hij onder de hoede van de al gepensioneerde geheim agent Adrian Weston, geridderd, dus Sir Adrian. Door hem wordt hij gebruikt om een splinternieuwe Russische oorlogskruiser te laten stranden. Tegenstander van Sir Adrian in dezen is ene Jefgeni Krilov, hoofd van de Buitenlandse Inlichtendienst van Rusland. De "dictator" zelf roept Jefgeni Krilov op het matje.. Pogingen om Luke "De Vos" Jennings onschadelijk te maken mislukken daarna jammerlijk. Dan krijgen de ayatolla's van Iran met de capriolen Luke Jennings van doen, als hij de toegangscode van hun uraniumopwerkingsfabriek hackt. En vergeet Noord-Korea niet. "Maarschalk" Kim Jong-un, sinds 2011 aan de goddelijke macht, wordt een aantal keren door inbraken van de jongen tot razernij gebracht. Etc.
Frederick Forsyth kan het nog steeds, getuige "The Fox" uit 2018. Wat weet de man veel af van de steeds gekkere wapens van de grootmachten. Terzijde vind ik hem nogal eenzijdig in zijn politieke oordeel, alsof bijv. de Verenigde Staten en China en dichter bij huis een aantal EU-landen niet ook van allerlei foute methoden gebruik maken om de baas te kunnen spelen. Dat kost voor mijn recensiecijfer punten! Ik kom voor "The Fox", De Vos daarom niet hoger uit dan een 7. Tegelijkertijd besef ik nu al wel dat ik ook volgende boeken van Frederick Forsyth zal gaan lezen.