Weblogbrief 15.13, 27 januari 2020

Weblogbrief 15.13, 27 januari 2020

Queridos amigos y familia, op de tiende verjaardag van mijn kleindochter Lux voel ik me haast verplicht om jullie andermaal te voorzien van een brief met de nodige wetenswaardigheden. Het wekelijkse contact met mijn achterban is mij best dierbaar en ik ga echt mijn best doen om er ook deze keer weer iets van te brouwen. Mijn idee: als je de eindsteep begint te naderen – en die is aanstaande, nog ruim drie weken -- kun je er maar het beste een schepje bovenop proberen te doen.

Laat ik dus maar snel teruggaan naar een week terug, als ik om 11 uur 's morgens mijn huis hier verlaat en op het plein links van mijn straat (Santa Catalina) een mooie, grote kaart koop om Lux in Amsterdam mee te verrassen. Het wordt een onderwater-opname van twee schildpadden; ik neem blind aan dat ze die nog niet gehad heeft. Ter plekke vul ik mijn hoera in en haar adres op de envelop. Dan gaat de kaart met hulp van de vrouw van de kiosk op de ouderwetse postbus.
Voor de variatie sta ik daarna eens op de bus wachten ietsje verderop op de Presidente Alvear. Om even voor 12 uur ben ik al op mijn kamer op de universiteit, rijkelijk vroeg dus (voor mijn doen). Allereerst gaat daar mijn vorige weblogbrief de digitale deur uit om te vervolgen met het afdrukken van niet alleen die brief voor mijn archief, maar ook het interessante praatje van Harry bij Greetje's uitvaart en een foto van D.J. Piet van Kalken. De laatste heeft Trudie voor me gemaakt en is van zijn glansrijke optreden afgelopen zaterdagavond in café de Belsj in Maastricht.

Wie zal ik hierna de beurt geven? Laat ik beginnen mt de clips van Harry in de week na Greetje's overlijden. Ik zie er zeven en helaas, de allerooiste heb ik zelf erbij gezocht. Harry toont me een heel aparte clip van Marianne Faithfull: het door haar gezongen "Working class hero", een hit van John Lennon uit 1970. Rechts ervan op YouTube vind ik een "live" versie van het nummer "Sister morphine". Dat nummer vind ik nog meer uit de kunst dan haar "Working class hero". In de intro ervan vertelt Marianne Faithfull (geboren in 1946, een goed jaar) hoe ze het lied als heroïne-junkie van ongeveer 25 jaar geschreven heeft, met haar toenmalige vriend Mick Jagger erbij. De muzikale opname op YouTube is van 1989 en duurt bijna acht minuten. "Ech mega-sjiek!", zouden wij in Maastricht vandaag de dag zeggen.
Na ampel zoeken in mijn popmuziek-verzameling vind ik het liedje terug op de CD "Blazing Away" van haar uit 1990 (waar trouwens ook haar "Working class hero" op staat). Deze live versie van "Sister morphine" van bedenkster Marianne Faithfull hoort echt thuis in mijn top 100 aller tijden. Daar ga ik subiet werk van maken. Ik ben zelfs bereid om de versie van de Rolling Stones daarvoor weg te doen (maar die wil ik wel opnieuw weer in het zonnetje zetten met "Mother's little helper" uit 1966.)

Tussen de clips van de afgelopen week zie ik nóg een handje dat ik jullie van harte kan aanbevelen. Ik heb het dan over "Mississippi" van Larkin Poe uit 2019, de kinderen Starbugs (woordspeling?) met evergreen "Mr Tambourine Man" en laat ik bovenal Lasey Chambers vermelden met "The Captain" uit 2017. De dame ziet er niet echt uit. Ze heeft een ringetje door haar onderlip en in een zijvleugel van haar neus. Daarbij heeft ze de verkeerde kousen aan en – maar daar kan ze weinig aan verhapstukken - een keel van iemand die er heel afgeleefd uitziet. Maar zingen dat ze kan...

Harry is best onthand, met zijn foto's en clips op zijn website te zetten. Hij is aan het oefenen hoe hij het zonder Greetje zelf voor elkaar gaat krijgen. Het allerlaatste popartikel, waarbij Greetje hem nog ter wille heeft kunnen zijn, gaat over de (Zweedse) Hep Stars en Nederland. Voor dat artikel heeft hij daarbij dankbaar gebruik kunnen maken van een stuk dat Hep Stars kenner Bé Annen onlangs geschreven heeft. De groep – Hep is Zweeds voor hip en met met Svenne Hedlund als boegbeeld - is van 1963. Het jaar erop, als Benny Andersson toetsenist bij de groep wordt, krijgen de "hipsters" bekendheid met vooral covers van liedjes van buitenlandse rockers. Dan wordt hun muziek wat melodieuzer. In 1966 is er zowaar een hit in Zweden: "Sunny Girl" (dat overigens ook op het repertoire staat van de eveneens Zweedse Hootenanny Singers met Bjørn Alvaeus). In eigen land worden de Hep Stars steeds populairder, maar succes in het buitenland blijft voorlalsnog uit.
In 1968 wordt Stefan Schroeder (zijn moeder is Nederlandse en aldoende spreekt hij onze taal redelijk) naar Nederland gestuurd om te kijken of bij ons wellicht iets te halen valt. Mijn broer Harry is wel van sommige nummers van de groep gecharmeerd en zorgt ervoor dat er in Nederland een 45-toerenplaat op de markt komt. Dat worden niet "A Flower In My Garden" of "Malaika", waarvan hij zelf gecharmeerd is, maar de eerste single hier wordt hun Zweedse hit van twee jaar eerder: "Sunny Girl". Het nummer gooit tot ieders verrassing hoge ogen, mede omdat Stefan Schroeder hem zo bijzonder weet te promoten in het Hilversumse. Dat geldt (min of meer) ook nog voor de opvolger ervan: "Music Box", maar daarna gaat het helaas weer bergaf met de Hep Stars in Nederland. Ik voeg daaraan toe: ondanks dat de Amerikaanse Charlotte Walker (Lotte), een pracht van een zangeres die tot de groep is toegetreden. De derde single, "Let it be me" (een melodie van Gilbert Bécaud) wordt geen hit meer. De groep maakt in 1968 een toer door Nederland, maar beter wordt het er niet meer op. Ook met "Save Your Heart For Me" (met een in het Nederlands gezongen nummer op de B-kant) kunnen de Hep Stars geen potten meer breken. De groep kan weer terug naar waar hij vandaan is gekomen.
Liedjesschrijvers Benny Andersson (Hep Stars) en Bjørn Alvaeus (Hootenanny Singers) kennen elkaar intussen al van 1966. Als begin 1972 hun echtgenotes toetreden tot hun nieuwe groep, Agnetha en Anni-Frid, en Stig Anderson de manager wordt, zit er opnieuw een hoop leven in, stijgt het nieuw gevormde viertal zelfs tot internationale hoogte. Eerst komt "People need love", dan in 1973 "Ring Ring" ("bara du slog en signal") en het jaar erop wint ABBA met "Waterloo" het Eurovisie songfestival. De twee A's en twee B's worden vele jaren lang over de hele wereld een begrip.

Laat op de maandagmiddag kies ik ervoor om de al gememoreerde "Blazing Away", de vierde CD van Marianne Faithfull uit 1990, in zijn volle glorie voor jullie op de draaitafel te leggen. Er staan dertien liedjes op de plaat:
01.Les prisons du roy
02.Strange weather
04.Guilt
04.Working class hero
05.Sister Morphine
06.As tears go by
07.Why'd ya do it?
08.When I find my life
09.Ballad of Lucy Jordan
10.Time square
11.Blazing away
12.She moved through the fair
13.Broken English
Laat ik hier volstaan met te zeggen dat het album tot de mooiste platen hoort die ik in mijn bezit heb. Het is nog wel van een "live" optreden van Marianne Faithfull (terwijl ik doorgaans de voorkeur geef aan studiomateriaal). Deze keer ga ik geen uitschieters voot jullie naar boven bedenken; zelfs "Guilt" valt af - "I never gave to the rich, I never stole from the poor". Daarvoor zijn alle dertien nummers op "Blazing Aaway" van de vrouw met de doorrookte altstem me te dierbaar.

Ben ik daarmee uitverteld over de maandagmiddag? Nee, want ik heb nu ook informatie over het aanstaande carnaval hier. Het spektakel begint in Las Palmas anderhalve week later dan in Maastricht, maar is wel nog gaande in het weekend dat "we" in Nederland al weer in de vastentijd zitten. Op dit moment is de organisatie druk bezig met o.a. het opzetten van het podium. In de carnavalsperiode dat ik nog hier ben, vinden de bolgende diverse gebeurtenissen plaats:

07 februari: pasacalles y pregón (20.30)
08 februari: comparsas infantiles
09 februari: disfraces infantiles y gala gran dama (20.00)

10, 11, 12 februari: voorrondes murgas (20.30)
13 februari: disfraces adultos (21.00)
14 februari: comparsas adultos (21.00)

15 februari: finale murgas (21.00)
16 februari: carnaval canino (12.00) y gala infantil

Daarna is ook nog van alles te doen, o.a. de uitverkiezing van de "drag queen", beste uitgedoste travestiet, en van de "reina", koningin. Na onze carnaval volgt dan nog o.a. op de zaterdagavond de "gran cabalgata", grote optocht, die tot in de kleine uurtjes hier door de straten gaat trekken.

Ander onderwerp: mijn woning is weer puik in orde, als Sonia er met haar "paños", "bayetas", "gamuzas", "fregasuelos" en dergelijke doorheen gebanjerd is.
Het is intussen 7 uur maandagavond en ik heb nog tijd genoeg om even bij mijn bibliotheekje bij het parkje te gaan buurten voor het laatste nieuws en de voetbaluitslagen van het weekend. Internationaal nieuws van enige importantie kan ik niet bespeuren. Al snel zit ik daarom met enge argwaan over de verrichting gisteravond van voetbalclub Barcelona te lezen, dat het thuis heeft opgenomen tegen Granada, overduidelijk een club van lagere garnituur. Uit heeft Barça N.B. verloren van Granada en nu dreigt het andermaal niet goed te gaan. Tot een kwartier voor het einde staat het nog 0-0. Gelukkig heeft Messi dan nog een "chispazo de magia", een magische vonk, in de benen en eindigt de wedstrijd in 1-0. Eerder in het weekend heeft Real Madrid thuis Sevilla verslagen met 2-1.
De intussen 33-jarige Lionel is weer pichichi, topschutter, met 14 doelpunten (in 15 of 16 wedstrijden). Benzema van Real Madrid staat tweede met 12 en Suárez derde met 11. De stand in de Spaanse primera división is nu, na 20 wedstrijden: op een gedeelde eerste plaats Barça en Real met 43 punten, derde en vierde Atletico en Sevilla met allebei 35 punten.
Ik voorspel jullie: als het zo doorgaat met Barcelona, gaat de club het dit voetbalseizoen helaas niet redden en wordt Real de nieuwe kampioen.

Gisteren heb ik een fout gemaakt, toen Sonia me vroeg, wanneer ze opnieuw zou komen poetsen. Ik kwam uit op maandagmiddag 10 februari, maar dat is een week te laat. Het moet natuurlijk 3 februari zijn, de dag nadat mijn twee jonge gasten Marc & René het pand weer hebben verlaten. Dus stuur ik haar op dinsdagmorgen een appje (ik blijf iets tegen dat woord hebben). Hier is het, in onvervalst Spaans, en ik ga het nou eens niet vertalen:
Querida Sonia, ayer me equivó con el fecha. El 10 de febrero es incorrecto. Yo prefiero el 3 de febrero. Puedes venir en el lunes 3 de febrero a las 4, para limpiar (y llevar la silla)? Un gran besito, Paul.
Dat "llevar la silla" vraagt misschien nog om een verklaring. Ooit heeft Marij hier een blauwwitte stoel aangeschaft voor op het strand. Hij staat intussen al jaren te verkommeren in de zijkamer en Sonia wil hem eventueel wel hebben. Zo krijgt een gebruiksvoorwerp nog eens een tweede leven.
Een paar uur later krijg ik al een "OK" van Sonia terug. Waar het Amerikaanse OK precies vandaan komt, heb ik nog steeds niet helemaal opgehelderd. Lang geleden heb ik er op Spaanse les bij Natalia nog eens een praatje over gehouden. Hoe dan ook, in het Spaans is het intussen een gangbare afkorting om met iets accoord ("de acuerdo") te gaan, zoals het populaire "vale" of eventueel "claro".

Op de dinsdag zit ik bijna de hele dag te lezen in mijn eerste boek van deze week. Als ik 's avonds op het punt sta om toch nog een blokje om te gaan (om mijn gewrichten wat losser te maken), begint het net te regenen. Het zijn maar een paar druppels motregen, maar toch. Al snel wordt het nu wel een stuk stiller in de straat. Dapper besluit ik om dan maar gewoon thuis te blijven. Ik zeg mezelf wel toe dat ik later op de avond een leuke fim ga kijken op mijn laptop.
Het wordt "Girls' Night", met als ondertitel "Now Or Never", een typisch Engelse film uit 1997 met Nick Hurran als regisseur. De twee hoofdrollen zijn vergeven aan twee filmdames, waarmee ik kan lezen en schrijven: de hondstrouwe Brenda Blethyn en komieke Julie Walters. Zij spelen twee arbeidersvrouwen van middelbare leeftijd: Dawn en Jackie, die allebei eenvoudig werk doen in een electronicafabriek ergens in Noord-Engeland. Hun gezamenlijke uitje is bingo ("kienen" in het Maastrichts) op de vrijdagavond. Daar wint Dawn plotseling 100.000 pond (dat ze zoals afgesproken wel met Jackie deelt). Niet veel later krijgt Jackie haar congé en verlaat in een moeite door ook haar man. Dawn krijgt te horen dat ze een inoperabele hersentumor heeft, die het einde van haar leven gaat betekenen. De twee hebben poen dat het barst en dus gaan Dawn en Jackie eerst nog een keer de bloemetjes buiten zetten in Las Vegas, waar ze o.a. kennis maken met Cody (bijrol van Kris Kristofferson). Etc.
Ik heb "Girls' Night", in het Engels zonder onderschrift bekeken. Het is m.i. een heel leuke film, maar wat wil je, met twee van de beste sterren die de Engelse film te bieden heeft, in de hoofdrol. Hij gaat mee terug naar Maastricht.

Dan is het al weer woensdag, "e-goonsdag". Ik zie drie overduidelijk Arabische dames op Luis Morote 19 naar binnen gaan en uitkomen in de flat op twee hoog, naast die van "Vader & Zoon". Beneden op straat waren ze nog compleet gesluierd en zelfs hun voeten waren nog maar amper zichtbaar. Ik neem aan dat ze binnen in de woning veel normaler gaan gedragen, zonder al die textiel-poespas om zich zogenaamd vreemde mannen van het lijf te houden. Maar helaas, het kamergordijn bij het balkon blijft gesloten en niks krijg ik te zien.
Dan zie ik eenmalig een van de dames het balkon op komen. Ze is en blijft gehuld in een ruimzittend lichtblauw gewaad, van kop tot teen. Alleen het voorste stuk van haar haar is (per ongeluk?) zichtbaar. Ik begin t e vrezen dat er geen enkele tip van de sluiers zal worden opgelicht.
Dezelfde vrouw komt, als het net donker is om 7 uur, ineens wel enthousiast het balkon op om een vriendin beneden te verwelkomen. Nu is ze, althans van boven, wel normaal gekleed zonder al dat gedoe met doeken. Ze heeft lang, zwart haar en geloof het of niet, een derrière waar je U tegen zegt, zo breed en groot. Heb ik toch eens even ingebroken in deze Arabische wereld.

's Avonds is al om 6 uur de voetbalwedstrijd tussen Ibiza tegen Barcelona voor de beker. Als ik om 20 over 7 bij de HiperDino aan de haven kijk wat de stand is, blijkt Ibiza met 1-0 voor te staan, een doelpunt in de negende minuut al van ene Javi Pérez. Het is best druk op het terras. Barça gaat toch niet ten onder tegen een club die de "primera división" geeneens gehaald heeft? Met zijn tientallen kijken we het zichtbare leed aan. Mij valt direct op dat Messi en Suárez niet meedoen. Messi zou moe zijn en Suarez heeft sinds kort een langdurige blessure. Wel is Griezmann voorin van de partij met Fati.
Hoe gaat het aflopen? Ibiza wordt wel steeds meer onder de voet gelopen, het is echt eenrichtingverkeer in de richting van het doel van de club. Ibiza kan af en toe niet anders dan nogal grove overtredingen te maken om het hoofd boven water te houden. En dan gaat het toch nog goed komen voor Barcelona: in minuut 73 maakt Griezmann de 1-1 op een mooie steekpass van Frenkie de Jong en vlak voor tijd, eigenlijk in de extra tijd, zet dezelfde Griezmann met een mooi diagonaal schot toch nog de 1-2 op het scorebord. De aanwezige Barcelonasupporters juichen niet, maar slaken op het terras een zucht van verlichting.
Misschien had ik daarna spoorslags naar huis moeten gaan om me in mijn verdriet te wentelen. Ik beheers me en ga gewoon de HiperDino in of het niks is, om nieuwe Fanta-blikjes "piña (sin azúcar añadido)" in te slaan, die bij mijn weten alleen daar nog te krijgen zijn. En smaken dat ze doen, als ik thuis weer op mijn balkon zit!

De afgelopen dagen heb ik het in het begin van mijn nachtrust best fris gehad in bed. Buiten zakt de temperatuur dan nog weer een aantal graden en wie weet, heb ik als ouderling hartje winter hier wel niet genoeg aan mijn enige dunne dekentje. Er wordt niet gewacht: woensdagavond laat al kies ik ervoor om eens te kijken of een sprei bovenop mijn dekentje enige soelaas biedt.
Dat kan ik donderdagmorgen beamen. Ik moet in bed gisteravond laat snel vertrokken zijn (naar dromenland dan) en wat voel ik me herboren, als ik 's morgens om een uur of 8 mijn hoofd en schouders boven de nu twee dekentjes uitsteek. Ik hou het voor de komende vier weken, tot ik weer naar "Holanda" ga, op een dekentje extra. Als iemand van jullie dat maar flauwekul vindt, moet hij of zij hier zelf maar eens komen slapen.

Jullie kennen allemaal wel de gangbare voertuigen, waarmee wij ons plegen te verplaatsen. Sinds kort is daar hier de autoped hernieuwd bijgekomen. Voor luie volwassenen zoals ik is er zelfs een variant met een motortje, zodat je niet hoeft te steppen als een kind. De nieuwste variant daar weer van is de gemotoriseerde autoped met een zitje. Het comfort dient de mens, toch. Het is weer iets nieuws, waar ik in een klimaat zoals hier (en in Nederland in de zomer) best wat in zie. Je kijkt voor je uit, terwijl je met zo'n 20 km snelheid over de straat tuft en intussen schijnt er een zonnetje op je bol. Als e-bikes in Nederland zijn toegestaan, zou deze variant van een autoped toch ook moeten mogen. (Iets anders is of ik er zelf een zou willen aanschaffen.)

Op de donderdagavond breng ik weer eens een bezoekje aan de biblioteca municipal "Josefina de le Torre" aan de boulevard. Daar lees ik in dagblad de Canarias7 een interessant verhaal over de aanwezige supermarkten op de Canarische eilanden. Koploper is DINASOL met zijn 257 vestigingen en een vloeroppervlak van 182 duizend m2. DINASOL laat zic h opspitsen in 57 keer HiperDino, 92 keer SuperSol, 79 keer HiperDino Express en om het getal compleet te maken 29 DinoShops. Nummertje twee is niet De Spar, maar de MERCADONA met 86 vestigingen en een totaal oppelrvlak van 127 duizend m2. Dan volgt op drie CENCOSU, waar De Spar het belangrijkse onderdeel van is, met 189 vestigingen en toch maar 66 duizend m2 oppervlak. De Spar alleen is goed voor 163 vestigingen, kennelijk door de bank genomen minder groot, want met een totaal oppervlak van toch maar 57 duizend m2.
Laat ik voorde volledigheid ook de andere ketens noemen, in volgorde van oppervlak: JESUMAN, LIDL, CARREFOUR, UNIDA, EL CORTE INGLÉS en ALCAMPO.

Bryan Ferry, wie kent hem niet, de voormalige zanger van Roxy Music, begint in de jaren zeventig een solocarrière. Trudie is tot op de dag van vandaag nog steeds kapot van zangnummers van hem, zoals "Slave to love", "More than this" en "Jealous guy".
De Brit, altijd in het pak en goed gecoiffeerd, is van 1945. In 2018, als hij 73 is – dat is pas oud! - komt hij met een nieuwe plaat, nu vooral als orkestleider. Speelt hij daarop zelf ook mee op het een of andere instrument? Op de recente CD hoor ik vooral een orkest zoals die populair waren in de jaren 30-40 of zo, met af en toe ook een zanger die bepaald niet op de voorgrond hoeft te staan. Hier zijn de derien nummers van "Bitter Sweet", waarbij de (I) voor compleet instrumentaal staat:
01.Alphaville
02.Reason or rhyme
03.Sign of the times (I)
04.New town
05.Limbo (I)
06.Bitter-sweet
07.Dance away (I)
08.Zamba
09.Seea breezes (I)
10.While my heart is stil beating
11.Bitters end (I)
12.Chance meeting
13.Boys and girls
Het is echt ouderwetse orkestmuziek, of je Benny Goodman of dergelijke op hebt staan. De liedjes zijn, op de eerste twee na, allemaal nummers, die ik eerder al eens op een album van Bryan Ferry ben tegengekomen. Het moge raar zijn, maar de man weet kennelijk nog steeds hoe het hoort, al is dit jasje nog veel ouder dan op de vorige versies van de nummers. Op deze nieuwe CD smul ik vooral van de zangnummers met orkest 1, 2 en 4, terwijl ik bij de 100% instrumentale mijn voorkeur graag wil uitspreken voor nummers 7 en 11. Ik vind "Bitter Sweet" van vergane glorie Bryan Ferry een alleszins acceptabele plaat.

Laat op de vrijdagmiddag hijs ik me in mijn lange broek, trek mijn camelkleurig colbertje aan (maar kamelen en dromedarissen zijn bruiner) en begeef me vrolijk op weg naar Triana in het zuiden. Van de drie gangbare routes kies ik deze keer de middelste: langs El Corte Inglés, dan het "ayuntamiento" (stadhuis), even een pauze bij het parque Doramas en vervolgens via het Gobierno de Canarias (provinciehuis) en de plaza de la Feria (beursgebouw?) naar de kiosk van San Telmo.
Als jullie nou een gedetailleerd verslag van mij verwachten over wat ik onderweg of daarna in de calle mayor de Triana allemaal heb meegemaakt, ga ik jullie teleurstellen. Soms gaan dingen gewoon zoals ze gaan en dat kan ook best leuk zijn. Vooral de bank tegenover Iers café McCarthy's bevalt me weer als vanouds. Wat er daar voor mijn snufferd allemaal voorbijkomt... Vooral het gedoe van de opgeschoten jeugd op vrijdagavond zie ik echt als een belevenis. Pas om half 9 bedenk ik dat ik nodig weer eens op huis aan moet gaan.

Dan is het alweer zaterdag en houd ik mezelf voor dat nu ook winkelcentrum Las Arenas best wel weer eens bezocht kan worden. ´s Middags laat loop ik erheen, met eerst het stuk dat me al uitgebreid bekend is vanwege mijn bezoeken aan het bibliotheekje daar. Onderweg hoor ik het al van verscheidene kanten: voetbalclub Valencia (met Jasper Cillissen) heeft net thuis met 2-0 gewonnen van Barcelona. Wat ik jullie voorspelde, komt vanmiddag al uit: Barcelona de club is niet (meer) die het de afgelopen jaren geweest is. De mare verspreidt zich met een sneltreinvaartje over de volle terrassen. Ik houd even halt bij café-terraza Ñoño, dat Spaans is voor slapjanus, en bewonder dan de spreuk op de muur ietsje dichter bij Las Arenas: ¡SIN PRISA PERO CON GANAS! Daar maak ik in het A.B.N. maar van : haastige spoed is zelden goed, of zit ik er met die Nederlandse uitdrukking naast? Trouwens, wie in Nederlnad is op het onganselijke idee gekomen om het woord spoed nog weer eens te voorzien van haastige?
In het best grote winkelcentrum, met enkel etages nering, is het best druk. Ik loop mijn rondjes, kijk mijn ogen uit en vlij me dan neer op een bank bij de plaatselijke ijsboer. Wat er daar alweer allemaal aan moois en lelijks voorbijkomt, je gelooft je ogen soms niet. Vooral de jeugd maakt er net als gisteren een potje van, in al zijn verschijningsvormen. Een jongedame, model Madonna, heeft zich getooid in een korte, hagelwitte broek met daarop een zwarte trui met als blikvanger: ¡BABY, IT'S COLD OUTSIDE! Daar heeft ze best bekijks mee, ook van mij.
Dan wordt het tijd voor de Carrefour, voor enkel boodschappen die ik elders in de stad niet zo snel kan bespeuren. En passant pak ik er stokbroodjes mee, een camembert van de zaak en een koppel grote bekers Americana, met vooral "col blanca rallada", geraspte witte kool. Hoofdmoot is en blijft mijn hernieuwe aankoop van "Morro guisado", gestoofd kopvlees. Het is de originele variant van onze tête de veau, maar nu wel echt van het smoelwerk van een varken. In Maastricht is het spul in deze vorm al heel lang niet meer te krijgen (maar ik weet wel nog een slager in Hasselt die er sier mee maakt). Zo'n portie "morro" van een halve kilo, dat is nog eens smullen geblazen.
Nadat ik de complete Las Arenas gehad heb (en gelukkig de MediaMarkt alweer heb overgeslagen), zit ik nog een tijdje op de trappen bij de in- en uitgang. Eindelijk zie ik daar weer eens een jongen voorbijkomen met een Spaans opschrift op zijn t-shirt: HOY ME HE PASSADO UN PIBÓN". Vandaag is me een stevige jongen gepasseerd. Klopt mijn vertaling van "pibón" wel?
Nu kan ik met een tevreden gevoel met bus 47 terug naar Santa Catalina. Het is druk in mijn bus en dan staat een jonge Arabische vrouw, gehuld in diverse lagen kledij, voor me op, hoe serieus ik haar aanbod ook afwijs. Ik vertel haar zelfs dat ik met mijn 73 jaar best kan blijven staan, dat ik niks noemenswaardigs mankeer, maar ze blijft aandringen. Dan ga ik toch maar zitten, met mijn aankopen op schoot. Dat moet me niet te vaak gebeuren, dat de jeugd voor me op gaat staan in de bus. Misschien moet ik me dan in Maastricht toch maar zo'n autoped met hulpmotor en zitje aanschaffen.

En dan is het zondagmiddag, als "De Groeten Oonbekinde" om 3 uur de Markt in Maastricht opdraait, waar "'t volk vaan Mestreech" hem al staat op te wachten in een zonnetje en bij 11 graden. Een kwartier later, als de gangbare plichtplegingen zijn afgewerkt ("bij 't nejkiske vaan vrouw Versjevee", "al kos 't miech m'ne letste druppel blood"), weten we het zeker: deze keer is Luc van Lijf de man die ons mag voorgaan tijdens "die zwoer daog". Hij en niemand anders is de 75ste Prins Carnaval van Groot-Maastricht. De meubelverkoper van de bekende familie van Lijf is 40 jaar en dat is voor zijn Tempeleers een mooie leeftijd. Op de foto die mij tot in Las Palmas wordt toegestuurd, staat hij er monter op.
Minstens zo carnavalesk vind ik dat Marc & René in N.B. Amsterdam naar een Hierezitting zijn geweest. Daarover gaan de twee me later op de week zeker bijpraten hier aan de boulevard.

Rest me voor deze dag nog met de nodige trots te zeggen dat Lux vanmiddag haar tiende verjaardag heeft gevierd, één dag aan de vroege kant, maar wat wil je, als je op maandag jarig bent. Mijn cadeautjes, door Eva namens mij aangereikt: een puzzle en een Mickety Mouse beker, hebben de toets der kritiek glansrijk doorstaan, maar ik ga haar morgen wel ook nog even per telefoon zelf geluk wensen.

Maandag is niet alleen Lux-dag, maar ook de verzenddatum van mijn dertiende brief aan jullie, deze winter. Ik doe het rustig aan en voorzie pas weer van een volgende over acht dagen, op dinsdag 4 februari. A.s. zaterdag geven Marcel en Trudie een aangeklede receptie in het Maastrichtse Geusseltzwembad, maar een mens - ik dus - kan niet alles hebben. Dus zullen ze het zonder mij moeten doen.
Voor nu: hou zee en oefen met mij het refrein van MESTRECH, IECH BIN VERLEEF, sinds gisteren het van Lijflied van Prins Luc III. Veer zien us, hasta luego, PaulK.

BOEKENBIJlAGE

Ik heb er – als eerste deze week – weer een van John Lescroart gelezen. Hij is als schrijver van rechtbankthrillers misschien niet zo bovenmatig populair als John Grisham, Scott Turow of (soms) Michael Connelly, maar ik hem wel al hier een paar keer de hemel in geschreven. Deze keer is "De Verdachte" aan de beurt, een drama uit 2007 dat ik op mijn e-reader heb staan. Het verhaal speelt in San Francisco, een stad waar ik ook nog eens een week heb mogen bivakkeren, toen ik op de U.M. nog bij Huisartsgeneeskunde zat.
Caryn (Karin op zijn Engels?) Dryden Gorman is vermoord, naakt in haar bubbelbad. Zij was orthodisch chirurg, uitvinder van de Dryden-kom, en werken was haar alles. Haar man, Stuart Gorman, schrijver van natuurboeken, is uiteraad de belangrijkste verdachte, hoewel hij stellig beweert op de betreffende avond laat van de moord elders lijkt te zijn. Op verzoek van zijn vriend Jebb Conley, een bekende voormalige strafpleiter en nu vooral politicus, neemt Stuart de mnder ervaren Gina Roake aan als zijn advocate. Daarvoor al en daarna gaat er echt van alles mis. Stuart en Gina maken kleine fouten en dan zit Stuart ineens halverwege het boek in voorlopige hechtenis. De met de zaak belaste politierechercheur Devin Juhle en nog meer hulpofficier van justitie Gerry Adams doen er echt alles aan om Stuart vervolgens bij de rechtbank in een kwaad daglicht te stellen, op indirect bewijs, want Stuart blijft ontkennen.
Het boek gaat daarna vooral over de hoorzitting en wat er nog meer tijdens die dagen gebeurt. Mooie bijrollen zie ik voor o.a. voor lab-assistente Kelley Rusnak (tot die ook vermoord wordt), Gina's detective Wyatt Hunt, Stuart's schoonzus Debra en zijn dochter Kym (met haar vriend Trevor), Caryn's manager Don Forrester en zakenpartner Robert McAfee voor een nieuwe kliniek en de baas van investeerder P.I.I. Bill Blair. En wie houdt zich achter het pseudoniem GZND schuil?
Ik heb iets met John Lescroart. Zijn rechtbankthrillers vind ik echt de moeite waard om te lezen en dat geldt ook weer voor "De Verdachte". Het is spannend en tot vlak voor het einde is me niet helder wie voor de dood van Caryn Dryden Gordan aansprakelijk moet worden gesteld. Als recenesiecijfer kom ik uit op een 8 en maak hier nog eens openbaar dat ik nog meer boeken van John Lescoart wil gaan lezen.

Mijn tweede boek, maar 200 bladzijden, is er een van Harlan Coben: "Nu Of Nooit" op mijn e-reader, maar "Seconds Away" in het oorspronkelijke Engels. Het is een jeugdthriller uit 2012. Eerder heb ik best plezier beleefd aan andere boeken voor adolescenten van Coben, dus waarom zou ik er niet aan beginnen. Het verhaal speelt zich af in Kasselton en dat ligt niet ver van Newark in het Amerikaanse New Jersey (onder New York).
Hoofdpersoon Michael Bolitar is bijna 16 en zit sinds kort op de middelbare school in Kasselton. Zijn oom Myron bij wie hij woont, was vroeger een gevierde basketballer tot hij voortijdig geblesseerd raakte. Michael is zelf ook idolaat van het spelletje. Zijn nieuwe vrienden in Kasselton zijn vooral Ema, Spoon en Rachel. Dan krijgt Rachel's moeder een kogel door haar hoofd, dodelijk, terwijl Rachel zelf door een schampschot geraakt wordt. Is haar vader Henry de boosdoener? Daar zijn nogal wat aanwijzingen voor, o.a. omdat hij met twee criminelen omgaat. Intussen wordt de relatie tussen Michael en zoon Troy van commissaris Ed Taylor er ook niet beter op. Op de achtergrond zien we een groep die zich Abeona(-vlinder) Shelter noemt en zich voor het redden van kinderen in gevaarlijke situaties inzet.
Eerlijk gezegd is "Seconds Away" van Harlan Coben mij toch ietsje aan de te jeugdige kant om er echt van te kunnen genieten. Om die reden kom ik – helaas pindakaas - als recensiecijfer niet hog3r dan een 6½. Misschien moet ik me voor andere thrillers van Haraln Coben toch weer gaan beperken tot zijn boeken voor volwassenen, die ik steeds en zonder uitzondering heel spannend heb gevonden.

Dan denk ik: ik heb detectiveboeken van auteurs uit allerlei noordelijke landen in mijn bezit: Nederland en België, Scandinavië en IJsland, Groot-Brittannië en niet te vergeten de Verenigde staten en Canada. Waarom is er zelden nooit eens eentje aan de beurt uit Frankrijk? Dus zoek ik op mijn e-reader en kom uit bij een boek van Pierre Lemaitre: "Travail Soigné" uit 2006, in Nederlandse vertaling "Irène". Het speelt de hele tijd in Parijs en zijn banlieue (voorsteden).
Commandant Camille Verhoeven is op zoek naar de moordenaar(s) van een echte slachtpartij, waarbij twee hoeren zijn afgemaakt en in stukken terug worden gevonden. Bij het recherche-onderzoek zijn vooral ook zijn medewerkers Louis, Armand en Maleval betrokken. De zaak doet denken aan een eerdere moord, twee jaar eerder, waarbij ook een hoertje de klos was. Dan valt Camille Verhoeven in dat die moord gekopieerd is van een thriller: "De Zwarte Dahlia" van James Ellroy. Het zoeken naar soortgelijke verhalen en dito moorden in de periode vanaf 2000 levert nog meer thrillers op: "Laidlaw's Jacht" van William McIlvanney, "American Psycho" van Bret Easton Ellis, "Moord in de Orcival" van Émile Gaboriau en "Roseanne" ("De Vrouw In Het Götakanaal") van Sjöwall & Wahlöö. Bij de zoektocht naar andere van dit soort moorden is de hulp van kenners Fabien Ballanger van de universiteit en tweedehands boekhandelaar Jérôme Lesage van belang. Intussen is journalist Philippe Buisson ijverig bezig om de recherche informatie af te troggelen en maakt de vrouw van Camille Verhoeven, filmeditor Irène, zich op om te gaan bevallen. Vraag: hoe loopt de dader tegen de lamp?
Ik heb "Travail Soigné" ("Irène") een echt spannend boek gevonden, dat bovendien een beroep doet in mijn intussen enigszins verworven kennis van moordboeken. Daarbij heeft het verhaal genoeg zijlijntjes om de zaak levendig te houden. Pierre Lemaitre komt daarmee uit op een 8+ als recensiecijfer voor zijn boek. Zal ik er nog eens een van hem te pakken zien te krijgen?