Weblogbrief 12.02, 11 november 2016

Weblogbrief 12.02, 11 november 2016

Lieve meisjes, beste jongens, queridos chicos, ik ben nu een week hier en het is al zo ver, Vandaag, 11 november, staat het Vrijthof in Maastricht-West stampvol met “verkleiders”, uit mijn geboortestad en vooral van elders in Limburg, die het carnavalsseizoen komen openen. Mij is het daarvoor oprecht nog veel te vroeg. Voor mij beginnen “die daog” pas ergens bij “‘t benkelik momint”, als het volk van Maastricht te horen krijgt, wie de nieuwe prins carnaval van de Tempeleers geworden is. Dat is niet op 11 november, maar – de komende winter – precies vier weken na Nieuwjaarsdag. Tegen die tijd zal ik jullie ook voor het eerst tekst en uitleg geven over het winnende carnavalsliedje van 2017, “Vleugelkes”, van het span van de Weijer & van Oerle.

Ik wijs jullie met klem op de uitzendingen van Arjan Lubach op de zondagavonden. Helaas kan ik die hier op de Palmese universiteit niet ontvangen, er blijkt een rem op te zitten. Dezelfde Lubach heb ik als zomergast bij de VPRO mogen zien. De jongeman is uit de provincie Groningen en met enige trots vertelde hij van de zomer dat hij zeer gecharmeerd was van het nummer “Het hoogelaand” van ene Ede Staal. Dat was voor hem zo iets als het officiële volkslied van zijn provincie.
Daar moest het mijn van weten. Volgens de Wikipedia is Ede Staal is, of liever was, een Engelse leraar van het Groningse platteland, die in zijn vrije tijd graag de volkszanger uithing. Hij overleed in 1986 aan longkanker; hij was toen 45 of zo, nog erg jong. In 1984, bijna postuum, kwam zijn cd “Mien toetje” uit. Het zal met zijn twee keer zes nummers, in een zaal opgenomen, waarschijnlijk is het van origine een lp geweest zijn. Ik heb de plaat uiteraard in huis gehaald, via de Rotterdamse Muziekweb, en wat is het prachtig allemaal, zeker ook het negende nummer “Het hoogelaand”. Hier zijn alle twaalf apostelen:
01.Mien toentje
02.Het het nog nooit zo donker west
03.Grunnegers voor gevorderden
04.Doar bluit mien eerappellaand
05.Eway moakt het oet
06.Genoat
07.Credo – mien bestoan
08.Vrouger
09.Het hoogelaand
10.Het twijde perron
11.Geef mie dien blues
12.Zo mouvve t holn
De cd is van een regionale schoonheid zoals je maar zelden aantreft. Ede Staal kan m.i. moeiteloos de muzikale concurrentie aan met Limburgse solo-artiesten als Harry Bordon (Wie sjoeën os Limburg is) of groepen als Rowwen Hèze (De Peel in brand). Ede Staal, onthoud die naam!

Nou ik toch bezig ben, mij valt op hoe erg de cd-hitparade van hier afwijkt van wat bij ons in “Holanda” veel gedraaid wordt. In de top tien van El Corte Inglés vind ik dinsdagavond liefst negen Spaanstalige cd’s, te beginnen met “En la memoria de piel” van Rosanna, op de voet gevolgd door “MTV unplugged” van Miguel Bosé. Tussen alle Spaanse krakers is er wel een bronzen medaille voor Bon Jovi met zijn “This house is not for sale”. Misschien moet ik die cd maar eens zien te arresteren.

Natuurlijk staat deze week in het teken van Peixia’s reis naar Kanton. Nee, ik bedoel vanzelf de uitslag van de presidentsverkiezing in Amerika. Net als bij bijv. de Brexit stond de uitslag afgelopen woensdagmorgen diametraal op wat vooraf door de media en in de polls voorspeld was. Multimiljonair Donald Trump ging overtuigend met de presidentiële eer strijken. Op 20 januari 2017 zal hij worden geïnstalleerd, met Mike Pence als vice-president en de 46-jarige Melania aan zijn zij.
Trump is van 1946, een goed jaar, maar ik zou nooit iemand van 70 jaar gekozen hebben, zelfs mezelf niet, nog los van de vele andere akeligheden van de man. Iemand in de leeftijdscategorie van Mark Rutte, ook niet mijn vriend, is veel geschikter, is mijn idee. Zijn rivale Hillary Clinton, van dezelfde leeftijd als Trump en bij uitstel exponent van de rijke Amerikaanse establishment, won de kiesmannen van o.a. de staten aan de Westkust, waaronder Californië en ook die in het noordoosten, zoals New York en New Jersey. Echter, het complete midden van de VS was voor Donald Trump, Texas, North Carolina, Pensylvania, Florida en Tennessee, noem maar op. Dezelfde Trump mocht ook Ohio aan zijn zegekar binden en “wie Ohio wint, wint het land”, is een gevleugeld woord sinds 1960. Hij moet trouwens eens iets aan zijn haar doen; dat lijkt echt nergens op.
Als het erop aan komt, zijn de meeste mensen in onze westerse wereld niet erg “sociaal voelend”, maar eerder namaak “liberaal”, eerst ikke en mijn naasten en dan pas de rest. Het 0s al heel lang zo in Europa en in Noord-Amerika en in enige verandering ten goede geloof ik vooralsnog niet. Het zal me wat worden, de komende jaren, met Donald Trump aan het roer. Ik zie hem als een soort Wilders in het kwadraat. Blijkens zijn uitspraken van de afgelopen maanden heeft oom Donald al een aantal plannen gereed liggen waar ik van huiver. Zijn idee om de gezondheidszorg volgens het model van Barack Obama, weer compleet terug te schroeven naar hoe het vroeger was, met veel extra’s voor de rijken en niet of nauwelijks zorg voor de armsten, is m.i. stuitend. Zijn steun aan de wapenlobby is me ook een doorn in het oog. We wachten af, maar met spanning.

Terug naar mijn eiland. Al sinds ik hier ben, wie weet nog van veel eerder, word ik steeds in november verondersteld uit te kijken naar de dag tegen de geweld. “Dice NO a la violencia de genero” schreeuwen posters op diverse plekken mij toe en uit het onderschrift moge duidelijk zijn dat in dat kader de mannen de boosdoeners zouden zijn en de vrouwen de slachtoffers. Theo Richel heeft me ooit eens uitgelegd dat het in werkelijkheid genuanceerder ligt, ook al heb er eerder bijv. Lorena hier nooit van kunnen overtuigen. De precieze de dag van “dice NO” is 25 november. Ik vermeld hem nu alvast, dan hoef ik dat over enkele weken niets meer aan toe te voegen.

Veel interessanter vind ik de aankondiging van de film over “Trolls”. Vlak voordat ik naar Las Palmas afreisde, op 30 oktober jongstleden, is Eva er in Amsterdam heen geweest met Lux & Dalí. De film over de trollen schijnt erg veel indruk op de dametjes te hebben gemaakt. Nu kan de machinerie van legio snuisterijen over hen uitgestort gaan worden.

Intussen is het donderdagmorgen en tijd voor mijn presentatie van een tweede cd. Laat ik dan toch ook maar eens iets Limburgs opzetten. Ik kies voor Carboon, de groep van o.a. Jean Innemee en Conny Peters. De naam van de groep is die van de periode dat de steenkool in Zuid-Limburg gevormd werd. In de tweede helft van de jaren zeventig maakte de groep twee cd’s over de mijnen en de mijnwerkers, en later, in 1994, nog eens eentje over “De bokkeriejers”. Hier zijn uit 1976 alle twaalf nummers van “Witste nog, koempel”:
01.Koele en kuulkes
02.D’r berg
03.Beambtezjweet
04.Bottere
05.Et zjwatte loak
06.Leef is mie land
07.Daagsjiech
08.D’r held
09.Proem sjiek
10.De here en de jonge
11.Koelpiet – doevepiet
12.Koempel Sjeng
Voor mij kan de plaat de concurrentie met die van Ede Staal aan, zie boven. De melodieën (country?) zijn zeer wel te pruimen en de teksten mogen er eveneens zijn. Luister eens naar “Koele en kuulkes”, “D’r held”, “Daagsjiech” en last but not least de scheldkanonnades op “D’r berg”. “Leef is mie land” – vooral vroeger, in de tijd van vóór de steenkoolindustrie - verklaar ik deze doordeweekse week tot de Zuid-Limburgse evenknie van het Groningse “Het hoogelaand”.

Mag ik ook nog een feest met terugwerkende kracht hier vermelden? In het weekend van 28-30 oktober, toen de trollen in Amsterdam furore maakten, was hier op Santa Catalina het Tropical Fest LPA. Fest? Ik neem maar aan dat een en ander in navolging van het bierfeest in München was, want op de kop van de bekende hond van biermerk Tropical prijkte een Duits hoedje, met veer. Het locale bier stond uiteraard vooraan in de rij, neem ik maar aan, maar er was ook “gastronomía y otras surpresas”. Als ik een week eerder hierheen gekomen was, had ik er wellicht een kijkje gaan nemen, maar dan wel “zoonder patsj”. Nu zat ik op 30 oktober nog om 12 uur met Lisette aan de lunch en om 6 uur met Yves aan de mosselen.
Om bij de tijd te blijven doe ik er toch maar een recente reclame van hetzelfde biermerk bij. De kreet “Hazlo Tropical” kennen jullie misschien nog, maar de fabriek vlakbij Las Palmas vertelt mij nu ook dat Las Canteras “officialmente playa más divertida del mundo” is. Dat ga ik niet vertalen. Er staat ter ondersteuning een luchtbed, “colchoneta”, bij, waarop een aantal jonge mensen zich aan het amuseren is.

En daar laat ik het al weer bij. Echt lang is deze brief niet. Dat krijg je ervan, als je hem na vier dagen al moet versturen. Voor mijn volgende laat ik jullie eerst een weekje sudderen. Die komt pas op 18 november, als de goedheiligman controleert of zijn Pieten wel door de schoorsteen kunnen. Morgen al komen Lux & Dalí in Maastricht kijken of het dezelfde sint is als die ze op de tv en in Mokum gaan zien.
Vooruit, hier op het strand dien je je goed in te smeren (“piel sana in corpore sano”) en vergeet vooral niet je ogen met een duik- of zonnebril te bedekken (“ojo con tus ojos”). In Nederland zal het nu al wel echt herfst zijn, dus pak je goed in, als je naar buiten gaat. Ik wens het jullie, bovenmatig, en tot ziens maar weer, hasta luego, PaulK.

BOEKBIJLAGE

In mijn reguliere brief schreef ik over de meest verkochte cd’s van nu. Daar voeg ik hier een aantal favoriete boeken aan toe. Bij El Corte Inglés doet John Grisham’s “Un abogado rebelde”, een advocaat in de contramine, het goed. Een andere hit, als je de stapel aanwezige exemplaren als maatstaf mag nemen, is John le Carré’s “Volar en círculos”, in cirkels vliegen, dat ik zeker nog eens ga lezen. Echter, de hoofdprijzen zijn op dit moment voor “La viuda”, de weduwe, van Fiona Baston, “Todo esto te daré”, al het andere zal ik je geven, van Dolores Redondo en “La hija de Cayetana”, de dochter van Cayetana, van Carmen Posades.

Het zijn vooral dames die hier de klok slaan, net als in Nederland. Bovenaan staat uiteraard en nog altijd “La chica del tren”, het meisje van de trein, van Paula Hawkins. Dat is zo’n duidelijke nummer 1 hier, nog steeds, dat ik het de afgelopen dagen maar ben gaan lezen. Hier is mijn kritische bespreking van het boek. Ik heb het in het Engels gelezen, omdat de debuutroman van Paula Hawkins echt zo Engels is als het maar zijn kan. Hij speelt in Londen en enkele plaatsjes vlakbij.
Eigenlijk is het verhaaltje uiterst eenvoudig. Hoofdpersoon Rachel is de ex van Tom, die nu Anna en baby Evie in Witney woont. Enkele huizen verder in hetzelfde plaatsje wonen Megan en Scott. Rachel is een paar maanden eerder ontslagen op haar werk, wegens dronkenschap, en is zwaar depressief. Ze blijft echter dagelijks wel met de trein naar Londen op en neer reizen, om de schijn op te houden. Dan verdwijnt Megan van het toneel en o.a. Scott en Rachel worden ervan verdacht dat ze de vermissing op hun geweten hebben. Rachel kan zich echter van de bewuste zaterdagavond, toen Megan verdween, niks meer herinneren. Ze was toen wel in Witney, maar straalbezopen. Zelfs overweegt ze nu hypnotherapie om haar geheugen terug te krijgen. Enz., enz.
Als een boek de hit van het jaar is, begin ik er misschien verkeerd aan. Ik heb dat nou eenmaal, dat zit in mijn aard. Hoe dan ook, “The girl on the train” vind ik een aardig boek, maar is mij ietsje te veel van dames onder elkaar. Erg spannend kan ik het niet vinden, eerder een beetje te uitgesponnen. Is het wel een thriller? Als recensiecijfer kom ik helaas niet verder dan een 7, meer kan ik er niet van maken. Het zal me benieuwen of het nog te verschijnen volgende boek van Paula Hawkins ook zo’n kaskraker gaat worden.