Weblogbrief 14.21, 13 maart 2019

Weblogbrief 14.21, 13 maart 2019

Queridos amigos y familia, hier ben ik weer vanuit mijn onderkomen (op twee hoog) in Las Palmas de Gran Canaria. Jullie hebben mijn vorige twee brieven toch wel gelezen, allebei verstuurd vanuit Maastricht? De laatste gaf een aardig beeld van wat me dit jaar overkomen is tijdens "die drei (vijf) daog". Nu zit ik in het begin van de "vasten", overigens volkomen uit de tijd. In het Spaans is het "el cuaresma", voor wie het nog aangaat.
Normaliter zou ik nu iets gaan vertellen over waar Harry me de afgelopen week mee heeft opgezadeld. Echter, hij zat de hele carnavalsweek in Marburg en omstreken (in Midden-Duitsland) en verwachtte daar met Greetje geen "verkleiders" tegen het lijf te lopen. Laat ik op mijn beurt hier dan vermelden dat ik tijdens mijn werkzame leven vele jaren lang gecorrespondeerd heb met een sympathieke vrouw uit Marburg, Irmgard Oepen. Ze was (is) professor in de rechtsgeschiedenis en had een bijzondere belangstelling opgevat voor de (in-)effectiviteit van alternatieve gezondheidszorg, Met allerlei jonge mensen om zich heen zocht ze naar passende literatuur over diverse diagnostiek en therapieën uit die hoek. Ze begeleidde ook wetenschappelijk onderzoek van PhD-studenten op de universiteit en dat deed ze best aardig. Ik ben, samen mer Jos Kleijnen en Gerben ter Riet, wel eens bij haar op bezoek geweest. Hoe zou het met haar zijn (als ze nog leeft)?

Genoeg "gezawweld", laat ik maar een plaatje op te zetten. Vorig jaar heb ik jullie verteld over het duo Andrew & Peter Cash, folksingers uit Canada. In Maastricht heb ik onlangs zitten kijken of ik andere muziek van hen kon bemachtigen dan wel van de groep waarvan Peter Cash een tijd lid is geweest: de Skydiggers. Centre Ceramique had niks, maar Muziekweb in Rotterdam bleek wel één cdtje van die groep uit Toronto in zijn collectie te hebben. Dat heb ik met voorrang laten overkomen om een kopietje te kunnen trekken. Dus heb ik de eer om jullie hier een stukje Skydiggers te kunnen presenteren, hun albumptje "Here Without You. The Songs Of Gene Clark" uit 2016. (Gene Clark was een gerespecteerd lid van de Byrds in de jaren 1964-66.) Bij mijn weten zijn de Cash Brothers op deze plaat volledig afwezig. Niettemin, hier is de recente, veredelde EP (25 minuten) van de Skydiggers:
1. 8 Miles high
2. Here without you
3. On in a hunderd
4. Set you free this time
5. Feel a whole lot better>BR> 6. The world turns all around her
7. So you say you lost yout baby
8. She don't care about time
Ik vind "Here Without You" - laten we zeggen - best interessant. Op het eerbetoon aan singer-songwriter Gene Clark, geboren in 1944 en te vroeg van ons heengegaan in 1991, komen de jongens van de Skydiggers best aardig uit de verf.

Op vrijdagmorgen komt Peixia om half 10 "pótse" en dat is altijd een belevenis voor mij. Hoe ze het voor elkaar krijgt, is mij een raadsel, maar mijn huis is 2½ uur later weer helemaal okidoki. En passant komt Ton nog even informeren of ik mijn tas voor Las Palmas al gepakt heb en mijn instapkaart van Transavia geprint. Hoe dan ook, even over 12 heb ik het rijk weer voor mezelf en kan ik nog eens op mijn gemak aan de boterhammen, voordat Trudie om half 3 of zo gaat verschijnen om met mij naar Luik te rijden.
Ze is er op de afgesproken tijd, op de fiets en met de mededeling dat Luik er niet in zit: we gaan "kemissies" doen in de eigen stad. Eerst is de ANWB aan de beurt (voor een fles waterafstotende wasvloeistof) , dan een winkel genaamd Didi (waar ze voor Susanne iets te ruilen heeft), dan de Jumbo (ik blijf buiten om mensen van politieke partij Denk te observeren). Tenslotte staat Het Panhuis op de Markt op de rol. Daar is Trudie voor opzetstukken voor een broek van Tygo. De verkoopster aan de kassa bekent me dat ze zichtbaar tevreden is dat carnaval voorbij is. Na gedane boodschappen mag ik Trudie op een ijsje trakteren bj Venezia in de Nieuwstraat.
's Avonds om 7 uur of zo staat Trudie opnieuw aan de deur, maar nu toch wel met de bolide. We begeven ons naar een restaurant in Berg en Terblijt genaamd Vue de Montagne. (Vanuit het zijraam kun je hogerop een van de Limburgse heuvels zien liggen.) Ik heb het niet erg op social (eet-)deals, maar de zaak presenteert ons een overvloedig driegangenmenu, twee voor de prijs van een. Ik bezondig me op zijn Limburgs aan de lekkere uiensoep, een grote schnitzel met friet en jägersaus en ten overvloede ook nog eens een dame blanche.

Zaterdagmorgen om kwart over 9 brengt Trudie met de auto naar Roermond. Tussen Sittard en Roermond rijden weer eens geen treinen en enig busongemak wil ze me niet aandoen. Vandaar naar het vliegveld per trein en bus is een peulenschil en dan begint het lange wachten tot mijn vlucht. Geloof het of niet, in het vliegtuig breng ik de rit van 4 uur en een kwartier bijna helemaal slapen door. Het boek dat ik NB in mijn colbert heb zitten om aan te beginnen, heb ik geen moment open.
Om kwart voor 6, locale tijd, sta ik op Santa Catalina en neem allereerst maar eens plaats op een bank op het plein. Om mij heen wemelt het van de vooral jonge carnavalsvierders. Dan – tot mijn verrassing om 6 uur al – komt de "Gran Cabalgata", de grote optocht, aanzetten, deze keer vanaf La Puntilla (Castillo de la Luz) om van hier naar het zuiden af te zakken. Met een vele rijen dikke schare anderen langs de kant zie ik de reina, reina infantil, gran dama, drag queens e.d. voorbij trekken. Dan volgen de dansgroepen, buurtgroepen en noem maar op. "Hermeniekes" geeft het hier niet, maar trommelaars af en aan.
Nog voordat de eerste "carroza" het plein op komt swingen, besluit ik om nu toch eerst even naar huis te gaan om mijn bijna 10 kilo koffertje weg te zetten en een flinke drinkpauze te nemen (ik heb vanaf 9 uur vanmorgen geen vocht meer gehad). Dat doe ik op mijn balkon van niks. En laat ik het maar toegeven, daar dommel ik opnieuw weg uit de wereld. Ik ga toch niet nu al griep krijgen? Of is een hele dag reizen voor een 70-plusser zoals ik vermoeiender dan je denkt? Hoe dan ook, als ik om half 10 echt weer wakker word, ga ik naar binnen, doe de deur naar her balkon potdicht (want het is buiten een heksenketel) en zoek mijn bed op.

Zondagmorgen, niet eerder dan half 9, ben ik bereid wakker te worden, uit mijn bed te komen en mijn Palmese overdagse outfit aan te trekken: korte broek en polo. Best vroeg in de morgen stop ik vervolgens een heel regiment handdoeken in de wasmachine, doe er royaal wasmiddel bij en dan is het draaien maar. Ietsje te laat bedenk ik dat de handdoeken al gewassen zijn, voordat ik met Trudie, Marcel, Damaris, Yves & Raúl naar Maastricht verkastte op 20 februari. Ze hingen alleen nog maar te drogen op mijn bank en aan het bed. Tant pis! Nat als ze na de wasbeurt zijn, ga ik ze later wel buiten op mijn plat te drogen hangen.
De rest van de zondag overdag ben ik vooral doende met mijn boek. Geloof het of niet, maar als ik om half 8 's avonds de straat op ga, heb ik de eerste 150 bladzijden al soldaat gemaakt. Belangrijke onderbreking om 1 uur: zuurvlees met brood (barra gallega). Het "zoervleis" is op zijn Maasrichts klaargemaakt door Trudie, met rinse appelstroop van Guill. Henquet uit Eysden, en dan ingevroren. Ik heb het gisteravond uit de diepvries opgediept en het smaakt echt prima de luxe.
Op de 'Paseo de las Canteras" is het die avond een drukte van jewelste. Waren het gisteravond merendeels jongeren die de show aan het stelen waren, vanavond is ook de sectie ouderen in grote getale present. Het wachten is op de "sardina" die haar "entierro" tegemoet zal gaan. (In de praktijk wordt ze in de fik gestoken en in de zee gekiept.) Mijn bank bij het NH-hotel is helemaal bezet, maar net als ik weer weg wil gaan, staan een koppel op en kan ik vanuit een zittende positie de voorbij trekkende meute blijven gadeslaan. Het wordt 8 uur, half 9, maar een "sardina", ho maar. Dan om 9 uur komt een helicopter een paar keer overvliegen en spoedt iedereen zich naar de calle Gran Canaria, de toegangsstraat van de "sardina" naar de zee. En daar is ze dan: een vijf meter lange nepvis in alle kleuren van de regenboog. Alleen grijs en zwart, waaraan ik bij een sardientje eerder zou denken, zie ik niet en dan laat ik de lengte nog maar buiten beschouwing. Wie heeft dat nou weer bedacht: carnaval afsluiten met een fors uit de kluiten gewassen sardientje? De vis wordt in het voorbij gaan hoog in de lucht gehouden, zodat ik op afstand toch ook iets meekrijg, Enigszins hinderlijk: om mij heen hebben meer dan tien mensen hun telefoon in de aanslag om "het gebeuren" op de gevoelige plaat vast te leggen. Dus ben ik verplicht om tussen een zee van mobieltjes door te kijken.
De verbranding ("incineración"?) wacht ik niet af en loop over Las Canteras terug naar Reina Isabel en vandaar via de Tomas Miller naar de Luis Morote. Dan ben ik toch een beetje getuige van een vuurwerk, dat twintig minuten lang een echte aanslag op je oren is, maar vooruit. Om even voor 10 uur keert de rust op mijn balkon weer.

Op maandagmorgen – mijn tweede was heb ik net opgehangen – wordt het tijd om jullie weer eens te vermoeien met Spaanstalige muziek. Laat ik Lydia Medoza van stal halen, een dame uit het Amerikaanse Texas, die zichzelf begeleidt op een 12 snaren gitaar. In mijn officiële folk/countrygids krijgt ze een eervolle vermelding, dus ga er maar voor zitten. Ze is geboren in 1916 in Houston en heeft haar lange leven uiteindelijk opgesoupeerd in San Anonio in 2007. Ik heb, alweer via het Rotterdamse Muziekweb, beslag kunnen leggen op "The Best Of Lydia Mendoza (1934-82)" met een tijdsoverzicht van haar kunnen. Hier zijn de 17 nummers op de cd, met achter ieder nummer het jaar van uitkomen:
01. Mal hombre 34
02. Tu diras 38
03. Adios muchachos 37
04. Delgadina 37
05. Piensa en mi 36
06. Se murió la cucaracha 38
07. Medalla de Dios 54
08. Contestación a "Amor que malo eres" 52
09. Aunque me odies 54
10. Enredaste mi vida 64
11. Se fue por eso 54
12. No es culpa mia 79
13. Besando la cruz 79
14. Luis Pulido 79
15. Amor bonito 79
16. Flores negras 82
17. Pero ay que triste 82
Als dit geen mooie serie is, over een periode van bijna vijftig jaar, weet ik het niet meer. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar haar jonge jaren (1934-38) met nummers als "Mal hombre", "Adios muchachos" en "Delgadina". Lydia Mendoza's come-back in 1979 vind ik echter ook zeer vermeldenswaard. Luister maar eens naar bijv. "Amor bonito" om te begrijpen waar ik het over heb.

Maandagavond constateer ik vanaf een bank in de Ruiz de Alda, een autovrij stuk straat in de buurt van El Corte Inglés, dat Real Madri dit weekend de denkbeeldige handdoek in de ring heeft gegooid en trainer Solari ontslagen. Ik lees het in Nu.nl en vraag me af of de man er wel schuld aan is. De rol van een trainer is en blijft beperkt, zeker als je de sterspeler net hebt zien vertrekken. Real zonder iemand als Cristiano Ronaldo is als een stoffer zonder blik. Je moet dan niet heel raar opkijken, als je in één week tijd eerst uit de Copa wordt geknikkerd, dan in de Liga op onoverbrugbare achterstand wordt gezet en dan ook nog eens uit de Champions League wordt gekegeld.
Laten we maar eens kijken wat Zidedine Zidane ervan gaat bakken in zijn tweede periode als trainer van de Koninklijke tot halverwege 2022. Dit seizoen kan Real het verder wel schudden, is de mening van iedereen die iets van voetbal weet. De Algerijn van origine kan het bestuur nu wel al gaan opwarmen voor enkele peperdure aankopen. Mijn vrees: als hij Ajax maar niet verder leegkoopt.
Mijn nieuws op boekengebied vinden jullie genoteerd in de bijlage. Laat ik hier als voorproefje vast vertellen dat Astrid Holleeder's "Judas" ook in Las Palmas in de boekenprijzen aan het vallen is. "Así traicione a mi hermano, el gangster más famoso de Holanda", het verraad van mijn broer, de beroemste gangster van Holland.

Op dinsdagmiddag vraag ik me voor de zoveelste keer af, waar mijn prachtige bruinwit gestreepte laken is gebleven dat ik jaren geleden bij Zara Home gekocht heb en dat hier al jaren geregeld mijn bed siert. Ik heb de afgelopen dagen overal in huis zitten zoeken, zelfs nog even gedacht om Trudie, Damaris & Marcel te mailen of die het misschien weten. Dan hoef ik niet langer te zoeken: het ligt, netjes opgevouwen, onder een paar mij iets te dikke dekens in de kast in de zijkamer. Ik heb het over de kast die ik altijd slechts met de grootste moeite open krijg.
Enige euvel dat nu nog overblijft: ik krijg mijn warmwaterkraan (en idem douche) niet goed aan de praat. Maar dat kan komen, omdat beneden, bij mijn toekomstige buren van één hoog, druk aan de elektriciteit gewerkt schijnt te worden. Komt tijd, komt raad.

Dinsdagavond, gisteravond dus, staat weer eens in het teken van het voetbal, hernieuwd de Champions League. Vorige week hebben Ajax, Tottenham, Manchester United en Porto de ratrace overleefd, vanavond komen er weer twee nieuwe kwartfinalisten bij. Een daarvan is ongetwijfeld Manchester City. Dat heeft eerder uit gewonnen bij Schalke. Deze keer in Manchester is de terugwedstrijd een lachertje: 7-0.
De andere wedstrijd van dinsdagavond is tussen Juventus (Turijn) en Atletico Madrid en daar kijk ik naar op het redelijk gevulde terras van La Cháchara. Ik ben, vrees ik, de enige die (stiekem) een beetje op de hand is van Juve. Hoe het ook zij, in de uitwedstrijd heeft Juventus met 2-0 verloren door doelpunten in de tweede helft, maar is het nog recht te zetten in de return? Atletico is in Spanje de club die maar uiterst moeizaam doelunten weggeeft. Keeper Oblak is echt van wereldformaat en daarvóór staat echt een muur van verdedigers. Zijstap: Bjørn Kuipers is aangesteld als scheidsrechter en ik zie ook langs de twee zijlijnen kaaskoppen marcheren.
Vanaf minuut 1 is het team van trainer Allegri in de aanval. (Op het eind is het balbezit: Juve 62% en Simeone's Atletico 38%). Dan, al in minuut 4 ligt de bal er bij Atletico in, maar Ronaldo heeft wel eerst Oblak gemolesteerd in het doelgebied en dus blijft het nog 0-0. Toch wordt het later, in minuut 27, wel 1-0, als Ronaldo, hoog uittornend boven de verdedigers, de bal langs Oblak kopt. Wat een overmacht! Vlak voor rust zijn er ook nog kansen voor Chiellini van Juventus en Morata van Atletico, maar doelpunten zitten er niet meer in.
Dan, vlak na de rust in minuut 49, kopt Ronaldo voor de tweede keer steenhard raak. Oblak kan de bal deze keer nog wel keren, maar wel van net achter de lijn: 2-0. En dan, nu pas, begint Atletico zich ook te roeren, eindelijk. (Dat hadden ze veel eerder moeten doen. Als Atletico een tegendoelpun had gemaakt, had ik nog maar moeten zien, hoe Juventus er vier (!) in had moeten krijgen.) Toch is het echt wachten op de verlossende derde gaol van de Italianen. Het duurt even, zelfs een mooi schot van Juve gaat net naast, maar dan, in minuut 84, ias het toch zo ver: een razendsnelle Juve-speler wordt in het strafschopgebied gevloerd. Het is aan Ronaldo om de erop volgende penalty te verziveren: 3-0. Rest me nog te vertellen dat Correa (van Atletico) zich vlak voor het eindsignaal niet kan beheersen en aanvoerder Chiellini (van Juventus) een bijan doodschop verkoopt.
Voetbal is een teamprestatie, maar met Cristiano Ronaldo in je gelederen kom je wel een stuk verder. Het kost een paar centen, zeg maar 100 miljoen, maar hij doet vervolgens wel voor Juventus, wat hij eerder voor Real Madrid in petto had. Een fenomeen!

Als ik om kwart over 10 in mijn woning kom, blijkt er over de keukenvloer een grote, volwassen kakkerlak te lopen. Als het mij ziet, rent het vette mormel alle kanten op, maar op de tegels heeft hij weinig kans tegen mijn keukenrol-papier. Mag ik nog even terug naar het album van Lydia Mendoza? Het zesde nummer op haar compilatie is uit 1938 en heet "Se murió la cucaracha", zo kwam de kakkerlak aan zijn einde. Helaas voor hem of haar, maar ook die in mijn keuken is dat droevige lot beschoren. Zouden er nog meer van die badjakkers zitten? Bij een eerste inspectie op de late avond kan ik geen tweede exemplaar ontdekken.

Over het nieuwe Brexit-debakel in Groot-Brittannië zal ik het met jullie maar niet uitgebreid gaan hebben. Wordt het niet tijd voor het "Verenigd Koninkrijk" dat Theresa May en haar vermaledijde ministers opstappen en het parlement gaat besluiten om toch maar in Europese Gemeenschap te blijven, eventueel na eerst een nieuwe volksraadpleging? Nu het Brexit-compromis definitief van tafel is en – dat neem ik maar aan – de E.U. de Britten niet nog weer eens uitstel verleent, blijft alleen nog een keiharde Brexit over en die kost Europa geld, maar de Britten nog veel en veel meer. Of zouden Juncker, Timmermans en consorten in Brussel toch nog eens opnieuw over hun hart strijken en het land opnieuw enige soelaas geven?

Dan is het woensdagmorgen en mag ik deze brief gaan afsluiten. Deze middag ga ik mijn opwachting weer maken op de gezondheidsfaculteit, o.a. om mijn brief aan jullie te versturen. Hoe dan ook, ik verwacht mijn volgende brief te kunnen posten op dinsdag 19 maart a.s. Dan naakt de lente!
Het spreekt vanzelf dat ik vanavond nog weer eens voor de buis ga zitten voor een beetje Bayern München – Liverpool (spannend, maar je kunt niet alles hebben) en vooral Barcelona – Olympique Lyon. Als Barça thuis als winnaar uit de bus komt, en dat hoop ik maar, is ze de enige Spaanse club die nog in de race zal zitten voor het winnen van de Europacup. Jullie willen ook nog een meer gericht eetadvies? Tracteer jezelf dan eens, om mij een plezier te doen, op een uitgebreide visschotel komende vrijdag. Het mag ook een grote schaal vislasagne zijn, daar zie ik ook geen bezwaar in. Als voorgerecht erbij zou een rijk gevulde vissoep overigens niet misstaan.
Daar laat ik het bij. Het ga jullie voor de wind en tot kijk maar weer, hasta luego, PaulK.

BOEKHOEK

Ik begin mijn boekenbijlage deze keer met het boek "El Zorro", de vos, van Frederick Forsyth minzaam bij jullie aan te bevelen. Heb ik dat al eens gedaan? Dan loop ik snel door naar Don Winslow met zijn nieuwste boek "La Frontera", de grens, uit 2019. Dat boek zal ongetwijfeld gaan over de drugsmaffia in Zuid-Californië. Is dat niet genoeg? Dan zet ik hier ook nog Philip Kerr met diens grafschrift "Laberinto Griego", Grieks doolhof, in de kijker en niet te versmaden: John Grisham met zijn "La Gran Estafa", de grote zwendel.

Dat gezegd hebbend heb ik toch nog één boek voor jullie ter bespreking, dat ik de afgelopen dagen, wel pas na zaterdag, heb zitten lezen. Het betreft "The Whistler" van dezelfde John Grisham uit 2017. Terzijde, de man is geboren in 1955 in het Amerikaanse Arkansas (boven Louisiana). Ik had zijn boek misschien liever "The Whistle-blower" genoemd, want met fluiten heeft het weinig uitstaande, echter wel alles met een informant. "To blow the whistle" staat voor "een boekje open doen", "uit de school klappen". Het verhaal speelt in het noorden van het Amerikaanse Florida, in Tallahassee en omgeving.
Hoofdpersoon is juriste Lacy Stoltz, 36 jaar en vrijgezel, werkzaam op een bureautje in Tallahassee (Board of Judicial Conduct), waar corruptie van rechters in de buurt het onderwerp van aandacht is. Via ene Greg Myers word Lacy op het spoor gezet van rechter Claudia McDober. Die zou, in ruil voor haar rechterlijke hulp bij het opzetten en runnen van een casino, al vele jaren meeprofiteren van de immense, niet altijd even legale opbrengsten. Het casino is van een groep indianen, de Tappacola, maar voor allerlei nevenactiviteiten zoals golfclubs en hotelactiviteiten, moeten we zijn bij ene Vonn Dubose en zijn "Coast Mafia". Greg Meyers heeft zijn kennis van ene Cooley, met op de achtergrond de echte "whistler". Lacy Stoltz start haar naspeuring samen met collega Hugo Hatch en vanaf blz. 125 (van de 400) alleen, maar wel met mensen van de FBI zoals Allie Pacheco. Het verhaal wordt alleen maar spannender, als Greg Myers vanaf blz. 250 ook zoek is. Wordt het eind goed, al goed en eindigen de diverse boeven in de gevangenis (of erger)?
Ik heb "The Whistler" met het nodige enthousiasme zitten lezen. Wat is het spannend! Ik ben intussen serieus bezig met een inhaalslag, als het over boeken van John Grisham gaat. Het is niet voor niks dat ik bij jullie nu ook zijn nieuwste boek aanprijs. "The whistler"komt op de plank van de beste detectives die ik de afgelopen jaren gelezen heb. Een 8+ als recensiecijfer is op zijn plaats.