Weblogbrief 14.19, 1 maart 2019

Weblogbrief 14.19, 1 maart 2019

Queridos amigos y familia, voor deze keer: beste vrienden en familie, ook in de weken voor en met carnaval ga ik jullie voorzien van een behartenswaardige weblogbrief. Deze 19de brief begint in Las Palmas en eindigt, als ik mij opmaak om erop uit te gaan met "die drei (in feite vijf) daog".
Ik begin op de Palmese universiteit op dinsdag 19 februari, waar ik Lluis niet tref en dus ook geen details kan geven over wat hij met het opknappen van mijn woning van plan is. Jorge en Patricia (van Jorge) zijn er wel en die verbazen er zich over dat Trudie bot heeft gevangen op de "Ciudad de la Justicia". Op mijn kamer zit eerst alleen Jessica en na mijn pauze Patricia (van Jessica) gereed om mij een hart onder de riem te steken. Vóór al het andere ben ik doende om de instapkaarten van mijn vijf gasten en dan ook de mijne te printen. Dat gaat zjiemzjalalaboem heel goed! Dan krijgt het aan jullie versturen en printen van mijn weblogbrief 14.18 de aandacht die hij verdient.

Deze keer komt Harry pas daarna aan de beurt met zijn recente popartikel over Boef, eigenlijk Sofiane Youssef Sami Bousmada. De jonge Algerijn, geboren in 1993, begint zijn tumulteuze leven in Parijs (Saint-Denis), maar verkast als vijfjarige naar een oom in Nederland. Al als tiener kan hij zijn handjes niet thuishouden en belandt hij in het criminele circuit. In 2007 verdient hij als 14-jarige zijn eerste geld met rappen. Hij zit als jongvolwassene de nodige tijd in de bak en breekt door in 2015, als hij voor Zonamo mag hiphoppen op YouTube. Vooral veel geld verdienen, daar gaat het bij Boef om en dat lukt hem in 2016-17 met zijn eerste cd "Slaaptekort". De Range Rover (auto) die hij al jaren lang graag onder zijn kont wil hebben, is dan snel binnen. Zijn ster stijgt nog verder, als hij met o.a. de clip "Habiba" (schatje) kijkrecords op YouTube breekt. Zijn managers zijn dan Ali Bouali (Ali B) en vooral diens vriendin Breghje Kommers.
Boef's naam vind je niet in de officiële hitlijsten, maar in de Nederlandse wereld van rap en hiphop is hij de absolute top. (Maar ik vind hem niet veel soeps.) Terzijde, wat is precies het verschil tussen rap en hiphop? Misschien vind ik het antwoord in het boek "Hiphop in Nederland" van Rajko Disseldorp, dat Harry mij aanraadt om eens te lezen.

Harry houdt me deze week ook bij de les met een aantal clips. Bij "de oudjes doen het nog goed" zie ik de Rolling Stiones voorbijkomen met "The last time" uit 1965 - mooi blijft het. Van nog eerdere datum, 1939, is "The umbrella man" van Erhard Bauschke en zijn orkest, maar in het begeleidende filmpje dat speelt in Dresden, zie ik geen enkele paraplu, zelfs geen regen. Elton John doet, vind ik, met zijn zeven minuten wel erg lang over "Song for Guy", overigens een van zijn betere nummers. Bij het aanstormend talent valt me deze keer vooral Guy Sebastian op met diens "Before I go" uit 2018.

Ik neem een pauze en zit in de kantine van de universiteit met een Coca Cola Zero en tweede broodjes: met para asada (de cerdo) en met tonijn. Het laatste broodje is meer een "sandwich" dan een bocadillo, vindt de aardige eigenaar van de kantine.
Ik eindig mijn bezoek met het kijken naar een documentaire van ruim een half uur, in drie stukjes, over het leven van de nu 75-jarige voetbalcoryfee Willem van Hanegem. De krullenkop is geboren in 1941 in Breskens (in Zeeuws-Vlaanderen). Bij een bombardement in 1943 komen zijn vader en broertje om en dan vertrekt hij met de rest van het gezin naar de randstad. Hij kan slecht zien, al als kind, maar doet op een voetbalveld toch nagenoeg alles goed "op gevoel". Gemeen kan hij op zijn tijd ook zijn op het voetbalveld en zijn hele leven blijft hij een hekel houden aan Duitsers. De ultieme vernedering van de Duitse voetballers in 1974 is helaas uitgebleven. De knuffelbeer van Nederland - volgens de kenners net zo goed als Johan Cruyff – gaat niet het grote geld ophalen in het buitenland, maar blijft bij Feyenoord aan de bal. Het toch best behoorlijke salaris dat hij daar verdient, gaat er even hard weer uit, o.a. als zijn Truus hem niet meer als levenspartner ziet zitten. Later komt het financieel nog goed als hij trainer wordt en daarna zijn geregelde zegje voor de televisie mag doen, onder de hoede van zijn nieuwe vriendin.

Dinsdag op het einde van de middag zit ik met Trudie en de Kentgensen (niet: Seegersen) bij Carlos voor een laatste ronde drank en tapas. We gaan op tijd naar boven en ook slapen, want morgen is het vroeg dag. Het wordt woensdagmorgen de streekbus van kwart voor 9 naar het vliegveld. Damaris maakt thuis nog boterhammen voor me, maar die schieten erbij in, als Marcel hun extra koffer pas om 11 uur mag inchecken en het gezelschap daarna ook nog eens door de douane wordt opgehouden. Ik zit dan al in de lucht (vanaf tien voor half 12). Mijn vlucht naar het noorden verloopt vlekkeloos, daarna zit ik in de bus en de trein en om half 7 of zo ben ik op de straat die naar koningin Emma is genoemd.

Ik houd het die woensdagavond verder rustig en kijk, onder het genot van croissantjes met beleg van de stations-Hema, naar DWDD (met Waylon als Freddy Mercury in Live Aid). Na het acht uur journaal zie ik eerst een aardige documentaire over de jonge jaren van Adolf Hitler, dan kijk ik naar Atletico-Juventus (2-0, doelpunten in het laatste kwartier) en dan nog even naar Eva Jinek. Als ze me niet echt bevalt - teveel eigen inbreng – schakel ik terug naar de samenvatting van Schalke-Manchester City (2-3). Daarna doe ik nog even TV Maastricht en dan is het tijd om mijn bed in te kruipen.

Op donderdagmorgen slaap ik uit – dat moet op zijn tijd ook gebeuren - maar zit om half 11 toch met een stapeltje post voor me aan tafel. Enig interessants zit er niet bij, maar het wegwerken van de diverse brieven en rekeningen kost me toch een paar uren. Ik doe het wel op mijn gemak. Daarna eet ik eerst, daarna worden de van Las Palmas meegesleepte boeken opgeborgen en de was, die al vele maanden in de kelder hangt, naar boven gebracht.
Om 2 uur of zo is Centre Ceramique aan de beurt, dan bakker Koos, Ton & Marion en Albert Heijn. Om 6 uur zit ik andermaal voor de buis en kijk later op de avond zelfs een film af: The Great Wall (China) met Tom Cruise op SBS9. Hij bevalt me maar matig. Alweer laat Eva Jinek me na de film een beetje in de steek, met haar inbreken in de gesprekken. Wat is trouwens het achterliggende idee om mensen bij een interview niet een voor een naar voren te halen, maar samen aan een grote tafel te zetten en ze dan wel een voor een te spreken?

Een paar dagen terug, op de laatste dag dat ik nog 24 uur in Las Palmas was, kwam Harry met een recent live optreden aanzetten van Mary Chapman Carpenter, de "soft touch" van een vrouw met haar "need for solitude" (haar eigen woorden). Dat opyteden was in de Paste Studio in NYC. Ik heb Harry vrijdagmorgen per e-mail laten weten dat ik haar maar eens in een weblogbrief moest memoreren en dat gebeurt bij dezen. Mary Chapin Carpenter is van 1958 en komt uit Princeton, New Jersey. Ik heb intussen bijna al haar cds (mis alleen nog "Songs From The Movie" uit 2014) en heb ook nog eens een verzamelcd. Sinds gisteren voeg ik "Sometimes Just The Sky" uit 2018 toe aan mijn collectie. Hier zijn de dertien nummers van die cd:
1. Heroes and heroines
2. What does it mean to travel
3. I have a need for solitude
4. One small heart
5. The moon and St. Christopher
6. Superman
7. Nakesd to the eye
8. Rhythm of the blues
9. This is love
10. Jericho
11. The calling
12. This shirt
13. Sometimes just the sky
Als ik het bijna een half uur durende interview en optreden in de Paste Studio er nog eens bij mag halen, heeft Mary Chapin Carpenter voor deze cd uit elke van haar eerdere cds over een periode van dertig jaar een nummer gekozen (de liedjes van een eerdere compilatie en de hits uitgesloten). Op de nieuwe cd is alleen het laaste nummer, "Sometimes just the sky", gloednieuw. In de Paste studio vorig jaar doet ze de nummers 1, 3 en 13, heel mooi, maar op de cd staan er nog tien. Het is een indrukwekkende plaat geworden, vinden jullie ook niet? Mijn persoonlijke voorkeur gaat overigens uit naar de nummers 1, 2, 5, 6, 8, 10 en 13.

's Middags staat Peixia voor de deur, zelfs ietsje aan de vroege kant. Als ze me bijna drie uur later weer in de steek laat, komt Trudie er al aan om eerst met me naar een apotheker in Riemst te gaan (waarvan Pieter goedkoop pillen wil betrekken) en dan is het tijd voor de Hazendans, op naar Marij. De ijsblokken, waaom ik gevraagd heb, zijn gemaakt, er hoeft alleen nog maar whiskey bij. Om 6 uur schuiven ook Rim, Desiree en Tristan aan en zitten we met zijn zessen aan een majestueuze "friet zoervlies mèt gemingde slaoj", met als toetje een royale portie chocoladeijs.

Op zaterdagmiddag ga ik naar Centre Ceramique voor een nieuwe dosis muziek. Deze keer zit ook "Divide" van Ed Sheeran bij mijn vangst. Daarna sla ik bij Albert Heijn op het plein de nodige spullen in die ik maandagavond bij mij thuis op het bijzettafeltje zet, als aperitief en voorgerecht voor het etentje van Trudie en mij met Henk & Anneke. Trudie gat over het hoofd- en nagerecht.

Zondag moet ik er redelijk vroeg uit, want voor vandaag staat mijn familie in Amsterdam op het programma. Om half 10 zit ik met Trudie in de trein naar Amsterdam-Amstel, dan bus 65 en om even over 12 staan we in de RW-straat. Eva en Dalí zitten in het zonnetje op een bank voor het huis – in februari! Even later zie ik ook Lux weer en – nog bezweet van 16 km hardlopen - Jan Willem. Hij bereidt zich voor op de marathon van Parijs, begin april.
Er wordt geluncht, ik krijg mijn mokken van Lux & Dalí uitgereikt (voor een goed Afrikaans doel) en dan is het uitgebreid natafelen. Om 3 uur maken we met zijn allen een wandeling in de buurt (Churchillaan, Scheldestraat) voor een ijsje en drank op een terras. Als we om half 5 weer bij Eva thuis zijn, schijnt de zon op het nieuwe lounge-ameublement in de achtertuin, dus dan is het daar te doen. Wij zitten op royale stoelen en de kinderen maken - voor het eerst dit jaar - de trampoline onveilig. Er komt wijn en limonade op de geïmproviseerde tafel en voor mij is er deze keer gin-tonic. Er is sinds kort een extra kraan in de keukenhoek, waar rode spa uit komt (maar weer andere dan uit Trudie's sodastream).
Buurman Bakker lomt met zijn twee kinderen nog even langs en even later zie ik ook au pair Gabi (21) om de hoek verschijnen. Zij vervangt vanaf een paar weken terug de eerdere huishulpen, voor een jaar. Gabi spreekt vloeiend Zuid-Afrikaans en Oxford Engels en zit sinds kort op Nederlandse les in Amsterdam. Er wordt door Trudie geopperd, terecht, dat we met haar maar het beste A.B.Nederlands kunnen spreken. Aan conversatie is er overigens geen enkel gebrek.
Om 6 uur staat het warme eten op tafel, een typisch Hollanmdse maaltijd (gehaktballen, boontjes, gebaken aardappelen). De maker is Jan Willem, waarvoor mijn complimenten. Om half 8 brengt hij Trudie en mij naar Amsterdam-Amstel met de S.U.V. en dat maakt dat ik om kwart over 10 alweer in de WP-straat ben. Wat was het druk in de trein vanavond.

Op de maandag doe ik mijn ding en zet ik mij aan het in orde brengen van mijn e-reader. Daarop staan boeken van allerlei, mij geliefde thrilerschrijvers, maar schots en scheef en ook een hele vracht die ik al gelezen heb. Het opschonen kost me meer tijd dan ik dacht, maar om 3 uur is het gebeurd.
Dan moet ik nodig zorgen dat het huis er enigszins toonbaar uitziet voor mijn bezoek, dat voor 6 uur is besteld. Trudie verschijnt in haar rode autootje maar net voordat Henk & Anneke er op de fiets aankomen. Het was vanmiddag 18 graden, maar het begint nu frisser te worden. Mijn diverse eet- en drinkwaren vooordat een grote vislasagna op tafel komt, doen goede diensten. Henk vertelt enthousiast over zijn op handen zijnde tweede promotie, bij Onderwijsrecht in Tilburg, over beroepszaken op de universiteit, als studenten zich niet kunnen vinden in het negatieve oordeel van de examinator. Overigens verliest de student zijn beroep in 80% van de gevallen. Trudie wijst erop dat er legio gevallen zijn, waarbij de student met gebrekkige kennis gewoon probeert om zijn gelijk te halen. Henk staat in zijn proefschrift meer aan de kant van de student. Anneke begint met alcoholvrij bier – ik heb gelukkig één halve liter Paulaner in huis – maar is daarna ook tevreden met mijn rode wijn.
Om 9 uur of zo serveert Trudie het nagerecht, Grenache taart van patisserie Royale met koffie. Daarna gaat het Sint Pieterse duo weer huiswaarts, redelijk vroeg, maar dat hoort een beetje bij ze en Henk moet morgenvroeg naar de huisdokter vanwege een onduidelijk hartprobleem (of zijn het zenuwen), Als Trudie vervolgens ook vertrekt, zit ik om half 11 voor de televisie.

Op dinsdagmorgen moest ik maar eens een nieuwe plaat opzetten. Laat ik voor de variatie eens iets veel jongers nemen dan ik meestal voor jullie in petto heb. Sinds 2007 is een Londense groep op de grammofoonplaat actief, waarvan de leider oorspronkelijk uit Californië komt: Marcus Mumford. Zijn sidekick is Winson Marshall, met baard en banjo en verder zijn drummer Ted Dwane en synthesizerman Ben Lovell lid van de groep. Met zijn vieren hebben ze zichzelf Mumford & Sons gedoopt.
De groep heeft tot dusver vier studio-cds op zijn naam staan: "Sign No More" (2009), "Babel" (2012), "Wilder Mind" (2015) en vorig jaar "Delta". Laat ik de recentste uit 2018 eens voor jullie op de draaitafel leggen. Hier zijn de veertien nummers:
1. 42
2. Guiding light
3. Woman
4. Beloved
5. The wild
6. October skies
7. Slip away
8. Rose of Sharon
9. Picture you
10. Darkness visible
11. If I say
12. Wild heart
13. Forever
14. Delta
Voor mij hoort Mumford & Sons tot de jeugd die echt aan de weg timmert. Op "Delta" valt het nodige te genieten. Mijn persoonlijke voorkeur op de plaat gaat uit naar de nummers 2, 3, 7, 9. 10 en 12. Thuis in Maastricht staan Marcus Mumford en zijn jongens er mooi op.

Ik moet me 's avonds op tijd bij Trudie aandienen, vóór 5 uur, dus 's middags nog, want dan staat het eten al op tafel dat Trudie voor Yves, Raúl, Marcel & Damaris en kennelijk ook voor mij heeft klaargemaakt. Het is alweer een lasagne, maar nu met gehakt, met daarnaasr appelmoes en rabarber, best weer lekker. Minder geslaagd vind ik het nagerecht: een puddinkje van niks. Na de maaltijd mogen de kinderen gaan spelen en zitten wij vier volwassenen nog een tijdje aan tafel met thee, koffie en paaseitjes in diverse kleuren.
Met Trudie kijk ik later op de avond naar een best wel mooie Australische film: "Shine", uit 1996 van regisseur Scott Hicks. Het is de biografie van pianovirtuoos David Helfgott, die gaandeweg zo gek "wie 'm sjöp" wordt. Zijn rol als volwassene wordt gespeeld door Geoffrey Rush. David's vader Peter Helfgott, gespeeld door Armin Mueller-Stahl, houdt hem in zijn jeugd ontzettend kort en kan zich daarmee de schizofrenie van zijn zoon misschien voor een deel aanrekenen.

Op de woensdag ligggen de oproepkaarten in de brievenbus voor de verkiezing van leden van provinciale staten en het bestuur van het waterschap. Op de verkiezingsdag zelf, woensdag 20 maart, zit ik al weer lang en breed in Las Palmas. Dus als Trudie vanavond komt eten: frieten met kabeljauw en gemengde groente en yoghurt na, kan ze de volmachtbewijzen plus een kopie van mijn paspoort meenemen en voor mij gaan stemmen. Vooralsnog gaat mijn voorkeur uit naar de Partij Voor De Dieren, maar ik heb nog geen flauw idee wie mijn partij in de provincie gaat vertegenwoordigen. Aan het kiezen van bestuursleden voor het waterschap doe ik niet mee.

Als Trudie om even over half 8 richting station en Eindhoven vertrokken is, ga ik er eens goed voor zitten. Op Ziggo Sport zie ik vele tientallen doelpunten in de "Clásicos" van de afgelopen decennia. Dan, om klokslag 9 uur, begint deel 2 van de halve finale voor de Spaanse beker tussen Barça en Real. Barça heeft hem de afgelopen vier jaar steeds gewonnen. Het eerste treffen in Barcelona drie weken terug eindigt in een nogal bloedeloze 1-1, wat gaat het worden in het Bernabeu?
In de eerste drie kwartier is Real de bovenliggende partij. Met name de nieuwe Real linksbuiten Vinicius (18, Braziliaan) krijgt enkele mogelijkheden en Ter Stegen moet een bal van Benzema met een voet van de lijn halen, maar 0-0 blijft het. Dan, na de thee, maakt "el pistolero" Suárez op aangeven van Dembéle 0-1 in minuut 50. Acht minuten later mag Ter Stegen nog eens gestrekt gaan op een kopbal van Real back Regilon, maar daarna is het gebeurd met Real. In minuut 69 zet Dembélé nog weer mooi voor en net voordat Suárez kan afronden, tikt Varane de bal in eigen doel: 0-2. Vlak daarop wordt Suárez gevloerd in het strafschopgebied door Casemiro en mag hij zelf de 0-3 aantekenen. Einde verhaal.
Voor het overige valt mij op hoe lang de scheidsrechter de gele kaarten in zijn zak houdt. Ik herinner me dat bij Real zowel Kroos als Modric en uiteraard ook Casemiro daar echt naar solliciteren, maar ze komen er in deze wedstrijd genadig af. Leo Messi is in de wedstrijd niet op zijn best, maar Casemiro zit hem echt aanhoudend op zijn hielen. Gelukkig maar, dat iemand als Suárez het doelpuntstokje dan overneemt.
Op 25 mei, pas over drie maanden!, is de finale voor de beker (in het stadion van Betis Sevilla). Morgen wordt bekend of Barça's tegenstander Betis of Valencia is. (Het wordt Valencia, dat - na 2-2 in de heenwedstrijd - thuis met 1-0 wint.) Terzijde, in Nederland ois de finale van de beker tussen Ajax, dat van in de Kuip van Feyenoord wint met 3-0, en Willem II, dat thuis na een reguliere 1-1 AZ de baas blijft bij het strafschoppen nemen.

De donderdag staat helemaal in het teken van de aankomende carnaval. Er moet allerlei eten in huis gehaald worden. Als ik op de weg terug naar huis ben mt een tas aan boodschappen, krijg ik een appje van Eva dat ze toch pas zondagmorgen komt. Trudie laat mij weten dat ze voor de lunch op carnavalszaterdag wel paraat zal zijn en mogelijk ook nog eens op zondag. Piet & Tonnie hebben zich eerder al afgemeld (maar met reden). Daar zit ik dan, op het einde van de middag bij McDonald's in de Wieker Brögkstraot, met mijn diverse kemissies. Ik ben de enige op het terras, maar dat komt mede omdat het vandaag een stuk kouder is dan de afgelopen dagen hier. Voor het weekend is ook nog eens de nodige regen en wind aangekondigd.
Ik overweeg in alle ernst om dondderdagavond naarValkenburg te gaan voor een eerste rondje carnaval, "mèt de blauw sjuut", maar het wordt toch een avondje bankzitten. Mijn nog niet afgeknipte stropdas blijft in de kast op de slaapkamer.

Dan is het vrijdag en ga ik niet alleen deze brief aan jullie versturen, maar ook nog eens Harry feliciteren nmet zijn 75ste verjaardag. Hij is me weer drie jaar voor, maar dat haal ik in de nazomer weer gedeeltelijk in. Perfisia!
Ik doe deze keer niet moeilijk en vertel jullie "straight" dat deze brief vanmiddag de deur uit gaat en mijn volgende er na carnaval aankomt, waarschijnlijk pas vrijdag. Daarna vlieg ik terug naar mijn tweede onderkomen en mag ik mij opmaken voor nog een restje Palmees carnaval. Voor nu, het idee dat carnaval pas op zondagmorgen begint... "wie koume ze d'rop! Vaanmiddag um 'n oor of 5 staon iech in de kaffee mèt mien ierste pèlske. En of 't meich smaak of neet, iech gaon pas de nudige ore later zingentere weer op hoes aon. Tot kiek (mèt 'n lang ie)", hasta luego, PaulK.

BOEKHOEK

Wat jammer dat Philip Kerr vorig jaar is overleden. Hij was een van mijn favoriete thrilerschrijvers. Ik heb bijna al zijn boeken gelezen, met en zonder Bernie Gunther. Eentje dat ik nog had liggen, is Prayer uit 2013. Het heeft op de kaft staan: Where do you hide when God wants to kill you? A supernatural thriller. Dan moet je wel! Het speelt in Texas, met name Houston en Galveston.
Philip Kerr vertelt het verhaal van Gil Martins die al als kind weinig met God en de Kerk op had en nu als 35-jarige aan zijn zeer godsdienstige vrouw Ruth bekent dat hij weer 100% atheïst is. Die zet hem het huis uit en nu woont hij tijdelijk in een huis dat zijn vriend bisschop Eamon Coogan voor hem regelt, in Galveston "of all places". Ook de bazen op zijn werk, de FBI in Houston, willen van hem af, zijn partner Helen Monaco gelukkig nog niet. Met zijn tweeën maken ze jacht op een seriemoordenaar die allerlei bekende mensen om zeep wil helpen die God niet zien zitten. Dan is ook een van diens discipelen aan de beurt: Gatynor Allitt, eigenlijk Esther Begleiter. Die doet postuum een boekje open over de dader: pater Nelson van der Velden van de Izraelkerk (Izreal = aartsengel van de dood). Nieuwe slachtoffers van de pater dienen zich vervolgens aan, o.a. medisch onderzoekster dr. Sara Espinoza, met wie Gil Martins een kortstondige relatie heeft. Hoe loopt het af?
"I do his will. As it was of old, in the beginning and in the bible". Die zin kom ik herhaaldelijk in het boek tegen. Echter, een voor mij acceptabel verhaal hoe Nelson van der Velden zijn slachtoffers maakt en breekt en waarom, blijft helaas duister. Is het boek spannend genoeg? God is angst, is wat ik vooral dien te onthouden, en dat is mij als lezer te weinig. Dus kom ik niet verder dan een 7- als recensiecijfer. Het boek is voor mij een tegenvaller.