Weblogbrief 9.27, 11 april 2014

Weblogbrief 9.27, vrijdag 11 april 2014

“¡Buenas madrugadas!,chistosos y lloricas”, een wel heel vroege morgen, lolbroeken en huilebalken, afgelopen maandagmiddag zat ik op de faculteit mijn ding te doen. Op een gegeven moment zat ik op Harry’s website: www.harryknipschild.nl, om naar zijn stuk over de Dolly Dots te gaan. Je komt dan eerst op zijn thuispagina en daar vond ik eerst een prima filmpje van de dag. Singer-songwriter, zangeres-liedjesschrijfster, Janis Ian (eigenlijk Janis Fink) was die dag 63 geworden (of is het pas over een maand) en als kleine hommage aan haar kreeg ik een mooie versie van “At seventeen”, haar hit uit 1975. Het Joodse opdondertje uit New York, bepaald schuchter en het tegenovergestelde van een blonde cheerleader, was op haar best.
Dus moest ik Janis Ian maar eens inzetten als artiest van de week, vooruit van deze korte week, vlak voordat mijn hooggeëerd bezoek uit Maastricht morgen arriveren zal. Terzijde, de kinderen worden groot en de groten worden oud. Janis Ian is van 1951 en intussen dus alweer bijna een 65-plusser. Ze heeft zo’n twintig Lp’s, Cd’s op haar naam staan, te beginnen met een aantal dat ze min of meer in eigen beheer en zonder succes heeft uitgegeven in de jaren 1967-1971. (Arethra Franklin bijv. had dat ook, dat ze er eerst in moest komen. Zie het artikel van Harry daarover.) Bij Janis Ian kwamen daarna echte topjaren. Na 1983 verdween ze vervolgens uit beeld om vanaf 1993 nog eens op te levenmet een aantal nieuwe albums. Ik heb de volgende MP3 Cd’s van haar:
(1974) Stars
(1975) Between The Lines
(1975) Aftertones
(1977) MiracleRow
(1978) Janis Ian (2)
(1979) NightRains
(1993) BreakingSilence
(1995) Revenge
(2005) Folk Is The New Black
Dat zijn ze zeker niet allemaal, maar helemaal onthand ben ik niet. En om mezelf en jullie een plezier te doen geef ik hier ook nog een drietal compilaties prijs die ik van haar in huis heb:
(1992) Up ‘til now
(2004) Souvenirs (1972-81)
(2006) Society’s Child, 2 Cd’s.
Ik mag niet mopperen. En dan moet ik nu gaan uitkiezen welke plaat ik extra onder jullie aandacht ga brengen. Op diverse vind ik nummers die mij zeer welgevallig zijn, bijv. “Stars” en “Jesse” op Stars, ”Love Is Blind” op Aftertones, “I’ll cry tonight” op Miracle Row, ”My Mama’s House” op Janis Ian (2). Ik ben kennelijk vooral een fan van haar wat rustiger liedjes. Laat ik deze keer voor mijn keuze maar eens voor een eenvoudige oplossing kiezen. “Between The Lines” uit 1975 was wat je noemt een verkoopsucces van jewelste voor Janis Ian met daarop o.a. “At Seventeen”. Hier zijn als snoepje van de week de elf nummers van die plaat:
01.When the party’s over
02.At seventeen
03.From me toyou
04.Bright lightsandpromises
05.In the winter
06.Water colors
07.Between the lines
08.The come on
09.Light a light
10.Tea &sympathy
11.Lover’s lullaby
Natuurlijk, “At seventeen” is niet te versmaden. Hier is als tussendoortje mijn Engels lesje van de week uit dat nummer: “We play the game, and when we dare to cheat oneselves on solitaire, inventing lovers on the ‘phone repenting other lives unknown that call and say: ‘come dance with me’ and murmering vague obsceneties at ugly girls like me, at seventeen.”Echter, ook andere liedjes op de plaat zijn echt de moeite waard: “When the party’s over”, “Water colors”, “Between the lines”, “Tea &sympathy”, “Lover’slullaby”.

Op het strand hier bij Las Canteras zijn vlak voor het hoogfeest van Pasen twee mensen met zand in de weer om er geld mee te verdienen, een slaatje uit te slaan. Een man schuin tegenover het gekkenhuis aan de boulevard maakt een kunstwerk dat verband houdt met het recente overlijden van God de Zoon. Moeder Maria heeft Jezus net van het kruis afgehaald en hij ligt dood te zijn met zijn hoofd op haar schoot. Erg geslaagd kan ik het tafereel niet vinden; ik heb wel eens betere zandsculpturen hier mogen aanschouwen. En dan: onder zijn ribbenboog is rechts de wond te zien die een Romeinse soldaat Jezus heeft bezorgd. Rechts, moet dat niet links zijn?
Verderop tegenover Mad Bread is een andere artiest actief. Een mij sympathiekere dame dan de man van de kruisafneming is daar het laatste avondmaal aan het verbeelden, op de manier zoals Michelangelo het zich destijds voor Witte Donderdag gedacht had. (Van het schilderij, dat in Milaan hangt, heb ik in een boekwinkel in Las Arenas nog eens een puzzel gezien van 1000 stukjes. Die had ik toen natuurlijk moeten kopen.) Haar laatste avondmaal van zand is bezig heel mooi te worden, met Jezus, armen gespreid, inhet midden en twee keer zes apostelen links en rechts van hem. Of de persoon rechts naast Jezus eigenlijk Maria Magdalena is, zoals o.a. Dan Brown suggereert, is onduidelijk. Ernaast zit een apostel die haar/ hem iets in zijn oor fluistert.
Achter het kunstwerk in wording staat op een muur geschreven: Santa Cena, heilige maaltijd. Is dat een verzinsel van de kunstenares of bestaat dat woord echt?Ik ken wel Domingo De Ramos, Palmzondag, Miércoles Santo, Midwoensdag lijkt me een aardige vertaling, Jueves Santo, Witte Donderdag, en Viernes Santo, Goede Vrijdag, zelfs Sábado Santo, Paaszaterdag, maar Santa Cena?En hoe heet Pasen in het Spaans? Denken, denken… Pascua (De Resurrección).

Op diverse dagen in de Goede Week, Semana Santa, zijn hier processies, waar ik weinig in zie, maar waar Trudie en Marij zeker een keer heen willen. In het verleden zijn we een paar keer op Palmzondag gaan kijken in de oude stad, (Triana, Vegueta), maar mijn voorstel deze keer aan hun zal zijn dat ze voor de variatie eens voor de woensdag kiezen. Er is er dan een om 7 uur en een andere om half 9. Die van 7 uur is de “Solemne Procesión de la Hermandad y Confradía de Nuestra Señora de los Dolores”, die vertrekt “desde la parroquia de San Bernardo y San Telmo”. Dat lijkt me er een waarbij mijn dames helemaal aan hun trekken zullen komen.

Ze zijn er weer, de zomerkoninkjes. Sommige vruchten op mijn eiland zijn enigszins tijdgebonden, maar tomaten van de eilanden kun je het hele jaar kopen, omdat er geloof ik drie oogsten per jaar zijn. Echter, aardbeien, die horen zelfs hier een beetje bij het voorjaar. Ik zag een aansprekende advertentie voor die van Palos. (Waar ligt dat nou weer? Op de peninsula?) Hier komt-ie: IRRESISTIBLE. Fresón De Palos Con Nata Central Lechera Asturiana, met daarbij een foto om je vingers bij af te likken. De aardbeien zitten echt compleet ondergedompeld in de slagroom. Ik neem aan dat de melkfirma er ook aan meebetaald heeft.
Nou moet ik jullie bekennen dat ik meer van hartig dan van zoet ben. Voor een kroket mogen jullie mij wakker maken, maar een stroopwafel krijg ik maar moeilijk mijn strot af. Echter, ik heb de komende week ook met enkel dames van doen die wel van een chocolade paashaas of dergelijke gediend zijn. Zal ik voor die eens een kilo aardbeien in huis halen? Voor 2 euro 90 ben ik bij de Spar ik het heertje, “una oferta”. Marij heb ik al gepaaid door roomboter en koffiemelk in huis te halen en wat is Trudie zonder haar pruimenjam van de Spar.Dan kan er ook best een keer een bak aardbeien op tafel gezet worden.

Het waren me de voetbalavondjes wel, de afgelopen dagen. Twee keer moest ik aan de bak. Dinsdagavond mocht Real Madrid in Dortmund laten zien dat Borussia eigenlijk geen partij voor ze was. Eerder in Madrid was het overtuigend 3-0 geworden, dus waar hebben we het over? Cristiano Ronaldo werd zelfs aan de kant gehouden. In het café aan de Guanarteme waar ik keek, konden de toeschouwers hun verbazing niet verbergen, toen het met de rust maar liefst 2-0 voor de thuisploeg stond. Het werd voor Real echt afzien in de tweede helft, maar met enig geluk bleef de derde thuisgoal uit. Real zit bij de laatste vier van de “Champions League”.
Woensdagavond werd uitgemaakt welke van andere twee Spaanse topploegen eveneens de halve finale zou halen: Atlético Madrid of Barcelona. Ik heb hier al eens eerder gezegd dat Barcelona, een beetje mijn ploeg, niet meer is wat het geweest is; het wordt tijd dat de geldkraan opnieuw opengedraaid wordt. In Nou Camp was het 1-1 geworden, wat zou de return in het Estadio Vicente Calderón brengen? Mooi vanaf het terras van Lolita vond ik vooraf een Atlético spandoek over de breedte met daarop: “Y VOLVERA GANAR”, en nu terugkeren om te winnen. Met name het eerste kwartier was 100% voor de Madrileense club van het volk. De bal ging achter doelman Pinto van Barcelona twee keer tegen de paal en een keer op de lat en al in de vijfde minuut had Koke 1-0 gescoord. Laat ik eerlijk zijn, daarna is het niet meer goed gekomen met mijn club. De bal rondspelen, dat beheerst het Catalaanse elftal nog steeds als geen ander, maar in de buurt van de 16 meter was er tegen Atlético echt geen doorkomen aan. Voeg daarbij dat Messi zijn dag niet had en Iniesta er deze keer echt weinig van bakte, en de uitslag staat muurvast. Op het einde, toen Barcelona alles op alles zette om toch op 1-1 te komen waren de kansen aan de andere kant talrijker en groter. Barcelona ligt uit de Europese beker en zo hoort het ook, als je net niet goed genoeg meer bent om Europees kampioen te worden.

Een aanplakbord dat mij de afgelopen dagen nogal verbaasd heeft, is er een van de Cáritas, in Maastricht zou men zeggen de “sjariteit”. Die komt met de slagzin: ¿Te Apuestas? Doe je mee? Eronder staat ___’, ik neem aan dat je daar de hoogte van je financiële bijdrage mag invullen. Als extra hulp schrijft de bedelclub, die met #haciendomuchoconpoco op internet zit, “Dos lettras nos permitiran seguir”. Dat #haciendomuchoconpoco zie ik dus niet als een aanrader om eens te bekijken. Aan de andere kant, ik weet nou wel beter waar dat apuntarse voor staat; het betekent meedoen.
Ik heb nog een advertentie met apuntarse voor jullie en die is veel leuker. Op vrijdag 25 april om 12 uur ’s middags gaat bierfirma Tropical met hond en al de lucht in. “Apueste en nuestra web a qué altura el perro se pondrá azul y sigue el lanzamiento”. Je kunt een wedje maken, op welke hoogte de hond op het Tropical-embleem blauw wordt na zijn lancering de ruimte in. Ik persoonlijk schat dat de temperatuur dan net onder de vijf graden moet komen, is dat bij 1000 meter hoogte? Al iemand van jullie het net als ik wil volgen op 25 april, kijk dan t.z.t. op tropical.es.

Gaan we naar gisteren. Ik had Lluis toegezegd dat ik die vooravond in Triana naar twee lezingen over ondervoeding in de derde wereld kwam luisteren. Ik vertrok ruim op tijd van huis, wel te voet, en kon dus halverwege een leespauze nemen in het Parque Doramasmet speeltuin, fonteinen en vissen, bij de Pueblo Canario. Buiten op het Museo Nestor stond met koeienletters geschreven dat het diens 125ste verjaardag was (alshij nog geleefd had). Even controleren bij het beeldje van zijn hoofd, vond ik, het beeldje dat in 2006 bij de 50ste verjaardag van de Pueblo Canario onthuld is. En inderdaad, het klopt nog redelijk ook. Kunstschilder Nestor Martín Fernández de la Torre, de man van de serie prachtige schilderijen van de zee hier, leefde van 1887 tot 1938, en 1887 + 125 = 2012. Het straatje naar het park toe, rechts van het casino, heet overigens de Pasaje Juan Rodríguez Drincourt en de man naar wie het genoemd is, is (“was” zal het wel zijn) de gemeentesecretaris, tevens secretaris van het Museo Nestor.
In Triana was het gisteren om een uur of 6 een drukke bedoeling, zeker in de hoofdstraat. In zijstraat Constantino ben ik even bij boekwinkel Archipiélago binnengelopen, om eens als man die steeds bij El Corte Inglés bij de boeken staat te neuzen, wat tegengewicht te krijgen. De verkoopster lachte mij heel vriendelijk toe en ik kon vrijuit allerlei Spaanstalige boeken inzien, maar verder was de winkel, op één andere klant na, leeg. Buiten hing een mooi spandoek, op meer plaatsen in Triana trouwens, dat de winkels daar vandaag, 11 april, tot middernacht open zijn.
Om kwart voor 7 begaf ik me naar mijn bestemming, Gabinete Literario, om precies te zijn de Salon Oriente in het Gabinete. Daarvoor moest ik eerst naar de plaza de las Ranas, niet verkeerd, en vervolgens over de plaza de Cairasco langs het terras van hotel Madrid naar het gebouw van mijn keuze. Ik heb er eerder binnen al eens een kijkje heb genomen, het ziet er ook van buiten en op het bordes met terras patent uit. Er hangen paarsrode banieren aan de fraaie buitengevel met daarop de letters GL (zoals de toeristen in New York een pet op hebben met NY: de twee letters in elkaar vervlochten).
Eerst was er de lezing van Lluis Serra en daarna was zijn Argentijnse collega Abel Albino aan de beurt. Het begin stond aangekondigd voor 7 uur, maar werd het een klein half uurtje later, de Palmese variant van het “Mestreechs keteerke. De meeste mensen van de afdeling van Lluis waren present, ook Jorge, met wie ik nog heel even heb gepraat, en de Mexicaanse Masterstudente, die per 2 mei voor een paar maanden in “mijn” flat in de Luis Morote komt zitten. Daarnaast waren er een kleine twintig andere belangstellenden, grotendeels bekenden en studenten.
Lluis fungeerde vooral als inleider van de andere spreker, maar vertelde eerst iets over een voedingsproject in Gambia, waar hij bij betrokken is enover het (Derde) Wereldcongres Volksgezondheid en Voeding, dat op 9 t/m 12 november van dit jaar in het Auditorio Alfredo Kraus wordt gehouden. Daarna begon kinderarts Albino, afkomstig uit Mendoza, de vierde stad van het land, met zijn “charla”. Die duurde ruim een uur en had als titel “Pan y cerebro. Educación y pobreza”. Ik vond het vooral een persoonlijk verhaal, voor zo ver ik het heb begrepen, over de ondervoeding van kinderen in zijn land, vooral onder allochtonen (van Argentinië). Hij vertelde ook over hoe men doende is om het probleem te verminderen. Na afloop van zijn lezing kwam Lluis nog met een kort filmpje over het Gambia-project, met Lluis geheel in het wit en met een aparte witte hoed op. Tenslotte kwamen er enkele vragen uit het publiek en om even voor half 10mochten we weer weg. Ik kon beneden bij het theater bijna direct met de bus terug naar mijn flat.

Zelf houd ik op 29 april een praatje over het publiceren van negatieve medische experimenten. Erachter zit het verhaaltje dat ik hier geconfronteerd werd met een trial van de afdeling die niet positief had uitgepakt, zelfs een voorzichtige aanwijzing had gegeven voor een averechts effect, maar die niet naar een tijdschrift was gestuurd. Het kostte me best enige moeite om Lluis ervan te overtuigen dat het o.a. zijn ethische plicht naar de deelnemende patiënten was om alsnog werk van publicatie te maken. Ik heb het over een geblindeerd parallel experiment naar het effect van zes weken Aloe Vera als melkdrankje , vergeleken met een placebo-drankje, bij mensen met chronische dyspepsie. Het heeft even geduurd, maar zijn trial met twee keer 30 patiënten verschijnt binnenkort dan toch in druk. Met Lluis heb ik afgesproken dat hij als introductie bij mijn praatje iets zal vertellen over die studie en zijn worsteling om het onderzoek gepubliceerd te krijgen. Daarna kom ik met een algemener verhaal over publicatiebias, voor wie het nog kan volgen, o.a. gebaseerd op een serie artikelen in de Lancet begin van dit jaar. Ik ben intussen doende om mij in te lezen. Daarna hoop ik, met Trudie’s hulp, er een begrijpelijke power point presentatie van te maken.
Zijn jullie nog bij de les? Is er zelfs iemand bij die niet weet wat een aloe vera plant is, hoe groen aloe vera in een potje eruit ziet? Hier is mijn Spaanse lesje van deze brief. Ik heb het overgenomen uit het aprilnummer van Crónicas De Gran Canaria, een lokale krant met veel reclame en ook reclame verpakt als een artikel. In dit nummer komt bijv. MaxDream paginagroot in beeld. Er is ook een kort stukje over de trots van de Canarische eilanden, als het op kruidenmiddeltjes aankomt: aloe vera. Daar gaat-ie, eerst maar de kop: ALOE VERA, UN TESORO 100% CANARIO. En dan ga ik nu naar de tekst, zoals ik die in het blad vond, in het Spaans.
Uno de los múltiples tesoros que tiene Canarias es sin duda el Aloe Vera. El Aloe Vera es una planta que tiene infinidad de propiedades y usos, y también se utiliza mucho en cosmética. Es un regenerador celular, astringente y refrescante para la piel. Si bien todas las especias de aloe tienen propiedades cosmétivcas y medicinales, la variedad Aloe Vera es la más utilizada en tratamientos cosméticos. Es una excelente loción para manos y rostro. Su jugo penetra en profundidad en la piel expulsando las bacterias y la grasa que obstruye nuestros poros, aumentando la producción de colágeno y aportando proteineas que mantienen la piel suave. Reduce en gran medida los poros abiertos y es ideal para aplicar como prebase antes del maquillaje. La base se distribuirá uniformemente y el cutis se verá más natural. Además, retarda el envejecimiento de la piel y atenúa las arrugas de expresión. También se utiliza para el cabello, ya que lo hidrata en profundidad y embellece el rizo natural. Si se usa con frecuencia va regenerando progressivamente la sequedad del cabello dejándolo más suave y brillante. Hay muchas marcas de cosmética que incorporan Aloe Vera en sus productos, como Clarins, CND o Piz Buin. La marca de cosmética natural griega, APIVITA, lo utiliza en muchos de sus productos por sus amplias propiedades hidratantes y calmantes.
Voor wie van jullie het bovenstaande stukje echt gelezen heeft, je kunt het spul kennelijk ook in je haar smeren, dan komen daarna je krullen beter uit. Of het helpt als je maag van streek is, vertelt het verhaal overigens niet. Om je huid een plezier te doen zou je intussen acuut naar een cosmeticawinkel willen snellen om je een paar potjes Aloe Vera, liefst van de firma APIVITA, aan te schaffen. Misschien doen Marij en Trudie dat ook wel, als ze hier zijn.

En daarmee kom ik wel aan het einde van mijn brief 9.27. In de Goede Week en met de paasdagen zal ik jullie niet verrassen met een volgende brief. Dat komt mede omdat morgenmiddag Trudie en Marij mij met een bezoek komen vereren, Trudie voor een week en Marij anderhalve, en die zullen mij ongetwijfeld van mijn schrijfwerk afhouden. Ga er daarom vooralsnog van uit dat nummertje 9.28 pas op woensdag 23 april, dan is het Día del libro, het licht zal zien, het ruime sop zal kiezen. Voor nu, schaf je zondag wel een palmtak aan! Ik knip hem vanaf mijn balkon gewoon van de boom voor de deur, verschil moet er zijn. En begin Paaszondag eens een wedstrijdje “totsje” aan de ontbijttafel, met felgekleurde, hardgekookte eieren. Het ga jullie goed, heel goed zelfs, en tot ziens maar weer, hastaluego, PaulK.

BOEKENBIJLAGE

Ik heb iets met de Amerikaanse thrillerschrijver Harlan Coben. Zijn boeken hebben iets dat ervoor zorgt dat ik ze intussen (bijna) allemaal gelezen heb. Eentje moest in ieder geval eraan geloven, “Hold tight”, en dat heb ik afgelopen dagen gedaan. Het is uit 2008 en speelt vooral in slaapstadje Livingston in New Jersey, op één uur treinen van New York.
Je zou denken: daar is niks te beleven behalve dat enige saaiheid troef is. Echter, zo zit zelfs de wereld daar niet in elkaar. De diverse gezinnen kennen hun problemen en niet zo’n beetje ook. Neem Mike en Tia Baye, transplanteerdokter respectievelijk advocate, en met hun tienerkinderen Adam en Jill. Blijkt Adam steeds meer zijn eigen weg te willen zoeken en wars te zijn van teveel bemoeienis. Terzijde, Mike’s vriend heet Mo en zijn partner op het werk, Ilene Goldfarb, heeft bepaald ook geen perfect huwelijk. Bij de buren van de Baye’s, Dante en Susan Lorriman heeft zoontje Lucas een nieuwe nier nodig en is de vader de vader niet. Verderop wonen Ron en Betsy Hill, van wie zoon Spencer, uit de klas van Adam, zelfmoord gepleegd heeft. Dan is er de aimabele leraar Joe Lewiston met zijn Dolly, die in de klas een leerling beledigd zou hebben. Dat kind, Yasmin, bevriend met Jill, heeft een nogal suffe vader en haar overspelige moeder Marianne blijkt net vermoord te zijn. En om het af te leren Neil en Reba Cordova, van wie de laatste ontvoerd wordt. Kom er maar eens om!
En dan is het nu tijd om een aantal boeven te memoreren. Allereerst is er Nash, zwager van Joe, die zijn handen niet thuis kan houden en dan druk ik me voorzichtig uit. Ik verklap weinig, als ik zeg dat hij, met zijn vriendin Pietra, eerst Marianne vermoordt en daarna Reba. Is het daarmee afgelopen? Ander gespuis dat ik moet noemen, is Rosemary McDevitt van Club Jaguar en meer nog haar rechterhand Carson, die uit hetzelfde hout als Nash gesneden is. Aan de kant van politie noem ik hier Loren Muse, chief investigator, een beetje een slachtoffer van het Peter Principle, die eigenlijk liever het handwerk doet dan de zaak commanderen. Haar baas, openbaar aanklager Paul Copeland, viert op het einde van het boek zijn tweede bruiloft. Tot de iets mindere goden reken ik bijv. Daniel Duff, met zijn zoon DJ, en Frank Tremont, die gaandeweg beter blijkt te zijn dan ik oorspronkelijk dacht. Voor het meer landelijke werk zijn er Darryll LeCrue en Scott Duncan. En vooruit, of het allemaal goed komt dan wel wie er het loodje legt voordat ik op blz. 432 ben, daarvoor moeten jullie het boek maar zelf lezen.
Het taalgebruik van Harlan Coben vind ik heel verfrissend en af en toe vernieuwend. Een “hottie” is een vrouw die opwindend, vurig is. “Crashing” staat ook voor ongelofelijk en “keep me in the loop” is “houd me op de hoogte”. Je leert wel bij, als je boeken zoals “Hold tight” in je handen hebt.
En dan komt nu mijn gefundeerde mening over het boek. Bij Harlan Coben is het altijd smullen, hoewel: een lachje kan er deze keer niet echt af. Gaandeweg blijkt er zoveel aan de hand te zijn dat ik niet graag in Livingston zou wonen. Het boek is spannend, natuurlijk, soms heel spannend. Alleen vind ik deze keer het eind een beetje te. De thrillerschrijver zegt in zijn “acknowledgements”: “The idea for his one came to me when I was having dinner with my friends Beth and Dennis McConnell. Thanks for sharing and debating. See what it led to?” Helaas, Harlan Coben, voor “Hold tight” ga ik niet hoger dan een 8- met mijn recensiecijfer. Het is me allemaal net iets te uitgesponnen.

Tegenwoordig tel je, ook in Nederland, pas mee, als mensen je kennen als columnist, kolommist zou ik zelf zeggen. De betere mogen ook aanschuiven in radio- en tv-programma’s. Wim Daniëls, een vijftiger denk ik uit de buurt van Helmond, heb ik al een aantal keren in “Pauw en Witteman” zien figureren, door de week op alle avonden om 11ur op Nedeland 1. Ook heb ik hem wel eens een “kolom” horen voorlezen in “Spijkers met koppen”, op zaterdag tussen 12 en 2 op radio 2. Ik vind hem een interessante man, met een goed gevoel voor taal, een mannelijke Paulien Cornelisse.
En dan kan een boekje van zijn diverse “koloms” niet uitblijven. In 2012 verscheen een verzameling van 55 van zijn stukjes, grotendeels uit “Spijkers met koppen”, onder de titel “Komkomma”. Het boekje leenyt zich niet voor een officiële bespreking vind ik. En als ik al 55 titels moest gaan opsommen, blijf ik bezig. Hier zijn mijn favoriete tiental bijdragen in hem in “Komkomma”:
Perziken
Melanie Schultz etc.
De snuitkever
Het tv-moment van het jaar
Ranking the news
De Wim-crisis
Met uitjes
Jantje Beton
Geen standbeeld
Wim Daniëls
Verreweg de mooiste en meest hilarische kolom vind ik die over Paul de Leeuw, “Ranking the news”. Over de hele breedte kan “Komkomma” van Wim Daniëls er royaal mee door. Hij krijgt een 8+ van mij voor dit boekje. Op mijn e-reader heb ik van hem ook nog “Twee tieten in een envelop” staan, uit 2009. Dat zal ik niet ongelezenlaten.