Weblogbrief 10.25, 27 maart 2015

Weblogbrief 10.25, 27 maart 2015

Hasta luego, amados seguidores, goeiedag, geliefde volgers, ik zit weer gereed en deze keer veel vroeger dan ik jullie had aangekondigd. De komende week, “La Semana Santa”, is de universiteit niet dicht, maar volgens Lluis is het de hele week wel echt behelpen in het kwadraat. Is goed raad duur? Ik heb besloten om jullie vandaag al, op 27 maart, te bedienen met een brief, meer een briefje. Die hierna komt pas na de Pasen, over een dag of 10, 11, dus dat zal wel een hele litanie worden.
Ik begin kort, maar krachtig met de “nakende” zomertijd. Morgennacht gaat de klok een uur terug en vanaf dan hebben jullie en ik ‘s avonds een uur langer licht, ik tot ongeveer half 9. Ik ga ervan uit dat vanaf dan ook ’s avonds meer drukte op de boulevard, de parken en in de straten is. Vorig jaar was het echt een omslag en dat hoop ik ook dit jaar. Het slechte weer is, lijkt het, al passé.

Mijn muziekhoekje open ik frank en vrij met Frank Sinatra. Onlangs zette Bob Dylan hem nog weer eens in de schijnwerper. Van Old Blue Eyes, de man van nummers als “Strangers in the night”, “Theme from New York, New York” en “My way”, heb ik intussen dozijnen cd’s; het zijn er bij elkaar te veel om hier een voor een op te gaan sommen. Zijn indrukwekkendste studioplaat vind ik nog altijd “FS sings for only the lonely” uit 1958, maar hij heeft veel meer moois op zijn naam staan. Laat ik “Sinatra sings the select Johnny Mercer”eens op de draaitafel leggen. Hier zijn de vijftien nummers van de plaat en constateer met mij hoeveel bijzonder materiaal er wel niet bij zit:
01.Too marvelousforwords
02.Day in, day out (ballad version)
03.Laura
04.Jeepers creepers
05.Blues in the night
06.Something’s gotto live
07.Fools rush in
08.PS, I love you
09.When the world was young
10.That old black magic
11.Autumn leaves
12.I thoughtaboutyou
13.Dream
14.Day in, day out (swing version)
15.One for my baby (and one more for the road)
Jullie willen een rijtje liedjes die boven de rest uitsteken? Dan noem ik hier “Blues of the night” (inderdaad, uit “FS sings for only the lonely”), “Fools rush in” (een hit van Ricky Nelson), “That old black magic” en “Autumn leaves”. En laat ik het laatste nummer, “One formy baby (and one more for the road)” niet vergeten; dat lijkt verdomme wel eenouderwetse sigarettenreclame. Aan de stem van Frank Sinatra beleven we al heel lang en nog steeds veel plezier. Hij is zelfs een populaire artiestin het café van Carlos beneden mijn flat. “Fools rush in”, maar dan in de langzame versie van de crooner, “wat sjoen”!

Wie weinig ander nieuws te melden heeft, kan altijd terugvallen op een tweede “meziekske”. In een vroegere brief heb ik jullie al eens uitgelegd dat Bobby Darin het in zich had om, als hij niet voortijdig was gaan hemelen, een tweede Frank Sinatra te worden. Wat kon ook hij veel aan, had een stem die klinkt als een klok (als een klok?). De ouderen onder jullie herinneren zich hem wellicht nog wel van zijn rock ‘n’ rollnummers, bijv. “Splish Splash”, uit 1958, “Queen of the hop”, “Multiplication” en het onvergetelijke “You must have been a beautiful baby” van componist Johnny Mercer. En anders wel van zijn diverse langzame nummers zoals “Dream lover” (is dat slow-rock?), “Mack the Knife”, “Beyond the sea” en “Clementine”.
De gelopen zomer heb ik mijn verzameling Bobby Darin platen een beetje kunnen aanvullen door een beroep te doen op de cd-bibliotheek in Rotterdam. Ik kom intussen tot 10 albums op mijn extra harde schijf.Ga daar maar eens uit kiezen welke ik hier in de aanbieding moet doen! Ik vrees dat ik geen vrienden maak, als ik de hele bups hier onder elkaar neerpen. Het is op de laptop en ook op mijn webloggeen probleem, maar toch.
Een mens wordt verondersteld om geregeld een keuze maken. Ik heb muziekman Johnny Mercer via Frank Sinatra een beetje in zijn zonnetje gezet en dus doe ik dat nu ook maar viaBobby Darin. Eerlijk gezegd vind ik “Two of a kind” van Darin & Mercer uit 1961 meer iets van een gezamenlijk tv-optreden hebben dan van een doorwrochte studioplaat, maar zo is het dan maar. Hier zijn de dertien nummers van het album, waarop Bobby en Johnny het uitbundige tweestemmige zangkoor vormen:
01.Two of a kind
02.Indiana
03.Bob White
04.Ace in the hole
05.End ofthe Rockies
06.If I had mydruthers
07.I ain’t gonna give nobody none of myjellyroll
08.Lonesome polecat
09.My cutey’s due at two-to-two today
10.Paddlin’, Madelin’s home, Row row row
11.Who takes care of the caretakersdaughters
12.Mississippi mud
13.Two of a kind
Bobby Darinen Johnny Mercer samen, het is misschien niet het beste van het beste, maar m.i. goed genoeg als tweede keus. Sommige van hun nummers hebben iets hilarisch, vind ik. Voor wie eens naar een komische tekst wil luisteren, zet “Who takes care of the caretakers daughters” maar eens op.

Mariela op de afdeling van Lluis, die steeds beter Engels spreekt, complimenteerde mij afgelopen dinsdag met mijn nieuwe truitje met korte mouwen. Zij komt uit Argentinië en is getrouwd met een heel aardige piloot. Volgens haar had ik een origineel poloshirt uit haar land om mijn schouders. Het is wit met een zwarte binnenkraag bij de knoopjes en heeft daarbij “op de plek van het hart” een zwart embleem van twee polospelers op hun paard met polostokken. Erboven staat “tradición del polo argentino” en eronder de merknaam “LA MARINA”. Om volledig te zijn, op de rechterarm staat bovendien een zwarte drie.
Laat ik het maar toegeven: ik heb het truitje op een kraam op de rastro gekocht, van een heel aardige verkoopster, voor de somma van 15 euro. Hij, de polo, ziet er patent uit, maar ik had hem een maatje groter moeten kopen. Helaas, die maat is er niet op de rommel- en andere markt. Maat 8, XXL, past mij wel, maar met 9, XXXL, kan ik beter overweg. Ik heb hem nog even voor gehouden, maar thuis gekomen was en is hij toch aan de iets krappe kant. Zal ik mijn Argentijnse namaaktrui maar weer wegdoen of meenemen naar Maastricht over een maand?

Met Lluis heb ik dinsdag afgesproken, min of meer afgesproken want bij Lluis weet je het nooit helemaal zeker, dat mijn lezing over een maand over placebo-effecten en andere co-interventies zal gaan. Het uitverkoren tijdstip is 29 april om 2 uur en onder ons (en boven ons) gezegd heb ik nog weinig idee van waar ik het over ga hebben. Met name over recente literatuur weet ik nog van toeten en blazen en ik vraag me af of ik belangrijke publicaties ga missen. In ieder geval ga ik Jos Kleijnen eens vragen of hij eventueel nog tips voor me heeft. De hoofdpunten van mijn “charla” zullen zijn:
(1) Waarom zijn de uitkomsten in trials waarbij een onwerkzame niet medicamenteuze therapie met niks vergeleken wordt, voor beide groepen meestal gelijk?
(2) Waarom heeft mijn eigen trial naar placebo-effecten in de huisartspraktijk, na een eerdere positieve in Southampton, niks opgeleverd?
(3) Waarom doet de gangbare onderzoekswereld net of de resultaten van meta-analyses uit Denemarken en van de groep van Jos en ook trials zoals die van mij niet bestaan?
Ik zal later nog eens op mijn praatje in de maak terugkomen. Lluis gaat Jorge vragen om mij te introduceren. Het zal me nog enig hoofdbreken kosten om drie kwartier lezing te vullen met voor een deel tekst die nog iets nieuws heeft.

Anderonderwerp: schoenen en schoenpoets. Het gangbare Spaanse woord voor schoen is “zapato” (en noem het niet zapata, want dat een remblokje). De meer algemenenaam voor schoeisel is hier “calzado”. Ik weet het, er is nog van alles anders te koop dat op gewone schoenen lijkt. Een laars bijv. is een bota, als die van rubber is, een “bota de goma”, tegen een sandaal zeggen ze hier “sandalia” en tegen een teenslipper “chancla”. Een bekende carnavalsgroep hier, een “murga”, zijn de chancletas, die zogenaamd op teenslippers lopen. Een pantoffel is in goed Spaans een “zapatilla” en als die van leer is, een “bobucha”. In Maastricht heb ik thuis vaak “bobuchas” aan mijn voeten, die ik jaren geleden in Marokko gekocht heb en die nog steeds vlekkeloos zijn. Ten slotte, hier op mijn eiland loop ik graag op “Cabreras”, geitenhoedsters, een merknaam voor bepaalde stoffen schoenen.
Bovenstaande alinea (paragraaf) is allemaal als inleiding bedoeld voor mijn vraag wat schoenpoets, schoensmeer nou eigenlijk in het Spaans is. Ik heb hem: “betún” en een schoenpoetser is een “betunero” (en niet “botanero”, waarmee ik het wel eens heb verward). Een ander woord voor hetzelfde beroep is “limpiabotas”. Mijn favoriete “betunero”staat bij het kerkpleintje van Telde, midden in het centrum. Ik zie het zo voor me: een jongen met schoensmeer en een borstel die op zijn knieën zijn poetswerk doet voor een man in pak die de krant zit te lezen.
Hier in Las Palmas dacht men een tijdje terug: dan kunnen wij niet achterblijven. Op Santa Catalina zijn drie schoenpoetsers actief, de oudste volgens dagblad Canarias7 al veertig jaar lang. Alle drie zijn ze een stuk ouder dan het jongetje uit Telde. Het kunstwerk, de “escultura”, staat op de tegels vóór La Esfinge, de drugszaak (tabak en alcohol) op de hoek met de Ripoche. Het is er een in grijsgroene steen. De drie stukken op ware grootte zijn een schoenpoetser met zijn schoenborstel op zijn knieën, wel met een kussentje onder zijn knieën, dan een bankje om je voet op te zetten en als derde een onbezette keukenstoel, waar je als klant op kunt plaatsnemen. Eerlijk gezegd ontbreekt die stoel in de praktijk; de “betuneros” hier moeten het zonder doen.
De maker van het werk is beeldhouwer Chano Navarro. Die heeft er – inclusief zijn materiaalkosten,neem ik aan - 40.000 euro voor gekregen.Ik vermoed dat het geld uit de subsidiepot van de E.U. komt en zeker niet van burgemeester Cardona en zijn mensen, in een stad die bijna failliet is.
In Las Palmas doen we er meestal een spreuk bij, als iets onthuld moet worden. Deze hier is van Osvaldo Guerra Sanchéz: “En tus manos humildes reconoce el arcano betún de la alegría como envuelto en tus pies desorientados en tu gira mundana hacia el destino.”, in jouw eenvoudige handen herkent men de mysterieuze schoensmeer van het geluk, zoals die om je verdwaalde voeten gehuld is in je wereldtoer naar je bestemming. Heeft Osvaldo Sanchéz het echt zo bedoeld? Of is hij daarna afgevoerd naar een verpleeghuis voor Alzheimerpatiënten? Ik sluit bovendien niet uit dat er iets helemaal mis is gegaan bij mijn vertaling naar het A.B.N.? Hoe dan ook, ik ben wel met veel betere dichtregels geconfronteerd (zoals van Drs. P). Mag ik ten ook nog naar jullie toe uitdragen dat het idee van het beeldhouwwerk mij al even matig bevalt?

Nou ik jullie toch over Santa Catalina zit te mopperen, kan ik in één moeite door ook maar de nieuwe bordjes voor de wachttijden van de stadsbus afwijzen. Die bordjes waren altijd nogal royaal en goed leesbaar; niks mis mee. Dus komt men op het idee dat het tijd wordt voor iets veel kleiners, de onduidelijkheid zelve. Voor mensen van mijn leeftijd is een en ander alleen nog te behappen, als we er pal voor gaan staan. Ik zal mijn beklag doen bij de kiosk waar ik mijn tienrittenkaart (bono) koop, maar ik weet nu al dat het paarlen voor de zwijnen zullen zijn.

Is dat ook in Nederland het geval, dat de school zo maar op een doordeweekse dag dicht is, kinderloos, terwijl het geen vakantie is? Hier was dat afgelopen woensdag het geval. Ik zat op mijn balkon in de vroege morgen en dacht: waar blijft het al dan niet opgeschoten grut dat aan de hand van een familielid op school aangaat? Met ervoor en vooral erna enige extra klandizie voor Cafetería Nuevo Murias van Carlos, waar de koffie net vers gezet is? Goede raad is dan duur. Ik neem maar aan dat de paasrapporten van alle kinderen de revue zijn gepasseerd en dat door het onderwijzend personeel een voorlopige beslissing is genomen over wie zonder meer overgaat naar de volgende klas en wie beter nog een jaartje kan blijven zitten. En wie weet ook over eventuele wijzigingen in de leerstof in het volgende schooljaar.
Persoonlijk zou ik denken dat men zo iets ook best na schooltijd kan doen of bijv. in de paasvakantie die zo begint. Maar wie ben ik?

Woensdagavond was het hier wat je noemt abominabel weer. Eerder had ik aan het strand een rode vlag gezien en – het kon niet op – ook een melding dat er kwallen waren, maar nu regende het ook nog eens. Bij bakker Granier aan de boulevard zat ik om half 8 achter het raam met een café Americano te kijken naar de spaarzame joggers en mensen op weg naar hun huis. Een uurtje later was ik helemaal “in the mood” voor het bekijken van een film.
Van regisseur Roman Polanski kun je veel zeggen, maar niet dat hij niet weet hoe je een prima film in elkaar moet steken. Ik herinner me als de dag van vandaag nog zijn “Met jouw tanden in mijn nek”. De man heeft voor “De pianist” een Oscar gekregen.
In 2005 kwam “Oliver Twist” uit, ruim twee uur vermaak. Het is de verfilming van het meesterwerk van schrijver Charles Dickens, dat ik jullie trouwens ook best “ter lering ende vermaak” kan aanbevelen. Ik had de bijzondere film al eens op TV gezien, maar met het foute weer buiten was ik rijp voor een reprise. Echt vol klinkende namen van filmsterren zit de film bepaald niet. Voor mij is er alleen Ben Kingsley, o.a. bekend van de film Gandhi, die de rol van boefjesbaas Fagin voor zijn rekening neemt. Oliver Twist wordt gespeeld door een mij onbekend jongetje genaamd Barney Clark en voor de rollen van andere hoofdrolspelers zoals Dodger, Nancy, Bill Sykes en Brownlow heb ik eveneens geen klinkende namen voor jullie. Toch wordt er geregeld geacteerd dat de stukken eraf vliegen. Ik denk dan: Engeland, daar barst het echt van de puike toneelspelers. Willen jullie één minpuntje? De hond van Bill Sykes, met de naam Bull’s-Eye, had voor mij best een stuk schrikaanjagender mogen zijn. Wat een doetje!
Om even over half 11 had ik de film helemaal uit en wat was ik ten tweeden male gecharmeerd. Daarna was het nog even plassen geblazen, waarna ik met een tevreden gevoel mijn bed mocht opzoeken. Nog nagenietend viel ik vrij snel daarna in slaap (maar dat weet je zelf niet).

Het is op Palmzondag gebruikelijk dat ik dan enkele palmtakken van mijn boom kortwiek, vanaf mijn balkon. Ook dit jaar hangen er weer een paar gevaarlijk dichtbij mijn koffiebeker op de rand. Op de donderdagmorgen beslis ik dat die het het komend weekeinde gaan ontgelden.
Valt me op dat mijn benedenburen de paarse slinger die daar al sinds carnaval tussen twee takken hangt, hebben geconfisqueerd. We gaan op Pasen aan, “Pascua”, de “Semana Santa”, “de gooj week” is begonnen. Daar horen chocolade hazen bij, een mandje gekleurde eieren en geen maskers, confetti e.d.

Verder heb ik op de donderdag niets te melden of het zou moeten zijn dat ik bij El Corte Inglés weer eens bij de boeken ben gaan kijken. Zie mijn boekhoek voor nadere informatie. Meer inspiratie krijg ik deze korte keer niet uit mijn pen.
Voor nu: zo’n overgang naar de zomertijd is psychologisch best een stap. Ik zou zeggen: zet hem voorzichtig. Zie de zondag ((Domingo De Ramos) vooral als een rustdag, waarop je nog stiekem kunt controleren of de klok nou terug of vooruit gezet moet worden. Voor wie nog werkt, maandag behoor je wel netjes op de zomertijd present te zijn.Tot mijn volgende brief, na de Pasen, tot kijk, hastaluego, PaulK.

BOEKHOEK

Gisteravond ben ik weer eens gaan kijken bij de muziek en boeken van El Corte Inglés. Ik heb een heel blijde mededeling: Joaquín Sabina staat vanuit het niets op plek 1 van de cd-hitparade met zijn “500 Noches para una crisis”, een dubbel-cd met allemaal bekende nummers van hem. Voor de 19 euro krijg je er de bijbehorende dvd van een live optreden (“500 Noches para una crisis en directo”) bij. Bovendien: Mark Knopfler staat met zijn nieuwe cd “Tracker” op nummertje 3. Dat album moet ik nog eens zien te bemachtigen (en wie weet dan hier als cd van de week presenteren).
Gaan we naar de favoriete boeken van de winkel. Daartoe reken ik allereerst een nieuwe uitgave, met prachtige kleurenplaten van José Ramón Sánchez, van “El ingenio hidalgo Don Quijote de La Mancha). De schrijver is niemand minder dan … laat ik zijn naam eens geheim houden. Hij leefde ongeveer in dezelfde tijd als William Shakespeare. Andere boeken die ik in hele stapels op een apart tafeltje heb zien liggen, zijn “Will Grayson, Will Grayson” van John Green & David Levitham, “La Templada” van María Dueñas en lastbut not least “Hombres buenos” van Arturo Pérez-Reverte. Kennen jullie die Arturo Pérez-Reverte nog als onderliggende schrijver van de film “De negende poort”?

Dat opgemerkt hebbend mag ik nu naar het enige boek dat ik, overigens pas gisteravond laat, uit heb gekregen. Ik heb hier al eens eerder de nog jonge Amerikaanse thrillerauteur Michael Koryta genoemd. In 2008 verscheen zijn “Envy the night”, dat op het platteland van de staat Wisconsin speelt. (Die ligt in de V.S. bovenaan in het midden, links boven Chicago.
Hoofdpersoon van het boek is Frank Temple III, nu 25 jaar en zeven jaar eerder geconfronteerd met de zelfmoord van zijn vader, FT II. Het bleek later dat Temple senior zijn tienerzoon niet alleen goed leerde vechten, maar dat hij naast zijn baan als politieman ook mensen vermoordde voor de centen.Hij deed dat samen met Devin Matteman, met wiens vader en ene Ezra Ballard hij eerder in Vietnam gediend had. Die Devin Matteman gaf hem later aan om aldus zelf de dans te ontspringen.
Het verhaal begint, als Frank met zijn auto een aanrijding krijgt met die van Vaughn Duncan, die in een huisje in de buurt zit samen met Renee, de vrouw van Devin Matteson. De twee gedeukte auto’s komen terecht bij de garage van Nora Stafford. Niet veel later komen Devin en twee van zijn helpers, genaamd AJ en King, op de proppen en vanaf dan gaat het er bepaald niet zachtzinnig meer aan toe. Er vallen doden of het niks is, eerst onder de goeden en later ook onder de slechten. In het o zo rustige plaatsje Tomahawk bij een meertje (niet Lake Michigan) in de buurt van de Willow Hostage zijn de rapen gaar. Wie van de spelers staat er op het einde nog overeind?
Ik vind dat Michael Koryta met zijn “Envy the night” (een beetje rare titel) best een mooie detective heeft afgeleverd. Het verhaal heeft ruim genoeg spanning en vooruit, thrillers hoeven niet per se in de grote stad te spelen. Ook op het platteland kan men er volgens dit boek ook wat van. Michael Connelly en ook diverse andere recensenten die in het boek vermeld staan, moet ik gelijk geven met hun positieve oordeel over dit boek: het is ook mij zeer bevallen. Daar hoort een recensiecijfer bij van een volle 8 en de belofte dat Koryta nog niet van me af is.