Weblogbriefje 13.12, 18 januari 2018

Weblogbrief 13.12, 18 januari 2018

Queridos amigos y familia, vanmorgen wil ik mijn weblogbrief 13.12 gaan controleren op schrijf- en andere fouten, blijkt hij grotendeels verdwenen te zijn. Ik probeer hem terug te halen met “ongedaan maken” en vanuit de prullenbak. Als dat niks oplevert, probeer ik hem op te sporen met de zoekfunctie. Lou loene. Heb ik hem niet goed opgeslagen of is er ergens anders op het einde iets misgegaan, toen ik de laptop om 12 over 11 gisteravond uitzette? Ik zal Marcel of Trudie zaterdagavond nog eens vragen of ze weblogbrief 13.12, ergens verstopt, nog op de laptop kunnen vinden. Ik weet nog dat hij eindigt met iets van: “Steek ‘ns e bougieke op in de Slevrouwekerk”, daar is volgens Trudie niks mis mee, of zet anders alvast een veer op je hoed of honkbalpet. Tot ziens maar weer, hasta luego, PaulK. Zo niet, dan moeten jullie het met dit briefkaartje doen.
Dan zit ik in de boekbijlage, waarin ik een boek van C.J. Sansom de hemel in prijs. Hieronder is mijn originele recensie van het boek uit 2010, nu zonder onderstrepingen en doorhalingen, die wonderwel bewaard is gebleven. Zou het met die doorhalingen ergens fout gegaan zijn met mijn brief? Hoe dan ook, mijn welgemeende excuses en kijk uit naar mijn volgende brief op woensdag 24 januari aanstaande.
P.S. Mijn muziek van de afgelopen brief is de meest recente CD van Alison Krauss, “Windy City” uit 2017, en een CD-verzameling van de singles van Freddie Mercury, deels samen met Montserrat Caballé, o.a. met “Barcelona” uit 1988.

BOEKBIJLAGE

Deze week heb ik maar één boek uit, maar wat voor een. Eerder las ik van C.J. Sansom o.a. zijn vorige vier boeken die spelen in het Engeland van de zestiende eeuw, in de dagen dat Henri VIII daar de scepter zwaaide (tot zijn dood in 1547). Dat zijn “Dissolution”, “Dark Fire”, “Sovereign” en “Revelation”. In 2010 komt het vijfde deel in deze serie uit: “Heartstone”. Een heartstone is een botje vlakbij het hart van een hert, dat degene toekomt die het hert met een pijl doodschiet. Uiteraard is ook dit boek gesitueerd in het Londen in die tijd,1545. dat dan 60.000 inwoners telt. Daarnaast spelen flinke stukken meer naar het zuiden richting Porthmouth aan de zuidkust (bij het Isle of Wight).
Advocaat Matthew Shardlake, 43 jaar en gebocheld, krijgt met zijn rechterhand Jack Barak te maken met vooral twee zaken. Eentje betreft de erfenis van wees Hugh Curteys, die, sinds zijn ouders en zus Emma dood zijn, inwoont bij het gezin Hobbey, Nicolas, Abigail en zoon David. Nicolas Hobbey wordt verondersteld het grote landgoed te bewaken totdat Hugh 21 en volwassen is, maar het is verre van duidelijk wat daarvan terechtkomt, omdat hij diep in de schulden zit. De tweede zaak betreft een afschuwelijke gebeurtenis in het leven van de nu 35-jarige Ellen Fettiplace negentien jaar terug. Sindsdien zit ze in een gekkenhuis in Londen, maar papieren waarin ze officieel gek verklaard is, zijn niet te vinden. Matthew en Barak reizen af naar het landgoed van de Hobbeys en Hugh vlakbij Porthmouth en doen onderweg ook het dorpje aan waar Ellen vandaan komt. En hoe kan het anders, havenstad Porthmouth wordt ook enkele malen bezocht, vlak voordat daar een zeeslag gaat plaatsvinden tussen de Engelse en Franse troepen, met koning Henri VIII als toeschouwer. Verdwijnt het Engelse oorlogsschip de Mary Rose daarbij naar de zeebodem? Houdt het andere, nog grotere oorlogsschip de Great Harry wel stand?
Enkele bijrollen die ik hier een plekje wil geven, betreffen aan de positieve kant tutor Michael Calfhill van Hugh en Emma, die zich zelf van het leven zou hebben beroofd, en koningin Catherine Parr (voorheen Lady Latimer, welbekend met Shardlake) en haar vertrouweling advocaat Robert Warner, die voor Ellen opkomen. Aan de kwade kant van de streep vind ik o.a. Shardlakes botte huismeester William Coldiron (en diens dochter Josephine) en de norse advocaat Vincent Dyrick, die Shardlake opponent is in de Hobbey en Hugh affaire.
Gods holy wounds, wat zie ik een mooie foto van de roos op de voorsteven van de Mary Rose, op de kaft van het boek! Laat er geen misverstand over bestaan: ik heb de 715 bladzijden van “Heartstone” met de nodige snelheid en alle egards voor de schrijver uitgelezen. Het is een prachtig boek: best wel spannend, minutieus gedocumenteerd, en een verademing bij wat ik soms onder ogen krijg. Dit boek van C.J. Sansom gaat met een volle 9 als recensiecijfer terug mee naar Maastricht en krijgt een mooi plekje in mijn kast met boeken van de beste soort. v