Weblogbrief 11.05, 27 november 2015

Weblogbrief 11.05, 27 november 2015

Buenas noches, frikis de salud, goedenavond, gezondheidsfreaks. Of het niks is, ben ik hier met mijn vijfde brief van mijn zes maanden vakantie in de (sub-)tropen. Bijzonder lang wordt hij deze keer niet, omdat ik hem vrijdagmiddag al ga posten. Aan de andere kant, is kwaliteit niet net zo belangrijk als, of misschien nog wel belangrijker dan kwantiteit? Ik zal mij er echt voor inzetten de komende dagen om jullie met een acceptabele brief op te zadelen, eentje die door de beugel kan. En houd er rekening mee dat deze brief nogal wat muziek gaar bevatten, van jonge Nederlandse singer-songwriters, die momenteel “in” zijn. Hier komt-ie.

“¡Qué bruto!”, wat lomp. Dat zei de jongeman tegen de chauffeur van mijn bus terug naar de bewoonde wereld. Hij zat een spelletje te doen op zijn tablet, toen de bus ineens een min of meer noodstop maakte, omdat een roekeloze automobilist plotseling vlak voor de bus opdook. Dat kostte hem wellicht punten bij zijn “game”.
Hij is niet de enige in de bus die met zijn telefoon aan het spelen is. Als ik uit mijn blote hoofd een schatting mag maken, is dat een bezigheid in de bus van minstens een kwart van de aanwezigen en het neemt alleen maar toe in de tijd. Men kijkt naar zijn mail en lacht er verdwaasd bij, er wordt vooral door de jeugd druk ge-sms’t en terugge-sms’t.Naast mij op de bank zit een ouder iemand (nog ouder dan ik) foto’s te bekijken van heiligenbeelden die hij gefotografeerd of gedownload heeft. Achter mij zijn twee dames van climacteriële leeftijd een hele trits foto’s van hun kinderen aan het bekijken. Nog even en dan ben ik de zonderling: iemand die in de bus gewoon voor zich uit of uit het raam kijkt.

Laat ik maar eens een muziekje opzetten. Omdat Trudie morgen komt, maak ik er een Nederlands jonge zanger-schrijver- mannenweekje van.
Enkele jaren terug deed Anouk het aardig op het Eurovisie Songfestival. Vorig jaar waren Waylon& Ilse DeLange goed voor een tweede plaats, direct achter een travestiet uit Wenen. Dit voorjaar ging het faliekant mis met Trijntje Oosterhuis, die ongeveer alles fout deed wat je als zangeres in Wenen fout kan doen. En dan komt nu Douwe Bob (Postuma) eraan. Van hem heb ik twee Cd’s, “Born in a storm” uit 2013 en “Pass it on” uit 2015.Zijn muziek en zijn stem hebben wel wat van die van Paul McCartney. En je moet zijn Cd’s een paar keer horen om ze tot hun recht te latenkomen, vind ik. Laat ik de laatste maar eens draaien; hier zijn de dertien nummers:
01.Pass it on
02.Can’t slow down
03.Take it all
04.Sugar
05.Doctor
06.Sweet sunshine
07.Hollywood
08.Moring sunset
09.Gini
10.The news
11.We’ll seeyou
12.Fine line
13.Hold me (& Anouk)
Het is op deze plaat niet allemaal hosanna van Douwe Bob, maar toch: als geheel kan de Cd “Pass it on” ermee door. Enkele uitschieters naar boven vind ik “Take itall”, “Hollywood”, Morningsunset”, “We’llbegone” en “Fine line”.Maar om over naar huis te schrijven is ze m.i. niet. Overigens, de andere Cd van hem, “Born in a storm” vind ik van hetzelfde laken een pak: aardig, maar niet echt goed.
Iets anders is of Douwe Bob in Zweden in 2016 de voorronde (halve finale) van het songfestival gaat overleven met zijn nieuwe nummer, zelfs een gooi gaat doen naar de hoofdprijs. Het Eurovisie songfestival is immers steeds meer verworden tot een poppenkast, waar Jan Klaassen niks bij is. Het is meer show dan mooie muziek. En de jury’s van de Oostbloklanden hebben de foute neiging om vooral elkaar de punten te gunnen. We wachten af.

Wisten jullie dat het ook hier a.s. zondag 29 november “Día del árbol” is, boomdag. Hier vindt het boom planten plaats in een tuin, wat zeg ik: hortus, in het plaatsje Firgas, waar mijn lokale bronwater vandaan komt. Dat lees ik op een aankondiging die ik onder ogen kreeg.
Ik neem aan dat er a.s. zondag ook Nederland extra aandacht voor “De Boom” op zijn plaats is. Ik heb begrepen dat Lux &Dalí de vruchten hebben mogen plukken van hun boom ergens in de buurt van Amsterdam. Hun boom is een walnotenboom en als nog iemand een kilo van die “nueces” wil, kan hij of zij zich waarschijnlijk nog wel bij Eva & Jan Willem vervoegen. Die hebben nu echt zakken van het spul in de kelder staan.
Het schijnt allemaal voor een goed doel te zijn, dat “Día del árbol”, niet alleen om aldus je eigen boom te kunnen koesteren, maar zelfs om de opwarming van de aardbol tegen te gaan. Het milieu, wie ben ik om daartegen in protest te komen.

Waar het rechtse stuk van Las Canteras een laatste bocht maakt, naar links, bevindt zich een Italiaans restaurant genaamd Loopy’s. Het ziet er altijd uitnodigend uit, maar of ik er eens wil gaan eten, is andere koek. Mijn eerste indruk is dat het de zoveelste pizzatent is.
Men doet daar wel alle moeite om argeloze voorbijgangers te lokken. Het personeel zie er smetteloos uit, de tafeltjes – ook buiten – zijn gedekt als een volle kop haar (mijn bedenksel) en ten overvloede zie ik ook nog een aantal geschreven aanbevelingen. “Hier kun je lekker eten” en “pluk de dag” kan ik nog helemaal volgen, maar mij wordt dringend aangeraden om ook eens hun “mojito” te proeven en, nog bonter: “reir a carcajadas”. Bij Loopy’s is het niet glimlachen (“sonreir”) of tijd voor een lach (risa”), bijv. schamper (“despecha”), slap (“floja”), besmuikt (“disimulada”), vet (“repelente”) of gul (“franca”). Bij Loopy’s is het schaterlachen geblazen (“reir a carcajadas”). Mijn soort van aanbeveling is het niet, maar laat ik toegeven dat het toch wel wat heeft. En… na afloop ga je er vandaan en je weet volgens de zaak: hier kom ik nog eens terug (“salir con ganas de volver”).

Al per email vertelde Trudie me dat ze mijn tuin in Maastricht heeft verrijkt met twee planten, een met chrysanten en de andere met herfstasters. Volgens haar gaan die het heel goed doen en zijn ze echt een aanwinst.
Met chrysanten (“crisantemos” in het ABS) heb ik helemaal niets, volgens mij wordt het hoog tijd dat die bij het onkruid worden ingedeeld. Ik ga ze tot mei laten staan; het eerder uittrekken is me mijn reisje naar Maastricht begin februari niet waard; dat is gereserveerd om carnaval te vieren en niet om mijn tuin te doen. Met het andere gewas, herfstasters (“ásters de floraciónotoñal”) heb ik meer op. Opzij rechts in mijn Maastrichtse tuin staat al een hele struik met dat spul. In september of zo komen er blauwpaarse bloemen aan en daar is niks mis mee. Als Trudie nou op een andere plek nog een struik heeft geplant, maak ik er geen punt van. Heb ik in het najaar ook nog wat te genieten!Zoals zingen dubbel bidden is, kijk ik dan op twee keer plekken tegen een blauwig bosje aan.

Woensdagmorgen werd ik om half 8 wakker, niet uit mezelf, niet vanwege Trudie’s komst, maar omdat er extra geschoven werd met de stoelen beneden bij CafeteríaNuevoMurias. Carlos, eerder geopereerd aan een rughernia, is weer helemaal terug onder de mensen. Ik kijken, maar het was zijn rechterhand, de kale met zijn chronische rugprobleem (Bechterew?), die rode kussentjes van biermerk Cruzcampo op de zestien rieten stoelen buiten deed, zittingen en rugleuningen. Vanaf twee hoog kon ik naar hem zwaaien en dat deed ik ook. Hij zwaaide terug, een heel aardige man.
Plotseling bedacht ik dat ik hem, de tweede ober of Carlos zelf nog eens het internetadres met wachtwoord van het café moest vragen. Dan kan ik vanaf mijn flat mijn mail lezen, mijn brieven aan jullie versturen enz. Of nee, dat internetadres met wachtwoord kan ik Trudie beter laten vragen, als die met haar iPhone in de aanslag met mij beneden een “tas” koffie “con leche” gaatdrinken.
Ze kwam overigens veel eerder op vliegveld Gandoaan dan ik dacht. Als aankomsttijd 11 uur gepland; als alles meezat, zou ze dan net nog de bus van kwart over 11 halen en ongeveer om kwart voor 12 op Santa Catalina zijn. Echter, ik kreeg op mijn balkonnetje om kwart over 10 een mailtje dat ze al in de bus zat. Ik kon me nog net douchen, voordat ik haar mocht ophalen. Om even voor 11 zaten we al aan de koffie beneden. Desgevraagd bleek het internetadres van het café van Carlos “rascay gana” te zijn, kras en win, zoals bij de krasloterij. Trudie kreeg mondeling ook een wachtwoord van mijn favoriete kale, maar dat wist ze niet meer, toen ik ernaar vroeg. Tegelijkertijd bleek de internetverbinding van het café op twee hoog zo slecht te zijn dat het niks werd. Ze zou het later nog eens proberen.
’s Middags kwam Carlos zelf ons opnieuw het wachtwoord aanreiken. Dat ga ik hier niet geven, omdat dat nogal privé is volgens hem. Echter, boven kon ik het internetadres nog steeds niet vinden op mijn laptop, tussen allerlei andere buren, van wie ik het wachtwoord ook niet weet.

Intussen vind ik dat ik wel een nieuwe Nederlandse singer-songwriter bij jullie moest introduceren. Dat wordt niemand minder dan Blaudzun, een schuilnaam. Voor zijn vrienden en zijn moeder is het Johannes Sigmond. Wie is dat nou weer, koopman? “Na ampel overwegen” kies ik voor dit buitenbeentje, omdat hij volgens mij echt weer eens wat anders is. Ook zíjn muziek is Engelstalig, net als bij Douwe Bob, maar ik vind hem vele malen authentieker. Zijn melodieën hebben iets vreemds, iets verhevens, zijn teksten zijn prima de luxe en zijn stem is net ietsje te hoog en te hees om normaal te klinken. Misschien is een vergelijking met Bryan Ferry op zijn plaats, het voormalige boegbeeld van Roxy Music. Echter, waar Ferry geregeld scoorde en scoort met nummers van anderen, zoals van Bob Dylan (Let’s stick together”, “A hard rain is gonnafall”), is Blaudzun helemaal Blaudzun in woord en daad. Op foto’s maakt de man op mij wel de indruk dat hij geestelijk niet helemaal bij de les is. Hij zou bepaald niet mijn eerste keuze zijn om ons landje te vertegenwoordigen op een songfestival. Tegelijkertijd denk ik dat als Blaudzuneen inwoner van Engeland zou zijn of ergens in de Verenigde Staten domicilie zou hebben, hij met een beetje geluk ook daar best bekend zou kunnen worden.
Bij mijn weten heeft Blaudzun tot dusver drie Cd’s op zijn naam staan: “Seadrift soundmachine” uit 2010, “Heavy flowers” uit 2012 en “Promises of no man’s land” uit 2014. Laat ik net als bij Douwe Bob de meest recente aan jullie presenteren. Hier zijn de elf nummers:
01.Euphoria
02.Promises of no man’s land
03.Too manyhopesforJuly
04.Hollow people
05.Kids around (Hollowpeoplerevisited)
06.Wasteland
07.Any cold wind (sweet Selene)
08.Streets of Babylon
09.Halcyon
10.Ocean floor (from all thestars)
11.Wingbeat
Met zo’n serie kun je thuis komen! Over de hele breedte vind ik zijn “Promises of no man’s land” van hoog niveau. Bovenmatig goed vind ik nummers als “Euphoria”, “Too manyhopesforJuly”, “Wasteland”, “Halcyon” en “Wingbeat. De loftuitingen gelden m.i. ook voor zijn twee vorige Cd’s. Luister eens naar “Midnight room” en “QuietGerman girls” op “Seadrift Soundmachine” of naar “Elephants” en “Whotook the wheel” op “Heavy flowers” en je weet wat ik bedoel. De man kan er echt wat van. Koop of leen eens iets van hem. Bij Centre Ceramique in Maastricht liggen zijn Cd’s voor het grijpen. Tegelijkertijd denk ik bij het nummer “Halcyon”: daar krijgt hij nog last mee, met die pillen. De tijd zal het ongetwijfeld leren.

Intussen was Trudie terug van een woensdagmiddagje strandslapen, pardon van het zonnetje genieten in een veredelde strandstoel. Al vrij snel daarna liepen we over Las Canteras in de richting van La Oliva voor een drankje. Van Trudie hoorde ik vervolgens de akeligste verhalen over de nasleep van de aanslagen in Parijs. De aanslagen zelf waren op vrijdagavond de 13de, op een aantal plaatsen min of meer tegelijk, allemaal openbare ontspanningsgelegenheden, die volgens hun islam verboden zijn, zoals terrassen, bij een voetbalstadion en in een concertzaal. Zeven van de acht Isis-terroristen bliezen zichzelf in Parijs uiteindelijk ook op, na het nodige geratel met mitrailleurs en dergelijke.De achtste boosdoener, die kennelijk nog even niet dood wilde, wordt nu met man en macht gezocht door zowel de westerse politie als door Isis zelf. Het is volgens Isis wel de bedoeling dat je jezelf opblaast na gedane arbeid – dat hoort bij het spel. Als je dat niet doet, heb je een probleem.
Over de aanslagen heb ik vorige week uiteraard zitten lezen in Canarias7 en El Pais. Zelfs mij met mijn beperkte kennis van het dagelijkse nieuws is het drama met zo’n 120 dodelijke slachtoffers niet ontgaan. De nasleep, zoals Isis hem trouwens voor ogen had, was echter net zo onthutsend. West-Europa is na 13 november kennelijk in rep en roer geweest, vooral in de week na de aanslagen. Heel Parijs hield zich dagen lang muisje stil en wachtte af tot de overheid weer enig groen licht gaf. President Hollande zag ik op TV, op bezoek bij Obama, om met hem de nieuwste acties tegen Isis door te nemen. (Overigens zetten de bombardementen van Rusland veel meer zoden aan de dijk, maar daar hoor je minder over.) In Brussel - de overgebleven aanslagpleger komt uit Molenbeek bij Brussel - is dagenlang een verbod geweest om ook maar de straat op te gaan. De scholen waren er dicht, mensen gingen niet naar hun werk enz. De Flixbus reed helemaal leeg van Maastricht via Brussel naar Parijs en terug; niemand wou nog naar die steden toe. Allerlei manifestaties in West-Europa gingen de afgelopen weken niet door, zoals de voetbalwedstrijd Duitsland-Nederland in Hannover. Het concert van André Rieu en zijn orkest in Hasselt is uitgesteld tot in februari. En zelfs vinden een hoop mensen vinden dat je vandaag de dag in West-Europa maar beter geen vliegtuig kunt nemen; Trudie had haar reis naar mij al geboekt en betaald; dat verandert de situatie natuurlijk.
De chaos ook in Nederland was compleet en suddert nog steeds door. Kunnen we, als de storm definitief geluwd is, de volgende serie Arabieren met een bomgordel om hun taille verwachten en waar dan wel?Niettemin, hoe adequaat zijn eigenlijk al die drastische maatregelen van hetvoltallige Europese establishment? Als je zelfmoordterroristen toch niet tegen kunt houden, wat heeft het dan voor zin om een weekje de teugels heel strak aan te houden om ze daarna gewoon weer te laten vieren.

Er zijn van die woorden waar ik steeds opnieuw moeite mee heb. Vanuit mijn balkon kijk ik opzij links uit op een straat met de naam “calleVientinueveDe Abril”. Op die dag zal hier wel ooit eens iets aparts zijn gebeurd. Maar waarom is het “Abril” met een B en niet met een V of voor jullie, “Hollenders” zelfs een P? Ik heb eerlijk gezegd geen idee en daar laat ik het maar bij.
Nog eentje? Dan doe ik eens het werkwoord nemen. Als het over voeding gaat, zeg je in het Spaans “tomar”, zoals in “tomarunbocadilla”, een broodje nemen. Soms echter, als het iets van vastpakken heeft, zeg je “coger” zoals in “coger la guagua, dat is (hier althans) de bus nemen. En nu komt het: ik kan jullie echt een heel rijtje uitzonderingen op de regel opsommen, waarbij je “coger” moet zeggen in plaats van “tomar”of net omgekeerd. Aantekeningen maken is “tomarapuntes”, een dag vrij nemen is “tomarseundía libre” en een besluit nemen is “tomarunadecisión”. Aan de andere kant, rechtsaf slaan is “coger a la derecha”, een griep opdoen “cogerunagripe” en voor wie het nog lezen wil: een klein glas bier is een vijfde liter is “unacañacogeunaquintalitro de cerveza”.Uiteindelijk hangt een taal, ook Spaans, van uitdrukkingen aan elkaar.

Op de donderdag, gisteren dus, besluit ik in de namiddag, ondanks mijn enorme plezier met de albums van Blaudzun, om mijn derde Nederlandse jonge zanger-schrijver aan te kondigen. Naast Douwe Bob en Blaudzun kan Tim Knol als artiest niet misstaan, vind ik. Hij is alweer iemand die de teksten en muziek van zijn liedjes zelf bedenkt en tevens de uitvoerder is. Van Tim Knol heb ik net als van Blaudzundrie Cd’s, “Tim Knol” uit 2010 (zo hoort het, de eerste heet gewoon naar jezelf), “Days” uit 2011 en “Soldier on” uit 2013. Bij mijn weten is de Cd “Soldier on”, hoewel van ruimtwee jaar terug, zijn laatste en laat ik die dan maar eens voor jullie opzetten. Hier zijn de elf nummers:
01.Soldier on
02.Motion of life
03.If my mind could beat myheart
04.Buy the ocean
05.Enjoy the spectacle
06.Sea of shame
07.Take care of your mind
08.Cold, colddrain
09.Highflyer
10.Sister romance
11.Rearview mirror
Net als bij Douwe Bob, vind ik “Soldier on” best uit te houden, maar ervan uit mijn bol gaan is iets anders. Lijkt zijn muziek een beetje op die van the Byrds in de jaren zestig? Er zitten natuurlijk bestaardige nummers tussen, zoals titelsong “Soldier on”, “Motion of life”(hoewel) en “Buy the ocean”, maar als geheel is mij het album toch een beetje te zweverig, ook aan de kinderlijke kant, alsof het vooral voor tieners bedoeld is en niet ook voor ouderlingen. Ik vind Tim Knol best leuk, ben blij dat ik zijn muziek heb kunnen lenen bij Centre Ceramique, maar ik zou “Soldier on” niet snel gaan kopen. Dat heb ik trouwens met de andere twee Cd’s van Tim Knol, “Tim Knol” en “Days”.
De balans opmakend vind ik de muziek van Blaudzunecht veel beter dan die van de andere twee jonge Nederlandse singer-songwriters. Het zij zo!Ik zal er even mee wachten, maar later zal ik hier ook eens mijn mening geven over een aantal Nederlandse (jonge)dames die intussen als singer-songwriter door het leven gaan.

Donderdagmorgen al ben ik met Trudie vlees en vis gaan kopen in de “mercado de la puntilla”, de overdekte markt vanuit mijn flat naar rechts op Las Canteras. In totaal was het voor 45 euro, de groente niet meegerekend, en dan heb je hier ook wat. Gisteravond en vanmorgen is ze daar goulash en zuurvlees van gaan maken, terwijl we gisteravond als warm eten allebei een grote moot gebakken tonijn hadden, met rijst en bloemkool. Trudie kreeg haar tonijn geeneens op, zo overdadig was het. En terug naar Maastricht is ze nog niet. Er komt bijv. ook nog een klein maatje voetbal gehaktbal aan.

Daarmee ben ik dan aan het einde van deze brief, die ik vanmiddag kan gaan posten op de universiteit. Trudie gaat dan op een gratis gehuurde fiets een geocache van 17 km doen en we zien elkaar om half 6 weer bij de “plaza de las ranas” in Triana, het andere centrum van de stad samen met Vegueta.
Ik heb best wel tijd van lezen gehad de afgelopen dagen, ook vanmorgen nog, maar mijn laatste boek, 527 bladzijden dik, heb ik helaas nog niet uit. Daarmee vervalt eenmalig mijn boekenbijlage in deze brief.
Ik wens het jullie, maar strooi alvast eens wat pepernoten voor je kinderen en kleinkinderen. Neem zelf alvast eens een taaitaai of als je niet meer in Sinterklaas gelooft, je eerste stukje boterletter. Ik hoop jullie weer langs deze mij sympathieke weg te ontmoeten over precies een week, op vrijdag 4 december, de dag voor surprisenavond. Dan is mijn dierbare geliefde alweer twee dagen “heivers” en zit ze in Eindhoven aan de chocolade letter. De ballen maar weer en tot ziens, hasta luego, PaulK.